Τα κιλά της Παπαρίζου μάς μάραναν

 

Άκουσον άκουσον, η τραγουδίστρια που μας έφερε στο Number One της Eurovision, δεν είναι ίδια όπως 15 χρόνια πριν.

 

γράφει η Βίκυ Σαμαρά

 

Είναι γεγονός ότι παρά το γνωστό ρητό, οι άνθρωποι μαθαίνουμε να κρίνουμε από το εξώφυλλο. Μαθαίνουμε επίσης να είμαστε ιδιαίτερα επικριτικοί με την εμφάνιση των άλλων ανθρώπων, ιδίως των γυναικών. Διότι η γυναίκα κρίνεται με βάση την ομορφιά και τη νεότητα πρωτίστως.

 

 

Αλλά τα πρότυπα ομορφιάς είναι αυθαίρετα, αλλάζουν από εποχή σε εποχή και από κοινωνία σε κοινωνία. Αυτό που θεωρούμε αιώνια αλήθεια για την ομορφιά σήμερα, θα θεωρείτο ίσως και αποκρουστικό 100 ή 200 χρόνια πριν. Εδώ πριν από 15- 20 χρόνια πολλές από τις σημερινές ινφλουένσερ θα γινόταν αντικείμενο σχολιασμού ως “χοντρές”. Και ενώ η παχυσαρκία είναι ένα πραγματικό πρόβλημα, η εμμονή της κοινωνίας μας με το ιδανικό σώμα, που συνήθως είναι αδύνατο, αλλά ταυτόχρονα με καμπύλες, είναι πρωτοφανής.

 

Όλοι μας ζούμε και μεγαλώνουμε σε αυτή την κοινωνία και έχουμε ενσωματώσει σεξιστικά πρότυπα και τρόπους σκέψης νοσηρούς ακόμη και για τους ίδιους τους εαυτούς μας. Οι γυναίκες ιδίως βρισκόμαστε σε ένα μόνιμο πόλεμο με το σώμα και το πρόσωπο μας: Πότε δε θα είμαστε “τέλειες” όπως τα μοντέλα στις φωτογραφίες (κάποτε των περιοδικών, τώρα του ίνστα). Διότι και εκείνες δεν είναι. Είναι φωτοσοπαρισμένες.

 

Αυτό που ξέρει η λογική όμως, το αγνοεί εκείνο το σημείο του εγκεφάλου μας όπου έχουν χαραχθεί ισχυρά ασυνείδητα πρότυπα συμπεριφοράς. Έτσι ορισμένοι και ορισμένες σχολίασαν ότι η Έλενα Παπαρίζου στην εμφάνιση της στον τελικό της Eurovision είχε περισσότερα κιλά από όταν βρισκόταν η ίδια στο Number One. Γιατί ενδεχομένως είναι ανεπίτρεπτο μία γυναίκα στα 40 της να μην είναι ίδια όπως στα 25 της. Ανεπίτρεπτο το αναπόφευκτο.

 

Άλλοι και άλλες πάλι έσπευσαν να την υπερασπιστούν, λέγοντας πως είναι κούκλα. Όμως αλήθεια χρειάζεται η γυναίκα να είναι “κούκλα”; Κάποιοι και κάποιες δήλωσαν την προτίμηση τους στις “πραγματικές γυναίκες με καμπύλες”, διότι πρέπει οπωσδήποτε κάποιες γυναίκες να ριχθούν στην πυρά.

 

Όμως μία γυναίκα σε αυτή την κοινωνία δεν μπορεί ποτέ να κερδίσει. Είτε θα είναι χοντρή, είτε θα έχει μικρό στήθος. Είτε θα είναι πόρνη, είτε θα είναι ανέραστη. Είτε θα είναι μία ελαφρόμυαλη που ασχολείται μόνο με την εμφάνιση της, είτε μία άπλυτη και απεριποίητη. Πάντα όμως θα είναι σε μία αγωνιώδη αναζήτηση μίας ανέφικτης τελειότητας. Και θα την απαιτεί και στις άλλες γυναίκες, αναζητώντας την πρόσκαιρη ανακούφιση, που νιώθει το θύμα όταν είναι η σειρά του να κατασπαράξει άλλα θύματα.

 

Δεν γίνονται και οι άντρες στόχος χοντροφοβίας; Δεν υπάρχουν και για τους άντρες μη ρεαλιστικά πρότυπα αφύσικα σμιλευμένων κοιλιακών, που ακόμη και οι σταρ του Hollywood επιτυγχάνουν για μικρό μόνο διάστημα κατά τα γυρίσματα, μετά από μήνες διατροφής και γυμναστικής και μετά από ημέρες στέρησης νερού;

 

Ναι, αλλά οι άντρες τουλάχιστον επιτρέπεται να γεράσουν. Διότι το θέμα δεν είναι ότι οι άντρες γερνάνε καλύτερα από τις γυναίκες. Αλλά ότι τους επιτρέπεται να γεράσουν και ίσως να βάλουν και κανένα κιλό. Στις γυναίκες όχι. Ένας άντρας με κοιλίτσα είναι σαν καραμελίτσα. Μία γυναίκα με κοιλίτσα είναι χοντρή. Τα γκρίζα μαλλιά στον άντρα είναι γοητεία. Στη γυναίκα είναι σημάδι παραίτησης. Ένας άντρας με ρυτίδες είναι ενδιαφέρων τύπος. Μία γυναίκα με ρυτίδες, είναι γριά.

 

Και γριά σημαίνει ότι δεν είναι επιθυμητή σεξουαλικά. Δηλαδή δεν έχει πια αξία ως γυναίκα, σύμφωνα με το χρηματιστήριο της θηλυκότητας σε μία σεξιστική κοινωνία.

 

Τα κιλά της Παπαρίζου μας μάραναν λοιπόν.