Εχει δικαίωμα ο κακοποιητής γονιός να μεγαλώνει τα παιδιά του και να είναι καλός μπαμπάς;

 Χρειάζεται μεγάλη προσοχή στις παρεμβάσεις της Πολιτείας σε θέματα οικογένειας. Κυρίως σε θέματα που έχουν να κάνουν με τα παιδιά

γράφει ο Βασίλης Σ. Κανέλλης

 

H δήλωση του Γιάννη Λοβέρδου, βουλευτή της Νέας Δημοκρατίας που ξεσήκωσε θύελλα και είναι ήδη… viral στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης αναφέρει: «Μια γυναίκα την οποία ο άνδρας της την απατά, την έδερνε, την κακοποιούσε και έχει μίσος εναντίον του πρώην άνδρα της, παρόλα αυτά έχει το παιδί το δικαίωμα να μεγαλώνει και με τους δύο γονείς».

 

Διαβάζοντάς την ασφαλώς αναρωτιέσαι ποιοι μπορεί να είναι αυτοί που πιστεύουν σε τέτοιες άθλιες θεωρίες. Ο βουλευτής απάντησε λέγοντας: «Αυτό που είπα χθες, και στο οποίο επιμένω είναι ότι η επιμέλεια των τέκνων δεν μπορεί να προσδιορίζεται με κυβερνητική απόφαση η με νομοθετική ρύθμιση αόριστα χωρίς να λαμβάνονται υπόψιν οι ιδιαίτερες ανά περίπτωση συνθήκες. Αλλά μόνον με απόφαση του φυσικού δικαστή ο οποίος γνωρίζει και τα δεδομένα στην κάθε ξεχωριστή περίπτωση. Δεν είναι δυνατόν να αφαιρείται με νόμο απ’ όσους γονείς έχει βγει εις βάρος τους το διαζύγιο η δυνατότητα να βλέπουν τα παιδιά τους αυτή.

 

Αλλά ούτε να επιβάλλεται σε όλες τις περιπτώσεις υποχρεωτικά η συνεπιμέλεια. Αυτό δεν θα το κρίνει ούτε η κυβέρνηση ούτε η Βουλή με ένα νόμο. Θα το κρίνει ξεχωριστά ανά περίπτωση ο φυσικός δικαστής όπως συμβαίνει σε όλες τις χώρες του κόσμου. Από κει και πέρα, το να επιχειρείται να αποδοθεί σε μένα η κατηγορία ότι αποδέχομαι την ενδοοικογενειακή βία, είναι τουλάχιστον γελοίο κι άθλιο. Εχω κατ’ επανάληψη γράψει κατά της βίας, και μάλιστα μέσα στην οικογένεια».

 

Να τον πιστέψουμε, λοιπόν, τον βουλευτή και να μην τον σταυρώσουμε.

 

Όμως, πρέπει να ξεκαθαρίσουμε κάτι και όποιος θέλει το ενστερνίζεται, όποιος δεν θέλει ας πάει παρακάτω. Δεν έχει να κάνει με κομματικές ταυτότητες, ούτε με ιδεολογίες.

 

Πρέπει να είναι ξεκάθαρο, λοιπόν, ότι ο κακοποιητής γονιός δεν μπορεί να μπορεί να μεγαλώνει παιδιά. Οποιος έχει απλώσει χέρι πάνω στη γυναίκα του, πολλώ δε μάλλον πάνω στα παιδιά του, δεν μπορεί να έχει δικαιώματα σε αυτήν την οικογένεια.

 

Εκτός, φυσικά κι αν μετανιώσει, αν είναι η… κακιά στιγμή και δεν το επαναλάβει. Πολύ φοβάμαι, όμως, (και το έχει αποδείξει και η ίδια η ζωή)… μια φορά κακοποιητής, πάντα κακοποιητής.

