«Ο,τι απέμεινε απ’ αυτόν τον ουρανό…»

 

γράφει η Κυριακή Μπεϊόγλου

 

«Σε κατάσταση πολιορκίας, Ο χρόνος γίνεται ένας τόπος Που συρρικνώνεται κι όλο συρρικνώνεται. Σε κατάσταση πολιορκίας, Ο χώρος γίνεται ένας χρόνος, Αποκομμένος από το παρελθόν Και το μέλλον. Το γράψιμο είναι ένα μικρούλι μυρμήγκι Που δαγκώνει τον αφανισμό. Το γράψιμο είναι ένα αναίμακτο τραύμα. Τα φλιτζάνια του καφέ μας, και τα πουλιά, Και τ’ ανθισμένα δέντρα με τη διάφανη σκιά, Κι ο ήλιος που πηδά από μάντρα σε μάντρα σαν γαζέλα, Και τα σύννεφα που γράφουν Μυριάδες σχήματα στον απέραντο ουρανό σ’ ό,τι μας έμεινε απ’ αυτόν τον ουρανό Και οι λοιπές μνήμες που άντεξαν μέσα μας, Αποδεικνύουν πως αυτό το πρωινό Είναι όμορφο και δυνατό, Κι εμείς παντοτινοί επισκέπτες του παντός».

 

Ετσι περιγράφει το τραύμα ενός περιπλανώμενου Παλαιστίνιου ο εθνικός ποιητής των Παλαιστινίων Μαχμούντ Νταρουίς. Ισως καλύτερα από κάθε άλλον. Πώς είναι, αλήθεια, να βρίσκεσαι σε κατάσταση πολιορκίας στην ίδια τη γη των προγόνων σου; Να νιώθεις πως υψώνονται τείχη που σε συρρικνώνουν όλο και περισσότερο και η μόνη διέξοδος είναι να πετάξεις προς τον ουρανό για άλλες χώρες;

 

Είναι πικρό το αίσθημα της απομόνωσης. Το ζήσαμε τον τελευταίο χρόνο με άλλον τρόπο και για άλλο λόγο και πιστέψαμε πως θα ξημέρωνε κάποτε μια καλύτερη μέρα. Δίχως ρουκέτες και πολεμικές μηχανές. Αντιθέτως, όμως, φαίνεται πως κάποια πράγματα δεν αλλάζουν όσα δεινά κι αν βρουν την ανθρωπότητα.

 

 

Κοιτάζω με θλίψη τα υψωμένα συρματοπλέγματα. Τη φωτογραφία της νεαρής Ισραηλινής που σφίγγει με οδύνη το χέρι του Παλαιστίνιου αγαπημένου της. Το χέρι της διαπερνά το στομάχι του σιδερένιου αγκαθωτού κτήνους. Για μια στιγμή σκέφτομαι πως θα το νικήσει, θα το αφανίσει με τη μαγική υπερδύναμη του έρωτα και της αγάπης. Η επόμενη είδηση με επαναφέρει στην πραγματικότητα. Μόλις είχε βομβαρδιστεί το κτίριο του Αλ Τζαζίρα. Πλήγμα στην ενημέρωση, πλήγμα στην επικοινωνία. Μένει μόνο το γράψιμο στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Ενα μικρούλι μυρμήγκι που δαγκώνει τον αφανισμό της πραγματικότητας.

 

Οι άνθρωποι αντιδρούν, θυμώνουν, φωνάζουν. Πολλά μικρούλια μυρμήγκια κουβαλούν ένα σπυρί αντίδρασης στην πόρτα των δυνατών. Αφήστε ήσυχη πια την Παλαιστίνη. Ναι, ίσως ο παλαιστινιακός λαός να είναι ένα όπλο ορισμένων ισλαμιστών και, ναι, ίσως ο εβραϊκός λαός να είναι ένα όπλο δυνάμεων που εμπλέκουν το Ισραήλ σε γεωπολιτικά συμφέροντα.

 

Αλλά δίπλα και πέρα από τα μυστικά σχέδια των δυνατών υπάρχουν οι άνθρωποι που θέλουν να ζήσουν μαζί. Σαν το κορίτσι με το αγόρι στις δυο μεριές του συρματοπλέγματος. Θέλουν να ριζώσουν και να φτιάξουν ένα κοινό παρελθόν. Στην ίδια γη. Και κάτω από τον ίδιο ουρανό που μας σκεπάζει όλους. Ο,τι απέμεινε απ’ αυτόν τον ουρανό.