Τα "γεράκια" σπρώχνουν τον κόσμο στον όλεθρο - Ποιος θα πατήσει φρένο;

 

γράφει ο Γιώργος Καρελιάς

 

Τα σημάδια δείχνουν ότι ο κόσμος μας βιώνει καταστάσεις χειρότερες από ανάλογες του Ψυχρού Πολέμου, όταν οι δύο τότε υπερδυνάμεις, Αμερική και Σοβιετική Ενωση, έφτασαν κοντά στο «μη περαιτέρω», όπως ήταν την κρίση των πυραύλων στην Κούβα το 1962.

 

Ο Πούτιν άνοιξε, πριν από ένα μήνα, την πόρτα του φρενοκομείου με την εισβολή στην Ουκρανία. Οι ρωσικές απειλές για χρήση πυρηνικών όπλων συνεχίζονται. Και ο Μπάιντεν επιδίδεται σε ένα σόου λεκτικών προσβολών του αντιπάλου του, λες και επιδιώκει να εντείνει το ψυχροπολεμικό κλίμα, αντί να το εκτονώνει. Το χειρότερο είναι ότι δεν υπάρχει κάποια παγκόσμια προσωπικότητα που θα μπορούσε να μεσολαβήσει, ώστε να γίνει κάποια συνεννόηση που θα οδηγούσε σε εκτόνωση. Ο ΟΗΕ, για παράδειγμα, είναι επιδεικτικά απών.

  

Οι ηγέτες των δύο ισχυρότερων πυρηνικών δυνάμεων μοιάζουν με «γεράκια», που εκτοξεύουν εκατέρωθεν απειλές:

 

Οι Ρώσοι ηγέτες μιλούν με μεγάλη ευκολία για χρήση πυρηνικών όπλων. Κι ενώ η αρχική δήλωση του Πούτιν ερμηνεύθηκε περισσότερο ως προπαγανδιστικό όπλο, φαίνεται ότι δεν είναι έτσι. Διότι ο δεύτερος ισχυρός άνδρας της Ρωσίας, ο Ντμίτρι Μεντβέντεφ, προσδιόρισε με λεπτομέρειες τις περιπτώσεις που θα μπορούσε η χώρα του να χρησιμοποιήσει, ακόμα και «προληπτικά», πυρηνικά όπλα. Ποιος μπορεί να αποκλείσει ότι δεν θα συμβεί κάτι τέτοιο;

Στην άλλη πλευρά, ο Μπάιντεν μέρα παρά μέρα χρησιμοποιεί ασυνήθιστα οξείς χαρακτηρισμούς προσωπικά για τον Πούτιν, κάτι που δεν συνηθίζεται για ηγέτες υπερδυνάμεων. Την πρώτη φορά τον αποκάλεσε «εγκληματία πολέμου». Και χτες, ευρισκόμενος στην Πολωνία, άλλαξε το «εγκληματίας» σε «χασάπη». Και λίγο αργότερα ξέφυγε περισσότερο, λέγοντας ότι ο Πούτιν «δεν μπορεί να παραμείνει στην εξουσία». Πρόκειται, ασφαλώς, για επικίνδυνη γκάφα, αφού ο ηγέτης των ΗΠΑ παρεμβαίνει ευθέως στα εσωτερικά της Ρωσίας, ζητώντας(από ποιους άραγε;) την ανατροπή του δικού της ηγέτη. Η εκτός ορίων αυτή δήλωση οδήγησε το Λευκό Οίκο σε αναδίπλωση, με τη διευκρίνιση ότι ο Μπάιντεν δεν εννοούσε ανατροπή του Πούτιν.

Όλα αυτά προφανώς δεν αφήνουν περιθώρια αισιοδοξίας. Δεν μπορούμε να γνωρίζουμε αν ο Πούτιν και ο Μεντβέντεφ, μιλώντας για τα πυρηνικά, κάνουν απλώς πόλεμο προπαγάνδας ή αν το εννοούν. Επίσης, δεν ξέρουμε αν η τελευταία δήλωση του Μπάιντεν ήταν «lapsus linguae» λόγω ηλικίας ή αν υπονοεί κάτι άλλο. Το μόνο σίγουρο είναι αν και οι δυο τεντώνουν έτσι στο σκοινί, κάποια στιγμή μπορεί να σπάσει και τότε ο κόσμος θα βρεθεί σε δρόμο χωρίς επιστροφή.

 

Για να μη συμβεί αυτό, πρέπει να παρέμβουν τρίτοι. Το 1962, όταν ΗΠΑ και ΕΣΣΔ έφτασαν κοντά σε πυρηνική σύγκρουση, παρενέβη ο τότε γενικός γραμματέας του ΟΗΕ Ου Θάντ. Οι ηγέτες των δύο υπερδυνάμεων, Κένεντι και Χρουστσόφ, ήξεραν ότι, αν δεν έκαναν αμοιβαίες υποχωρήσεις, θα καταστρέφονταν και οι δύο χώρες τους. Εδειξαν υπευθυνότητα και ο κόσμος ζει μέχρι σήμερα, επί έξι δεκαετίες, χωρίς παγκόσμιο πόλεμο και με τα πυρηνικά όπλα στις κρύπτες τους.

 

Δυστυχώς, σήμερα δεν υπάρχουν τρίτοι να παρέμβουν. Ο γενικός γραμματέας του ΟΗΕ Γκουτέρες, που θα έπρεπε να πηγαινοέρχεται σε Μόσχα και Ουάσιγκτον, λάμπει δια της απουσίας του. Οι φιλότιμες προσπάθειες του Γάλλου Μακρόν και λιγότερο του Γερμανού Σολτς δεν αρκούν, άλλωστε οι χώρες τους αποτελούν μέρος της κρίσης. Καλοδεχούμενη είναι οποιαδήποτε άλλη παρέμβαση, έστω του Ερντογάν, που θα οδηγούσε τον Πούτιν σε «ηρωϊκή έξοδο» από την Ουκρανία και τον Μπάιντεν να σταματήσει να ρίχνει λάδι στη φωτιά με επαναλαμβανόμενους προσωπικούς χαρακτηρισμούς για τον Πούτιν και επικίνδυνες, έστω λεκτικές, γκάφες.

 

Μακάρι να γίνει σύντομα αυτό που έχει πει ο παλιός Αμερικανός πρόεδρος Τζον Κένεντι, πρωταγωνιστής της κρίσης του 1962: « Δεν πρέπει να διαπραγματευόμαστε από φόβο. Αλλά να μη φοβόμαστε να διαπραγματευόμαστε».   

