Κοινό μυστικό ετών 12

 

γράφει η Κρυσταλλένια Μανάβη*

 

Μετά τις πρόσφατες φρικιαστικές αποκαλύψεις για τον βιασμό της 12χρονης και τον γιγαντιαίο αριθμό “πελατών” και υποψήφιων “πελατών” -σε εισαγωγικά καθώς δεν μιλάμε για πελάτες αλλά για παιδοβιαστές- είδαμε για μια ακόμα φορά την ελληνική κοινωνία να είναι “σοκαρισμένη”. Να βλέπουμε χρήστες των social media να απορούν ποιοί είναι αυτοί οι 200-300 που έκλεισαν ραντεβού και πλήρωναν για να βιάσουν το παιδί. Που κρυβόταν όλη αυτή η αρρώστια, πως έχουμε καταντήσει έτσι, μπλα μπλα μπλα…

 

 

Μόνο που δεν κρυβόταν ποτέ η αρρώστια, αν μπορούμε να την πούμε αρρώστια. Δεν μιλάμε για κάποια πρόσφατη κατάντια. Το φαινόμενο δεν είναι καινούριο, και το χειρότερο, δεν είναι καν κρυφό. Είναι ένα κοινό μυστικό που οι περισσότερες, αν όχι όλες οι γυναίκες, γνωρίζουν: όταν κλείνεις τα 12, ξεκινάνε όλα. Από τα 12 ξεκινάνε να μας παρενοχλούν. Να μας κάνουν αυτό που, δήθεν αθώα, κάποτε χαρακτήριζαν “πείραγμα”. Να μας αγγίζουν, να μας φωνάζουν βρωμιές, να μας κοιτούν με τρόπο πρόστυχο και επιθετικό.

Για την ακρίβεια, οι περισσότερες γυναίκες καταθέτουν ότι στην διάρκεια της ανήλικης ζωής τους, από τα 12 μέχρι τα 17, το λεγόμενο catcalling, η παρενόχληση στο δρόμο από αγνώστους, ήταν πολύ πιο έντονη τότε, από ότι στην μετέπειτα πορεία τους. Πόσες από εμάς δεν έχουμε ακούσει να μας φωνάζουν χυδαιότητες ενώ είχαμε τη σχολική τσάντα στην πλάτη; Πόσες δεν έχουμε αποφύγει να περάσουμε μπροστά από καφενείο όσο είμασταν έφηβες; Πόσες δεν έζησαν την άθλια εμπειρία του να σχολιάζουν γείτονες, γνωστοί, ακόμα και οικογενειακοί φίλοι τις αλλαγές στο σώμα, με έναν τρόπο περίεργο, με μια συμπεριφορά διαφορετική, που για κάποιο λόγο σε τρομάζει;

 

Και φυσικά, η ευθύνη μετατοπίζεται πάντα στα ίδια τα παιδιά. “Απαπα δεν το είδες μια σταλιά παιδί τι φορούσε”, “καλά τα έχεις δει τα σημερινά γυμνασιοκόριτσα πως ντύνονται”, “προκαλούν και οι μικρές όμως”. Αν ένα κοριτσάκι του γυμνασίου ή ακόμα και του δημοτικού, κάνει το ολέθριο σφάλμα να φορέσει σορτσάκι ή lipgloss, ξαφνικά οι ενήλικες γύρω της είναι απόλυτα εντάξει να την μην την αντιμετωπίσουν πια ως αυτό που είναι, ένα μικρό κορίτσι, μια έφηβη, αλλά ως μια προκλητική σειρήνα που λογικό να την βιάζουν οι 40ρηδες.

 

Μόνο που μιλάμε για κάτι διαχρονικό. Δεν εμφανίστηκε μαζί με τα κοντά σορτσάκια, το Tik Tok ή τα crop top όπως θέλουν να μας κάνουν να πιστέψουμε κάποιοι. Πόσες ιστορίες δεν έχουμε ακούσει από γυναίκες που πλέον βρίσκονται σε ηλικίες άνω των 60, ότι παλιά τις παρενοχλούσαν οι πατεράδες των φίλων τους, οι γαλατάδες, οι μπακάληδες; Γυναίκες που όταν πήγαιναν στον νιόκοπο τότε κινηματογράφο με χαρά στα 12 και τα 13, οι άντρες στις διπλανές θέσεις έβαζαν τα χέρια τους,κάτω από το παλτό, στα παιδικά τους πόδια, γυναίκες που το να τους στείλει η μητέρα τους στο φούρνο για ψωμί ήταν ο εφιάλτης τους, γιατί γνώριζαν ότι ο φούρναρης είχε μακρύ χέρι; Εμπειρίες που ψιθυρίζονται εδώ και χρόνια από στόμα σε στόμα, ένοχα, με την υποψία ότι μπορεί και να φταις. Γιατί τα μικρά παιδιά ντρέπονται, και αυτοί που τα εκμεταλλεύονται το ξέρουν καλά. Δεν μπορούν να πλοηγηθούν στον κόσμο με την γνώση και τη λογική ενός ενήλικα. Είναι εύκολη λεία, φοβούνται να μιλήσουν, διστάζουν να αντιδράσουν. Και σε αυτό είναι που ποντάρουν όσοι απολαμβάνουν τη επιβολή δύναμης, στην οποία στοχεύει η παρενόχληση.

 

Ποιοι είναι λοιπόν όλοι αυτοί που προσπάθησαν να βιάσουν την 12χρονη; Είναι κάποια τέρατα που μένουν σε λαγούμια, βγαίνουν από αυτά για να εγκληματίσουν και επιστρέφουν κατόπιν στην σκοτεινή τους κρυψώνα; Όχι. Είναι πάντα και παντού δίπλα μας. Είναι οι γνωστοί που λένε ότι τα σημερινά κορίτσια προκαλούν. Είναι ο ηλικιωμένος γείτονας που κάθεται στο καφενείο και κοιτάει σαν ξελιγωμένος τα κοριτσάκια που περνούν από μπροστά του για να πάνε στο σχολείο απέναντι. Είναι οι φίλοι που αστειεύονται ότι θα τους κλείσουν φυλακή επειδή ξερογλείφονται με τις έφηβες στα social media. Που αποκαλούν π**τανακια και τσ**λάκια τα ανήλικα κοριτσάκια γύρω τους.

 

Όταν οι άνθρωποι μας λένε ποιοί είναι, πρέπει να τους ακούμε. Γιατί πιστεύουμε ότι οι παραπάνω συμπεριφορές είναι αθώες; Γιατί πιστεύουμε ότι η συνεχής σεξουαλικοποίηση των ανήλικων κοριτσιών είναι άνευ συνεπειών στην πραγματικότητα; Σαφώς ο λόγος από την πράξη έχει απόσταση, όμως ,όπως φαίνεται, όσοι περνάνε από τα λόγια στην πράξη είναι περισσότεροι απ’ όσοι φανταζόμαστε. Και όσοι δεν το κάνουν, με τα λόγια τους υποβαθμίζουν την πράξη όσων περνούν.

 

Φεμινιστικές οργανώσεις και γυναίκες γενικότερα, φωνάζουμε χρόνια ότι βιώνουμε παρενόχληση από την ηλικία των 12, και δεν μας ακούει κανείς. Μας αποκαλούν υπερβολικές και υστερικές, κατηγορώντας  μας ότι τα βγάζουμε από το μυαλό μας για να εξυπηρετήσουμε την υποτιθέμενη ατζέντα μας. Επομένως, το μόνο που θέλω να ζητήσω, είναι να πάψουμε να είμαστε “σοκαρισμένοι”. Να πάψουμε να κλείνουμε τα αυτιά στις εμπειρίες τόσων ανθρώπων, και να κοιτάξουμε κατάματα το πρόσωπο της κοινωνίας μας. Μόνο τότε έχουμε ελπίδες να το αλλάξουμε.

 

*Πολιτικός Επιστήμονας

Φτωχοποίηση και η ανάγκη ενός τολμηρού Κοινωνικού Ταμείου για το Κλίμα

 

γράφει η Ζέφη Δημαδάμα*

 

Η Ευρώπη βρίσκεται σε κλοιό κρίσεων για μια ακόμη φορά. Η ενεργειακή κρίση, η επισιτιστική κρίση και η ακρίβεια εντείνονται δημιουργώντας δυσβάσταχτες ανισότητες και αδιέξοδα. Σήμερα η Ευρωπαϊκή Ενωση αντιμετωπίζει μια κλιματική έκτακτη ανάγκη, η οποία υποβιβάζεται σε σχέση με άλλες προκλήσεις, όπως ο πόλεμος, η ενεργειακή φτώχεια. Κι όμως, αν ανατρέξουμε στις προηγούμενες δεκαετίες εύκολα θα παρατηρήσουμε ότι τα σημερινά ενεργειακά αδιέξοδα οφείλονται και σε δεκαετίες κλιματικής αδράνειας.

