Ποιος θρέφει τους Πάτσηδες;

 

Το να διαθέτει βουλευτής εταιρία που θησαυρίζει από πώληση των "κόκκινων" δανείων ξεπερνά τα όρια της πρόκλησης. Τα τρία ερωτήματα που προκύπτουν από το σκάνδαλο Πάτση.

γράφει ο Γιώργος Καρελιάς

 

Η σκανδαλώδης υπόθεση, στην οποία εμπλέκεται ο βουλευτής της ΝΔ Ανδρέας Πάτσης και διεγράφη γι’ αυτό, δεν φαίνεται να είναι τόσο τυχαία. Και πιθανότατα δεν είναι.

 

Ο περί ου ο λόγος είχε μια εισπρακτική εταιρεία, η οποία αγόραζε «κόκκινα» δάνεια σε χαμηλές τιμές, για να τα μοσχοπουλάει και να θησαυρίζει. Κανονικό «κοράκι», δηλαδή. Φυσικά υπάρχουν τέτοιες εταιρείες. Αλλά να τις έχουν και βουλευτές την ώρα που χιλιάδες άνθρωποι χάνουν τα σπίτια τους σε πλειστηριασμούς, ξεπερνάει τα όρια της πρόκλησης.

 

 

Ομως, κατά τα φαινόμενα, δεν ήταν η μόνη του δραστηριότητα. Είχε βρει τρόπο να απομυζά και δημόσιο χρήμα. Από τα ΕΛΤΑ, γεγονός που ανάγκασε τον επικεφαλής τους σε παραίτηση.

 

Πριν από λίγο καιρό καταγγέλθηκε ότι άλλος βουλευτής, μέσω εταιρείας συγγενικού του προσώπου, επιχείρησε να αποσπάσει μερικά εκατομμύρια ευρώ μέσω του αναπτυξιακού νόμου. Ο αρμόδιος υπουργός «ξεπέταξε» το θέμα, λέγοντας ότι είχε δοθεί μόνο «προέγκριση» αλλά όχι και τελική έγκριση.

 

Από τις περιπτώσεις αυτές προκύπτουν ορισμένα αυτονόητα ερωτήματα:

 

Πρώτον, η υπόθεση με τη εταιρεία του βουλευτή Πάτση είχε αποκαλυφθεί πριν από δυόμισι χρόνια. Τι έγινε σε όλο αυτό το διάστημα; Γιατί δεν κλήθηκε τότε να δώσει εξηγήσεις; Το επιτελείο του Μεγάρου Μαξίμου, από το οποίο δεν ξεφεύγει ούτε πουλί πετούμενο, γιατί «αγνόησε» τις τότε αποκαλύψεις; Τόσο «φυσιολογικό» είναι βουλευτής να έχει εισπρακτική εταιρεία;

 

Δεύτερον, πόσο «φυσιολογικό» είναι ο ίδιος βουλευτής να εισπράττει μεγάλα ποσά από μια χρεοκοπημένη πρώην εταιρεία του Δημοσίου, όπως είναι τα ΕΛΤΑ; Υπάρχουν υπουργοί που του έκαναν απευθείας αναθέσεις, όπως καταγγέλλει η αντιπολίτευση;

 

Τρίτον, ποιος ενθαρρύνει αυτές τις συμπεριφορές, οι οποίες όχι μόνο απάδουν σε δημόσια πρόσωπα, αλλά ενδέχεται να κινούνται στα όρια του ποινικού νόμου; Μήπως η αίσθηση της ατιμωρησίας; Όταν οι απευθείας αναθέσεις έχουν ξεπεράσει κάθε προηγούμενο και ο πρωθυπουργός και οι υπουργοί του δεν καταδέχονται να δώσουν πειστικές εξηγήσεις, δεν ενθαρρύνονται οι κάθε λογής Πάτσηδες;

 

Ποια είναι η απάντηση σε όλα αυτά; Ισως αυτή η ρήση του παλιού προέδρου των ΗΠΑ Χάρι Τρούμαν: «Δεν μπορείς να γίνεις πλούσιος στην πολιτική, εκτός κι αν είσαι απατεώνας»…

Ανδρέας Πάτσης: Ο ακραιφνής δεξιός με αδυναμία στα "κόκκινα δάνεια" - Από τις "γαλάζιες" κουμπαριές στη διαγραφή

 

γράφει ο Νίκος Γιαννόπουλος

 

Αν υπάρχει ένας χαρακτηρισμός που μπορεί να αποδοθεί στον Ανδρέα Πάτση είναι αυτός της "πολυσχιδούς προσωπικότητας".

 

Δεν περιορίστηκε στη Νομική, δεν περιορίστηκε σε ακαδημαϊκή καριέρα στο Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο (Επισκέπτης καθηγητής στο Τμήμα Οικονομικών Επιστημών) και φυσικά ότι στην ενασχόλησή του με το ποδόσφαιρο (ιδιοκτήτης της Νίκης Βόλου).

  

Ηθελε να πολιτευτεί, το επιχείρησε και στις εκλογές της 7ης Ιουλίου του 2019 τα κατάφερε αφού εκλέχθηκε Βουλευτής Γρεβενών.

 

Οπως, μάλιστα, ενημερώνει ο ίδιος, μέσω του βιογραφικού του στο επίσημο site του, "ζήτησα από τον Κυριάκο Μητσοτάκη να είμαι υποψήφιος εδώ, στις ρίζες μου. Για να μπορέσω να προσφέρω τις γνώσεις μου, τη δημιουργικότητά μου, τις γνωριμίες μου και τις ιδέες μου, στους ανθρώπους που μας ενώνει ένα κοινό. Η βαθιά αγάπη για την πατρίδα μας".

 

Στα συχνά, είναι αλήθεια, ποστάρισματά του στο facebook, το τοπικό στοιχείο κυριαρχεί. Ακόμα και στο post που έκανε λίγο μετά τη διαγραφή του από τη Νέα Δημοκρατία είχε να κάνει με τους Γρεβενιώτες: "Αγαπητοί Γρεβενιωτες και Γρεβενιωτισσες παραμενω Βουλευτής σας, Ανεξάρτητος σε λίγη ώρα θα ανεβεί Δελτίο Τύπου από εμενα και από το κόμμα της Νέας Δημοκρατίας με τις λεπτομέρειες Μέχρι τελευταίας στιγμής θα είμαι ο Ανδρεας που ξέρετε. Σας ευχαριστώ θερμά" έγραψε χαρακτηριστικά.

 

Το φιάσκο με τη Νίκη Βόλου

Η αλήθεια είναι ότι ο Ανδρέας Πάτσης έγινε ευρέως γνωστός στις μεγάλες μάζες από την ενασχόλησή του με το ποδόσφαιρο. Αναλαμβάνοντας την Νίκη Βόλου ως ιδιοκτήτης, την οδήγησε στα σαλόνια της Super League τη σεζόν 2014-2015 μετά από 48 ολόκληρα χρόνια απουσίας.

 

Η σεζόν όμως στην πρώτη κατηγορία του ελληνικού ποδοσφαίρου εξελίχθηκε σε μεγαλειώδες φιάσκο. Μόλις στις 10 Δεκεμβρίου του 2014 η ΠΑΕ Νίκη Βόλου του Ανδρέα Πάτση δήλωσε αδυναμία, οικονομικής φύσης, να συνεχίσει στο πρωτάθλημα και διαλύθηκε.

 

Είχε προηγηθεί και ενασχόληση του Ελληνα δικηγόρου με την ποδοσφαιρική ομάδα της Ελασσόνας η οποία διακόπηκε αιφνιδίως τους πρώτους μήνες του 2012. Συνέχισε πάντως να παρακολουθεί ποδόσφαιρο και να εκφράζει κατά καιρούς απόψεις γι' αυτό και κυρίως για το επίπεδο του επαγγελματικού ποδοσφαίρου στην Ελλάδα σε διοικητικό επίπεδο. Ηταν άλλωστε συχνή η παρουσία του σε σχετικές τηλεοπτικές εκπομπές.

 

Ο δικηγόρος και σύμβουλος Πάτσης

Η κύρια ασχολία όλα αυτά τα χρόνια για τον Ανδρέα Πάτση παρέμεινε η δικηγορία.

 

Ας δούμε τι λέει ο ίδιος στο site της εταιρίας του:

 

"Ο κ. Πάτσης ξεκίνησε την καριέρα του το 1989 ως καθηγητής Αστικού Δικαίου ενώ μετέπειτα διετέλεσε Νομικός Σύμβουλος ξένων και ελληνικών πολυεθνικών όπως η Saint Communication στις Βρυξέλλες, η BARCLEY’S INTERNATIONAL-VISA στο Λονδίνο και στον ΣΕΒ Σύνδεσμος Επιχειρήσεων και Βιομηχανιών.

 

Το 2016 και για δύο χρόνια ήταν Επίτιμος Διδάκτωρ στο Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης της Σχολής Κοινωνικών, Πολιτικών και Οικονομικών Επιστημών στο τμήμα Οικονομικών Επιστημών.