Μαντλίν Ολμπράιτ: "Ο νεκρός δεδικαίωται", αλλά οι ζωντανοί σκέφτονται

 

 γράφει ο Δημήτρης Χριστόπουλος *

 

Η Μαντλίν Ολμπράιτ (1937-2022) που εγκατέλειψε τα εγκόσμια πριν λίγες μέρες, υπήρξε η πρώτη γυναίκα Υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ. Πρόσφυγας η ίδια από την Τσεχοσλοβακία στη δεκαετία του 1940, πολιτογραφήθηκε Αμερικανή το 1957.

 

Πολιτική προσωπικότητα σοβαρή, συγκροτημένη και ουχί αδιάφορη. Υπήρξε υπέρμαχος των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, της συμμετοχής των γυναικών στην πολιτική ζωή και η ίδια θεωρήθηκε ως πρότυπο πολυβραβευμένης γυναίκας-ηγέτη.

 

 

Στην Ελλάδα, η αποθανούσα, λόγω του ότι ήταν Υπουργός Εξωτερικών όταν το ΝΑΤΟ επιχείρησε στρατιωτικά εναντίον της Γιουγκοσλαβίας, δεν χαίρει ιδιαίτερης δημοφιλίας. Γενικά ωστόσο, στον δυτικό κόσμο, η Ολμπράιτ θεωρείται μια σημαντική γυναίκα και μάλιστα, ως Υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ, έχει σίγουρα καλύτερο πρόσημο από τον Κίσινγκερ ή τον Πομπέο ή και τη Χίλαρι Κλίντον, πχ.

 

To 1996, λίγο πριν γίνει υπουργός Εξωτερικών, ως πρέσβειρα των ΗΠΑ στον ΟΗΕ, η Μαντλίν Ολμπράιτ, έδωσε την εξής απάντηση σε μια συνέντευξη σχετικά με τις απώλειες ζωών παιδιών μετά τον πρώτο πόλεμο των ΗΠΑ στο Ιράκ το 1991.

 

Ρωτά η δημοσιογράφος:

 

–«Ακούσαμε ότι μισό εκατομμύριο παιδιά Ιρακινών πέθαναν, είναι δηλαδή περισσότερα από τα παιδιά που πέθαναν στη Χιροσίμα. Αξίζει αυτό το τίμημα;».

 

Η Ολμπράιτ απαντά:

 

–«Νομίζω ότι είναι μια πολύ σκληρή επιλογή, αλλά ναι, το τίμημα, θεωρούμε ότι αξίζει». («I think that is a very hard choice, but the price, we think, the price is worth it») Ακούστε το απόσπασμα εδώ:

 

Η δήλωση αυτή είναι ηθικά ανυπόφορη. Και δείχνει σε ποιον βαθμό μπορεί να φτάσει η εξαχρείωση των ανθρώπων που καθιστούν άλλους ανθρώπους μέσα για την υλοποίηση των πολιτικών τους δια του πολέμου. Ελπίζω να μπορούμε να συμφωνήσουμε όλοι σε αυτό. Ακόμηκαι οι θαυμαστές της Ολμπράιτ.

 

Σε τελευταία ανάλυση, σίγουρα πάντως τη δήλωση αυτήν, ακολουθεί, κατά γράμμα, ο πρόεδρος Πούτιν επιχειρώντας κατά της Ουκρανίας σήμερα και πολιορκώντας πόλεις της. Μη ρωτήσετε, τι θέλω και τα σκαλίζω τώρα. Καταλαβαίνετε, φαντάζομαι, γιατί... «Ο νεκρός δεδικαίωται» μεν,* αλλά κι εμείς οι ζωντανοί δικαιούμαστε να συνεχίζουμε να σκεφτόμαστε. Και, σε τελευταία ανάλυση, όταν αποδοκιμάζουμε τον έναν, πρέπει να έχουμε το σθένος να αποδοκιμάσουμε και τον άλλον.

 

Προσοχή όμως: αποδοκιμάζουμε και τους δύο δεν σημαίνει συμψηφίζουμε τα εγκλήματά τους: Το κάνανε οι Αμερικάνοι, γιατί όχι οι Ρώσοι; – ούτε το αντίστροφο βέβαια. Διότι τότε, τα σχετικοποιούμε και οδηγούμαστε γοργά στη συγχώρεση.

 

Οι επιθετικοί πόλεμοι έχουν πάντα και βαθύτερες ιστορικές αιτίες, που πάντα πρέπει να σκεφτόμαστε και να αντιλαμβανόμαστε, ως οδηγό ειρήνης για το μέλλον. Καμία τέτοια αιτία όμως δεν τους συγχωράει.

 

* Σημ.: «Ο νεκρός δεδικαίωται»: Χρησιμοποιώ τη φράση με την κοινολεκτούμενη έννοιά της. Η αρχική φράση (από την Προς Ρωμαίους επιστολή του Αποστόλου Παύλου [Ρωμ. 6,7]: «Ο γαρ νεκρός δεδικαίωται από της αμαρτίας») δεν σημαίνει ότι ο νεκρός δικαιώνεται, αλλά ότι, καθώς πλέον δεν είναι ζωή δεν μπορεί να αμαρτήσει, και έτσι είναι απαλλαγμένος από την αμαρτία.

 

* Ο Δημήτρης Χριστόπουλος είναι κοσμήτορας της σχολής Πολιτικών Επιστημών και καθηγητής Πολιτειολογίας στο Πάντειο πανεπιστήμιο.  

Διπλωματία των κυρώσεων

 

γράφει ο Γιώργος Καπόπουλος

 

 

Πόσο αποτελεσματικές μπορούν να είναι οι κυρώσεις που ολοένα και συχνότερα επιβάλλουν οι ΗΠΑ με στόχο να εξαναγκάσουν μια χώρα να ακυρώσει ή να αποτρέψει επιλογές που θίγουν ζωτικά αμερικανικά συμφέροντα;

 

Μπορούν οι ΗΠΑ να περιφρουρήσουν το δολάριο ως παγκόσμιο νόμισμα αναφοράς αλλά και να διατηρήσουν τον έλεγχο των χρηματοπιστωτικών συναλλαγών σε παγκόσμια κλίμακα χωρίς να οδηγήσουν τις θιγόμενες χώρες σε συναλλαγές με γουάν αλλά και στη δημιουργία παράλληλων SWIFT;

 

Mπορούν μακροπρόθεσμα να συνυπάρξουν οι κυρώσεις με μια παγκόσμια οικονομία που θα λειτουργεί ως αυτορρυθμιζόμενη αγορά χωρίς δασμούς και επιδοτήσεις και οποιασδήποτε μορφής κρατικό παρεμβατισμό;

 

Το ερώτημα τίθεται εκ νέου καθώς κυριαρχεί η συζήτηση για το ποια κλιμάκωση των κυρώσεων θα εξαναγκάσει τον Πούτιν να σταματήσει τον πόλεμο στην Ουκρανία.