 

Υπενθυμίζεται ότι η παγκόσμια θερμοκρασία έχει ήδη αυξηθεί κατά πολύ πάνω από 1 βαθμό Κελσίου από την προβιομηχανική εποχή, με αποτέλεσμα να έχουμε ήδη αυξημένα ακραία καιρικά φαινόμενα και επιπτώσεις που βλάπτουν δυσανάλογα τους πιο ευάλωτους (φτωχότερους, γυναίκες, κοινωνικά αποκλεισμένους). Αναλαμβάνοντας ως εκπρόσωπος εκ μέρους των Γυναικών του Ευρωπαϊκού Σοσιαλιστικού Κόμματος (PesWomen) στην Ευρωπαϊκή Πρωτοβουλία «Just Transition Alliance» είχαμε την ευκαιρία να συζητήσουμε τα μέσα με τα οποία θα προωθηθούν καλύτερα οι κλιματικοί στόχοι και θα επιτευχθεί ταυτόχρονα η κλιματική μετάβαση με κοινωνική δικαιοσύνη.

 

Η συζήτηση επανέρχεται στον ρόλο των ορυκτών καυσίμων, τα οποία όπως δήλωσε απερίφραστα η πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν, σε σύγκριση με το 2021 έχουν αυξηθεί κατά 580% (αναφερόμενη στις τιμές του ορυκτού αερίου). Ετσι, καθώς πολλά νοικοκυριά εξαρτώνται από τα ορυκτά καύσιμα για τη θέρμανση των σπιτιών, για τις μετακινήσεις τους αλλά και για να κρατήσουν ζωντανές τις μικρές επιχειρήσεις τους, το στοίχημα της διαχείρισης δεν είναι καθόλου απλό.

Γι' αυτό και είναι εύλογο το ερώτημα κατά πόσο οι πολιτικές για το κλίμα συμβαδίζουν με την ενεργειακή ασφάλεια και η επένδυση σε καθαρές ανανεώσιμες πηγές ενέργειας καθώς και η εξοικονόμηση ενέργειας μπορούν να είναι εφικτές σε ένα περιβάλλον όπου η αμφισβήτηση της σταδιακής κατάργησης των ορυκτών καυσίμων είναι προς διαπραγμάτευση ή και προς αμφισβήτηση.

 

Η νεοφιλελεύθερη προσέγγιση, οι δεξιές και ακροδεξιές κυβερνήσεις της Ευρώπης δεν μπορούν και δεν θέλουν να ανατρέψουν τους μηχανισμούς αυτούς που αναπαράγουν δραματικές ανισότητες και επιβαρύνουν το περιβάλλον. Αντίθετα, οι προοδευτικές δυνάμεις έχουν χρέος να ωθήσουν την Ε.Ε. να υιοθετήσει νέα εργαλεία για να αντιμετωπίσει αυτές τις παράλληλες κρίσεις κοινωνικής, κλιματικής και ενεργειακής ανασφάλειας.

 

Δική μας πρόταση είναι ένα πραγματικά ισχυρό Ταμείο Κοινωνικού Κλίματος (Social Climate Fund), το οποίο να αποτελέσει κεντρικό και ζωτικής σημασίας πυλώνα για την οικοδόμηση της ανθεκτικότητας των πολιτών έναντι μελλοντικών κρίσεων. Χρειαζόμαστε ένα ισχυρό Ταμείο που θα χρηματοδοτήσει τα κράτη-μέλη για τη στήριξη μέτρων και επενδύσεων για την αύξηση της ενεργειακής απόδοσης των κτιρίων, την απαλλαγή από τις εκπομπές άνθρακα θέρμανσης και ψύξης των κτιρίων, συμπεριλαμβανομένης της ενσωμάτωσης της ενέργειας από ανανεώσιμες πηγές, και την παροχή βελτιωμένης πρόσβασης σε κινητικότητα μηδενικών και χαμηλών εκπομπών.

 

Τα παραπάνω όμως με δέσμευση ότι τα μέτρα και οι επενδύσεις αυτές πρέπει να ωφελούν κυρίως τα ευάλωτα νοικοκυριά, τις πολύ μικρές επιχειρήσεις ή τους χρήστες των μεταφορών και τους πληγέντες εργαζομένους, προκειμένου να διασφαλιστεί μια δίκαιη μετάβαση που να είναι σύμφωνη με τον Ευρωπαϊκό Πυλώνα Κοινωνικών Δικαιωμάτων. Τώρα διαμορφώνονται οι προϋποθέσεις της δίκαιης ενεργειακής μετάβασης για όλους και όλες και το στοίχημα δεν πρέπει να χαθεί.

 

* Διδάσκουσα (ΕΔΙΠ), Τμήμα Διεθνών, Ευρωπαϊκών & Περιφερειακών Σπουδών στο Πάντειο Πανεπιστήμιο, αντιπρόεδρος Γυναικών Ευρωπαϊκού Σοσιαλιστικού Κόμματος, μέλος ΚΠΕ ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝ.ΑΛΛ.

«Κρύβουν πρόστιμο μαμούθ. Αντί για τους λαθρέμπορους πληρώνουν οι φορολογούμενοι»..!

 

Ασυγχώρητη κρυψίνοια και απόπειρα συγκάλυψης ενός θέματος με οσμή σκανδάλου, για το οποίο οι φορολογούμενοι επιβαρύνθηκαν με ιλιγγιώδες ποσό εκατοντάδων εκατομμυρίων ευρώ, καταλόγισε στην κυβέρνηση η βουλευτής του ΠΑΣΟΚ-Κινήματος Αλλαγής στο Νότιο Τομέα της Αθήνας κ. Τόνια Αντωνίου, κατά τη συζήτηση Επίκαιρής Ερώτησής της στη Βουλή που αφορούσε τις κυρώσεις για τη χώρα μας από την ελλιπή είσπραξη και απόδοση δασμών, μετά από έρευνα της Ευρωπαϊκής Υπηρεσίας Καταπολέμησης της Απάτης (OLAF).

 

Στην αρχή της συζήτησης η βουλευτής ανέφερε ότι στις ετήσιες εκθέσεις της OLAF, για τα έτη 2018 και μετά αποτυπώνεται ότι στην Ελλάδα εντοπίστηκαν εκτεταμένα φαινόμενα τελωνειακής απάτης στον τομέα των δασμών που πρέπει να εισπράττονται από τη χώρα και να αποδίδονται στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Τα στοιχεία αυτά είναι αποτέλεσμα πανευρωπαϊκών ελέγχων της OLAF για την αντιμετώπιση της συστηματικής υποκοστολόγησης μεγάλων ποσοτήτων εισαγόμενων ρούχων και παπουτσιών από την Κίνα, οι οποίοι για την Ελλάδα έδειξαν ότι οι υποθέσεις απάτης εκτιμώνται στο ιλιγγιώδες ποσοστό του 17% των παραδοσιακών αυτών ιδίων πόρων της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Το ποσοστό αυτό αντιστοιχεί σε πολλές εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ διαφυγόντες δασμούς που καταλήγουν στα οργανωμένα κυκλώματα τελωνειακής απάτης που λειτουργούν ως «Λερναία Ύδρα» και πλήττουν τελικά την εγχώρια βιομηχανία και βιοτεχνία, το εμπόριο και τον υγιή ανταγωνισμό.

 

Η κ. Αντωνίου αφού επισήμανε ότι καλούνται τελικά οι Έλληνες φορολογούμενοι να καταβάλουν τις καταλογισθείσες απώλειες στον Προϋπολογισμό της Ευρωπαϊκής Ένωσης, επιβαρυμένες μάλιστα με τεράστιους τόκους, ζήτησε από τον υφυπουργό Οικονομικών κ. Βεσυρόπουλο να δηλώσει ποιο είναι ακριβώς το ποσό που καταλογίστηκε, πόσοι ήταν οι τόκοι, ποια περίοδο αφορούν, ποιο ποσό τελικά πληρώθηκε μαζί με τους τόκους και πότε καταβλήθηκε. Επιπλέον, κάλεσε τον υφυπουργό να απαντήσει εάν έχουν καταλογιστεί τα ποσά στους φυσικούς δράστες και αν έχουν οδηγηθεί στη Δικαιοσύνη, καθώς και εάν έχουν αποδοθεί ευθύνες σε όσους μέχρι σήμερα στον κρατικό μηχανισμό έχουν αποτύχει ή έχουν κλείσει τα μάτια.