 

Στα τέλη της δεκαετίας του 80, είχε τη διορατικότητα να βλέπει την αλλαγή που θα συνέβαινε στις νομικές υπηρεσίες. Έτσι το 1992 πήρε την απόφαση να ιδρύσει τη νομική εταιρεία Ανδρέας Πάτσης και συνεργάτες.

 

Αυτό το όραμα σφραγίστηκε από την 30ετή αδιάκοπη διαδρομή και εξέλιξή του, που έφερε την επιτυχία και τη δημιουργία μιας leader της αγοράς στις νομικές υπηρεσίες, της JPA Lawfirm.

 

Έχει συμμετάσχει σε διεθνή επιχειρηματικά συνέδρια ως ομιλητής σε Βαλκανικές, Ευρωπαϊκές, Αφρικανικές, Αραβικές και στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής. Χώρες όπως η Ισπανία, η Γαλλία, η Γερμανία, το Λονδίνο η Ελβετία, το Λουξεμβούργο, οι Βρυξέλλες, η Ιταλία, η Τουρκία, η Κύπρος, το Μαρόκο, η Αίγυπτος, ο Λίβανος, το Ντουμπάι, η Νέα Υόρκη, η Ουάσιγκτον, η Βοστώνη, το Long-Island, το Las Vegas, η Γεωργία, το Καζακστάν, η Βουλγαρία, η Ρουμανία, η Σερβία, η Κροατία, η Αλβανία και το Μαυροβούνιο.

 

Επιπλέον, έχει οριστεί ως ο αποκλειστικός αντιπρόσωπος στην Ελλάδα της Διεθνούς Δικηγορικής Εταιρείας DLA PIPER για διεθνή και εγχώρια project.

 

Είναι μέτοχος στην Παγκρήτια Τράπεζα".

 

Οπως ο ίδιος ο κ. Πάτσης αναφέρει, η εταιρία συνεργάζεται με την ‘Hemsinlioglu Law Firm’ της Κωνσταντινούπολης, υπό τον Οκάν Χεμσινλίογλου το οποίο "μπορεί να εξυπηρετήσει κάθε ανάγκη σας στην επιχειρηματική και νομική αγορά της Τουρκίας".

 

Η δικηγορική εταιρία του Ανδρέα Πάτση έφτασε πρόσφατα μέχρι το Κόσοβο. Οπως ενημερωνόμαστε από την τοπική ειδησεογραφική σελίδα των Γρεβενών greveniotisa.gr "ένα ακόμα άνοιγμα της δικηγορικής εταιρίας στα Βαλκάνια έρχεται μετά από χρόνια επαφών-συνεργασιών και εργασιών στα Βαλκάνια αυτή τη φορά στο Κόσοβο.

 

Πριν από 2 εβδομάδες ο Διευθύνων Εταίρος Ανδρέας Πάτσης μαζί με την General Manager της δικηγορικής Βίκυ Παπαλουκά και την Business Development Κατερίνα Ξυνογάλου κατά την επίσκεψη τους στο Κόσοβο είχαν πολύ στενές επαφές με την Υπουργό Εμπορίου και Επενδύσεων Ροζέτα Χαζντάρι και τον Υφυπουργό Δικαιοσύνης Μπλερίμ Σαλάχου. Σε ένα πολύ θετικό κλίμα έβαλαν τις βάσεις και με την σφραγίδα αφού ενημερώθηκαν -από τους κυβερνητικούς εκπροσώπους του Κοσόβου, για μια συνεργασία ακόμα στενότερη για μεγάλα πρότζεκτ".

 

Ο γιος του Πάρης και ο ρόλος του στη Νέα Δημοκρατία

Η συμβουλευτική του ομάδα ακούει στο όνομα Nexus και έχει ως επικεφαλής της τον Πάρι Πάτση, γιο του Ανδρέα Πάτση.

 

"Η συνεργασία με την NEXUS παρέχει εξειδικευμένες λύσεις, καινοτόμες ιδέες για τη βελτίωση των δεικτών ανταγωνιστικότητας και επιτυχίας στους επιχειρηματικούς στόχους. Εμπνευστής και επικεφαλής της Nexus είναι ο Πάρις Πάτσης.

 

Απόφοιτος του τμήματος Λογιστικής και Χρηματοοικονομικής του Οικ. Πανεπιστημίου Αθηνών και κάτοχος Master's Degree στα Χρηματοοικονομικά, Ναυτιλιακά και Εμπόριο από το Cass Business School, City University of London.

 

Επιπλέον, είναι διδάκτωρ στο Πάντειο Πανεπιστήμιο με θέμα διατριβής τη διαχείριση κόκκινων δανείων, ενώ παράλληλα παρακολουθεί το executive MBA στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών" μαθαίνουμε από την επίσκεψη στο επίσημο site.

 

Ο κ. Πάρις Πάτσης όμως είναι παράλληλα και συντονιστής θεματικής ενότητας "Μη Εξυπηρετούμενων Επιχειρηματικών Δανείων" στη Νέα Δημοκρατία όπως προέκυπτε μέχρι και το μεσημέρι της Τρίτης από το επίσημο site του κυβερνώντος κόμματος. Λέμε "προέκυπτε" γιατί η εν λόγω σελίδα κατέβηκε από την ιστοσελίδα της Νέας Δημοκρατίας λίγο μετά τη διαγραφή του πατέρα του κ. Πάτση.

Με κονσέρβες, ληγμένα και κατεψυγμένα τρέφονται οι Βρετανοί – Ταχύτατη η φτωχοποίηση της «μεσαίας τάξης» στην Ευρώπη

 

Αντιμέτωπη με το φάσμα της πείνας και της ανέχειας έρχεται όλο και περισσότερο η περιβόητη «μεσαία τάξη» της Γηραιάς Ηπείρου, η οποία βλέπει τα εισοδήματά της να εξανεμίζονται με όλο και μεγαλύτερη ταχύτητα τα δύο τελευταία χρόνια μετά τις αλλεπάλληλες κρίσεις -από τον κορωνοϊό μέχρι την ενεργειακή κρίση.

 

Έτσι, για παράδειγμα, στη Γερμανία, πριν ακόμη ξεσπάσει το μπαράζ των κρίσεων και η πίεση στους οικογενειακούς προϋπολογισμούς, μεταξύ 1995 και 2018, το ποσοστό που η μεσαία τάξη κατέχει στο συνολικό εισόδημα είχε ήδη μειωθεί από 74% σε 67%. Κοινή μελέτη του ΟΟΣΑ και του Ιδρύματος Bertelsmann διαπιστώνει ότι η εξασφάλιση μιας θέσης στη μεσαία τάξη γίνεται συνεχώς όλο και πιο δύσκολη, ειδικά για τους νέους. Η πιθανότητα είναι 10% μικρότερη σε σχέση με τα μέσα της δεκαετίας του 1990.

 

 

Όμως ακόμη πιο ενδιαφέρον είναι το παράδειγμα της Μεγάλης Βρετανίας. Όπως αναφέρει σε ρεπορτάζ του στην Εφημερίδα των Συντακτών ο Μπάμπης Μιχάλης, τα μισά βρετανικά νοικοκυριά μείωσαν ή παρέλειψαν γεύματα, μεταξύ αυτών και το 35% των δημοσίων υπαλλήλων από τους οποίους ο ένας στους 5 καταφεύγει πλέον σε κοινωνικά παντοπωλεία. Την ίδια στιγμή αλμα 36% καταγράφουν στη Βρετανία οι πωλήσεις κονσέρβας επεξεργασμένου κρέατος.

 

Πρόκειται για το Spam, μια κονσέρβα επεξεργασμένου κρέατος -ανάλογη του γνωστού μας Ζwan- που παράγεται από αμφιβόλου προέλευσης κομμάτια χοιρινού, νερό, αλάτι, άμυλο πατάτας, ζάχαρη και νιτρικό νάτριο. Φέτος, οι πωλήσεις του Spam καταγράφουν άλμα 36% και στη Βρετανία. Το Spam δεν είναι η μοναδική «σαβούρα» που αναγκάζονται να βάλουν στο στομάχι τους οι Βρετανοί εξαιτίας της μεγάλης φετινής ανόδου των τιμών των τροφίμων (15%) και της ακόμη πιο εκρηκτικής αύξησης των τιμών ενέργειας. Οι φθηνές φέτες λευκού ψωμιού αντικαθιστούν όλο και πιο συχνά το φρέσκο ψωμί, τα κατεψυγμένα κεφάλια ψαριών τα φρέσκα ψάρια, ενώ τα… ληγμένα έχουν την τιμητική τους.

 

Καταναλώνουν και… ληγμένα

Πριν από λίγες ημέρες το βρετανικό Γραφείο Ασφάλειας Τροφίμων (FSA) προειδοποίησε τους καταναλωτές να μην τρώνε τρόφιμα μετά την ημερομηνία λήξης τους και να μη βγάζουν από την πρίζα το ψυγείο και τον καταψύκτη προκειμένου να εξοικονομήσουν χρήματα!