 

Oι κυρώσεις όπως και η προσφυγή στα όπλα αν δεν υπηρετούν μια ξεκάθαρη στρατηγική στόχευση από μόνες τους δεν επαρκούν.

 

Ποια είναι η στρατηγική στόχευση του Μπάιντεν απέναντι στη Ρωσία;

 

Οι τρεις σύνοδοι κορυφής που διεξήχθησαν προχθές στις Βρυξέλλες -Ομάδα G7, ΝΑΤΟ και Ε.Ε.- δεν έδωσαν απάντηση στο ερώτημα που συνεχίζει να τίθεται, με τη δημοσκοπική φθορά του Μπάιντεν να προσθέτει ακόμη μία μεταβλητή αβεβαιότητας σε μια γραμμή πλεύσης που ήδη διασχίζει αχαρτογράφητη περιοχή.

 

Δίνει προτεραιότητα στον τερματισμό της σύγκρουσης στην Ουκρανία, επιθυμεί να προκαλέσει τη φθορά και την πτώση του Πούτιν ή έχει ως στόχο τη μακρόχρονη απομόνωση της Ρωσίας και τη μετατροπή της σε κράτος-παρία;

 

Οι τελευταίες επιλογές θα προκαλέσουν ρωγμές στη συμμαχική ενότητα, με τον Μακρόν να έχει δηλώσει ότι δεν βρισκόμαστε σε πόλεμο με τη Ρωσία, αλλά και να έχουν σοβαρότερες αποσταθεροποιητικές παρενέργειες στην ευρωπαϊκή οικονομία.

 

Παρενέργειες σε μια οριακή στιγμή της παγκόσμιας οικονομίας λόγω της ενεργειακής κρίσης αλλά και της παράτασης της πανδημίας πέραν των αρχικών προβλέψεων.

 

H επιβολή κυρώσεων είναι μια μορφή στρατιωτικού καταναγκασμού στα όρια της επίδειξης δύναμης και θερμού επεισοδίου, είναι με άλλα λόγια η σύγχρονη έκδοση της διπλωματίας των κανονιοφόρων.

 

Με την διπλωματία των κανονιοφόρων στα μέσα του 19ου αιώνα οι ΗΠΑ υποχρέωσαν την Ιαπωνία να ανοίξει την επικράτειά της στο διεθνές εμπόριο.

 

Εκατό χρόνια αργότερα, όταν η Ουάσινγκτον επέβαλε συντριπτικές κυρώσεις στην χώρα του Ανατέλλοντος Ηλίου, η κυβερνώσα ελίτ στο Τόκιο απάντησε με την αιφνιδιαστική εναέρια επίθεση στο Περλ Χάρμπορ στις 8.12.1941.

 

Καλώς εχόντων των πραγμάτων οι κυρώσεις θα έπρεπε να είναι αποκλειστικό προνόμιο του ΟΗΕ και του ΟΑΣΕ.

 

Δεν υπάρχει μέχρι στιγμής χώρα που να υπέκυψε στις κυρώσεις ή κυβέρνηση και καθεστώς που να ανατράπηκε, από την Ιταλία του Μουσολίνι, που τιμωρήθηκε το 1935 από την Κοινωνία των Εθνών για την εισβολή στην Αιθιοπία, μέχρι το Ιράν των αγιατολάχ, που μπορεί να πιέστηκε αλλά δεν έγινε ποτέ κράτος-παρίας.

 

Ολες οι ιστορικές μελέτες για τα αποτελέσματα των κυρώσεων δείχνουν ότι πολύ γρήγορα διαμορφώνονται μονοπάτια παράκαμψής τους.

 

Παρά τα παραπάνω, οι κυρώσεις θεωρούνται από τον Λευκό Οίκο και το Κογκρέσο το δεύτερο μετά τα πυρηνικά όπλα στρατηγικό πλεονέκτημα.

 

Αλλωστε η ονομασία του πιο πρόσφατου νομοσχεδίου, που συμπυκνώνει και επικαιροποιεί την υιοθέτηση και την εφαρμογή των κυρώσεων, από τον τίτλο του και μόνο προδίδει την αυτοπεποίθηση των μελών του Κογκρέσου που το ψήφισαν.

 

Ονομάζεται CAATSA δηλαδή «Αποκρούοντας τους εχθρούς της Αμερικής μέσω κυρώσεων»(Countering America’s adversaries though sanctions).

Πρώτος ήλιος

 

γράφει η Αρχοντία Κάτσουρα

 

 

Είχε τόσο κουραστεί… Είχε τόσο ταλαιπωρηθεί… Τόσο λυπηθεί. Κοίταζε πίσω τις μέρες που είχαν περάσει, τις εβδομάδες, τους μήνες. Κοίταζε και τα χέρια της. Τις τελευταίες ημέρες, της έπεφταν πράγματα από τα χέρια και τις νύχτες ξυπνούσε με τα δάχτυλά της μουδιασμένα. Επεφτε για ύπνο και ξυπνούσε στο ίδιο σημείο, στην ίδια θέση, στην ίδια στάση σώματος όπως αποκοιμιόταν: τα χέρια σταυρωμένα και τυλιγμένα γύρω από τον κορμό της, τα γόνατα μαζεμένα στην κοιλιά της, το κεφάλι της γερμένο προς τα μπρος.

 

Η ώρα είχε πάει πέντε το απόγευμα και ακόμα δεν είχε καθίσει κάτω. Από το πρωί έβρεχε διαρκώς και το σπίτι δεν έλεγε να φωτίσει. Είχε κρύο και υγρασία, τα ένιωθε ακόμα και όταν κινούνταν ή έκανε δουλειές.

 

Ενιωσε την ανάγκη για έναν καφέ. Και κάτι να φάει, ένα γλυκό. Τα ετοίμασε, τα πήρε με τον δίσκο στο σαλόνι. Αναψε τη θέρμανση. Δεν μπορούσε να κάτσει κάτω. Πήγε στη βιβλιοθήκη. Κάτι έψαχνε, δεν ήξερε ακριβώς τι. Παρατήρησε τα βιβλία της, ένα ένα. Το χέρι της πήγε μόνο του σε εκείνο το μαγικό βιβλίο που πάντα την περίμενε, τις δύσκολες στιγμές.