 

Από την πλευρά του ο κ. Βεσυρόπουλος, εκ μέρους του υπουργείου Οικονομικών, ενώ παραδέχθηκε ότι το ποσό πληρώθηκε τελικά το Μάιο του 2022, απέφυγε να απαντήσει σε όλα τα υπόλοιπα ερωτήματα και να δώσει οποιοδήποτε στοιχείο για το ποσό και τους υπέρογκους τόκους, ενώ επικαλέστηκε αμφισβήτηση της μεθοδολογίας υπολογισμού των ποσών που χρησιμοποιεί η OLAF, δηλώνοντας ότι αυτό θα χρησιμοποιηθεί ως επιχείρημα στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο, στο οποίο έχει προσφύγει χώρα μας.

 

Ανταπαντώντας η κυρία Αντωνίου, αφού τόνισε ότι για την επιβάρυνση των φορολογουμένων με το ιλιγγιώδες ποσό και τους τόκους υπάρχει συνευθύνη των κυβερνήσεων Νέας Δημοκρατίας και ΣΥΡΙΖΑ, υπενθύμισε στον υφυπουργό ότι η προσφυγή της Μεγάλης Βρετανίας για το ίδιο θέμα απορρίφθηκε από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο. Πρόσθεσε μάλιστα, ότι η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας επιχείρησε να συγκαλύψει το θέμα, αφού όχι μόνο καμία επίσημη ενημέρωση δεν έχει υπάρξει από το Υπουργείο Οικονομικών ή την ΑΑΔΕ, αλλά και όταν στις 2 Ιουνίου η ηγεσία του Υπουργείου Οικονομικών και ο Διοικητής της ΑΑΔΕ ήρθαν στην κοινή συνεδρίαση της Επιτροπής Οικονομικών Υποθέσεων και Θεσμών και Διαφάνειας της Βουλής για τη συζήτηση επί της έκθεσης απολογισμού της Ανεξάρτητης Αρχής Δημοσίων Εσόδων για το έτος 2021 και του προγραμματισμού δραστηριοτήτων της για το έτος 2022, δεν είπαν κουβέντα για το θέμα, ενώ και στην έκθεση κάποιοι ξέχασαν να γράψουν έστω και μισή γραμμή.

πηγή

Πέρα από τα "τέρατα": Γονείς, σχολείο, γείτονες και λαϊκιστές πολιτικοί...

 

γράφει ο Γιώργος Καρελιάς

 

Όταν ξεσπάει μια υπόθεση παρόμοια ή ανάλογη με τη σημερινή των δύο (φερόμενων ως) παιδοβιαστών του Κολωνού, παρατηρούμε τέσσερα πράγματα.

 

Πρώτον, ότι ουδείς είχε καταλάβει τίποτα. «Πέσαμε από τα σύννεφα» είναι η κλασική φράση.

 

 

Δεύτερον, ότι οι αντιδράσεις των διαφορών ειδών «αγανακτισμένων», που παλιότερα τις βλέπαμε όταν οι κατηγορούμενοι μεταφέρονταν στον ανακριτή, τώρα πια εκδηλώνονται αμέσως στα λεγόμενα κοινωνικά δίκτυα. Εννοείται ότι οι εκεί «νομομαθείς» βγάζουν αυτομάτως την απόφαση και επιλέγουν και την ποινή: «θάνατος», «ευνουχισμός» και τα παρόμοια. Μέχρι να φτάσουμε εκεί, η «ευχή» είναι να «περιποιηθούν» τον φερόμενο ως δράστη οι συγκρατούμενοί του στη φυλακή.

 

Τρίτον, ότι οι κάμερες των καναλιών κατασκηνώνουν έξω από το σπίτι του θύματος και αλίμονο αν αυτό και οι δικοί του ανοίγουν τις συσκευές τους.

 

Τέταρτον, ότι αν η υπόθεση έχει και κάποια πολιτική χροιά, εμφανίζονται οι λαϊκιστές πολιτικοί, που χαϊδεύουν τα αυτιά των «αγανακτισμένων».

 

Τι συνέβαινε, αλήθεια, με το ανήλικο παιδί και τους βιαστές του; Ορισμένα ερωτήματα είναι αμείλικτα:

 

Η οικογένειά του είναι σε άθλια οικονομική κατάσταση. Αυτό, φυσικά, δεν δίνει άλλοθι στους γονείς να μην έχουν το νου τους. Όμως, τι κάνουν οι κοινωνικές υπηρεσίες ενός (υποτίθεται…) ευρωπαϊκού κράτους;

Όσοι έβλεπαν το ανήλικο κορίτσι στο κατάστημα του φερόμενου ως δράστη δεν αναρωτήθηκαν ποτέ τι ήθελε εκεί σε ώρες σχολείου;

Οι δάσκαλοι του σχολείου του αναρωτήθηκαν γιατί δεν πήγαινε; Ρώτησαν την οικογένειά του; Έκαναν κάτι άλλο; Η φοίτηση στο δημοτικό είναι υποχρεωτική.

Και φτάνουμε στους λαϊκιστές πολιτικούς. Πριν καν οι Αρχές ολοκληρώσουν την έρευνά τους, απαιτούν να δοθούν στη δημοσιότητα τα στοιχεία (όχι των δύο με επιβεβαιωμένη δράση, αυτές ήδη δόθηκαν), αλλά των 213 που ενδεχομένως είχαν έρθει σε κάποια επαφή με τον βασικό δράση. Άλλοι για να «κάνουν τον καμπόσο» (όπως ο ανεκδιήγητος Πάνος Καμμένος, που επανεμφανίστηκε για να μας ότι θα κάνει τον ντετέκτιβ, θα βρει και θα δώσει αυτό στη δημοσιότητα τη «λίστα των 213»), άλλοι για να κάνουν αντιπολίτευση (όπως ο Σπίρτζης του ΣΥΡΙΖΑ) και -δυστυχώς- δύο υπουργοί (Οικονόμου και Κικίλιας), για να μη δείξουν ότι υστερούν στο χάιδεμα των αυτιών.

 

Από κοντά κι ένας Μητροπολίτης (Συμεών, Φθιώτιδας), που ζήτησε ο δράστης «να τιμωρηθεί εκατό φορές πιο σκληρά για όσα έκανε με τον μανδύα της εκκλησίας». Λες και τα αδικήματα τιμωρούνται ελαφρότερα ή σκληρότερα αν κάποιος είναι ή δείχνει θεοσεβούμενος.

 

Λοιπόν, ας πούμε μερικά αυτονόητα, εν γνώσει μας ότι είναι αντιδημοφιλή και προκαλούν «αγανάκτηση» στους αυτόκλητους ερευνητές, ανακριτές και δικαστές.

 

Η Ελλάδα είναι ευρωπαϊκή χώρα από αυτές που χαρακτηρίζονται κράτος δικαίου. Και αυτό σημαίνει ότι ερευνά η Αστυνομία και αποφασίζουν οι δικαστές. Για να δοθούν στη δημοσιότητα στοιχεία και φωτογραφίες υπόπτων, ακόμα και για τα πιο ειδεχθή εγκλήματα, πρέπει να υπάρχουν ικανές ενδείξεις, ώστε να μη γίνει κάποιο λάθος και διασυρθούν άνθρωποι που μπορεί να μην έχουν διαπράξει αδίκημα. Γι’ αυτό, το αίτημα να δοθεί «εδώ και τώρα» στη δημοσιότητα η «λίστα των 213» υπόπτων, ειδικά όταν υιοθετείται από υπεύθυνους (υποτίθεται…) πολιτικούς, είναι εντελώς ανεύθυνο.

 

Η Αστυνομία πρέπει να κάνει τη δουλειά της χωρίς επηρεασμούς. Χωρίς χρονοτριβή για να μην εξαφανιστούν στοιχεία, αλλά και χωρίς βιασύνη που μπορεί να οδηγήσει σε λάθη και κρέμασμα στα μανταλάκια ανθρώπων που ενδέχεται να μην ενέχονται.

 

Δεν έχουμε φτάσει καν στην ανάκριση και ήδη έχουν στηθεί «λαϊκά δικαστήρια», με συμμετοχή και πολιτικών, που εμφανίζονται –ως μη όφειλαν- το ίδιο ή και περισσότεροι «αγανακτισμένοι» από χρήστες του facebook, οι οποίοι έχουν ήδη βγάλει «αποφάσεις» και επιβάλει «ποινές».

 

Εν κατακλείδι: Ένα παλιό νομικό αξίωμα λέει «καλύτερα να αθωωθούν εκατό ένοχοι παρά να καταδικαστεί ένας αθώος». Γι’ αυτό χρειάζεται προσοχή. Ειδικά οι πολιτικοί ας σταματήσουν την ψηφοθηρία και το χάιδεμα των αυτιών. Και ας αφήσουν τους καθ' ύλην αρμοδίους να κρίνουν αν και πότε θα έχουν τα στοιχεία που χρειάζονται, ώστε να αποφασίσουν για τη δημοσιότητα που θα δώσουν.