 

Η προειδοποίηση ήλθε μετά από έρευνα του FSA που διαπίστωσε ότι 32% των ερωτηθέντων είχαν καταναλώσει τρόφιμα μετά την ημερομηνία λήξης τους τουλάχιστον μία φορά τον περασμένο μήνα επειδή δεν είχαν την οικονομική δυνατότητα να αγοράσουν άλλο, ενώ το 18% είχε απενεργοποιήσει το ψυγείο ή καταψύκτη για να μειώσει τον λογαριασμό ρεύματος.

 

Επιπρόσθετα, τα μισά βρετανικά νοικοκυριά μείωσαν ή παρέλειψαν γεύματα. Μεταξύ αυτών και το 35% των δημοσίων υπαλλήλων από τους οποίους ο ένας στους 5 καταφεύγει πλέον σε κοινωνικά παντοπωλεία. 

πηγή

Σαν σήμερα βραβεύεται με το Νόμπελ Λογοτεχνίας ο Γ. Σεφέρης – Η ιστορική ομιλία του στην τελετή απονομής (Video)

 

Σαν σήμερα, στις 24 Οκτωβρίου 1963, έφθασε στην Αθήνα η χαρμόσυνη είδηση της απονομής του Νόμπελ Λογοτεχνίας στον Γιώργο Σεφέρη. Ήταν το πρώτο Νόμπελ για την Ελλάδα.

  

Ο διπλωμάτης και ποιητής Γιώργος Σεφέρης υπήρξε ο πρώτος Έλληνας που τιμήθηκε με Νόμπελ και συγκεκριμένα με το Νόμπελ Λογοτεχνίας. Στις 10 Δεκεμβρίου 1963, στην τελετή απονομής που έγινε στη Στοκχόλμη, παρέλαβε το επίζηλο βραβείο από τον βασιλιά της Σουηδίας Γουσταύο.

Από τη δεκαετία του ‘50 η ποίηση του Σεφέρη ήταν γνωστή και αναγνωρισμένη στο εξωτερικό. Το 1955 και το 1961 ήταν υποψήφιος για το Νόμπελ. Δύο χρόνια αργότερα, οι φήμες έδιναν κι έπαιρναν στην Αθήνα ότι θα ήταν αυτός ο νικητής. Οι φήμες επιβεβαιώθηκαν το μεσημέρι της 24ης Οκτωβρίου, όταν έφθασε στην Αθήνα το τηλεγράφημα της Σουηδικής Ακαδημίας, που ανήγγειλε τη χαρμόσυνη είδηση.

  

Ο Σεφέρης είχε κερδίσει το βραβείο «για το υπέροχο λυρικό ύφος του, που είναι εμπνευσμένο από ένα βαθύ αίσθημα για το ελληνικό πολιτιστικό ιδεώδες». Η Σουηδική Ακαδημία είχε ξεπληρώσει ένα χρέος της προς την Ελλάδα, καθώς στο παρελθόν είχε παρακάμψει τις υποψηφιότητες του Νίκου Καζαντζάκη και του Άγγελου Σικελιανού.

 

Ο Σεφέρης, που ήταν καθηλωμένος στο σπίτι του από μια κρίση έλκους, θα δηλώσει εμφανώς ικανοποιημένος στους εκπροσώπους του Τύπου:

 

Διαλέγοντας έναν Έλληνα ποιητή για το βραβείο Νομπέλ, νομίζω πως η Σουηδική Ακαδημία θέλησε να εκδηλώσει την αλληλεγγύη της με τη ζωντανή πνευματική Ελλάδα. Εννοώ: αυτή την Ελλάδα για την οποία τόσες γενεές αγωνίστηκαν, προσπαθώντας να κρατήσουν ό,τι ζωντανό από τη μακριά παράδοση της. Νομίζω, ακόμη, ότι η Σουηδική Ακαδημία θέλησε να δείξει πως η σημερινή ανθρωπότητα χρειάζεται και την ποίηση – κάθε λαού – και το ελληνικό πνεύμα.

 

Η επικράτηση του έλληνα ποιητή δεν ήταν εύκολη υπόθεση. Η αρμόδια επιτροπή, από τους περίπου 80 υποψηφίους, επέλεξε έξι: τον ιρλανδό θεατρικό συγγραφέα Σάμουελ Μπέκετ, τον αγγλοαμερικανό ποιητή Γ.Χ. Όντεν, τον ιάπωνα συγγραφέα Γιούκιο Μίσιμα, τον χιλιανό ποιητή Πάμπλο Νερούδα, τον δανό συγγραφέα Άξελ Σαντεμόζε και τον Σεφέρη. Με ψηφοφορία, τα μέλη της επιτροπής ξεχώρισαν την τριάδα των Σεφέρη, Νερούδα και Όντεν και ακολούθως με ομοφωνία επέλεξαν να δώσουν το βραβείο στον Γιώργο Σεφέρη.

 

Στην Ελλάδα, η υποδοχή της βράβευσης Σεφέρη δεν ήταν και τόσο ενθουσιώδης. Τα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων απασχολούσαν οι εκλογές της 3ης Νοεμβρίου και αναμέτρηση της ΕΡΕ με την Ένωση Κέντρου. Η Αριστερά μάλλον έδειξε την προτίμησή της στον Πάμπλο Νερούδα, που ανήκε στο ιδεολογικό της στρατόπεδο, ενώ μία δεξιά εφημερίδα, ο «Ελεύθερος», δεν δίστασε να αναπαράγει τις φήμες που κυκλοφορούσαν ότι ο διπλωμάτης Σεφέρης «είχε ξεπουλήσει την Κύπρο για να πάρει το Νόμπελ».

 

 

Στις 10 Δεκεμβρίου έγινε η τελετή απονομής των βραβείων Νόμπελ και το ίδιο βράδυ ο Σεφέρης εκφώνησε ένα σύντομο λόγο στο δείπνο που παρατέθηκε για τους νομπελίστες στο Δημαρχείο της Στοκχόλμης, ενώ την επομένη έδωσε διάλεξη στη Σουηδική Ακαδημία. Στην ομιλία του συνόψισε τις πεποιθήσεις του για την άμεση και αδιάσπαστη συνέχεια της ελληνικής γλώσσας από την αρχαιότητα ως τη σημερινή εποχή: « …Ανήκω σε μια χώρα μικρή. Ένα πέτρινο ακρωτήρι στη Μεσόγειο, που δεν έχει άλλο αγαθό παρά τον αγώνα του λαού του, τη θάλασσα, και το φως του ήλιου. Είναι μικρός ο τόπος μας, αλλά η παράδοσή του είναι τεράστια και το πράγμα που τη χαρακτηρίζει είναι ότι μας παραδόθηκε χωρίς διακοπή. Η ελληνική γλώσσα δεν έπαψε ποτέ της να μιλιέται. Δέχτηκε τις αλλοιώσεις που δέχεται καθετί ζωντανό, αλλά δεν παρουσιάζει κανένα χάσμα…».

 

Αναφέρθηκε επίσης στην αναγκαιότητα και τη λειτουργία της ποίησης στο σύγχρονο κόσμο: «Είναι σημαντικό το ότι η Σουηδία θέλησε να τιμήσει και τούτη την ποίηση και όλη την ποίηση γενικά, ακόμη και όταν αναβρύζει ανάμεσα σ’ ένα λαό περιορισμένο. Γιατί πιστεύω πως τούτος ο σύγχρονος κόσμος όπου ζούμε, ο τυραννισμένος από το φόβο και την ανησυχία, τη χρειάζεται την ποίηση».

 

Η Ομιλία του Γιώργου Σεφέρη

Τούτη την ώρα αισθάνομαι πως είμαι ο ίδιος μια αντίφαση. Αλήθεια, η Σουηδική Ακαδημία έκρινε πως η προσπάθειά μου σε μια γλώσσα περιλάλητη επί αιώνες, αλλά στην παρούσα μορφή της περιορισμένη, άξιζε αυτή την υψηλή διάκριση. Θέλησε να τιμήσει τη γλώσσα μου, και να – εκφράζω τώρα τις ευχαριστίες μου σε ξένη γλώσσα*. Σας παρακαλώ να μου δώσετε τη συγγνώμη που ζητώ πρώτα- πρώτα από τον εαυτό μου.