 

Χάιδεψε τη ράχη του, τα κίτρινα αυτοκόλλητα χαρτιά που είχε βάλει για σελιδοδείκτες, φύσηξε από πάνω τους τη σκόνη -όσο και αν καθάριζε, τα χαρτάκια αυτά πάντα έπιαναν σκόνη ή έτσι της φαινόταν. Το κράτησε αγκαλιά και κάθισε στον καναπέ. Εβαλε πάνω και τα πόδια της.

 

Το σπίτι είχε αρχίσει ήδη να ζεσταίνει λίγο. Το καταλάβαινε, γιατί δεν χρειαζόταν να σφιχτεί στη μάλλινη ζακέτα της. Ανοιξε σε έναν σελιδοδείκτη τυχαία, έβαλε το δάχτυλο σε ένα σημείο έτσι, χωρίς να το σκεφτεί και διάβασε:

 

Ονειρο πόκανα κρυφά

 

για τα παιδιά π’ ανάθρεφα

 

Ποιος το ’λεγε πως θε να μου

 

τα στείλουνε του σκοτωμού.*

 

Κι ύστερα, λίγο πιο κάτω:

 

Αλλος εβγήκε απ’ τα βουνά

 

κι άλλος απ’ τα πλεούμενα

 

με το πουκάμισο χακί

 

κατάρα οι ξένοι κι οι εδικοί.*

 

Ετσι άρχισε να νιώθει την πίκρα να ανεβαίνει σαν κόμπος από τον λαιμό. Ούτε νερό δεν κατέβαινε ούτε το γλυκό που είχε λαχταρήσει. «Μα εγώ γι’ αυτό δεν άνοιξα σήμερα την τηλεόραση, γι’ αυτό είπα πως σήμερα δεν θα ενημερωθώ», είπε μέσα της, κι ας ήξερε πως είναι μάταιο.

 

Κρατούσε το βιβλίο ανοιχτό και κοίταζε έξω από το παράθυρο. Ξαφνικά, κάτι είχε συμβεί και τα γκρίζα σύννεφα είχαν αραιώσει, είχαν ασπρίσει. Ηλιος, ο πρώτος της άνοιξης, έσκαγε ανάμεσα από τις σχισμές. Και τα λευκά λουλούδια της κορομηλιάς -όσα άντεξαν τους βοριάδες τόσων ημερών και τις αλύπητες μπόρες της περασμένης νύχτας- άρχισαν να λάμπουν στο φως.

 

«Θα έχουμε και φέτος κορόμηλα. Τα παιδιά θα περνούν και θα τα κόβουν πράσινα, πριν προλάβουν να γλυκάνουν».

 

Γύρισε στο βιβλίο της, πήρε το ποίημα από την αρχή:

 

Ε σεις στεριές και θάλασσες

 

τ’ αμπέλια κι οι χρυσές ελιές

 

ακούτε τα χαμπέρια μου

 

μέσα στα μεσημέρια μου

 

«Σ’ όλους τους τόπους κι αν γυρνώ

 

μόνον ετούτον αγαπώ!»*

 

Αυτά τα λόγια, τα λόγια του ήλιου τη ζέσταναν. Ο καφές απέκτησε πάλι γεύση. Κάπως μαλάκωσε η καρδιά της.

 

Σκέφτηκε πως έπρεπε να αφήσει λίγο έξω ό,τι την προβλημάτιζε -όχι πολύ, όσο κρατάει ένας καφές και ένας ήλιος που βγήκε κάπως αργά το απόγευμα. Σηκώθηκε, πήγε και κάθισε στην πολυθρόνα δίπλα στο παράθυρο. Θα εκμεταλλευόταν το φως αυτό όσο διαρκούσε. Κι ύστερα, όταν πια θα χανόταν, θα άναβε την απλίκα και θα συνέχιζε να διαβάζει. Ηταν πολλοί οι σελιδοδείκτες που την περίμεναν -ήθελε να θυμηθεί αυτά που ήξερε καλά κι ίσως να ανακαλύψει κάτι που τις άλλες φορές δεν είδε.

 

Το άλλο πρωί, ενώ φορούσε τα χειμωνιάτικα ρούχα της για να φύγει για τη δουλειά, σκέφτηκε ένα νησί, τη θάλασσα, ένα ελαφρύ γαλάζιο φόρεμα από λινό και ονειρεύτηκε το καλοκαίρι. Ισως αυτό να έκανε το θαύμα του.

 

* «Ηλιος ο Ηλιάτορας», Οδυσσέας Ελύτης, αποσπάσματα

Τρέμε, Ουγγαρία

 

γράφει ο Παντελής Μπουκάλας

 

 

Αν υπάρχουν όντως παράλληλα σύμπαντα, κι αν είναι άπειρα, ίσως σε ένα, το πολύ σε δύο, να υπάρχουν και μια-δυο το πολύ κυβερνήσεις που να λατρεύουν την κριτική των έργων τους και να την επιζητούν. Στο σχετικά γνωστό μας σύμπαν και στον γήινο κόσμο μας δεν απολαμβάνουμε τέτοιες πολυτέλειες. Μοιραίο. Στη γέννηση του Τύπου, όταν ήρθαν στο φως οι «Βασίλειοι Εφημερίδες», που κατέγραφαν τα της εκστρατείας του Μεγαλέξανδρου, δεν έσπευσαν μόνο οι καλές Μοίρες. Ανάμεσά τους τρύπωσε και η Λογοκρισία: Οταν ένας από τους συντάκτες των «Εφημερίδων», ο Καλλισθένης, έπαψε να δοξολογεί τον στρατηλάτη, ο Αλέξανδρος διέταξε να τον φυλακίσουν σε κλωβό. Και ας ήταν ανιψιός του Αριστοτέλη.