 

Αλλιώς ελλοχεύει ο κίνδυνος να οδηγηθούμε σε αποφάσεις-εκτρώματα…

Και ποιός θα έχει στο νου το παιδί;

 γράφει η Δήμητρα Μυρίλλα

Από τα εργοστάσια του Μπαγκλαντές με τα 10χρονα παιδιά βιομηχανικούς εργάτες ως τον παιδοφιλικό τουρισμό σε χώρες της Ασίας, το trafficing, τη μαστρωπεία, το εμπόριο παιδιών, ως τα δωμάτια των ξενοδοχείων της ανατολικής Ευρώπης με πρωταγωνιστές πολιτικά πρόσωπα που "απαρνήθηκαν" την πολιτική, αλλά κυκλοφορούν ελεύθεροι, τους διαπρεπείς σκηνοθέτες που "απαρνήθηκαν" την τέχνη και επίσης κυκλοφορούν ελεύθεροι... και μέχρι τον Κολωνό και τα Σεπόλια. 

 

Αν τα πράγματα είναι όπως λέγονται και περιγράφονται τότε δεν πρόκειται για βιασμό μόνο… δεν πρόκειται για κακοποίηση μόνο… πρόκειται για βιασμό, κακοποίηση και φρικτό βασανισμό μαζί και έτσι πρέπει να αντιμετωπίζεται.  

Ο,τι πέρασε το 12χρονο κορίτσι, το 12χρόνο παιδί – είναι παιδί – ξεπερνάει αυτό που μπορεί να αντέξει ο νους. Και δεν το ξεπερνάει επειδή ξαφνιάζει. Το ξεπερνάει επειδή είναι βρώμικο, επειδή προέρχεται από τον χειρότερο και απεχθέστερο κοινωνικό απόπατο. 

Ωστόσο δεν ξαφνιάζει…

Δεν ξαφνιάζει, διότι το σύστημα της βαθιάς εκμετάλλευσης, δεν ορρωδεί ούτε μπροστά στην εκμετάλλευση των παιδιών.

Από τα εργοστάσια του Μπαγκλαντές με τα 10χρονα παιδιά βιομηχανικούς εργάτες ως τον παιδοφιλικό τουρισμό σε χώρες της Ασίας, το trafficing, τη μαστρωπεία, το εμπόριο παιδιών,

ως τα δωμάτια των ξενοδοχείων της ανατολικής Ευρώπης με πρωταγωνιστές πολιτικά πρόσωπα που “απαρνήθηκαν” την πολιτική, αλλά κυκλοφορούν ελεύθεροι,

τους διαπρεπείς σκηνοθέτες που “απαρνήθηκαν” την τέχνη και επίσης κυκλοφορούν ελεύθεροι…

και μέχρι τον Κολωνό και τα Σεπόλια. 

Τον Κολωνό, που δεν είναι Κολωνάκι, τον Κολωνό  όπου στις γειτονιές του κατοικούν άνθρωποι φτωχοί,  του μεροκάματου,  της αξιοπρέπειας και της αντοχής. Και παιδιά του χαρτζιλικιού. Αλλά, που βρέθηκε κι εκείνος ο άθλιος, το σκουλήκι, που προσπαθώντας  από τον Κολωνό να πάει στο… Κολωνάκι  βασάνιζε το μικρό παιδί.

Και όχι μόνος… ήδη ξέρουμε ότι είναι τουλάχιστον δύο δεκάδες “ευυπόληπτοι”  πολίτες. Και πιθανόν να είναι και άλλοι. Δηλαδή, κάποιοι εκατοντάδες έστησαν ολάκερο κύκλωμα και δήλωναν συμμετοχή για να βιάσουν ένα παιδί; 

Ενα; ‘Η μήπως πολλά; Διότι, αν από την μία πλευρά υπάρχουν 213, συν ο φερόμενος ως δράστης και εγκέφαλος, συν όσοι αποκαλυφθούν ακόμα, δηλαδή ένα απίθανο κύκλωμα, από την άλλη πλευρά μοιάζει απίθανο να είναι μόνο ένα παιδί… Και σε αυτή την περίπτωση η φρίκη, η δυσωδία, η αηδία, δεν θα έχουν τέλος. 

Και ας πάμε τώρα στο παιδί. 

Ποιός προστατεύει το παιδί; 

Πρώτον: από τη μανία της φερόμενης ως “δημοσιογραφίας” που στρατοπεδεύει έξω από το σπίτι του κοριτσιού, σύμφωνα με τα όσα κατήγγειλε σε πρωινή τηλεοπτική εκπομπή η δικηγόρος της οικογένειας, αντί να ερευνά εξονυχιστικά τη δράση του υπόπτου, στη γειτονιά, στην εκκλησία, στις φερόμενες ως “δουλίτσες” με το κράτος.

Δεύτερον: από ένα κράτος που δηλώνει πανταχού παρόν και είναι εξοργιστικά απόν. Σύμφωνα με τη δικηγόρο της οικογένειας δεν υπήρξε καμία παρέμβαση από την Κοινωνική Υπηρεσία, αν και η καταγγελία  έγινε πριν από ένα μήνα. Και πως να υπάρξει άραγε; Πού να πρωτο – συντρέξουν οι υποστελεχωμένες Κοινωνικές Υπηρεσίες; 

Εν ολίγοις,  ποια κρατική δομή ακριβώς θα υποστηρίξει ψυχολογικά την οικογένεια και το παιδί; Με ποια βοήθεια θα μαλακώσουν και θα κλείσουν (αν ποτέ κλείσουν…) τα τραύματα και ο αποτροπιασμός στην ψυχή αυτού του μικρού κοριτσιού; Με ποια στήριξη θα επιστρέψει στο σχολείο και στη γειτονιά; 

Ποιός θα προστατέψει τα παιδιά που ζουν αυτή τη φρίκη, αλλά δεν τα γνωρίζουμε και ίσως δεν τα μάθουμε ποτέ; Ποιός θα γλιτώσει τα επόμενα παιδιά; 

Η απάντηση είναι η γνωστή… Το κράτος που είναι ρυθμισμένο και οργανωμένο να διασώζει μόνο τους εντολείς του, δηλαδή τα αφεντικά του, μόλις “κατέβει” από τα πρώτα θέματα της ειδησεογραφίας η αποτρόπαια υπόθεση, θα αποσυρθεί και αυτό.

Ωστε, τελικά, μόνο ο λαός, με τον τρόπο που εκείνος γνωρίζει, με την αλληλεγγύη και το νοιάξιμο για τον διπλανό που μόνο ο λαός  να μπορεί να εγγυηθεί, μόνο εκεί  να μπορεί  να ελπίζει το παιδί και κάθε παιδί. 

Υ.Γ. Οσο για τους … Μουμτζήδες που γράφουν τρισάθλια tweets σαν και το ακόλουθο “Η ατζέντα σήμερα είναι η λειτουργία του μετρό στον Πειραιά. Επάνω σε αυτήν την εικόνα γίνονται οι συγκρίσεις. Αφήστε τους ανύπαρκτους και τους μουσαμαδένιους να ασχολούνται με τους παιδοβιαστές. Δεν κάνουν πολιτική, αλλά ψυχοθεραπεία. Βγάζουν όλα τα συμπλέγματά τους” και όσους αναπαράγουν αυτές  τις αθλιότητες, ακόμα και υπουργοί της κυβέρνησης – εν προκειμένω ο Αδ. Γεωργίαδης – είναι προφανές ότι παραδίδονται μόνοι τους στη χλεύη και την ανυποληψία…

 

Ο Θουκυδίδης και οι αναποδογυρισμένες λέξεις

 

γράφει ο Παντελής Μπουκάλας

 

Στην «Ιστορία» του Θουκυδίδη δεν είναι μόνο ο «Περικλέους επιτάφιος» συγκλονιστικός. Αμέτρητες οι παράγραφοι του κειμένου του που σε καθηλώνουν με την περιγραφική τους δεινότητα ή με την οξυδέρκεια και την ευθύτητα των παρατηρήσεων του Αθηναίου ιστορικού. Κυρίως σ’ αυτές τις αφοπλιστικές σκέψεις οφείλει το σύγγραμμά του τη διαχρονική του αίγλη, που έλκει και θα συνεχίσει να έλκει αναγνώστες, ειδικούς και μη, σε όποια γλώσσα κι αν έχει μεταφραστεί. Οι ανά τον κόσμο πολιτικοί και στρατιωτικοί που μελετούν Θουκυδίδη, πάντως, άλλα αναζητούν εκεί, για να «παραδειγματιστούν»: ιστορικά επεισόδια ωμότητας, που πιστοποιούν πως η ισχύς ή εκδηλώνεται αμοραλιστικά, εναντίον εχθρών αλλά και φίλων, ή δεν υπάρχει. Γεμάτη Μηλίους η ιστορία.