Ανήκω σε μια χώρα μικρή. Ένα πέτρινο ακρωτήρι στη Μεσόγειο, που δεν έχει άλλο αγαθό παρά τον αγώνα του λαού του, τη θάλασσα, και το φως του ήλιου. Είναι μικρός ο τόπος μας, αλλά η παράδοσή του είναι τεράστια και το πράγμα που τη χαρακτηρίζει είναι ότι μας παραδόθηκε χωρίς διακοπή. Η ελληνική γλώσσα δεν έπαψε ποτέ της να μιλιέται. Δέχτηκε τις αλλοιώσεις που δέχεται καθετί ζωντανό, αλλά δεν παρουσιάζει κανένα χάσμα. Άλλο χαρακτηριστικό αυτής της παράδοσης είναι η αγάπη της για την ανθρωπιά· κανόνας της είναι η δικαιοσύνη. Στην αρχαία τραγωδία, την οργανωμένη με τόση ακρίβεια, ο άνθρωπος που ξεπερνά το μέτρο πρέπει να τιμωρηθεί από τις Ερινύες. O ίδιος νόμος ισχύει και όταν ακόμη πρόκειται για φυσικά φαινόμενα: «Ήλιος ουχ υπερβήσεται μέτρα» λέει ο Ηράκλειτος· «ει δε μη, Ερινύες μιν Δίκης επίκουροι εξευρήσουσιν»**.

Συλλογίζομαι πως δεν αποκλείεται ολωσδιόλου να ωφεληθεί ένας σύγχρονος επιστήμων, αν στοχαστεί τούτο το απόφθεγμα του Ίωνα φιλοσόφου. Όσο για μένα συγκινούμαι παρατηρώντας πως η συνείδηση της δικαιοσύνης είχε τόσο πολύ διαποτίσει την ελληνική ψυχή, ώστε να γίνει κανόνας και του φυσικού κόσμου. Και ένας από τους διδασκάλους μου, των αρχών του περασμένου αιώνα, γράφει: «…θα χαθούμε, γιατί αδικήσαμε…»***. Αυτός ο άνθρωπος ήταν αγράμματος· είχε μάθει να γράφει στα τριάντα πέντε χρόνια της ηλικίας του. Αλλά στην Ελλάδα των ημερών μας, η προφορική παράδοση πηγαίνει μακριά στα περασμένα όσο και η γραπτή. Το ίδιο και η ποίηση. Είναι για μένα σημαντικό το γεγονός ότι η Σουηδία θέλησε να τιμήσει και τούτη την ποίηση και όλη την ποίηση γενικά, ακόμη και όταν αναβρύζει ανάμεσα σ’ ένα λαό περιορισμένο. Γιατί πιστεύω πως τούτος ο σύγχρονος κόσμος όπου ζούμε, ο τυραννισμένος από το φόβο και την ανησυχία, τη χρειάζεται την ποίηση. Η ποίηση έχει τις ρίζες της στην ανθρώπινη ανάσα – και τι θα γινόμασταν, αν η πνοή μας λιγόστευε; Είναι μια πράξη εμπιστοσύνης – κι ένας Θεός το ξέρει αν τα δεινά μας δεν τα χρωστάμε στη στέρηση εμπιστοσύνης.

Παρατήρησαν, τον περασμένο χρόνο, γύρω από τούτο το τραπέζι, την πολύ μεγάλη διαφορά ανάμεσα στις ανακαλύψεις της σύγχρονης επιστήμης και στη λογοτεχνία· παρατήρησαν πως ανάμεσα σ’ ένα αρχαίο ελληνικό δράμα και ένα σημερινό η διαφορά είναι λίγη. Ναι, η συμπεριφορά του ανθρώπου δε μοιάζει να έχει αλλάξει βασικά. Και πρέπει να προσθέσω πως νιώθει πάντα την ανάγκη ν’ ακούει τούτη την ανθρώπινη φωνή που ονομάζουμε ποίηση. Αυτή τη φωνή που κινδυνεύει να σβήσει κάθε στιγμή από στέρηση αγάπης και ολοένα ξαναγεννιέται. Κυνηγημένη, ξέρει πού να ‘βρει καταφύγιο· απαρνημένη, έχει το ένστικτο να πάει να ριζώσει στους πιο απροσδόκητους τόπους. Γι’ αυτή δεν υπάρχουν μεγάλα και μικρά μέρη του κόσμου. Το βασίλειό της είναι στις καρδιές όλων των ανθρώπων της γης. Έχει τη χάρη ν’ αποφεύγει πάντα τη συνήθεια, αυτή τη βιομηχανία. Χρωστώ την ευγνωμοσύνη μου στη Σουηδική Ακαδημία, που ένιωσε αυτά τα πράγματα· που ένιωσε πως οι γλώσσες, οι λεγόμενες περιορισμένης χρήσης, δεν πρέπει να καταντούν φράχτες, όπου πνίγεται ο παλμός της ανθρώπινης καρδιάς· που έγινε ένας Άρειος Πάγος ικανός:

 

να κρίνει με αλήθεια επίσημη την άδικη μοίρα της ζωής,

 

για να θυμηθώ το Σέλλεϋ, τον εμπνευστή, καθώς μας λένε, του Αλφρέδου Νομπέλ, αυτού του ανθρώπου που μπόρεσε να εξαγοράσει την αναπόφευκτη βία με τη μεγαλοσύνη της καρδιάς του.

Σ’ αυτό τον κόσμο, που ολοένα στενεύει, ο καθένας μας χρειάζεται όλους τους άλλους. Πρέπει ν’ αναζητήσουμε τον άνθρωπο, όπου και να βρίσκεται.

Όταν, στο δρόμο της Θήβας, ο Oιδίπους συνάντησε τη Σφίγγα κι αυτή του έθεσε το αίνιγμά της, η απόκρισή του ήταν: ο άνθρωπος. Τούτη η απλή λέξη χάλασε το τέρας. Έχουμε πολλά τέρατα να καταστρέψουμε. Ας συλλογιστούμε την απόκριση του Oιδίποδα.

 

πηγή: sansimera.gr

Πώς τα φαρμακα για τη χοληστερίνη προστατεύουν από τον κορωνοϊό

 

Οι στατίνες, μια ευρέως συνταγογραφούμενη κατηγορία φαρμάκων κατά της υψηλής χοληστερίνης, μπορεί να μειώνουν τον κίνδυνο βαριάς Covid-19 και θανάτου εξαιτίας της, δείχνει μια νέα αμερικανική επιστημονική έρευνα, μια από τις πιο ολοκληρωμένες για το ζήτημα.

 

 

Η μελέτη αναδεικνύει τις στατίνες ως μια επιπρόσθετη θεραπευτική επιλογή κατά της λοίμωξης από κορωνοϊό.

 

Οι ερευνητές, με επικεφαλής τον καθηγητή αναισθησιολογίας και εντατικολογίας Έτορε Κρίμι του Πανεπιστημίου της Κεντρικής Φλόριντα στο Ορλάντο, οι οποίοι έκαναν τη σχετική ανακοίνωση στο ετήσιο συνέδριο της Αμερικανικής Εταιρείας Αναισθησιολογίας στη Νέα Ορλεάνη, ανέλυσαν τα ιατρικά αρχεία σχεδόν 39.900 ασθενών που είχαν νοσηλευθεί λόγω Covid-19 σε 185 αμερικανικά νοσοκομεία. Από αυτούς σχεδόν ο ένας στους τρεις (το 30%) έπαιρνε στατίνες σε τακτική βάση.

 

 

Διαπιστώθηκε ότι οι χρήστες στατινών είχαν 37% μικρότερο κίνδυνο θανάτου από την Covid-19, σε σχέση με όσους δεν έπαιρναν καθόλου στατίνες. Επιπλέον, οι πρώτοι είχαν σημαντικά μικρότερη πιθανότητα να εισαχθούν σε μονάδα εντατικής θεραπείας (ΜΕΘ) λόγω βαριάς νόσησης εξαιτίας του κορωνοϊού ή να αναπτύξουν επικίνδυνες θρομβώσεις στο αίμα τους. Επίσης κατά μέσο όρο είχαν μικρότερη ανάγκη παραμονής σε αναπνευστήρα και μικρότερη διάρκεια νοσηλείας.

 

«Μολονότι δεν υπάρχει “μαγική” λύση που να βοηθήσει τους ασθενείς με βαριά νόσο Covid-19, οι στατίνες μειώνουν τη φλεγμονή, πράγμα που μπορεί να συμβάλει στην μείωση της σοβαρότητας της νόσου. Τα ευρήματα της μελέτης μας έδειξαν σαφώς ότι η τακτική χρήση στατινών σχετίζεται με μειωμένο κίνδυνο θανάτου και καλύτερη έκβαση των νοσηλευομένων ασθενών με Covid-19», δήλωσε ο δρ Κρίμι.

 

Ενώ η ίδια η Covid-19 προκαλεί φλεγμονή, σε μερικές περιπτώσεις το ανοσοποιητικό σύστημα του ασθενούς δημιουργεί περαιτέρω φλεγμονή, καθώς αντιδρά πολύ επιθετικά στη λοίμωξη από κορωνοϊό. Αυτή η υπεραντίδραση επιφέρει μεγάλη ζημιά στο σώμα, όπως σοβαρή δύσπνοια και βλάβη σε πνεύμονες, νεφρά, καρδιά, εγκέφαλο και αγγειακό σύστημα. Η αντιφλεγμονώδης δράση των στατινών μετριάζει αυτή τη διαδικασία υπερβολικής αντίδρασης του οργανισμού, με αποτέλεσμα η νόσος να μην εξελίσσεται σε τόσο σοβαρή, σύμφωνα με τους ερευνητές.

