Τι τρέχει στα Βαλκάνια;

 

γράφει ο Δημήτρης Μηλάκας

 

Εδώ στην Ελλάδα οι του ΣΥΡΙΖΑ εξακολουθούν να πανηγυρίζουν για τη γενναία τους απόφαση να «λύσουν» το «Μακεδονικό» και οι της ΝΔ να ψάχνονται μεταξύ των προεκλογικών τους καιροσκοπισμών και των αμερικανο- γερμανικών οδηγιών που τους έχουν επιβάλλει την πολιτική που ακολουθούν σ αυτό το θέμα. Εδώ στην Ελλάδα, μπορεί ο Αμερικανός πρεσβευτής να δηλώνει έκπληκτος από το πόσο καλή και αποδοτική είναι η συμφωνία των Πρεσπών… Όλα αυτά εδώ στην Ελλάδα. Γιατί «έξω» τα πράγματα εμφανίζονται κάπως διαφορετικά και όχι τόσο ρόδινα όπως πιστεύουν στον ΣΥΡΙΖΑ και όπως λένε ότι πιστεύουν στην αμερικανική πρεσβεία «κοιμίζοντας» τους σημερινούς ένοικους στο Μέγαρο Μαξίμου..

 

Τον περασμένο μήνα οι financial times δημοσίευσαν ένα άρθρο που επαναφέρει στο παρόν τον εφιάλτη της αλλαγής των συνόρων στα Βαλκάνια. Η έγκυρη και καλά πληροφορημένη εφημερίδα επικαλείται ένα « ανώνυμο μυστηριώδες έγγραφο» που κυκλοφορεί στις Βρυξέλλες και μιλά για μελλοντικές «λύσεις» που περιλαμβάνουν τη δημιουργία είτε «μεγάλης Αλβανίας» είτε «μεγάλης Σερβίας» κλπ. Τα εν λόγω σχέδια προφανώς εμπεριέχουν την «εξαφάνιση» σημερινών «οντοτήτων » όπως είναι η Βόρεια Μακεδονία, το Κόσσοβο ή Βοσνία Ερζεγοβίνη.

Η κυκλοφορία του εν λόγω εγγράφου αποδεικνύει ότι η «λύση του μακεδονικού» δεν έκλεισε κανένα από τα ζητήματα που χάσκουν εδώ και ένα τέταρτο του αιώνα στα δυτικά βαλκάνια.

 

Αυτό που η συμφωνία των Τσίπρα- Κοτζιά- Ζάεφ πέτυχε ήταν η νομιμοποίηση της ΝΑΤΟαμερικανικής παρουσίας στην καρδία των Βαλκανίων με την ένταξη της Βόρειας Μακεδονίας στη συμμαχία. ‘Ένα ακόμη επίτευγμα της συμφωνίας είναι η αύξηση του κόστους που απαιτείται να καταβάλλουν η Μόσχα και όσοι άλλοι έχουν συμφέροντα στην περιοχή (Κίνα, Τουρκία) προκειμένου να διατηρήσουν τις προσβάσεις τους (ή να δημιουργήσουν νέες) στην περιοχή.

 

Η αμερικανική (ΝΑΤΟ) παρουσία στα δυτικά βαλκάνια εξυπηρετεί προφανώς τις «μεγάλες στρατηγικές» της Ουάσιγκτον, δεν επιλύει ωστόσο επί της ουσίας κανένα από τα υπάρχοντα (από την εποχή της διάλυσης της Γιουγκοσλαβίας) προβλήματα.

 

Αντίθετα, όσο μεγαλύτερη είναι η ένταση με την οποία διατυπώνεται και εξαπλώνεται η αμερικανική παρουσία στην περιοχή τόσο εντονότερα εκδηλώνεται και η αντίδραση όσων (Ρώσοι, Κινέζοι, Τουρκία- Ισλάμ) θεωρούν ότι έχουν συμφέροντα και μπορούν να «παίξουν» στην περιοχή.

 

Αν λάβουμε υπόψη και την ιστορία η οποία πολλές φορές προεξοφλεί τις διαθέσεις και τις κινήσεις των κρατών- κοινωνιών στα δυτικά βαλκάνια, μπορούμε εύκολα να δούμε ότι η πυριτιδαποθήκη στην πίσω αυλή της Ευρώπης είναι ακόμη «ανοιχτή» και πολλοί είναι αυτοί που έχουν τη δυνατότητα (για πολλούς και διάφορους λόγους) να την τινάξουν στον αέρα, όπως πολλές φορές στο παρελθόν έπραξαν.

 

Η Συμφωνία για το μακεδονικό, λοιπόν, για την οποία πανηγυρίζει η προηγούμενη ελληνική κυβέρνηση (και την εφαρμόζει  κατά γράμμα η σημερινή)  δεν είναι- αν τη δει κανείς στην ιστορική της προοπτική-  κάποιο διπλωματικό επίτευγμα  το οποίο επέβαλε μια νέα «τάξη» στην περιοχή των δυτικών Βαλκανίων.  Το μόνο … επίτευγμα τη εν λόγω συμφωνίας είναι η  «νομιμοποίηση» της υφιστάμενης αμερικανικής παρουσίας στην καρδιά των Βαλκανίων και η ρυμούλκηση των  Ευρωπαίων  συμμάχων  των ΗΠΑ σε ένα σαφές αντι-ρωσικό μέτωπο στην περιοχή.

 

Όμως αυτό το «επίτευγμα» μοιάζει περισσότερο  με  δαδί που πλησιάζει στην πυριτιδαποθήκη, παρά με …πυροσβεστική.

 

ΥΓ:  Δεν είναι τυχαία η κωλυσιεργία  των Ευρωπαίων Εταίρων στην ένταξη της Βόρειας Μακεδονίας  στην  ΕΕ και οι λόγοι προφανώς δεν έχουν να κάνουν  μόνο  την  απόσταση  που χωρίζει που το εν λόγω κράτος (αμερικανικό προτεκτοράτο) με το ευρωπαϊκό … κεκτημένο.