 

Στις διασημότερες από τις στοχαστικές παρατηρήσεις που μας κληροδότησε ο ιστορικός – ανατόμος του συλλογικού νου και της ατομικής ψυχής συγκαταλέγονται όσες αφορούν το κατά το δοκούν (ή μάλλον κατά το συμφέρον) αναποδογύρισμα της σημασίας κρίσιμων λέξεων. Ο Θουκυδίδης ήθελε να καταστήσει ολοφάνερη την ηθική και πνευματική φθορά που επέφερε στο «Ελληνικόν», την Ελλάδα, η «στάσις», ο εμφύλιος πόλεμος, για να δείξει δηλαδή ότι καμία πόλη δεν θα νικούσε στ’ αλήθεια, ακόμη κι αν τα όπλα της θριάμβευαν, αφού όλες τους είχαν διαβρωθεί από τη δολιότητα και την ωμότητα. Υπογραμμίζει λοιπόν ότι οι αντιμαχόμενοι, οι δημοκρατικοί Αθηναίοι και οι ολιγαρχικοί Λακεδαιμόνιοι, μαζί και οι εταίροι τους, ακόμη «και την ειωθυίαν αξίωσιν των ονομάτων ες τα έργα αντήλλαξαν τη δικαιώσει».

 

«Και άλλαξαν την καθιερωμένη σημασία των λέξεων ώστε να ταιριάζει με τις πράξεις τους», μεταφράζει ο Ν. Μ. Σκουτερόπουλος στην έκδοση της «Ιστορίας» που επιμελήθηκε (Πόλις, 2011), ο οποίος υποσημειώνει ότι «η “μεταξίωση των αξιών” στο δημοκρατικό πολίτευμα της πλατωνικής παθολογίας των ημαρτημένων πολιτευμάτων (“Πολιτεία”, 560e κ.ε.) ασφαλώς ριζώνει σε αυτό το χωρίο της θουκυδίδειας πολιτικής παθολογίας». Η μετάφραση της ίδιας πρότασης από τον Ελευθέριο Βενιζέλο, στην παλιά έκδοση της Εστίας (επιμέλεια Στέφ. Ι. Στεφάνου – Κωνστ. Δ. Στεργιόπουλος), διαφέρει, μάλλον λαθεμένα, στο δεύτερο μισό: «Και κατήντησαν να μεταβάλουν αυθαιρέτως την καθιερωμένην σημασίαν των λέξεων, διά των οποίων δηλούνται τα πράγματα».

 

Ο Θουκυδίδης δεν μένει βέβαια στην αποφθεγματική διατύπωση: την αποδεικνύει συντάσσοντας έναν παραστατικό κατάλογο λέξεων που η σημασία τους αλλοιώθηκε αυθαίρετα ή ανατράπηκε, ώστε να νομιμοποιηθούν πλεκτάνες, φατριασμοί, ίντριγκες κτλ. Στη μετάφραση του Σκουτερόπουλου: «Ετσι, η ασυλλόγιστη τόλμη λογιζόταν γενναιότητα και αφοσίωση στην παράταξη, η προνοητική αυτοσυγκράτηση εύσχημο πρόσχημα δειλίας, η σωφροσύνη πρόφαση ανανδρίας και η σφαιρικότερη θεώρηση των πραγμάτων καθολική ανικανότητα για δράση». Ο παραταξιακός φανατισμός, εν ολίγοις, συντρίβει τη σύνεση και τη μετριοπάθεια. Οι λέξεις «φανατισμός» και «φανατικός» δεν υπήρχαν τότε. Εισήχθησαν στην ελληνική γλώσσα μόλις το 1838 και το 1871, αντίστοιχα, αντλημένες από τη γαλλική, όπου δήλωναν κατ’ αρχάς την «ιερή μανία» (fanum είναι το ιερό, ο ναός) που καταλάμβανε τους ιερείς της Κυβέλης και της Ισιδας. Αν υπήρχαν, σίγουρα ο ιστορικός μας θα τις χρησιμοποιούσε.

 

Εδώ βαφτίζονται «νόμιμες επισυνδέσεις» οι παράνομες παρακολουθήσεις, «σκευωρίες» τα σκάνδαλα, «τοξικότητα» η κριτική.

 

Ο κατάλογος των ετσιθελικά ανασημασιοδοτημένων όρων συνεχίζεται: «Η παράφορα ασυγκράτητη ορμή θεωρήθηκε ανδρική αρετή» («παντελονάτη» λεβεντιά δεν πιστώνουμε σήμερα σε κάθε μάγκα και νταή, όπου κι αν δρα, στα γήπεδα, στη Βουλή, σε κάποια παραλία εις βάρος τουριστριών;), «και η προσεκτική εξέταση προκειμένου να σιγουρευτεί ένα εγχείρημα εύσχημη πρόφαση υπεκφυγής. Κι όποιος κατέκρινε και κακολογούσε λογιζόταν πάντοτε άξιος εμπιστοσύνης, ενώ εκείνος που του έφερνε αντιρρήσεις γινόταν ύποπτος. Ενας ραδιούργος που κατάφερε να στήσει μία παγίδα λογιζόταν έξυπνος, κι ακόμη φοβερότερος εκείνος που αντιλαμβανόταν την παγίδα, ενώ αυτόν που προνόησε ώστε να μη χρειαστεί τίποτε από αυτά τον θεωρούσαν διαλυτικό στοιχείο της παράταξης τρομοκρατημένο από τους αντιπάλους. Με δυο λόγια ο έπαινος ήταν για όποιον πρόφθασε να κάνει το κακό πρώτος και για όποιον πιεστικά παρακίνησε στο κακό κάποιον που δεν είχε διανοηθεί να το διαπράξει».

 

 

Αν είχε πρότυπο ο Τζορτζ Οργουελ όταν έγραφε το περίφημο «1984» και απάρτιζε εκεί το «New Speak» του ολοκληρωτικού καθεστώτος, θα ήταν πιθανότατα το χωρίο του Θουκυδίδη για την ανατροπή της «ειωθυίας αξιώσεως των ονομάτων». Η οργουελική «Νέα Ομιλία» θεμελίωνε την προπαγάνδα της στην αντιστροφή της συνηθισμένης έννοιας των λέξεων αλλά και στους ευφημισμούς και στη βίαιη απαλοιφή «επικίνδυνων» και «αντικανονικών» όρων. Στόχος, η εξάλειψη του «εγκλήματος της σκέψης».

 

Εκτός λογοτεχνίας, στην ιστορία, φαίνεται ότι αρκεί η παγίδευση της σκέψης, η υπονόμευσή της από τις νοθευμένες ή αναποδογυρισμένες λέξεις, όπως στα χρόνια του Θουκυδίδη. Αν το παραταξιακό συμφέρον, δηλαδή η κατάκτηση της εξουσίας ή η διατήρησή της, επέβαλλε τη συμμαχία με τους Πέρσες (ποια συμμαχία; Επιτηρητές του κατακερματισμένου «Ελληνικού» είχαν γίνει οι ηττημένοι των μεγάλων πολέμων), τότε οι «υπεύθυνοι προπαγάνδας» κάθε παράταξης ή πόλης, τρανοί δημαγωγοί, όφειλαν να παραστήσουν τους «εθνικούς εχθρούς» (με σημερινή ορολογία) σαν προστάτες και φίλους, τους δε όμαιμους και ομόγλωσσους σαν μέχρις αφανισμού πολεμίους.

 

Το ματωμένο τελευταίο τέταρτο του 5ου αιώνα π.Χ., που άρχισε λαμπρά χρυσός και κατέληξε χάλκινος και σκουριασμένος, σακάτεψε την Ελλάδα, όχι μόνο την ηττημένη Αθήνα. Ειδικά η Αθήνα πάντως, η έδρα του στοχασμού, υποδουλώθηκε στη δεισιδαιμονία και στον ανορθολογισμό (εξ ου και ο συρμός των ξενικών λατρειών, της Κυβέλης, του Σαβάζιου, των «θνησκόντων θεών» Αδωνη και Αττη) και επιδόθηκε στη δίωξη «αιρετικών» φιλοσόφων και ποιητών: του Αναξαγόρα, του «άθεου» Διαγόρα, του Πρωταγόρα, του Ευριπίδη, του Σωκράτη βέβαια. Δικαίως γράφει ο Ερικ Ρόμπερτσον Ντοντς πως «η μεγάλη εποχή της ελληνικής Διαφώτισης ήταν επίσης, όπως στα χρόνια μας, μια εποχή Διωγμών – δίωξη των διανοουμένων, παρωπίδες στη σκέψη, και ακόμη (αν πρέπει να πιστέψουμε την παράδοση σχετικά με τον Πρωταγόρα) κάψιμο των βιβλίων» (στο βιβλίο του «Οι Ελληνες και το παράλογο», μετάφραση Γιώργης Γιατρομανωλάκης, εκδόσεις Καρδαμίτσα, 1996).

