Μαθήματα μαγειρικής

 

γράφει η Αρχοντία Κάτσουρα

 

Ενα ντουλάπι βιβλία μαγειρικής. Τα κοίταζε, τα ξανακοίταζε, δεν ήξερε τι να τα κάνει. Πόσα είχε χρησιμοποιήσει όλα αυτά τα χρόνια; Ελάχιστα. Μια συνταγή από δω, μια συνταγή από κει, αλλά μια-δυο φορές τον χρόνο, και αν.

 

Σε μια γιορτή, σε μια κρίση πειραματισμού και δημιουργικότητας, για μια ειδική μέρα. Αλλά στο κάθε μέρα, στο μεσημέρι-βράδυ, ούτε βιβλία, ούτε πολλά πειράματα -εντάξει, μερικές φορές μονάχα-, ούτε τίποτα.

 

Τόσα χρόνια στην κουζίνα, είχε μάθει πια και να βρίσκει λύσεις και φαγητό πάντα να υπάρχει.

 

Αλλά σήμερα προβληματιζόταν με τόσα βιβλία αχρησιμοποίητα. Με τόσες συνταγές που δεν δοκιμάστηκαν, δεν έκαναν γευστικούς κάλυκες να αντιδράσουν. Και ύστερα υπήρχαν και τα τετράδια, εκείνα που γέμιζε με συνταγές και υλικά και οδηγίες -μερικές φορές λειψές, όπως αυτές που σου δίνουν οι φίλοι κι οι γνωστοί, γιατί ξέρουν πως ξέρεις, πως δεν χρειάζεσαι τα αυτονόητα, και αν τα χρειαστείς, θα βρεις τον τρόπο να βγεις από το αδιέξοδο.

 

Σκεφτόταν να χαρίσει μερικά βιβλία, αλλά ποιος θα ενδιαφερόταν για παλιά βιβλία μαγειρικής -κάποια ήταν τόσο παλιά που ακόμη και η ορθογραφία τους ήταν διαφορετική από αυτήν που διδάχτηκε στο σχολείο. Αλλά ήταν πολλά κι εκείνη χρειαζόταν χώρο…

 

Και χρόνο, όπως συνειδητοποίησε όταν κατάλαβε ότι αντί να κάνει δουλειά, καθόταν και ξεφύλλιζε βιβλία μαγειρικής, φυλλομετρώντας τα και διαβάζοντας συνταγές. Επιασε τον εαυτό της να «γεύεται» φαγητά με τη φαντασία και να εξετάζει τους συνδυασμούς των γεύσεων και των υλικών, σαν να τα έφτιαχνε εκείνη τη στιγμή, ακόμη και όσα δεν είχε ετοιμάσει ποτέ η ίδια, ακόμη και αν δεν ήξερε καν ότι υπήρχαν.

 

Ασιατικά φρούτα, που τελευταία έγιναν της μόδας, πουλερικά μαριναρισμένα σε αρώματα παράξενα και λίγο «αδιανόητα» για τη συνήθειά της και των γύρω της. Τρόποι μαγειρέματος που όταν τους προσπάθησε κάποτε απέτυχαν παταγωδώς, αλλά και γεύσεις που της άρεσαν πολύ, αλλά ήταν τόσο χρονοβόρα η παρασκευή τους που όλο ανέβαλλε την προσπάθεια να τις ξαναφτιάξει: για μια μέρα αλλιώτικη και πιο σπουδαία, για όταν θα είχε άπλετο χρόνο και διάθεση να παίξει με τα σκεύη και τα εργαλεία.

 

Από τη μια τα σκόρπια βιβλία, από την άλλη το σκονισμένο ντουλάπι, το μπλοκ με τις συνταγές που της άρεσαν και κρατούσε -πότε πότε τις καθαρόγραφε κιόλας- και φυσικά το τετράδιο με τα κιτρινισμένα φύλλα… Εκείνο που ιστορούσε πάνω από 60 χρόνια, το σχολικό τετράδιο της μαμάς, από τα μαθήματα μαγειρικής που έκανε όταν ήταν μαθήτρια. Εντάξει, αυτός ήταν οικογενειακός θησαυρός.

 

Εκείνη μαθήματα μαγειρικής επισήμως δεν πήρε ποτέ. Η κουζίνα του σπιτιού ήταν όμως μεγάλο σχολείο. Αρχικά «βοηθούσε» τη μαμά, ρίχνοντας αλεύρι στις λεκάνες και φτιάχνοντας κακότεχνα κουλουράκια. Μετά έμαθε να μετράει από παρατήρηση το αλάτι ανάλογα με το μέγεθος της κατσαρόλας κι ύστερα τον σωστό χρόνο για να ρίξει τη σάλτσα στο κρέας. Και βέβαια, αυτό που γρήγορα ξεκαθάρισε στο μυαλό της ήταν ότι η σωστή γεύση βγαίνει από τα καλά υλικά, τα φρέσκα, και όχι από τεχνητά μέσα. Δεν είχε να κάνει με το κόστος, είχε να κάνει με την ποιότητα της πρώτης ύλης, ακόμη και αν ήταν ταπεινή…

 

Αφησε τα βιβλία και καθάρισε το ντουλάπι. Δεν το σκέφτηκε ξανά, τα βιβλία θα επέστρεφαν στη θέση τους. Μόνο τη σειρά τους θα άλλαζε, ώστε να παίρνει κάποιο άλλο κάθε φορά, να δοκιμάζει κάτι καινούργιο όταν θα έψαχνε μια νέα ιδέα. Ισως έτσι να έμπαινε με λίγο περισσότερη διάθεση να κάνει δοκιμές και τελικά να μάθει καινούργια πράγματα.

 

Αλλωστε πάντα στην κουζίνα ένιωθε λίγο αυτοδίδακτη -όπως όλοι οι αυτοδίδακτοι δηλαδή, βλέποντας και παρατηρώντας. Πότε με προσοχή και ενδιαφέρον και πότε ασυνείδητα. Δηλαδή, όπως όλες οι μορφές μάθησης…