 

«Η νέα έρευνα δείχνει τη σημασία αξιοποίησης φαρμάκων που προορίζονταν για άλλη χρήση. Τα αποτελέσματα της μελέτης μας δείχνουν ότι οι στατίνες θα μπορούσαν να αποτελέσουν μια επιπρόσθετη χαμηλού κόστους λύση κατά της σοβαρής νόσου Covid-19 και γι’ αυτό θα έπρεπε να μελετηθούν περαιτέρω», ανέφερε ο Κρίμι.

 

Στις ΗΠΑ περίπου ο ένας στους τέσσερις ανθρώπους άνω των 40 ετών παίρνει στατίνες για να μειώσει τη χοληστερίνη του και κατ’ επέκταση τον κίνδυνο για έμφραγμα, εγκεφαλικό και άλλες καρδιαγγειακές παθήσεις. 

πηγή

Η μοίρα σαν άλλοθι

 

γράφει ο Παντελής Μπουκάλας

 

Μοίρα, ριζικό, πεπρωµένο, γραφτό, ειµαρµένη. Ή «η κακιά στιγµή». Με τέτοιους όρους συνηθίζει η αμηχανία μας να ερμηνεύει το απροσδόκητο κακό, είτε έναν πλήττει είτε πολλούς, ένα χωριό, τους επιβάτες ενός καραβιού ή ενός αεροπλάνου. Σώζονται κάποιοι από αιφνίδιο μαζικό θανατικό; «Τους έσωσε ο Θεός» σπεύδουν να πουν οι πιστοί, όποιας θρησκείας, για να κρατηθούν ανεπιτυχώς από μια πίστη ήδη κλονισμένη. Για τους κακότυχους, «τέτοιο ήταν το ριζικό κι η μοίρα τους», λένε, ή «άγνωστες οι βουλές του Υψίστου». Του όποιου Υψίστου, αφού όλοι οι θεοί, τις βαριές ώρες, αποκτούν κοινό παρανόμι: μοίρα.

 

Πίσω από τη μοίρα κρύφτηκε προχθές ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, στην επαρχία Μπαρτίν της Μαύρης Θάλασσας. Πήγε για να συλλυπηθεί τους συγγενείς των νεκρών της τραγωδίας σε ορυχείο και το μόνο σοφό, το μόνο παραμυθητικό που βρήκε να πει είναι ότι «ο τουρκικός λαός πιστεύει στα σχέδια της μοίρας». Πιστοί του Αλλάχ μπορεί να είναι οι ακροατές του Ερντογάν, δεν εμπιστεύτηκαν ωστόσο την «ερμηνεία» του προέδρου τους, κι ας αρέσκεται να εμφανίζεται σαν θεοφώτιστος. «Εδώ και 10-15 μέρες», διαμαρτυρήθηκε ένας τους, «ο αδερφός μου μού έλεγε “έχει αέρια στο ορυχείο, θα μας τινάξουν στον αέρα”. Γιατί το παραμελήσατε;».

 

Ο Ερντογάν κάτι ξανάπε για τον Θεό. Και για τη μοίρα. Το ότι οι πολιτείες οργανώνονται ακριβώς για να αντιμετωπίσουν το «πεπρωμένο» δεν του πέρασε από τον νου. Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει με τους δικούς μας πολιτικούς, όταν υποχρεώνονται και αυτοί να ξεβολευτούν και να πουν κάτι ουσιώδες επί κακού. Μόνο που η Ελλάδα είναι Ευρωπαία πια, νεωτερική. Και οι ένοχοι πολιτικοί μας χρησιμοποιούν μοντερνίζουσα ορολογία. Σπάνια λένε πλέον «η κακιά στιγμή». Επιλέγουν να κρυφτούν πίσω από την «κλιματική κρίση» ή την «εκδίκηση της φύσης».

 

Η φύση όμως δεν εκδικείται, όσο κι αν ζορίζουμε τον ανθρωπομορφισμό για να της αποδώσουμε αισθήματα και συμπεριφορές σαν τις δικές μας. Η φύση υπάρχει, και υπάρχει όλο και πιο απορρυθμισμένη, κατεστραμμένη, υβρισμένη, πτωχευμένη. Αλλο τα δέντρα και άλλο τα μπάζα. Αλλο η κοίτη ενός χειμάρρου κι άλλο σπίτια και μαγαζιά χτισμένα πάνω στο λείψανό της. Το είδαμε στη Μάνδρα. Το είδαμε και στην Αγία Πελαγία της Κρήτης. Δεν πήγε η μοίρα να μπαζώσει τον χείμαρρο. Δεν πήγε το πεπρωμένο να κάνει σκάρτα αντιπλημμυρικά. Ανθρωποι «ανδραγάθησαν», υπό το βλέμμα της εθελότυφλα πελατειακής πολιτείας. Ας μη λέμε ψέματα στους νεκρούς.

 

Ο Πούτιν καταστρέφει, η Αμερική θησαυρίζει, η Ευρώπη χαζολογάει και πληρώνει ακριβά…

 

γράφει ο Γιώργος Καρελιάς

 

Συμπέρασμα πρώτο: Ο εισβολέας καταστρέφει μήνα με το μήνα, μέρα τη μέρα την Ουκρανία. Οι βασικές υποδομές της χώρας σε λίγο δεν θα υπάρχουν, οι άνθρωποι θα φεύγουν μαζικά( ήδη γίνεται) και όσοι μείνουν θα υποφέρουν για πολλά χρόνια. Και μετά, μόλις τελειώσει ο πόλεμος(όλα κάποτε τελειώνουν…), θα πάνε ξένες εταιρείες για να την ανοικοδομήσουν. Αλίμονο στους ανθρώπους.

 

Κι ενώ συμβαίνουν όλα αυτά η δυτική προπαγάνδα είναι όλο εφευρέσεις. Αφού έχει βγάλει τον Πούτιν ετοιμοθάνατο καμιά δεκαριά φορές, αφού κάθε τόσο αναγγέλλει την πτώση του από πραξικόπημα, αφού τον βρίσκει κρυμμένο σε κάποιο καταφύγιο, στο τέλος συμπεραίνει ότι «έχει ήδη χάσει τον πόλεμο» και γι’ αυτό είναι έτοιμος, κάπως σαν τον Κιμ, «να πατήσει το κουμπί» (των πυρηνικών)…

 

Συμπέρασμα δεύτερο: Το πιο απτό αποτέλεσμα του πολέμου για τον υπόλοιπο κόσμο είναι οι οικονομικές επιπτώσεις. Όλοι τις βλέπουμε και πιο πολύ τις νιώθουμε εμείς στην Ευρώπη, που δεν έχουμε πετρέλαιο και αέριο και τα χρυσοπληρώνουμε. Μόνο τα ρωσικά; Όχι δα. Το μεγάλο σκάνδαλο, αλλά ελάχιστα γνωστό, είναι ότι η Ευρώπη πληρώνει πανάκριβα τα προϊόντα αυτά, που εισάγει από συμμαχικές χώρες.

 

Το είπε στη τελευταία σύνοδο κορυφής ο Μακρόν, κατονομάζοντας, περίπου σαν «μαυραγορίτες», τις ΗΠΑ και την Νορβηγία. Όπως είπε ο πρόεδρος της Γαλλίας, το αμερικανικό υγροποιημένο αέριο(LNG) φτάνει στην Ευρώπη σε τετραπλάσια τιμή από αυτήν που πουλιέται στην εσωτερική αγορά. Τόσο μεγάλη είναι η «αλληλεγγύη» της υπερδύναμης προς τη μεγάλη σύμμαχό τους Ευρώπη τώρα που δοκιμάζεται σκληρά.

 

Συμπέρασμα τρίτο: Και δεν είναι μόνο αυτή η δοκιμασία της Ευρώπης. Χωρίς σοβαρή ηγεσία(οι Βρυξέλλες της Ούρσουλας χαζολογάνε από σύνοδο σε σύνοδο), κάθε χώρα φυλάει τα νώτα της και, φυσικά, τα φυλάει καλά όποια έχει λεφτά. Οι Γερμανοί, που ούτε να ακούνε θέλουν για πλαφόν, θα ρίξουν την αγορά τους περί τα 200 δισεκατομμύρια ευρώ. Θα τα δανειστούν, φυσικά, γιατί μπορούν. Κι άσε τις άλλες χώρες, ειδικά τις υπερδανεισμένες(Ιταλία, Ελλάδα) αλλά και σχεδόν όλες τις άλλες, που δεν είναι Γερμανία, να βουρλίζονται. «Αλληλεγγύη» να φάνε κι οι κότες…

 

Συμπέρασμα τέταρτο: Όταν κατέρρευσε το ανατολικό μπλοκ το 1989 και διαλύθηκε η πάλαι ποτέ Σοβιετική Ένωση, οι Δυτικοί, με προεξάρχοντες τους Αμερικανούς, επέδειξαν πρωτοφανή πολιτική μυωπία. Ενώ υποσχέθηκαν στον τελευταίο σοβιετικό ηγέτη Μιχαήλ Γκορμπατσόφ ότι δεν θα επεκτείνουν ανατολικά το ΝΑΤΟ, έκαναν ακριβώς το αντίθετο. Ενώ ακόμα και ο Πούτιν, στην αρχή της θητείας του, είχε ζητήσει να ενταχθεί η Ρωσία στο ΝΑΤΟ, οι Αμερικανοί οικοδομούσαν την παγκόσμια κυριαρχία της μιας και μοναδικής υπερδύναμης, αντί να φροντίσουν να οικοδομήσουν μια νέα αρχιτεκτονική παγκόσμιας ασφάλειας, με την αδύναμη τότε Ρωσία μέσα, στην οποία οι ίδιοι θα ήταν κυρίαρχοι, έτσι κι αλλιώς.