 

Εύκολα θα μπορούσε να συντάξει κανείς και στα δικά μας χρόνια έναν κατάλογο λέξεων που ανατράπηκαν βιαίως, στην Ελλάδα και διεθνώς. Η εισβολή του Πούτιν βαφτίστηκε «ειδική επιχείρηση» στην κολυμπήθρα του κυνισμού, στην ίδια που βαφτίστηκαν «ειρηνευτικές επιχειρήσεις εξαγωγής δημοκρατίας» οι τόσες επεμβάσεις των ΗΠΑ ή του ΝΑΤΟ σε ποικίλες χώρες. Εδώ βαφτίζονται «νόμιμες επισυνδέσεις» οι παράνομες παρακολουθήσεις, «σκευωρίες» τα σκάνδαλα, «αθώοι λόγω παραγραφής» οι καθ’ ομολογίαν τους ένοχοι, «τοξικότητα» η κριτική, «αλληλουχία θαυμάτων» η αγυρτεία του Λυκαβηττού κ.ο.κ. Ναι, τουλάχιστον ως προς αυτό είμαστε απόγονοι των αρχαίων.

Ποιος Ερντογάν; Η ακρίβεια "τρώει" τις κυβερνήσεις…

 

γράφει ο Γιώργος Καρελιάς

 

Όχι μόνο να ανιχνεύσει "πού το πάει ο Ερντογάν", αλλά και να πείσει ότι "του τα λέει κατά πρόσωπο", "τον βάζει στη θέση του", "τον έχει απομονώσει" αφού "οι ευρωπαίοι ηγέτες είδαν μπροστά τους ποιος προκαλεί" και τα παρόμοια.

 

Βεβαίως, όλα αυτά έχουν μικρή αξία, τα περισσότερα είναι προπαγανδιστικά. Είναι αστείο να λέγεται σοβαρά ότι οι ευρωπαίοι ηγέτες είδαν μόλις τις προάλλες στην Πράγα «ποιος είναι ο Ερντογάν». Αν το είδαν εκεί, τότε καταρρέει το κυβερνητικό αφήγημα ότι εδώ και καιρό ο πρωθυπουργός και ο υπουργός Εξωτερικών έχουν καταστήσει γνωστή urbi et orbi τη συμπεριφορά και τις απειλές του προέδρου της Τουρκία.

 

 

Είναι αστείο να εμφανίζεται «σοκαρισμένη» η πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, μόλις ο Κυριάκος Μητσοτάκης τής ανέφερε τι διημείφθη μεταξύ του ιδίου και του Ερντογάν. Και είναι αστείο διότι η πολυτάλαντη Ούρσουλα δεν παρακολουθεί ούτε τι λέει για τα ελληνοτουρκικά αυτή που την διόρισε στη σημερινή θέση. Η Άνγκελα Μέρκελ, λοιπόν, έχει πει ότι το καλοκαίρι του 2020, όταν τουρκικό ερευνητικό σκάφος βγήκε στο νοτιονατολικό Αιγαίο, η ίδια παρενέβη και απέτρεψε έναν πιθανό πόλεμο.

 

Προφανώς, λοιπόν, οι Ευρωπαίοι γνωρίζουν «τι είναι ο Ερντογάν», αφού κατά καιρούς τους έχει «καταχεριάσει», ορισμένους δε με σκαιό και υβριστικό τρόπο. Τα γνωρίζουν, αλλά παρόλα αυτά κάλεσαν τον Ερντογάν στην Πράγα και τον έβαλαν να μιλήσει στο τραπέζι με θέμα την…ασφάλεια!

 

Όχι, δεν είναι ειρωνεία, είναι πραγματικότητα. Και φανερώνει τα αδιέξοδα μια παγκόσμιας δύναμης, όπως(θεωρητικά) είναι η Ευρωπαϊκή Ένωση μπροστά στις διαρκείς προκλήσεις και προσβολές που της κάνει ο Ερντογάν.

 

Γι’ αυτό ας μην ανησυχούν ο κ. Μητσοτάκης και οι συν αυτώ. Δεν αντιμετωπίζουν τον κίνδυνο να χαρακτηριστούν «υποχωρητικοί» και «ενδοτικοί» απέναντι στον Ερντογάν. Δεν είναι αυτό που τους καταλογίζουν οι ψηφοφόροι ούτε κινδυνεύουν να υποστούν ήττα στις εκλογές από αυτά. Αλλά ας μην περιμένουν ότι θα αποκομίσουν και κάποιο κέρδος, επειδή οι ψηφοφόροι αισθάνονται «εθνικά υπερήφανοι» επειδή τα λένε «κατά πρόσωπο» στον Ερντογάν.

 

Από άλλα κινδυνεύουν. Και για τα οποία σε λίγο δεν θα περνούν οι τρέχουσες δικαιολογίες.

 

Πριν από μήνες, όταν ακόμη δεν είχε αρχίζει ο πόλεμος στην Ουκρανία, αλλά είχε αρχίσει η ακρίβεια, ο αρμόδιος υπουργός είχε απαντήσει απαξιωτικά σε σχετική ερώτηση: «Ποια ακρίβεια; Στο σούπερ μάρκετ που πήγα μου ζητούσαν να βγάλουμε σέλφι».

 

Λίγο μετά την έναρξη του πολέμου ο ίδιος το πήγε αλλού: «Μπροστά στο δράμα των Ουκρανών, το να μιλάμε εμείς για το δικό μας δράμα το θεωρώ λίγο ύβρη».

 

Λίγες μέρες αργότερα συνέχισε σε ανάλογο μοτίβο: «Το πρόβλημα των τιμών είναι πολύ μεγάλο, αλλά έχουμε πόλεμο».

 

Και προχτές, ακούγοντας την παρατήρηση ακροατή του αγαπημένου του ραδιοσταθμού ότι η αγοραστική δύναμη στην Ελλάδα πλησιάζει αυτήν της Ρουμανίας, του απάντησε περιφρονητικά: «Να πάει να ζήσει στη Ρουμανία ο κύριος, όπου νομίζει ότι είναι καλύτερα».

 

Όσο κι αν φαίνεται περίεργο ο Άδωνις-αυτός είναι ο υπουργός που έδωσε τις παραπάνω απαντήσεις-δεν τα είπε αυτά επειδή σνομπάρει το πρόβλημα της ακρίβειας και τους ανθρώπους που υποφέρουν από αυτήν. Το αντίθετο. Να την ξορκίσει προσπαθεί. Πότε με χαριτωμενιές, πότε με επίκληση εξωτερικών αιτίων και πότε με εξυπνάδες. Διότι ξέρει πολύ καλά ότι, αν συνεχιστεί η σημερινή εικόνα στα σούπερ μάρκετ, καλύτερα να μην ξαναπάει. Διότι δεν θα τους ζητήσουν να βγάλουν φωτογραφίες μαζί του, το πιθανότερο είναι να ακούσει διάφορα «γαλλικά».

 

Στην κυβέρνηση δείχνουν να μην έχουν καταλάβει ακόμη ότι ακρίβεια δεν υπάρχει μόνο στα καύσιμα. Κι εκεί μπορεί να ποντάρει στο ότι «οι φτωχοί δεν έχουν αυτοκίνητο», που είπε ο Σκυλακάκης. Όμως, αυτό που συμβαίνει με τις τιμές των ειδών καθημερινής ανάγκης και χρήσης δεν έχει προηγούμενο εδώ και τρεις δεκαετίες. Και τότε ίσχυαν άλλα δεδομένα, καθώς είχαμε εθνικό νόμισμα και μεγαλύτερες αυξήσεις των εισοδημάτων.

 

Σήμερα οι άνθρωποι με χαμηλά εισοδήματα υποφέρουν. Αλλά και άλλοι, με καλύτερα εισοδήματα, δυσκολεύονται πλέον να τα φέρουν βόλτα. Φυσικά, αυτό δεν μπορούν να το νιώσουν οι άνθρωποι εξουσίας. Είναι σε θέση, όμως, να καταλάβουν ότι, αν κάτι δεν αλλάξει τους επόμενους μήνες, η οργή των ανθρώπων αυτών μπορεί να ανατρέψει τις σημερινές «βεβαιότητες» για τις επόμενες εκλογές. Και για όσοι αμφιβάλλουν ας κοιτάξουν όλες τις εκλογικές αναμετρήσεις της Μεταπολίτευσης. Καμιά δεν κρίθηκε από τα λεγόμενα εθνικά θέματα.