 

Μια φορά να δείρει είναι σίγουρο ότι θα ξαναδείρει. Κι αν δέρνει μόνο τη γυναίκα του και δεν απλώσει χέρι στο παιδί του, δεν τον απαλλάσσει από ευθύνες ή από μια παραβατική συμπεριφορά που πρέπει να τιμωρηθεί.

 

Πρέπει να το καταλάβουμε όλοι, ειδικά τώρα που συζητείται το νομοσχέδιο για τη συνεπιμέλεια και δη την υποχρεωτική.

 

Εδώ έχει δίκιο ο Γιάννης Λοβέρδος. Καμιά νομοθετική ρύθμιση δεν μπορεί να προσδιορίζει τις οικογενειακές σχέσεις. Το λόγο πρέπει να έχει ο δικαστής ο οποίος θα μελετά κάθε περίπτωση ξεχωριστά και θα αποφασίζει.

 

Ας σκεφτούμε το εξής για να καταλάβουμε: Ενας πατέρας χτυπά επί χρόνια τη γυναίκα του. Κι αν δεν την χτυπά την κακοποιεί ψυχολογικά, την βρίζει, την απειλεί, την μειώνει. Μπροστά στα παιδιά του.

 

Ποιος μπορεί να ξέρει τι συμβαίνει πίσω από τις κλειστές πόρτες. Κι αν δέρνει και τα παιδιά του; Αν τα απειλεί, αν τα βιάζει;

 

Χωρίζει το ζευγάρι κι έρχεται ένας νόμος που θα επιτρέπει την υποχρεωτική συνεπιμέλεια; Δεν θα πρέπει να υπάρχει δικαστής που θα αποφασίζει;

 

Θα μπορεί ο συγκεκριμένος πατέρας να διεκδικεί, επειδή το λέει ο νόμος, κοινή επιμέλεια του παιδιού του με την πρώην γυναίκα του;

 

Ναι, λοιπόν. Εδώ υπάρχει πρόβλημα και πρέπει να ξεκαθαριστούν οι περιπτώσεις.

 

Ναι, στο νομοσχέδιο που προωθεί διατάξεις που έχουν στο επίκεντρο το παιδί και πώς αυτό θα βιώσει ένα διαζύγιο.

 

Ναι στις ρυθμίσεις που λαμβάνουν υπόψη τις ανάγκες κάθε γονιού να συμμετέχει στο μεγάλωμα του παιδιού του. Όλα αυτά είναι αποδεκτά, ειδικά από τη στιγμή που όλοι έχουμε να διηγηθούμε μια ιστορία διαζυγίου στο οποίο συνήθως ο πατέρας αδικείται κατάφωρα.

 

Όχι, όμως, σε θολές, προβληματικές διατάξεις που –όπως είπε και ο ΟΗΕ- μπορεί να απειλήσουν τα θύματα ενδοοικογενειακής βίας.

 

Χρειάζεται μεγάλη προσοχή της Πολιτείας στο πώς παρεμβαίνει σε τόσο ευαίσθητα κοινωνικά θέματα.

 

Και το τονίζω. Δεν είναι ιδεολογικό το θέμα. Δεν δέρνει περισσότερο ο δεξιός τη γυναίκα του από τον αριστερό.

 

Δεν έχει σημασία η κομματική ταυτότητα του κακοποιητή. Να μη μιλήσουμε για κορυφαία ονόματα της Αριστεράς που έστελναν συνεχώς τη γυναίκα τους στο νοσοκομείο.

 

Και να μην μιλήσουμε για δεξιούς πολιτικούς που μαύριζαν τα μάτια των γυναικών τους και μετά έλεγαν ότι έπεσε από τις σκάλες.

 

Οφείλουμε να λάβουμε υπόψη τις κακοποιημένες γυναίκες – μητέρες (και κακοποιημένους άνδρες – πατεράδες, αν υπάρχουν). Γιατί τα παιδιά δεν μπορούν να γίνουν θύματα και τα παιδιά.