 

Αντ’ αυτού, επεκτείνοντας το ΝΑΤΟ έως τα ρωσικά σύνορα(χώρες της Βαλτικής), δημιούργησαν στη Ρωσία το σύνδρομο της περικύκλωσης. Κανένας Ρώσος ηγέτης δεν θα το άφηνε αναπάντητο. Η τελευταία δυτική πρόκληση προς τον Πούτιν ήταν η υπόσχεση προς την Ουκρανία του Ζελένσκι ότι θα ενταχθεί κι αυτή στο ΝΑΤΟ.

 

Αγνοήθηκαν όλες οι προειδοποιήσεις, ακόμα και επιφανών Αμερικανών, ότι αυτό θα οδηγούσε σε πόλεμο. Ο Κίσινγκερ το «πρόβλεψε» το 2014, έγινε το 2022. Όταν το 1962 η Ρωσία του Χρουστσόφ έστειλε πυρηνικούς πυραύλους στη «μύτη» των ΗΠΑ, την Κούβα, η Αμερική του Κένεντι απείλησε με εισβολή και παγκόσμιο πόλεμο…

 

Συμπέρασμα πέμπτο: Μπορεί οι ΗΠΑ να θησαυρίζουν οικονομικά πουλώντας πανάκριβα το αέριό τους στην Ευρώπη, αλλά η παγκόσμια ηγεμονία τους αμφισβητείται. Ο άξονας Κίνας-Ρωσίας ισχυροποιείται, οι πετρελαιοπαραγωγές χώρες του Κόλπου κοροϊδεύουν τον Μπάιντεν, η Ινδία απορροφά μεγάλο μέρος ενεργειακών πόρων από τη Ρωσία, η Τουρκία κάνει τσαλιμάκια σε Αμερικανούς και ΝΑΤΟ.

 

Και η Ελλάδα; Θα ήταν άδικο, μέσα σε αυτό το παγκόσμιο νταβαντούρι, να χρεώσουμε κάτι σοβαρό στη δική μας κυβέρνηση. Όμως, κάποια στιγμή ο πόλεμος θα τελειώσει. Και τότε θα δούμε αν ο ρόλος του «καλού παιδιού», που υπερθεματίζει σε όλα, θα έχει βγει σε καλό ή αν οι Αμερικανοί θα επανέλθουν στην προσφιλή τακτική τους των απολύτως ίσων αποστάσεων, η οποία ευνοεί την Τουρκία. Όχι ότι σήμερα οι αποστάσεις είναι άνισες. Όμως, λόγω των «καψονιών» που τους κάνει ο Ερντογάν, η Ελλάδα μπορεί να νιώθει(θεωρητικά) μεγαλύτερη ασφάλεια ότι δεν θα επιτρέψουν κάποιον τουρκικό τσαμπουκά πέραν των(επικίνδυνων) ορίων.

 

Αλλά το μεγαλύτερο δικό μας πρόβλημα ίσως είναι αλλού. Η συνεχής οικονομική αιμορραγία(πρώτα με την πανδημία και τώρα με την ενεργειακή κρίση) μπορεί να αφήσει, μετά τη λήξη του πολέμου, τη χώρα στα πρόθυρα νέας χρεοκοπίας. Η κυβέρνηση έχει μπροστά της εκλογές και ο κίνδυνος να τινάξει τη μπάνκα στον αέρα, για να τις κερδίσει, κάθε άλλο παρά αμελητέος είναι.

 

Οι κυβερνητικές διαβεβαιώσεις ότι «είμαστε οχυρωμένοι» μας φέρνουν στο νου παρόμοιες του 2008 (και τότε η ΝΔ κυβερνούσε). Ένα χρόνο μετά (2009) ήρθαν ο Σόιμπλε και το ΔΝΤ.

 

Σήμερα η οικονομία (μας λένε ότι) «πετάει», αλλά οι περίφημοι Οίκοι Αξιολόγησης πάλι στάσιμους μας άφησαν. Και για να μην ξεχνιόμαστε, τα ελληνικά ομόλογα παραμένουν στην κατηγορία «σκουπίδια»(ευτυχώς τα αγοράζει ακόμη η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα).

 

Όπως έχει πει ο Αμερικανός μελλοντολόγος Τζον Νάισμπιτ, «Ο πιο αξιόπιστος τρόπος για να προβλέψεις το μέλλον είναι να κατανοήσεις τι γίνεται στο παρόν»…

 

Δυο γυναίκες στο τρένο

 

γράφει η Αρχοντία Κάτσουρα

  

 

Την έβλεπε στο τρένο. Στο απέναντι κάθισμα. Προσεκτικά χτενισμένη, προσεκτικά μακιγιαρισμένη, προσεκτικά ντυμένη, ακριβώς όπως πρέπει για την εποχή. Με ένα ελαφρύ πανωφόρι - έκανε πάντα κρύο τόσο νωρίς το πρωί, ακόμη και αν το μεσημέρι η θερμοκρασία ανέβαινε σε αυτό που οι ειδικοί περιγράφουν ως «κανονικά για την εποχή επίπεδα».

 

Τη συναντούσε συχνά. Την ίδια ώρα, στο ίδιο πάνω-κάτω βαγόνι. Πήγαινε στη δουλειά της, πιθανώς. Κρατούσε μια προσεγμένη γυναικεία τσάντα και ένα μικρότερο τσαντάκι, που πρέπει να περιείχε το κολατσιό της: καφέ, ένα φρούτο, κάτι πρόχειρο για μεσημεριανό, ίσως ένα παγούρι με νερό.

 

Καθόταν στην ίδια πάντα θέση - πάντα έβρισκε τόσο νωρίς το πρωί. Δεξιά, πλάι στο παράθυρο, κοιτάζοντας προς τα πίσω, ποτέ προς την κατεύθυνση του τρένου. Πάντα ανάποδα. Ολα πάνω της ήταν μετρημένα, τακτοποιημένα. Τα ρούχα, τα παπούτσια, η τσάντα, τα μαλλιά. Τρίχα δεν ξέφευγε από το σύνολο.

Εμφάνιση χωρίς ψεγάδι. Συμπεριφορά άμεμπτη. Δεν ξέφευγε χιλιοστό από το κάθισμά της, τα πράγματά της τοποθετημένα στα γόνατά της, τα χέρια της ακουμπούσαν προσεκτικά πάνω τους, το βλέμμα, πίσω από τα γυαλιά ηλίου κι ας ήταν ακόμη ημίφως, στραμμένο ελαφρά προς τα έξω. Τις γειτονιές που άφηνε πίσω του το τρένο ενώ προχωρούσε.

 

Θα έλεγε κανείς ότι είναι κούκλα της βιτρίνας που κάποιος την τοποθέτησε στο κάθισμα και κάποιος άλλος θα την παραλάμβανε στο τέλος της διαδρομής, για να την τοποθετήσει επίσης κάπου: σε ένα γραφείο, πίσω από ένα ταμείο, μπροστά από έναν πάγκο καταστήματος. Και μετά, στην αντίστροφη διαδρομή, με το μακιγιάζ λίγο σπασμένο, αλλά στη θέση του, το τσαντάκι ελαφρύτερο, κοιτάζοντας μπροστά πια, θα επέστρεφε στη θέση της - στο σπίτι της ή σε μια ντουλάπα. Κανένα συναίσθημα δεν θα ξέφευγε πίσω από τα σκούρα κοκάλινα γυαλιά.

 

Ενα πρωί κάτι άλλαξε.

 

Τα ρούχα, το μακιγιάζ, τα παπούτσια, η τσάντα, το τσαντάκι για το φαγητό, όπως πάντα προσεγμένα. Το ίδιο και το πανωφόρι της. Τα γυαλιά ηλίου επίσης. Κάθισε σε μια θέση που κοιτούσε μπροστά, χωρίς να τη διαλέξει προσεκτικά. Δεν πήγε στο παράθυρο, αλλά στον διάδρομο. Τα χέρια της έτρεμαν, τα γόνατά της σφίγγονταν. Δυο φορές σε ένα φρενάρισμα του συρμού, παραλίγο να της πέσουν κάτω τα πράγματα, μα τα συμμάζεψε.

