Η τελευταία φορά

 

γράφει η Μαρία Μαθιουδάκη*

 

Η ζωή δεν είναι τίποτα άλλο από στιγμές. Και από πρώτες και τελευταίες φορές. Ετσι μετριέται ο χρόνος. Ετσι αναμετριόμαστε κι εμείς με τον χρόνο. Οι πιο ισχυρές αναμνήσεις μας ήταν όταν κάναμε κάτι για πρώτη φορά: η πρώτη μας βόλτα στη θάλασσα, τα πρώτα μας βήματα, ο πρώτος μας έρωτας, η πρώτη μας εκδρομή, το πρώτο μας αγαπημένο τραγούδι. Με τις τελευταίες φορές είναι πιο περίπλοκα τα πράγματα.

 

Την πρώτη φορά που πήγαμε στη θάλασσα νιώσαμε μικροί μέσα στην απεραντοσύνη της, γεμάτοι από ζωή και ανυπομονησία να βουτήξουμε στα νερά της. Την πρώτη φορά που είδαμε χιόνι ολόκληρος ο κόσμος έμοιαζε μια λευκή μπάλα μέσα στα χέρια μας. Την πρώτη φορά που ερωτευτήκαμε το στομάχι μας έγινε κόμπος και τα χέρια μουδιασμένα έψαχναν άτσαλα να πιαστούν από τα χέρια του άλλου.

 

Τις τελευταίες φορές οι περισσότεροι δεν τις θυμόμαστε. Ισως γιατί δεν έχουμε τη γνώση ότι είναι οι τελευταίες. Συχνά μετανιώνουμε που δεν τις βιώσαμε σαν να ήταν οι πρώτες.

 

Πότε ήταν η τελευταία φορά που μαζευτήκαμε στην πλατεία και παίξαμε με τα παιδιά από τη γειτονιά; Πότε ήταν η τελευταία φορά που είπαμε σε κάποιον ότι τον αγαπάμε; Πότε είδαμε ένα αγαπημένο πρόσωπο τελευταία φορά; Πότε ερωτευτήκαμε τελευταία φορά; Αν ξέραμε πως ήταν η τελευταία φορά θα συμπεριφερόμασταν διαφορετικά; Θα το ζούσαμε πιο συνειδητά;

 

Η σημερινή συγκυρία της πανδημίας μάς θύμισε ότι τίποτα και κανείς δεν είναι δεδομένα. Οι τελευταίες φορές ποτέ δεν είχαν αποκτήσει τόση σημασία όση αυτόν τον καιρό: «θυμάσαι την τελευταία φορά που βρεθήκαμε;», «θυμάσαι την τελευταία φορά που είχαμε πάει σ’ εκείνο το μπαράκι κι είχαμε κάτσει μέχρι τις 6 το πρωί;», «θυμάσαι την τελευταία φορά που ταξιδέψαμε;», «θυμάσαι την τελευταία φορά που τον είδαμε;»… Το ζήτημα είναι η συνειδητοποίηση. Κι εκείνες τις στιγμές, όπως είναι λογικό, δεν τις συνειδητοποιήσαμε ποτέ.

 

Ολα αυτά είναι θεωρίες, θα μου πεις. Μέσα στην καθημερινότητα δεν έχουμε χρόνο να τα συνειδητοποιήσουμε όλα αυτά. Τρέχουν οι εκκρεμότητες, τα δάνεια, οι δουλειές. Ναι. Ομως, ζώντας έτσι, αδικούμε τις ίδιες τις ζωές μας. Αναπολούμε τις «πρώτες φορές» με μια διάθεση σχεδόν παρελθοντολαγνείας και τις τελευταίες τις αφήνουμε να φεύγουν. Λες και ξέρουμε πως θα υπάρξουν κι άλλες σαν κι αυτές.

 

Ομως, τίποτα και κανείς δεν είναι το ίδιο από την τελευταία φορά που το είδαμε, ακούσαμε, γευτήκαμε και νιώσαμε. Αν είναι κάτι που θα μας μείνει από αυτή τη συγκυρία ας είναι τουλάχιστον αυτό. «Κάθε φορά είναι η τελευταία φορά», όπως γράφει και ο Παυλίδης σε ένα τραγούδι του. Ας θυμόμαστε να μην το ξεχνάμε.

 

* πολιτικός επιστήμονας, τραγουδοποιός