Η υπόθεση Φουρθιώτη δεν είναι πρωτίστως ποινική

 

Όλα δείχνουν πως στο πολιτικό επίπεδο θα μείνουμε με πολλές απορίες

γράφει ο Γεράσιμος Λιβιτσάνος

 

Η υπόθεση Φουρθιώτη βρίσκεται στα χέρια της δικαιοσύνης και πολύ καλά κάνει. Είναι η φυσική κατάληξη μίας υπόθεσης που φέρεται να σχετίζεται με πρακτικές του υπόκοσμου, πυροβολισμούς, «συμβόλαια», απειλές, οργανωμένο έγκλημα. Οι εισαγγελείς που επιλαμβάνονται θα έχουν σίγουρα πολύ δουλειά. Η ιστορία αυτή όμως δεν έχει μόνον ποινικό μέρος. Για την ακρίβεια αυτή η πλευρά της είναι η λιγότερο ενδιαφέρουσα.

 

Οι καταιγισμός των εικόνων από συλλήψεις και προανακρίσεις που βλέπουμε στα τηλεοπτικά κανάλια τείνει να καλύψει τις απαρχές της υπόθεσης. Αυτές που εδράζονται σε μία καθόλα πολιτική καταγγελία από ένα πολιτικό πρόσωπο: Τον νυν κοινοβουλευτικό εκπρόσωπο και πρώην υπουργό Εργασίας της Νέας Δημοκατίας, Γιάννη Βρούτση.

 

Παρότι επιχείρησε να «τα μαζέψει» κάποια στιγμή, ο Γιάννης Βρούτσης περιέγραψε (γλαφυρότατα) τον τηλεπαρουσιαστή ως ένα πρόσωπο που πίστευε ότι μπορεί να απαιτεί και μάλιστα με «τραμπούκικους» τρόπους κάτι από έναν υπουργό. Στην προκειμένη τον ίδιο. Σε αυτή την καταγγελία βρίσκεται η πολιτική αρχή του κουβαριού και εκεί μόνον μπορεί να υπάρξει και το τέλος της.

Ο ζήλος της αστυνομίας (που τελικά τον συνέλαβε) να προστατεύει τον Φουρθιώτη επί 1,5 χρόνο σαν να είναι «εθνικό κεφάλαιο» είναι το δεύτερο σκέλος που επίσης εγείρει απορίες. Ιδίως από την στιγμή που η ΕΛ.ΑΣ προσπάθησε ανεπιτυχώς να διαψεύσει το γεγονός. Ας μείνουμε όμως στην επώνυμη πολιτική καταγγελία.

 

Δύσκολα κάποιος μπορεί να έχει σε ιδιαίτερη εκτίμηση τις δυνατότητες πολιτικής ανάλυσης μιας τηλεοπτικής «περσόνας» όπως ο Μένιος Φουρθιώτης. Το ίδιο ισχύει και για τον τρόπο που πιθανά θα χειρίζονταν τυχόν σχέσεις του με την κρατική μηχανή. Πολύ περισσότερο σχεσεις με τον κυβερνητικό σχηματισμό.

 

Από την άλλη όμως, πρόσωπα που κινούνται στην πλευρά αυτή του δημόσιου λόγου που κατ’ ευφημισμό αποκαλείται «ψυχαγωγία» είναι βέβαιο πως αναπτύσσουν κάποια συγκεκριμένα χαρακτηριστικά. Απολύτως απαραίτητα για την επαγγελματική τους και όχι μόνον «επιβίωση» τους. Μεταξύ αυτών το να αντιλαμβάνονται τους όρους και τους συσχετισμούς της εξουσίας. Με πιο απλά λόγια, το «που τους παίρνει και που όχι».

 

Με βάση αυτό τον απλό συλλογισμό είναι βέβαιο πως ο τηλεπαρουσιαστής Μένιος Φουρθιώτης, έπραξε όσα του καταλογίζει ο Γιάννης Βρούτσης εκτιμώντας ότι έχει την δυνατότητα να το κάνει. Δηλαδή θεωρούσε ότι έχει την – άμεση η έμμεση – στήριξη είτε ενός (ομότιμου του Γ.Βρούτση) υπουργού, είτε κάποιου ανώτερου στην ιεραρχία.

 

Το ερώτημα είναι ποιο είναι αυτό το πρόσωπο, χωρίς να μπορεί να αποκλείσει κανείς το ενδεχόμενο να είναι περισσότερα από ένα. Από ότι φαίνεται όμως την εύλογη αυτή πολιτική απορία δε θα την λύσει ούτε ο Μένιος Φουρθιώτης, ούτε οποιοσδήποτε άλλος.