O Mητσοτάκης δεν φοβάται τις "ανταρσίες" βουλευτών του, φοβάται όσα αδυνατεί να αποτρέψει η αντιπολίτευση…

 

γράφει ο Γιώργος Καρελιάς

 

Ακούω και διαβάζω την εκτίμηση ότι ο πρωθυπουργός υπέστη «πλήγμα» επειδή δύο βουλευτίνες της ΝΔ (Μαριέττα Γιαννάκου και Ολγα Κεφαλογιάννη καταψήφισαν (και μπράβο τους-οι βουλευτές δεν πρέπει να είναι κοπάδι, όταν δεν τίθεται κομματική πειθαρχία) το νομοσχέδιο για την συνεπιμέλεια των παιδιών. Λυπάμαι, αλλά πρόκειται για απόπειρα ανακάλυψης αντιπολιτευτικών εφευρημάτων.

 

 

Ιδιαίτερα ο ισχυρισμός του ΣΥΡΙΖΑ ότι ο Κυριάκος Μητσοτάκης δεν ελέγχει την κοινοβουλευτική του ομάδα, δεν αντέχει σε σοβαρή επεξεργασία. Ακόμα κι αν αύριο βρεθούν ένας-δυο βουλευτές που δεν θα ψηφίσουν τα πρωτόκολλα για τη Συμφωνία των Πρεσπών, τι περαιτέρω συμπέρασμα θα βγάλουμε; Οτι όπου να ΄ναι θα…πέσει η κυβέρνηση; Αστειότητες.

 

Τις προάλλες-ας πούμε ένα άλλο παράδειγμα- ο βουλευτής Ηλείας κ. Τζαβάρας άσκησε σφοδρότατη κριτική-που εδράζεται μεν σε τοπικιστικά κριτήρια, αλλά σε ορισμένα έχει δίκιο- σε αποφάσεις της υπουργού Παιδείας. Μάλιστα, ανακοίνωσε ότι δεν θα θέσει ξανά υποψηφιότητα. Τι σημαίνει αυτό και όλα αυτά; Πάντως, τίποτα από όσα συμπεραίνει η αντιπολιτευτική λογική. Αν ήταν κάθε φορά που ένας-δυο βουλευτές δεν «πειθαρχούν» να κινδύνευαν οι κυβερνήσεις, κυβερνήσεις στο παρελθόν θα είχαν πέσει από την αρχή(πχ η πρώτη κυβέρνηση Σημίτη αντιμετώπιζε εξαρχής σφοδρή εσωτερική αντίδραση, αλλά ο Σημίτης κυβέρνησε οκτώ χρόνια).

 

Λοιπόν, ας το ξεκαθαρίσουμε. Οσο η αντιπολίτευση-στο Κοινοβούλιο ή στους κοινωνικούς αγώνες- θα αδυνατεί να ταρακουνήσει την κυβέρνηση και να την υποχρεώσει να αλλάξει ή να αποσύρει ένα νόμο, ο Μητσοτάκης θα κάνει περίπατο μέχρι να προκηρύξει εκλογές(και τότε βλέπουμε…). Κι όποιος πει ότι «αυτά δεν γίνονται», θα του θυμίσω δύο εμβληματικά παραδείγματα από το απώτερο και πιο κοντινό παρελθόν.

 

Πρώτον, το 1978 η πανίσχυρη κυβέρνηση του Κωνσταντίνου Καραμανλή ψήφισε το νόμο-πλαίσιο 815 για τα Πανεπιστήμιο. Ενάμισι χρόνο μετά, υπό τις σφοδρές αντιδράσεις σχεδόν σύσσωμης της πανεπιστημιακής κοινότητας και της αντιπολίτευσης, τον απέσυρε.

 

Δεύτερον, το 2000 η κυβέρνηση Σημίτη ανακοίνωσε τις αλλαγές που θα έκανε στο Ασφαλιστικό(σχέδιο Γιαννίτση). Η πολιτική και κοινωνική θύελλα που ξεσηκώθηκε-και, κυρίως, μέσα στο ΠΑΣΟΚ- την υποχρέωσε να κάνει πίσω.