 

Εν ολίγοις, ο κ. Μητσοτάκης και οι συν αυτώ ας μην ποντάρουν στο ότι «κατατροπώνουν» παντού τον Ερντογάν. Αν δεν «κατατροπώσουν» τις τιμές στα σούπερ μάρκετ, η «φωτογραφία» που θα δουν το βράδυ των εκλογών δεν θα είναι σαν τις σέλφι του Άδωνη…

Στο 12% εκτινάχθηκε ο πληθωρισμός τον Σεπτέμβριο – 332% ακριβότερο το φυσικό αέριο..!

 

Στο 12% εκτινάχθηκε ο πληθωρισμός κατά τον Σεπτέμβριο του 2022, σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ, έναντι 11,4% τον Αύγουστο. Οι τιμές σε βασικά προϊόντα και αγαθά που καταναλώνει η λαϊκή οικογένεια είναι τεράστιες και οδηγούν σε καθημερινή λεηλασία των πενιχρών εισοδημάτων.

 

Από τη σύγκριση του Γενικού ΔΤΚ του μηνός Σεπτεμβρίου 2022 με τον αντίστοιχο Δείκτη του Σεπτεμβρίου 2021 προέκυψε αύξηση 12,0% έναντι αύξησης 2,2% που σημειώθηκε κατά την αντίστοιχη σύγκριση του έτους 2021 με το 2020.

 

 

 

 

 

Τον τελευταίο χρόνο, οι τιμές του φυσικού αερίου έχουν αυξηθεί κατά 332%, του πετρελαίου θέρμανσης κατά 65,1%, του ρεύματος κατά 30,5%. Κατά 23,3% έχουν ανατιμηθεί τα γαλακτοκομικά και αυγά, 18,4% το ψωμί και τα δημητριακά, 17,6% τα κρέατα, 17% τα έλαια και λίπη και 14,3% ο καφές, το κακάο και το τσάι.

 

Ο πληθωρισμός παρουσίασε αύξηση 2,9% σε σύγκριση με τον Αύγουστο του 2022, έναντι αύξησης 2,4% που σημειώθηκε κατά την αντίστοιχη σύγκριση του προηγούμενου έτους.

 

 

Ο μέσος δείκτης τιμών καταναλωτή του δωδεκαμήνου Οκτωβρίου 2021 – Σεπτεμβρίου 2022, σε σύγκριση με τον αντίστοιχο Δείκτη του δωδεκαμήνου Οκτωβρίου 2020 – Σεπτεμβρίου 2021, παρουσίασε αύξηση 8,7% έναντι μείωσης 0,4% που σημειώθηκε κατά την αντίστοιχη σύγκριση του δωδεκαμήνου Οκτωβρίου 2020 – Σεπτεμβρίου 2021 με το δωδεκάμηνο Οκτωβρίου 2019 – Σεπτεμβρίου 2020.

 

Οι μηνιαίες μεταβολές

Η αύξηση του Γενικού ΔΤΚ κατά 2,9% τον μήνα Σεπτέμβριο 2022, σε σύγκριση με τον αντίστοιχο Δείκτη του Αυγούστου 2022, προήλθε κυρίως από τις μεταβολές στις ακόλουθες ομάδες αγαθών και υπηρεσιών:

 

1. Από τις αυξήσεις των δεικτών κατά:

 

• 1,4% στην ομάδα Διατροφή και μη αλκοολούχα ποτά, λόγω αύξησης κυρίως των τιμών σε: ψωμί, άλλα προϊόντα αρτοποιίας και ζαχαροπλαστικής, αρνί και κατσίκι, νωπά ψάρια, γαλακτοκομικά και αυγά, ελαιόλαδο, λαχανικά (γενικά). Μέρος της αύξησης αυτής αντισταθμίστηκε από τη μείωση κυρίως των τιμών στα νωπά φρούτα.

• 0,4% στην ομάδα Αλκοολούχα ποτά και καπνός, λόγω αύξησης κυρίως των τιμών στα αλκοολούχα ποτά (μη σερβιριζόμενα).

• 41,4% στην ομάδα Ένδυση και υπόδηση, λόγω επαναφοράς των τιμών στα επίπεδα πριν από τις θερινές εκπτώσεις.

• 3,4% στην ομάδα Στέγαση, λόγω αύξησης κυρίως των τιμών σε: ενοίκια κατοικιών, διάφορες υπηρεσίες που σχετίζονται με το σπίτι, φυσικό αέριο, στερεά καύσιμα. Μέρος της αύξησης αυτής αντισταθμίστηκε από τη μείωση κυρίως των τιμών στον ηλεκτρισμό.

• 1,9% στην ομάδα Διαρκή αγαθά-Είδη νοικοκυριού και υπηρεσίες, λόγω αύξησης κυρίως των τιμών σε: υφαντουργικά προϊόντα οικιακής χρήσης, οικιακές συσκευές και επισκευές, είδη άμεσης κατανάλωσης νοικοκυριού.

• 0,3% στην ομάδα Υγεία, λόγω αύξησης κυρίως των τιμών στα φαρμακευτικά προϊόντα.

• 1,8% στην ομάδα Εκπαίδευση, λόγω αύξησης κυρίως των τιμών σε: δίδακτρα πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης, δίδακτρα δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης.

• 2,7% στην ομάδα Ξενοδοχεία-Καφέ-Εστιατόρια, λόγω αύξησης κυρίως των τιμών σε: εστιατόρια-ζαχαροπλαστεία-καφενεία-κυλικεία, ξενοδοχεία μοτέλ-πανδοχεία.

• 0,4% στην ομάδα Άλλα αγαθά και υπηρεσίες, λόγω αύξησης κυρίως των τιμών στα άλλα είδη ατομικής φροντίδας.

 

 

 

 2. Από τη μείωση του δείκτη κατά:

 

• 1,4% στην ομάδα Μεταφορές, λόγω μείωσης κυρίως των τιμών σε: καύσιμα αυτοκινήτου (βενζίνη), εισιτήρια μεταφοράς επιβατών με αεροπλάνο. Μέρος της μείωσης αυτής αντισταθμίστηκε από την αύξηση κυρίως των τιμών σε: πετρέλαιο κίνησης, καινούργια αυτοκίνητα.  

πηγή

 

Με τις βαλίτσες ακόμα και στον ύπνο*

 

γράφει η Αρχοντία Κάτσουρα

 

Πώς είναι να μπορεί να δουλέψει κανείς χωρίς γυαλιά; Πώς είναι να κοιμάσαι τόσο ανάλαφρα τη νύχτα, που το πρωί να ξέρεις ότι έχεις μπροστά σου ακόμη μία υπέροχη μέρα; Πώς αισθάνεται κανείς όταν η μόνη έγνοια του είναι πώς θα γεμίσει τον χρόνο του με ό,τι του αρέσει μόνο; Πώς είναι μια ζωή με τόσες όσες φροντίδες χρειάζονται για να έχει νόημα η προσπάθεια;

 

Τέτοιες σκέψεις έκανε εκείνο το πραγματικά πρώτο φθινοπωρινό πρωινό που για να αντέξεις να καθίσεις στο μπαλκόνι για τον πρωινό καφέ σου ήθελες ένα ζευγάρι κάλτσες και μια ζεστή ζακέτα. Ηταν από τις ημέρες που ήθελε να τις αφιερώσει σε όλα εκείνα τα επιπόλαια και «άχρηστα» που δίνουν νόημα στη ζωή: όχι δουλειές, όχι δουλειά, όχι λογαριασμοί, όχι τηλεφωνήματα για να ρυθμιστούν υποχρεώσεις, όχι ψώνια για το σπίτι, όχι μαγείρεμα. Τίποτα. Μόνο λίγη γνήσια τεμπελιά, πολλές ευχάριστες κουβέντες -ανούσιες στα αυτιά των πολλών, αλλά βαθιά απολαυστικές-, να περπατάει χωρίς παπούτσια, να κάνει ένα μπάνιο για να το ευχαριστηθεί, να φοράει ό,τι πιο φαρδύ και ελαφρύ υπάρχει, να τρώει την ώρα που πραγματικά πεινάει, χωρίς να μετράει πόσος χρόνος επιτρέπεται γι’ αυτό, να κοιμηθεί την ώρα που θα νυστάξει και να ξυπνήσει χωρίς το καταραμένο ξυπνητήρι.

 

Κοίταξε το ρολόι. Το όνειρο διαλύθηκε. Επρεπε να σηκωθεί και να κάνει όλα αυτά που δεν ήθελε να ξανακάνει. Για κάποιο διάστημα -όχι απαραίτητα για πάντα.