 

Η σημερινή κυβέρνηση έχει τη σπάνια τύχη να την υποστηρίζει σταθερά –ακόμα και στις καταφανείς αστοχίες της– ένα εξαιρετικά υψηλό ποσοστό των ιδιωτικών ΜΜΕ, χάρτινων, γυάλινων, ραδιοφωνικών και διαδικτυακών. Στα κρατικά, η κακή κληρονομιά του ΣΥΡΙΖΑ λειτούργησε σαν άλλοθι (αν και η αλαζονεία δεν χρειάζεται ποτέ άλλοθι), ώστε να οδηγηθούμε στη μέχρι μηδενισμού μείωση των αναφορών στη δράση της αντιπολίτευσης, μείζονος και ελάσσονος. Με τόσον λιβανωτό, ζαλίστηκαν οι κυβερνώντες και πίστεψαν ότι είναι και παντοδύναμοι, και άτρωτοι, και άριστοι. Ενώ είναι απλώς ακόρεστοι: επιθυμούν ακόμα μεγαλύτερο έλεγχο. Οχι να ελέγχει η δημοσιογραφία την πολιτεία τους, προς Θεού, αλλά να ελέγχει η πολιτεία, δηλαδή η κυβέρνηση, τη δημοσιογραφία. Και υπάρχουν κάμποσοι τρόποι για να επιτευχθεί αυτό. Οι εξόφθαλμοι, όπως η «λίστα Πέτσα» και η αλλαγή του Ποινικού Κώδικα με το πρόσχημα των fake news, και οι αφανείς. Που είναι και οι αποτελεσματικότεροι.

 

Ωραιότατο ήταν το πρόσχημα και για την προχθεσινή τροπολογία: η προστασία από τα κακόβουλα δημοσιεύματα. «Το κάνουμε για το “Μακελειό”» ψιθύριζαν οι υπερασπιστές της τροπολογίας, ο κ. Μ. Βορίδης και ο κ. Γ. Οικονόμου, αμφότεροι γνωστοί λάτρεις της πολυφωνίας. Τρισάθλια φυλλάδα το «Μακελειό», αλλά τη χυδαιότητα δεν τη νικάς με πρόστιμα· αντίθετα, της δίνεις το δικαίωμα να παριστάνει τη διωκόμενη. Οπως το συνηθίζει, η κυβέρνηση ούτε διαβουλεύτηκε με κανέναν ούτε έριξε μια δεύτερη ματιά στο Σύνταγμα. Αποφάσισε και ανέθεσε στο παντελώς αναρμόδιο ΕΣΡ τον ρόλο του επιτηρητή. Προ δύο ετών η Ελλάδα ήταν 24η στους 27 της Ε.Ε. στο άθλημα της ελευθεροτυπίας. Πού θα πάει; Τροπολογία την τροπολογία, θα αριστεύσουμε. Απ’ την ανάποδη.

Ο Δ.Παπαχρήστος θυμάται τη μεγάλη αντιπολεμική συναυλία για τη Σερβία

 

Πριν από περίπου δύο δεκαετίες, όταν οι συναυλίες για τη ειρήνη δεν προκαλούσαν την οργή (τουλάχιστον όχι δημόσια) της «ατλαντικής» δεξιάς διοργανώθηκε στο Σύνταγμα η μεγάλη συναυλία ενάντια στο νατοϊκό βομβαρδισμό της Σερβίας. Ο εκφωνητής του Πολυτεχνείου Δημήτρης Παπαχρήστου, που έζησε από την πρώτη γραμμή τη διοργάνωση της ιστορικής εκδήλωσης, περιγράφει εκείνες τις ημέρες στο νέο του βιβλίου «Αχ! Μουρλοσκοτωμένο» που κυκλοφόρησε πρόσφατα από τις εκδόσεις Τόπος.

 

Με την άδεια των εκδόσεων Τόπος αναδημοσιεύουμε το σχετικό απόσπασμα από το βιβλίο του Δημήτρη Παπαχρήστου

 

«∆ύο εβδοµάδες πριν από το Πάσχα αρχίσαµε να οργανώνουµε τη µεγάλη αντιπολεµική συναυλία στο Σύνταγµα. Γίναµε πολλοί, δεν υπήρξε καλλιτέχνης να µη θέλει να συµµετάσχει, µέχρι που κάποιοι παρεξηγήθηκαν που δεν τους είχαµε φωνάξει…

Οι πρακτικές διαδικασίες πολλές: αφίσες, ανακοινώσεις, σποτ, τρυκάκια, δηµοσιεύσεις στις εφηµερίδες, προβολή της προσπάθειας που «έβγαζε τα µάτια» της Ευρώπης. Το στήσιµο της εξέδρας στην πλατεία Συντάγµατος έγινε τόσο αυθόρµητα, που ο Αβραµόπουλος µε πήρε µέσα στη νύχτα τηλέφωνο να παραπονεθεί γιατί δεν ζητήσαµε άδεια από τον ∆ήµο, λέγοντας πως «κι ας είναι µέσα στη Μεγάλη Εβδοµάδα», δεν θα την αρνιόταν…

Στο γραφείο του Λάκη Λαζόπουλου, στην Πατριάρχου Ιωακείµ, είχαµε στήσει το άτυπο στρατηγείο µας. Είχαµε συναντηθεί και ξαναδεί τα όνειρά µας κι αυτά που κινδυνεύουµε να χάσουµε, τα ανθρώπινα, τα αληθινά που δίνουν αξία στη ζωή µας…

Τα χαµόγελα πολλαπλασιάστηκαν στα πρόσωπά µας και ο ενθουσιασµός που ξαναβρεθήκαµε. Ήταν µεταδοτικός ο ιός της µνήµης η οποία λειτουργούσε ως αντίδοτο στη θανατηφόρα κοινωνικοπολιτική αρρώστια που ζούσαµε. Κι ας φωνάζαµε για τον ψεύτικο κόσµο, που πίσω του κρύβονται κάποιοι και εµφανίζονται καµουφλαρισµένοι για να ασκήσουν το επάγγελµα της πολιτικής και να το παίξουν σωτήρες, χρησιµοποιώντας τη διανόηση ως προκάλυψη.

 

Οι περισσότεροι, οι λεγόµενοι άνθρωποι του πνεύµατος, οι καλλιτέχνες, οι προβληµατισµένοι της ζωής, είχαν επίγνωση, ανεξαρτήτως αν δεν είναι φύσει, θέσει, σώµατι και πνεύµατι απέναντι σε κάθε µορφή εξουσίας, γίνονται δεκανίκια του συστήµατος ή στην καλύτερη των περιπτώσεων Εύµολποι. Σαν τον Εύµολπο τον αοιδό, που ο Οδυσσέας του χάρισε τη ζωή γιατί απλώς ήταν διασκεδαστής και των µεν και των δε. Με άλλα λόγια ήξεραν τον κίνδυνο να καταντήσει ο καθένας τους «ένας κακοµοίρης-κολοµοίρης ακίνδυνος».