 

Η συνεπιβάτιδά της την παρατήρησε. Η αναπνοή της, ακανόνιστη και βαριά, σχεδόν ακουγόταν. Το σώμα της δεν εξέπεμπε αυτοκυριαρχία και έλεγχο, ούτε τα μάτια της κοιτούσαν αφηρημένα έξω. Δεν κοιτούσαν πουθενά. Το κεφάλι της, σκυφτό και βαρύ, έβλεπε κάτω, στον άδειο διάδρομο αρχικά και στα πόδια των όρθιων επιβατών στη συνέχεια. Και τα μάγουλά της ήταν υγρά. Σταγόνες δάκρυα κυλούσαν στο πηγούνι και έπεφταν στο πανωφόρι της. Αλλά δεν έβγαζε ούτε μαντίλι για να σκουπιστεί.

 

Ισως να σκεφτόταν ότι αν αγνοήσει το συμβάν, δεν θα το έβλεπε κανείς, δεν θα το καταλάβαινε κανείς.

 

Ηθελε να της μιλήσει. Να της προσφέρει ένα μαντίλι, να της πει πως κι άλλοι άνθρωποι έχουν κλάψει στα βαγόνια των τρένων, πως έχουν βγει στον δρόμο με μάτια κόκκινα και πήγαν στις δουλειές τους καταρρακωμένοι. Για λόγους που δεν μπορούσαν να ελέγξουν, για λάθη που δεν διορθώνονταν, για απώλειες χωρίς αποζημίωση, για ελπίδες ματαιωμένες, για όνειρα γκρεμισμένα. Αλλά δεν τόλμησε.

 

Η συνεπιβάτιδά της βγήκε στον ίδιο σταθμό που έβγαινε πάντα. Τα βήματά της ήταν όπως πάντα σταθερά. Η εικόνα της τελειότητάς της πανομοιότυπη καθώς απομακρυνόταν. Την περίμενε ένα γραφείο, ένα ταμείο ή ένας πάγκος καταστήματος. Ωσπου να φτάσει, θα είχε ανασυστήσει τη μάσκα της τελειότητας. Κανείς δεν θα μάθαινε τίποτα.

 

Οσο για τη γυναίκα που έκλεψε μερικές στιγμές αδυναμίας της, δεν την ενδιέφερε πιθανώς. Μέσα από την προσεγμένη πανοπλία της και πίσω από τα μαύρα γυαλιά της, μάλλον δεν είχε καταλάβει ότι την συμπόνεσε. Μπορεί να μην ήξερε τι σημαίνει αυτό.

 

 

Κυρανάκης-βουλευτής ΝΔ: Δεν μειώνουμε τον ΦΠΑ στα τρόφιμα για να τρώνε οι πλούσιοι περισσότερα μακαρόνια και να πληρώνουν περισσότερο φόρο!!! (βίντεο)

 

Αυτό το υπόδειγμα… διανόησης που μας έλεγε να μην ασχολούμαστε με την ακρίβεια γιατί γίνεται… πόλεμος στην Ουκρανία, ο ίδιος που μας είχε πει ότι του αρέσει το γεγονός ότι “Η Ελλάδα κάνει πράγματα τα οποία… ξεφεύγουν από τις νόρμες” (!) στο μεταναστευτικό, ο ίδιος που εξήγησε ότι υπάρχει ανεργία γιατί οι άνεργοι δεν κάνουν καλή… δόμηση βιογραφικού, ο βουλευτής της ΝΔ, ο Κυρανάκης, αυτή την φορά το… τερμάτισε. 

 

Σύμφωνα με τον συγκεκριμένο ταγό, λοιπόν, καλώς η κυβέρνηση δεν μειώνει τον ΦΠΑ στα τρόφιμα διότι έτσι οι πλούσιοι αγοράζουν περισσότερα μακαρόνια και πληρώνουν περισσότερο φόρο!!!

 

 

Αυτή την απίθανη γελοιότητα εν είδει… πολιτικού επιχειρήματος εκτόξευσε ο εν λόγω στην προσπάθειά του να δικαιολογήσει την κυβέρνηση που κάθεται άπραγη μπροστά στο πρωτοφανές κύμα ακρίβειας, αρνούμενη να μειώσει τον ΦΠΑ στα τρόφιμα.

 

Οπως ισχυρίστηκε ο βουλευτής της Νέας Δημοκρατίας αν μειωθεί ο ΦΠΑ, τότε θα ευνοηθούν οι πλούσιοι και έφερε σαν παράδειγμα τα… μακαρόνια, λέγοντας ότι οι πλούσιοι τρώνε περισσότερα και άρα μπαίνουν περισσότερα χρήματα στα κρατικά ταμεία.

 

Συγκεκριμένα, ο Κωνσταντίνος Κυρανάκης μιλώντας στο Blue Sky είπε τα εξής τραγελαφικά:

 

«Προφανώς και όλοι θα θέλαμε ο ΦΠΑ να είναι χαμηλότερος. Τι συμβαίνει όμως εδώ; Ναι, ο πλούσιος και ο φτωχός – δεν μου αρέσουν αυτές οι λέξεις αλλά ας τις χρησιμοποιήσω και εγώ για την οικονομία της συζήτησης – έχουν διαφορά στην κατανάλωση. Δηλαδή τι συμβαίνει εδώ; Θα πληρώσουν μεν τον ίδιο φόρο στα μακαρόνια, όμως ένας πλούσιος που έχει περισσότερα χρήματα θα καταναλώσει και περισσότερο. Άρα η μεγαλύτερη κατανάλωση, τα περισσότερα πακέτα μακαρόνια, να το πω έτσι, αποδίδουν παραπάνω ΦΠΑ στα κρατικά ταμεία από τα οποία επιλέγει η κυβέρνηση να ενισχύσει αδύναμους και μεσαία τάξη»!

 

Απολαύστε (από το 50,33″) :  

 

πηγή

Νοσούσα κοινωνία, αποτυχημένη πολιτεία

 

γράφει ο Δημήτρης Κουκλουμπέρης

 

Οσο περισσότερο ξετυλίγεται το κουβάρι της συνταρακτικής ιστορίας και των αποτρόπαιων ενεργειών των παιδοβιαστών του Κολωνού τόσο πιο πνιγηρή γίνεται η περιρρέουσα ατμόσφαιρα. Μια τραγωδία που δημιουργεί ένα μεγάλο τραύμα στο σώμα της κοινωνίας μας, η οποία δείχνει να νοσεί βαριά. Κι αυτό διότι το εν λόγω ειδεχθές έγκλημα είναι η κορυφή του παγόβουνου, αφού καθημερινά κατακλυζόμαστε από σοκαριστικές καταγγελίες για βιασμούς γυναικών ή γυναικοκτονίες, ασελγείς πράξεις σε παιδιά, αύξηση της βίας και της νεανικής εγκληματικότητας κ.ά.

 

Εχουμε πάρει ως κοινωνία τον κατήφορο και πρέπει θεσμικά και οργανωμένα να βάλουμε φρένο. Η φρικώδης υπόθεση με το 12χρονο κορίτσι φέρνει εμφατικά στο προσκήνιο την αποτυχία του κοινωνικού κράτους να προστατέψει ευάλωτους και παιδιά και της πολιτείας να διαπαιδαγωγήσει την ηθική στους πολίτες. Η πρόληψη και η εκπαίδευση ανύπαρκτες, οι κοινωνικές δομές ελλιπείς και γραφειοκρατικές. Βιώνουμε τα αποτελέσματα με τρόπο ολέθριο… Είναι παρήγορο ότι ο κώδικας της σιωπής και του φόβου σπάει και τα φαινόμενα αυτά καταγγέλλονται από τα θύματα. Παραμένει όμως ζητούμενο ένα ολοκληρωμένο πλέγμα παρεμβάσεων που θα μεριμνούν εγκαίρως για όσους έχουν ανάγκη ή κινδυνεύουν από κυκλώματα διεστραμμένων τεράτων και κάθε είδους κακοποιών.

 

Για να συμβούν αυτά, χρειάζεται επίσης το πολιτικό σύστημα να ομονοήσει. Να σκύψει πάνω από το πρόβλημα, αντί να εκτοξεύονται αλληλοκατηγορίες για κόμματα βιαστών και για κόμματα που δεν ψήφισαν τους ποινικούς κώδικες για τον βιασμό. Οι ηγεσίες οφείλουν να απομονώσουν αυτές τις φωνές. Από εκεί και πέρα, άπλετο φως και να αφήσουμε απερίσπαστη τη Δικαιοσύνη να επιτελέσει το έργο της. Δεν θα μάθουμε την αλήθεια από κουτσομπολίστικες εκπομπές ούτε από προγράμματα της κλειδαρότρυπας. Υπάρχουν οι αρμόδιες αρχές που θα κρίνουν και θα επιβάλουν τις ανάλογες ποινές με βάση τον νόμο.