 

Ποια αντιπολίτευση και ποια κοινωνική αντίδραση θα υποχρεώσει σήμερα την κυβέρνηση Μητσοτάκη να υποχωρήσει σε κάτι; Ποιοι βουλευτές της ΝΔ θα προκαλέσουν κάποιο σοβαρό «ρήγμα», ώστε να υποχρεώσουν την κυβέρνηση να πάρει πίσω ένα νόμο; Εδώ τις προάλλες ξεθεμελίωσε ό,τι είχε απομείνει από τις εργασιακές σχέσεις και δεν κουνήθηκε ούτε ένα γαλάζιο φύλλο.

 

Παρόλα αυτά, ο Μητσοτάκης και οι συν αυτώ, που δεν έχουν καμιά σκοτούρα με τους βουλευτές της ΝΔ, φοβούνται ακριβώς αυτά που κάνουν ή δεν μπορούν να κάνουν. Διότι είτε πλήττουν πολλές κοινωνικές ομάδες είτε σκορπίζουν φόβο και ανασφάλεια τους «νοικοκυραίους».

 

Για παράδειγμα, όταν θα αρχίσουν οι απολύσεις χωρίς αποζημίωση ή οι υπερωριακώς (δεκάωρα) εργαζόμενοι δεν θα παίρνουν δεκάρα τσακιστή ως υπερωρία, θα δούμε αν ο Χατζηδάκης θα τολμάει να πηγαίνει ακόμα και στη ΔΑΚΕ και να μιλάει για «μεταρρυθμίσεις». Η προπαγάνδα θα πάει περίπατο.

 

Επίσης, τώρα που φαίνεται καθαρά ότι η προεκλογική πομφόλυγα της ΝΔ περί «νόμου και τάξης» έχει γίνει κουρέλι από τη γιγάντωση του κοινού και βαρέως εγκλήματος, ο Χρυσοχοίδης βγήκε από την κρυψώνα του για να πάει στον Πρόεδρο του Αρείου Πάγου και να πει ότι φταίνε οι εισαγγελείς που μαφιόζοι εκτελούν μέρα μεσημέρι ή αδίστακτοι ληστές μπουκάρουν σε σπίτια. Η προπαγάνδα έχει ήδη πάει περίπατο, αφού και οι πλέον αφελείς έχουν συνειδητοποιήσει ότι το να αδειάζεις καταλήψεις ή να πιάνεις μέλη του Ρουβίκωνα που πετάνε τρικάκια δεν λύνει κανένα σοβαρό πρόβλημα. Και δεν θέλω ούτε να σκέφτομαι ότι θα συμβεί από το φθινόπωρο, αν οι πομπώδεις διαβεβαιώσεις περί «ελευθερίας» οδηγήσουν σε τρίτο κύμα πανδημίας και να ξανάχουμε τα ίδια.

 

Εν κατακλείδι: ο Μητσοτάκης και οι συν αυτώ δεν καίγονται αν ένας-δυο βουλευτές πουν «όχι» σε κάποιο νομοσχέδιο. Θα καούν- και πολύ μάλιστα- αν δουν ότι το αποτέλεσμα όσων ψήφισαν και ψηφίζουν πανεύκολα, οδηγήσουν μεγάλες ομάδες ψηφοφόρων, που τους έφεραν στο 40% και στην εξουσία, να καταλάβουν τι έκαναν και να γίνουν «κοψοχέρηδες».

 

Τότε και μόνο τότε θα έχουν υποστεί την πρώτη ήττα και θα αρχίσουν να φοβούνται πραγματικά ότι θα ηττηθούν οριστικά. Γιατί θα αρχίσουν να καταλαβαίνουν τη σημασία της ρήσης του Τσόρτσιλ: «Η νίκη δεν είναι ποτέ οριστική».