«…Να πάρουµε και τον Μίκη, να ξεπεράσουµε τους ενδοια­σµούς», συµφωνήσαµε όλοι, η Ιωάννα, ο Παντελής, η Μάρω, ο Σωκράτης, η Πέπη, ο ∆ιονύσης, ο Μιχάλης, ο Γιάγκος, η Τάνια, ο Θάνος…

«Θα τον πάρεις εσύ, θα του είναι δύσκολο να αρνηθεί…»

Το σήκωσε η κόρη του, της είπα πως τον θέλουµε για την εκδήλωση κι όταν µου είπε πως «δεν µπορεί αυτή τη στιγµή», τόνισα σκόπιµα «αν δεν πάρει σ’ αυτό το τηλέφωνο, αυτός θα χάσει».

Κοιταχτήκαµε γιατί µ’ ακούσανε, ο καθένας είπε τη γνώµη του σχολιάζοντας το κλίµα που είχε δηµιουργηθεί µε τον Σηµίτη και τον Οτσαλάν, τον φόβο που είχε η κυβέρνηση µήπως και η συγκέντρωση στραφεί εναντίον της…

Κάποιος είπε ότι ο Θεοδωράκης τα είχε «πάρει στο κρανίο» µε την υπόθεση Οτσαλάν και πως ο Πάγκαλος έπαιξε τον ρόλο του «τραγουδιστή» στην Κένυα για να βρεθεί στα χέρια της Τουρκίας…

Και µέσα στην κουβέντα χτύπησε το τηλέφωνο.

«…Ετοιµάζετε την εκδήλωση; Συµφωνώ να την κάνετε».

«∆εν γίνεται να µην είσαι και εσύ» του απάντησα.

«Ναι, ναι, αλλά δεν µπορώ, έχω το πόδι µου».

«Καλά, άµα δεν µπορείς, τι να κάνουµε… Είµαστε εδώ, η συναυλία θα γίνει και σε περιµένουµε…»

Κατάλαβα πως δεν ήθελε να λείψει. «Πάρτε µου µια πολυθρόνα να καθίσω…»

Ο Λαζόπουλος δεν άντεξε να µην πει, «πώς τη θέλει; Χρυσή τη θέλει;»

∆εν ακούστηκε, τον σκεπάσανε οι φωνές ευχαρίστησης και το γέλιο. Η περίσταση δεν σήκωνε σποντίτσες…

 

 

 

Πίσω από την εξέδρα είχε στηθεί µια τέντα, λειτουργούσε σαν να ήταν καµαρίνια. Πήραµε µια πολυθρόνα από το γραφείο του Λάκη και καθυστερούσαµε από ενθουσιασµό. Είχε κατακλυστεί η πλατεία Συντάγµατος, πάνω από εκατόν πενήντα χιλιάδες, κι έρχονταν κι άλλοι. Είχαν γεµίσει οι γύρω δρόµοι.

Στο µικρόφωνο µιλούσα κι ήταν κι ο Ράντοβαν, ένας νεαρός Σέρβος που ζούσε στην Ελλάδα. Μετέφραζε γιατί ταυτοχρόνως γίνονταν µέσω της RAI αναµετάδοση στη Γιουγκοσλαβία, στο Βελιγράδι…

Η σκηνή είχε πάρει φωτιά. Είχαν ανέβει πάνω τριάντα τραγουδιστές, τραγουδίστριες, ο ένας κοντά στον άλλο, µια συνθετική κοινωνική αρµονία. Η ορχήστρα ήταν εκρηκτική…

Ανακοίνωσα πως ήταν µαζί µας ο Μίκης Θεοδωράκης. Ακούστηκε µια µεγάλη ιαχή. Τον είδα να σηκώνεται µε δυσκολία από την πολυθρόνα. Πήγα κοντά του. Τον ευχαρίστησα, καθώς και τον ∆ηµήτρη τον οδηγό του. Χαιρετηθήκαµε µε τα µάτια και συνεννοηθήκαµε.

Ίσως είχε ξεχάσει πως µε είχε ρωτήσει στην κηδεία του Τσιτσάνη: «Εσύ γιατί δεν µε πας;»

Και την απάντηση: «Γιατί δεν ρωτάς τον εαυτό σου;»

Ανέβηκε τα σιδερένια σκαλοπάτια της εξέδρας µε δυσκολία και εγώ να κρατάω από κάτω τα µπόσικα µην έχουµε κανένα σκόνταµα…

«Είσαι και τεράστιος κι ανοικονόµητος», του είπα γελώντας, «πρόσεχε…»

Μόλις εµφανίστηκε, πανύψηλος όπως ήταν κι είδε τον κόσµο κι άκουσε το χειροκρότηµα, τις φωνές, τα συνθήµατα που δηµιουρ­γούσαν µια ατµόσφαιρα που θύµιζε τη δεκαετία του ’60, άναψε ολόκληρος. Με λίγη αφέλεια θα πίστευε κανείς εκείνη τη στιγµή πως θα σταµατούσαµε τον πόλεµο στη γειτονιά µας, αύριο το πρωί…

Στεκόµουν δίπλα του και τραγουδούσαµε όλοι, µε τον Μίκη να σηκώνει τα χέρια του και να γίνονται φτερούγες, να αγκαλιάσει τα νέα παιδιά που τραγουδούσαν και φώναζαν συνθήµατα κάθε που τελείωνε το τραγούδι.

 

 

 

Όταν άρχισε να χτυπάει το αδύναµο πόδι του και να τραγουδάει κατάλαβα πως η ορµή της νιότης και η πίστη στο όνειρο µπορούν να γκρεµίσουν καθεστώτα και να γιατρέψουν τις όποιες ανθρώπινες αδυναµίες, τα λάθη, και όλοι µαζί να κάνουµε τα τραγούδια γροθιές και δύναµη. Έβλεπα τον Μίκη κι όλους πάνω στη σκηνή να παίρνουν αυτή τη δύναµη και τη χαρά, κρατώντας µακριά την όποια µαταιοδοξία, µην τους λερώσει…

∆εν είχε κοπάσει ο ενθουσιασµός. Η εκδήλωση µεταδόθηκε σε όλο τον κόσµο. Οι τηλεοράσεις έδειξαν πως στην Ελλάδα συγκεντρώθηκαν χιλιάδες και βροντοφώναξαν εναντίον του πολέµου και των πολεµοκάπηλων ιµπεριαλιστών…

∆εν χρειάστηκαν πολλά λόγια και πολλές συζητήσεις µέχρι να αποφασίσουµε να οργανώσουµε την επόµενη εβδοµάδα και στη Θεσσαλονίκη µεγαλύτερη εκδήλωση, να φτάσουµε πιο κοντά, να ακουστεί η φωνή µας σε όλα τα Βαλκάνια.