Ενήλικες είμαστε, ξέρουμε τι γίνεται και τι δεν γίνεται, τι ονειρευόμαστε και τι επιτρέπεται. Ξεκάθαρα είναι όλα. Μόνο μερικές φορές μας πιάνει κι εμάς το παράπονο. Γιατί; Κι ας ξέρουμε ότι η ζωή διαμορφώνεται από ένα ανισομερές μίγμα τυχαίων γεγονότων και επιλογών. Ποιο είναι το πιο ισχυρό; Να μια κουβέντα που θα μπορούσε να πάει πάρα πολύ μακριά…

 

Μέσα στο σπίτι η θερμοκρασία ήταν αισθητά καλύτερη. Ο νεαρός γάτος απολάμβανε τον ύπνο του στον καναπέ ανάσκελα, έχοντας κρύψει τα μάτια του κάτω από την αριστερή πατούσα του. Τo γκρι-μαύρο τιγρέ τρίχωμά του, πυκνό και γυαλιστερό, γυάλιζε σαν μεταξωτό βελούδο.

 

«Ετούτος δεν έχει καμία αγωνία. Καμία φιλοσοφική απορία δεν του τριβελίζει το μυαλό» σκέφτηκε και του έτριψε λίγο το κεφάλι ανάμεσα στα αυτιά. Ο γάτος τεντώθηκε λίγο, γύρισε στο πλευρό και συνέχισε τον ύπνο του. Είχε κουραστεί να κυνηγά μικροαντικείμενα στο σπίτι, ελλείψει θηραμάτων με περισσότερο ενδιαφέρον. Θα τα έβρισκε κρυμμένα κάτω από την πολυθρόνα: το στιλό που είχε αφήσει στο γραφείο και χάθηκε αποβραδίς, μια γόμα, τα λαστιχάκια για τα μαλλιά -ευτυχώς είχε απόθεμα σε ένα κουτάκι…

 

Κάθισε να δουλέψει, αφήνοντάς τον να κοιμάται μακάριος. Κάθε μέρα Κυριακή για τον γάτο -αν και τον λυπόταν λίγο, μερικές φορές. Τυχερός σε σχέση με τα αδέσποτα -είχε καθαρό νερό και φαγητό, διάλεγε σε ποιο κρεβάτι θα κοιμηθεί, είχε τη φροντίδα που χρειάζεται για να διασφαλίσει μια ζωή με υγεία και προστασία έναντι κινδύνων. Μια αγκαλιά όταν ήθελε χάδια, ψηλά ράφια για να σκαρφαλώνει και παιχνίδια για να μιμείται την πραγματική ζωή του αιλουροειδούς. Αλλά δεν είχε ελευθερία. Αυτό ήταν το κόστος της ευζωίας του.

 

Τι όνειρα να έβλεπε άραγε, όταν μέσα στον βαθύ ύπνο έσφιγγε τους μυς γύρω από τα μάτια του και τα χνουδωτά πόδια του τινάζονταν ή κουνιόταν η ουρά του σαν από ευτυχία; Δεν μπορούσε να τον ρωτήσει, άρα δεν υπήρχε απάντηση.

 

Ισως και τα δικά του όνειρα να είχαν το παράλογο -μα τόσο λογικό- των ονείρων που βλέπουν οι άνθρωποι όταν κοιμούνται. Οταν, όπως είχε πει ο ποιητής, τις νύχτες παίρνουν τις βαλίτσες τους ακόμα και στον ύπνο, «γιατί ποιος ξέρει το τέλος του ταξιδιού;»*

 

Μετά ενέσκηψε η μέρα και όλες αυτές οι σκέψεις ξεχάστηκαν. Ισως να ήταν καλύτερα έτσι.

 

*Σπάραγμα από τις «Βιολέτες για μια εποχή», Τάσος Λειβαδίτης, 1985

Μπλόκο του Αρείου Πάγου στους πλειστηριασμούς από τα Funds

 

 

γράφει ο Κώστας Παπαγρηγόρης

 

Σε συζητήσεις με τις Εταιρείες Διαχείρισης κόκκινων δανείων βρίσκεται τις τελευταίες ημέρες το οικονομικό επιτελείο της Κυβέρνησης, προκειμένου να έρθει άμεσα μια νομοθετική πρωτοβουλία που θα απενεργοποιήσει τη «βόμβα» που άναψε πρόσφατη απόφαση του Αρείου Πάγου και απειλεί τις τράπεζες, τους servicers, τα funds, αλλά το δημόσιο χρέος.

 

Συγκεκριμένα το ανώτατο δικαστήριο με την απόφαση του 822/22 δίνει τη δυνατότητα σε δανειολήπτες να ακυρώσουν με ανακοπές τις διαταγές πληρωμής και τους πλειστηριασμούς όταν αυτοί διενεργούνται, όχι από τις τράπεζες, αλλά από τις εταιρείες διαχείρισης κόκκινων δανείων, τους γνωστούς servicers.

 

 

Όπως εξηγούν ανώτατα διοικητικά στελέχη από τις εταιρείες διαχείρισης, το κόστος της απόφασης αυτής μπορεί δυνητικά να αγγίξει τα 35 δισ. ευρώ, καθώς υπάρχει άμεσος κίνδυνος για ενδεχόμενη κατάπτωση των εγγυήσεων του «Ηρακλή» ύψους περίπου 20 δισ. ευρώ, ενώ οι τράπεζες απειλούνται από την δημιουργία κεφαλαιακού καθώς έχουν αγοράσει senior bonds, που κι αυτά αποτελούν το 30% περίπου των τιτλοποιήσεων και επομένως κινούνται κοντά στα 15 δισ. ευρώ.

 

Νομικό κενό

Το πρόβλημα έχει ανακύψει από δύο αντικρουόμενα νομοθετικά πλαίσια που αφορούν το καθεστώς διαχείρισης των επισφαλών απαιτήσεων.

 

Σύμφωνα με τον ν. 4354/2015 προβλέπεται συγκεκριμένη και ειδική νομιμοποίηση στους servicers, βάσει της οποίας οι τελευταίοι μπορούν να ενεργούν διαδικαστικές πράξεις αντί του δικαιούχου της απαίτησης.

 

Από την άλλη με διατάξεις του ν. 3156/2003 καθίσταται σαφές ότι οι προβλεπόμενες εταιρείες ενεργούν πράξεις διαχειρίσεως για λογαριασμό των εταιρειών που έχουν τα δάνεια, χωρίς να αποδίδεται σε αυτές η συγκεκριμένη ιδιότητα του «μη δικαιούχου ή μη υπόχρεου διαδίκου».

 

Νομικοί κύκλοι εξηγούν πως η απόφαση του Αρείου Πάγου πατάει σε κενό που εντοπίζεται στον νόμο 3156/2003 που διέπει τις τιτλοποιήσεις απαιτήσεων από μη εξυπηρετούμενα δάνεια. Ως εκ τούτου έχει προκύψει ζήτημα κατά πόσο οι servicers έχουν τη δυνατότητα να προχωρούν οι ίδιοι σε πράξεις εκτέλεσης για λογαριασμό των funds (στα οποία ανήκουν οι απαιτήσεις ή οι τίτλοι), όταν η μεταβίβαση των δανειακών απαιτήσεων δεν έχει πραγματοποιηθεί με τον νόμο για τα «κόκκινα δάνεια» του 2015 (4354/2015), αλλά με τον νόμο για την τιτλοποίηση απαιτήσεων του 2003.

 

Ως γνωστόν οι τράπεζες έχουν προχωρήσει σε τιτλοποιήσεις δανείων. Τη διαχείριση των τιτλοποιήσεων πραγματοποιούν οι servicers στους οποίους δεν ανήκουν τα δάνεια. Οι τίτλοι μπορεί να ανήκουν σε ξένα funds ή ακόμη και σε τράπεζες.

 

Μπροστά σε πιθανό σημαντικό αδιέξοδο που μπορεί να προκύψει οι ενώσεις, τόσο των τραπεζών όσο και των ίδιων των servicers, κινούνται ήδη προς την κατεύθυνση της συνεννόησης με το οικονομικό επιτελείο ώστε να καλυφθεί το νομοθετικό κενό.

 

Ενημέρωση των Θεσμών

Το ζήτημα, όπως ήταν φυσικό, απασχόλησε και την χθεσινή συνάντηση της Ένωσης των Servicers με τα τεχνικά κλιμάκια των Θεσμών. Υπήρξε αναλυτική ενημέρωση επί του θέματος ενώ στις ερωτήσεις των Θεσμών για τις συνέπειες κυρίως σε ότι αφορά στις κρατικές εγγυήσεις μέσω του Προγράμματος Ηρακλή, η απάντηση ήταν πως πρόκειται για ζήτημα για το οποίο η κυβέρνηση είναι ενήμερη και σύντομα θα έρθει νομοθετική διάταξη που θα διευθετεί το ζήτημα που έχει προκύψει. Μάλιστα οι Servicers αντέτειναν από την πλευρά τους δεκάδες δικαστικές αποφάσεις που νομιμοποιούν τις διαδικασίες που ακολουθούν κατά την είσπραξη των τιτλοποιηθέντων δανείων.