Η ήττα της αριστεράς των «πλατειών» και η νέα αριστερά

 

γράφει ο Γιώργος X. Παπασωτηρίου

 

Ο Πάμπλο Ιγκλέσιας, ο ηγέτης του Podemos και εταίρος του Σοσιαλιστικού Κόμματος στην κυβέρνηση της Ισπανίας, ανακοίνωσε την αποχώρησή του από την πολιτική μετά την ήττα της αριστεράς στις περιφερειακές εκλογές. Η ισπανική δεξιά των σκανδάλων και της χρεοκοπίας επανέρχεται, φορώντας το «τραμπικό», δήθεν αντισυστημικό της προσωπείο.

 

Οι πολιτικοί και οι πολιτικές δυνάμεις, που γεννήθηκαν από το «Δρόμο», από τις μεγάλες διαδηλώσεις κατά της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης, από το μεγάλο κίνημα των «πλατειών» (Αθήνα, Μαδρίτη, Occupy Wall Sreet), χάθηκαν στους λαβύρινθους του συστήματος, κατασπαράχθηκαν από το Μινώταυρο της εξουσίας. Από τη στιγμή που εγκατέλειψαν την κινηματική τους δράση, που απεκδύθηκαν τα λαϊκά τους σύμβολα, την εναλλακτική και την ελπίδα της ουτοπίας στο όνομα του ρεαλισμού, όταν στο νερωμένο κρασί δεν έμεινε σταγόνα κρασί, όταν υιοθέτησαν συστημικούς, δηλαδή «δεξιούς τρόπους», όταν τελικά το «αλλιώς» έγινε μια «αριστερή δεξιά» ή μια «δεξιά της αριστεράς», τότε οι πολίτες τους τιμώρησαν και ένα μέρος τους (εκλογικά κρίσιμο) στράφηκε στην δήθεν αντισυστημική «τραμπική δεξιά». Η συνέχεια είναι γνωστή: στο όνομα του αντιφασισμού και του «αντιτραμπισμού», ακόμα και αριστεροί θα ψηφίσουν τη «δημοκρατική δεξιά» για να… φύγουν οι φασίστες(Τραμπ) ή για να μην έρθουν στην εξουσία(Λε Πέν)! 

 

Γιατί απέτυχε το αριστερό εγχείρημα στον ευρωπαϊκό νότο; Γιατί το στραγγάλισε η «γερμανικής» κατασκευής μέγγενη της ΕΕ. Γιατί η αριστερά δεν μπορεί να κυβερνά σε μία μόνο χώρα για πολύ. Γιατί, όπως αποδείχθηκε και με τη σοσιαλδημοκρατία, η αριστερά δεν μπορεί να λειτουργεί ως «ΜΚΟ» ούτε να παίζει στο γήπεδο της δεξιάς, εκεί όπου κυριαρχεί ο λόγος των οργανικών διανοουμένων της συντήρησης. Γιατί αγνοήθηκε σκανδαλωδώς ότι η ουσιαστική πολιτική ανατροπή επισυμβαίνει όχι μόνο όταν αλλάζει η εκτελεστική εξουσία, όχι μόνο όταν τσακίζεις την κρατική εξουσία(ως μηχανισμός έχει τη σχετική αυτονομία της), αλλά και όταν διαφοροποιείται η κοινωνική προέλευση των οργάνων της καθώς και το κοινωνικό περιεχόμενό της. Το θέμα δηλαδή δεν είναι μόνο αν έχεις την κυβέρνηση και όχι την  εξουσία, αλλά να ξέρεις και τι να κάνεις την εξουσία. «Έχουμε επανάσταση, όταν μεταβάλλεται η ταξική σύσταση των Κοινοβουλίων, όταν τροποποιείται ο δημοκρατικός τρόπος λήψης αποφάσεων... Έχουμε επανάσταση όταν η πειθαρχία, η συμβολική τάξη, η διδασκαλία στα εκπαιδευτικά κέντρα τροποποιούνται και μετασχηματίζονται», έγραφε ο Λινέρα για τη Βολιβία. Εκεί όπου, παρά τα λάθη, η αριστερά άντεξε, γιατί είχε οργανωθεί σε βάθος μέσα στην κοινωνία, και ανέτρεψε τόσο στο «δρόμο» όσο και στην κάλπη το πραξικόπημα που οργανώθηκε από τις ΗΠΑ.

 

Δεν έχουμε αλλαγή όταν έχουμε και πάλι τις ελίτ(με δεξιό ή αριστερό μανδύα) στην εξουσία. Δεν έχουμε, προπάντων αλλαγή, όταν δεν αλλάζει η συμβολική τάξη, δηλαδή ο πρακτικός, καθημερινός πολιτισμός που διέπει τις σχέσεις, τη συμπεριφορά, τη ζωή μας, τον τρόπο που κάνουμε «συνήθεια» τους περιορισμούς και τους κανόνες. Δεν έχουμε αλλαγή όταν δεν αλλάζει ο τρόπος σκέψης, όταν δεν επαναξιώνονται οι αρχές και οι χαρές του Εμείς και της αυτοδιαχείρισης.

 

Για να συμβεί η αλλαγή απαιτούνται λαϊκά κινήματα, που δεν θα λειτουργούν σαν αποστειρωμένες Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις, αλλά θα αναπτύσσουν την «ποίησή» τους μέσα στην πολιτική Πράξη, στη δράση, στο δρόμο, τον οποίο ποτίζουν σήμερα με το αίμα τους οι εργαζόμενοι νέοι, στις γειτονιές όπου συναντώνται και ερωτεύονται τα νέα παιδιά, εκεί όπου δημιουργούνται οι νέες σχέσεις αλληλεγγύης, εκεί όπου αλλάζει ο τρόπος ζωής και ο συσχετισμός των αξιών, εκεί όπου απομειώνονται οι ναρκισσισμοί και οι μεγάλες Εγω-πάθειες. Εκεί όπου δημιουργείται η νέα αριστερά της αξιοπρέπειας, της συλλογικότητας και της αλληλεγγύης…