Γελάσαµε για την πολεµική γκάφα που µας είπε ο Γιάννης Χατζηγώγας, σαν να ήταν ανέκδοτο…

 

 

Όταν µπήκαν τα Νατοϊκά τεθωρακισµένα στη Θεσσαλονίκη, εγκλωβίστηκαν για ώρες, γιατί κάποιοι σύγχρονοι σαλταδόροι-σαµποτέρ είχαν αλλάξει τις πινακίδες στους δρόµους που θα περνούσαν και τα διάφορα τόξα κατευθύνσεις που οδηγούσαν στην έξοδο. Τα γύριζαν πίσω και δεν µπορούσαν να βρουν τον δρόµο για τη Γιουγκοσλαβία…

Έγινε και στη Θεσσαλονίκη η µεγάλη συγκέντρωση. Την οργανώσαµε, αυτοοργανωθήκαµε µε τους οµοιοπαθούντες της πόλης. Στήθηκε η εξέδρα στην πλατεία Αριστοτέλους µε πλάτη στη θάλασσα. Ο καιρός ούτε έκλαιγε ούτε γελούσε και οι στάλες της βροχής άρχισαν να απειλούν. Θορυβηθήκαµε.

«Ο καιρός δεν είναι µαζί µας, είναι πολεµοχαρής», είπε ο Τάσος, που ρύθµιζε την κονσόλα και είχε βάλει τα καλώδια πάνω στην εξέδρα χωρίς σοβαρή προστασία…

Ο Παντελής, µαθηµένος σε τέτοια περιστατικά λόγω επαγγέλµατος και αντίξοων γυρισµάτων στις ταινίες του, τώρα φαινόταν ανήσυχος, γύριζε τα µάτια του, τα ’στρεφε στον ουρανό, έβλεπε και τον κόσµο να συρρέει σε χιλιάδες, δεν του έβγαινε να πει µήπως, ίσως πρέπει να την αναβάλουµε…

Ο κόσµος είχε γεµίσει την Αριστοτέλους µε πλακάτ, µε σηµαίες και συνθήµατα. Ψιχάλιζε και σταµάταγε λες και ακολούθαγε τα συνθήµατα που ακούγονταν διακεκοµµένα, λες και ήταν το ρεφρέν κάποιου τραγουδιού.

«Θα γίνει κανένα βραχυκύκλωµα και θα τιναχτούµε στον αέρα», ο Τάσος το έλεγε βλέποντας το ψιχάλισµα να αραιώνει και γελούσε…

Ο Μπρέγκοβιτς είχε ανεβάσει στη σκηνή την ορχήστρα του µε τα χάλκινα κι ανησυχούσε κι αυτός µη µας τα χαλάσει ο καιρός…

«Ας τιναχτούµε», του είπα γελώντας «κι ας γίνουµε παρανάλωµα διαµαρτυρίας…»

Τα µισά τα κατάλαβε, τα υπόλοιπα, αυτός ξέρει. Ο καιρός γύρισε µε το µέρος µας, µε το µέρος της ειρήνης και η συναυλία έγινε και κράτησε ώρες και οι χιλιάδες τραγουδούσαν και φώναζαν συνθήµατα, γυρίζοντας τα µάτια τους προς τον Βορρά µε την απορία που µας τρώει, όταν φτάνουµε στο σηµείο να πούµε «και… τώρα τι κάνουµε;»

Οι δύο εκδηλώσεις έκαναν µεγάλη αίσθηση και σε µας τους ίδιους και στο εξωτερικό.

Οι εφηµερίδες έγραψαν, οι τηλεοράσεις έδειξαν, εµείς προσπαθούσαµε να αρθρώσουµε λόγο πολιτικό, διαφορετικό, ακοµµάτιστο. «Ο πολιτισµός δεν είναι µέρος, δεν είναι τσόντα της πολιτικής, είναι η πεµπτουσία και το όλον της ύπαρξής µας». Τέτοια λέγαµε και για το πολιτικό υποκείµενο, που γυρεύουµε να βρούµε και δεν το βρίσκουµε γιατί δεν το φτιάχνουµε οι ίδιοι…

Ο Θάνος προσπάθησε κι από µέσα, όσο κι αν συνδιαλέχτηκε δεν τα κατάφερε. Τον είδα να έρχεται χαµογελαστός να µου πει πως ζήτησε ο Γιώργος Παπανδρέου, υπουργός Εξωτερικών, να µας δει, του τηλεφώνησε και ο Άκης…

«Το έχω πει και στους άλλους. Το µεσηµέρι στις δύο µας περιµένει στο Υπουργείο». Κι ήταν Μεγάλο Σάββατο.

Πήγαµε όλοι µαζί, απέναντι απ’ τη Βουλή, σ’ αυτό το ωραίο κτίριο που το βλέπαµε απέξω. Το µεγάλο τραπέζι σε µια µεγάλη µακρόστενη αίθουσα µας περίµενε και µας χώρεσε όλους.

Ο Υπουργός, χαµογελαστός, πρόσχαρος και ευθυτενής µας καλωσόρισε και κάθισε στην κεφαλή του τραπεζιού, που τόσα είχε ακούσει και ακόµα άντεχε να παραµένει βουβό…

Πέρα από τις αβροφροσύνες, καθότι όλοι γνωριζόµασταν µεταξύ µας, ο Παπανδρέου είπε κατευχαριστηµένος:

«Αυτό που κάνατε ήταν πολύ σηµαντικό, κάνατε κάτι που δεν µπορούσε να το κάνει η κυβέρνηση, ούτε το κράτος… Θα ήθελα να γίνει και στο Κόσοβο, εµείς µπορούµε να βοηθήσουµε…»

Κοιταχτήκαµε χωρίς να πούµε τίποτα πέρα από γενικότητες. Φανήκαµε αρνητικοί γιατί θέλαµε να λειτουργήσουµε διαφορετικά…

«Για δες µας; Για Μη Κυβερνητική Οργάνωση µας πέρασες;»

Και εκεί που πήγαινε να ανάψει η συζήτηση και ενδεχοµένως να συµφωνούσαµε και να διαφωνούσαµε, χτύπησε το κινητό του Υπουργού.