Τι τραβάμε κι εμείς οι "υπονομευτές"…

 

γράφει ο Γιώργος Καρελιάς

 

Κάθε φορά που η πολιτική ζωή έχει μεγαλύτερο ενδιαφέρον -θετικό ή αρνητικό- έρχομαι αντιμέτωπος με ένα ερώτημα και μάλλον δεν είμαι ο μόνος από το επαγγελματικό μας σινάφι: «Αλήθεια, μήπως υπερβάλλεις;».

 

Εσχάτως, με αφορμή την υπόθεση των υποκλοπών, το ερώτημα επανήλθε. Από καλοπροαίρετους και από πονηρούς. Οι πρώτοι λένε: «Γιατί τόσο μεγάλη ένταση; Μόνο σήμερα γίνονται παρακολουθήσεις; Όλες οι κυβερνήσεις το ίδιο δεν έκαναν;». Οι πονηροί το πάνε λίγο παραπέρα και κάπως αλλιώς: «Γιατί έχεις περιλάβει τους σημερινούς μονότερμα; Οι προηγούμενοι ήταν καλύτεροι;».

 

Στους πρώτους (καλοπροαίρετους) δεν χρειάζεται να πούμε πολλά. Μόνο τούτο: όλες οι κυβερνήσεις μπορεί να έκαναν το ίδιο. Η σημερινή είναι η πρώτη που παραδέχτηκε ότι παρακολουθούσε πολιτικό αρχηγό. Το παραδέχτηκε, όταν δεν μπορούσε να το κρύψει άλλο. Και έκτοτε λέει τη μια χοντράδα πίσω από την άλλη, με αποκορύφωμα το, προφανώς ψευδέστατο, «δεν το γνωρίζαμε». Και, εν πάση περιπτώσει, υπάρχει χειρότερο πράγμα για έναν πρωθυπουργό από το να παραδέχεται ότι η μυστική υπηρεσία της χώρας κάνει ό,τι θέλει χωρίς να ενημερώνει κανέναν;

 

Στους πονηρούς έχω να πω κάτι διαφορετικό: οι δημοσιογράφοι, εκτός από το να ενημερώνουν τους ακροατές ή αναγνώστες τους, έχουν και την υποχρέωση της κριτικής. Και η κριτική νοείται προς τους πολιτικούς που, πρωτίστως, κατέχουν και ασκούν την εξουσία. Δηλαδή, είναι φαιδρή η εικόνα μέσων ενημέρωσης και δημοσιογράφων που κοιμούνται και ξυπνούν με όσα κάνει η αντιπολίτευση (ο ΣΥΡΙΖΑ και εσχάτως και το ΠΑΣΟΚ), για να αποφύγουν τις πομπές της ΝΔ που κυβερνά.

 

Όταν κυβερνούσε ο ΣΥΡΙΖΑ, διάφορα στελέχη του, που τα γνωρίζω από παλιά και αναγνώριζαν το λάθος της συγκυβέρνησης με τον ανεκδιήγητο Καμμένο, μου έλεγαν: «Μας έχει ταράξει στην κριτική, τίποτα καλό δεν κάνουμε;». Η απάντησή μου ήταν μονότονη: οι δημοσιογράφοι δεν είναι για να γράφουν τα καλά των κυβερνήσεων, αυτά τα βλέπει ο κόσμος. Είναι για να επισημαίνουν τα κουσούρια τους.

 

Άλλωστε, όταν άξιζε, δηλαδή στη Συμφωνία των Πρεσπών, την υποστηρίξαμε, ίσως επειδή την υπονόμευε ο εθνικοπατριώτης Καμένος.

 

Και με αφορμή αυτό το παράδειγμα, θυμάμαι ότι τότε(2018), είχα γράψει και ορισμένα άρθρα για την, αρνητική λόγω άκρατης ψηφοθηρίας, στάση του Κυριάκου Μητσοτάκη. Μάλιστα, σε μια συνάντηση με δημοσιογράφους, που είχε κάνει ως αρχηγός της ΝΔ, τού είχα πει: «Γιατί υπονομεύετε μια συμφωνία που ίσως αναγκασθείτε να εφαρμόσετε ως πρωθυπουργός;». Απ΄όσο θυμάμαι ο μόνος («φιλοκυβερνητικός» σήμερα, ας το πω έτσι) που σιγόνταρε, προς τιμήν του, αυτό που είπα ήταν ο Πάσχος Μανδραβέλης της «Καθημερινής». Δυστυχώς, ο Μητσοτάκης έκανε συνειδητά ό,τι έκανε για να μη χάσει τους εθνικοπατριώτες. Έλεγε και ο ίδιος διάφορα εθνικοπατριωτικά, όπως ότι δεν θα υποδεχόταν ποτέ πρωθυπουργό της Βόρειας Μακεδονίας και σήμερα όσοι τα θυμούνται κάνουν την πάπια.

 

Επανερχόμαστε στην κεντρική ιδέα του σημερινού άρθρου. Όπως ταράξαμε στην κριτική τον ΣΥΡΙΖΑ για διάφορες πράξεις και παραλείψεις όσο κυβερνούσε, το ίδιο κάνουμε και σήμερα με τη ΝΔ. Αυτό για να ξέρουν, κυρίως οι πονηροί, το πολύ απλό: όσοι θέλουμε να είμαστε στοιχειωδώς συνεπείς με όσα πρεσβεύουμε έχουμε μόνο ένα δρόμο, τη σταθερή, με αρχές και επιχειρήματα, ανελέητη κριτική σε όσους ασκούν εξουσία. Και δεν μας καίγεται καρφί αν μας πουν «υπονομευτές». Διότι, σύμφωνα με μια ατάκα που αποδίδεται στον Όργουελ, «δημοσιογραφία σημαίνει να γράφεις όσα ενοχλούν τους άλλους. Όλα τα άλλα είναι δημόσιες σχέσεις».

 

Και για ορισμένους από εμάς είναι κάπως αργά να το γυρίσουμε στις δημόσιες σχέσεις. Δεν ξέρω τι βαθμό παίρνουμε σήμερα για όσα λέμε, αλλά σαν δημοσιοσχεσίτες το «κουλουράκι» (μηδενικό) θα το είχαμε σίγουρο. Λοιπόν, τις δημόσιες σχέσεις, κοινώς γλείψιμο, τις αφήνουμε σε άλλους πιο «ειδικούς», κοινώς ξετσίπωτους…

 

ΥΓ1: Είχα την ευκαιρία, σχετικά νέος στο σινάφι, να ασκήσω σκληρή κριτική στο μέγιστο πολιτικό της Μεταπολίτευσης, τον Ανδρέα Παπανδρέου, όταν έκανε λάθη που αργότερα παραδέχτηκε και ο ίδιος. Σιγά που θα κωλώσουμε μπροστά σε σημερινά μειράκια της πολιτικής. Ακολουθώ με θρησκευτική ευλάβεια αυτό που μας έλεγε ο αείμνηστος εκδότης της «Ελευθεροτυπίας» Κίτσος Τεγόπουλος: «Γράψτε ό,τι θέλετε, αλλά πάρτε την ευθύνη υπογράφοντάς το».

 

ΥΓ2: Αυτό το κείμενο το είχα γράψει πριν από δύο μήνες, με αφορμή κάποια «παράπονα» που δέχτηκα για όσα έγραφα για την υπόθεση των παρακολουθήσεων. Αλλά δεν το δημοσίευσα, αφού η επικαιρότητα είχε άλλες προτεραιότητες. Αυτές τις μέρες ένας υπουργός ενοχλήθηκε από άρθρο μου, που αμφισβητούσε «επιτυχίες» - έτσι νομίζει ό ίδιος - στον τομέα του. Και μου το διαμήνυσε, με τον ισχυρισμό ότι οι αριθμοί τον δικαιώνουν. Του απάντησα ότι τα στατιστικά στοιχεία έχουν πολλές αναγνώσεις, αλλά η αίσθηση των πολιτών είναι διαφορετική. Και τον προέτρεψα να απαντήσει δημόσια, για να αντικρούσει όσα έγραψα.

 

Δεν ξέρω αν θα το κάνει, δικό του θέμα. Διαχρονικά η απάντηση που δίνω σε όσους ενοχλούνται από την κριτική είναι ίδια. Κάνουμε διαφορετική δουλειά. Οι πολιτικοί κυβερνούν και παίρνουν αποφάσεις που επηρεάζουν τις ζωές εκατομμυρίων ανθρώπων. Οι δημοσιογράφοι κρίνουν αυτήν την πολιτική, είναι υποχρέωσή τους προς όσους τους ακούνε και τους διαβάζουν.

 

Ο παλιός Άγγλος πολιτικός Ίνοχ Πάουελ το είχε πει έτσι: «Οι πολιτικοί που τους ενοχλούν τα Μέσα Ενημέρωσης είναι σαν τους ναυτικούς που τους πειράζει η θάλασσα»…