Σηκώθηκε και πριν φτάσει στην πόρτα, ακούσαµε να λέει:

«…Τουλάχιστον την ηµέρα της Ανάστασης να µη γίνουν βοµβαρδισµοί, είναι ορθόδοξοι…»

Καταλάβαµε πως µιλούσε µε τον Μπλερ, που ως λαγοπόντικας, τηλεφωνούσε για να ανακοινώσει… «…Ο Σολάνα έχει δώσει το ελεύθερο, έχει παρθεί η απόφαση από το ΝΑΤΟ, να συνεχιστούν οι βοµβαρδισµοί…»

Σηκωθήκαµε από τις καρέκλες, µαζέψαµε τα µούτρα µας, είπαµε τα σχετικά και φύγαµε χωρίς να ξέρουµε για πού. Κανένας δεν θέλησε να συζητήσουµε, πώς γίνεται η εξωτερική πολιτική µιας χώρας από τα κινητά; Και µάλιστα µε τηλέφωνα σπασµένα…»   

πηγή

Σκορποχώρι στις Βρυξέλλες, έρχονται πιο μαύρες μέρες…

 

γράφει ο Γιώργος Καρελιάς

 

Όταν ο ούλτρα φιλελεύθερος Κυριάκος Μητσοτάκης αναγκάζεται να πει «δεν πιστεύω δογματικά στις αγορές» και προσπαθεί να χρυσώσει το χάπι με παραπομπή σε ελληνικά κοιτάσματα υδρογονανθράκων, τα οποία δεν γνωρίζουμε ακόμα αν υπάρχουν, εύκολα καταλαβαίνει και ο πιο αδαής ότι οι μέρες που έρχονται θα είναι χειρότερες για τη καθημερινή μας ζωή.

 

Μπορεί η Ευρωπαϊκή Ενωση να εξέπληξε με την ταχεία αντίδρασή της στην επιβολή κυρώσεων στη Ρωσία, αλλά όσον αφορά τα πολυπόθητα μέτρα για την αντιμετώπιση του καλπασμού των τιμών της ενέργεια φαίνεται ότι επανέρχεται στη λογική «τα ζώα μου αργά».

 

 

Στη χτεσινή σύνοδο κορυφής των Βρυξελλών, το μόνο χειροπιαστό αποτέλεσμα ήταν η εξαίρεση που πήραν Ισπανία και Πορτογαλία, ώστε να μειώσουν τις τιμές του ρεύματος για τους καταναλωτές τους. Και χρειάστηκε να απειλήσουν με βέτο.

 

Ωστόσο το αίτημα να επέμβει η Ε.Ε στις αγορές και να επιβάλει πλαφόν στις τιμές της ενέργειας, που γονατίζουν νοικοκυριά και επιχειρήσεις, παραπέμφθηκε «εις τον καιρόν». Η αναφορά στα «συμπεράσματα» της συνόδου, όπως είπε ο κ. Μητσοτάκης, είναι κάτι σαν το χρύσωμα του χαπιού. Με δεδομένη την άρνηση της Γερμανίας, Ολλανδίας κτλ, πρέπει να γίνει κάτι χειρότερο από αυτό που γίνεται σήμερα, για να υπάρχει ελπίδα κάποιας παρέμβασης. Μέχρι τότε θα μας πιάνει σύγκρυο κάθε φορά που ανοίγουμε ένα λογαριασμό ρεύματος ή φυσικού αερίου.

 

Κατά τα άλλα, οι ενέσεις αισιοδοξίας, τις οποίες επιχείρησε να μας κάνει ο πρωθυπουργός, με αναφορά στα κοιτάσματα υδρογονανθράκων στην Κρήτη και στο Ιόνιο, μοιάζει περισσότερο με παρηγοριά στον άρρωστο. Διότι, όπως ο ίδιος παραδέχτηκε, τα κοιτάσματα αυτά είναι «δυνητικά». Δηλαδή, δεν γνωρίζουμε πόσα είναι και αν είναι συμφέρουσα η αξιοποίησή τους. Και πάνω απ΄όλα μιλάμε για κάτι που, αν υπάρχει, θα χρειαστούν χρόνια για να έχουμε προϊόν, που θα μπορεί να ανακουφίσει την οικονομία και τους πολίτες. Και επ΄αυτού ανακύπτει το ερώτημα: γιατί, άραγε, η κυβέρνηση Μητσοτάκη είχε εγκαταλείψει αυτό το σχέδιο και τώρα επανέρχεται; Και πώς συμβιβάζεται αυτή η πολιτική με την στροφή στην «καθαρή» ενέργεια, που παράγεται από τον ήλιο και το αέρα, η οποία είχε ανακοινωθεί τόσο πομπωδώς;

 

Το μόνο σίγουρο από τη χτεσινή σύνοδο των Βρυξελλών είναι η συμφωνία με τις ΗΠΑ για την προμήθεια περισσότερου υγροποιημένου αερίου(LNG), αλλά οι τιμές του προφανώς είναι ασύμφορες. Ο Τζό Μπάιντεν προφανώς είναι ικανοποιημένος από το «ντιλ», αφού η χώρα του θα αποκομίσει πολλά δισεκατομμύρια από την Ευρώπη.

 

Κάπως έτσι φτάνουμε σε ένα καθόλου αισιόδοξο συμπέρασμα. Η απεξάρτηση της Ευρώπης από το ρωσικό φυσικό αέριο δεν είναι καθόλου εύκολη υπόθεση, εξ ου και η κατηγορηματική άρνηση της Γερμανίας να επιβάλει εμπάργκο στην ενέργεια από τη Ρωσία. Ακόμα κι αν κάποια στιγμή γίνει αυτό, το κόστος θα είναι πολύ μεγάλο. Οσο η Ευρωπαϊκή Ενωση δεν αποφασίζει να προστατεύσει δραστικά τους καταναλωτές της από τα υπερκέρδη των καρτέλ της ενέργειας, τόσο η κάθε χώρα χωριστά θα καταφεύγει σε πομπώδεις ανακοινώσεις χωρίς αντίκρυσμα. Όταν βασικά αγαθά έχουν γίνει χρηματιστηριακά προϊόντα και ένας οικονομικός γίγαντας όπως η Ευρώπη δεν μπορεί να παρέμβει αποφασιστικά σε τόσο ακραίες συνθήκες(πόλεμος), αναρωτιέται κανείς πότε θα παρέμβει.

 

Η κατάσταση που έχει διαμορφωθεί και ό,τι ακόμα περιμένουμε αποδίδεται πολύ καλά από αυτήν την ατάκα του παλιού Αμερικανού ηθοποιού Χάμφρεϊ Μπόγκαρτ: «Τα πράγματα ποτέ δεν είναι τόσο άσχημα ώστε να μη μπορούν να χειροτερέψουν».

Υπουργός Ψυχολογίας

 

γράφει ο Παντελής Μπουκάλας

 

Μα ναι. «Η οικονομία είναι ψυχολογία». Δεν χρειάζεται να είσαι υπουργός Ανάπτυξης για να ξέρεις αυτόν τον θεμελιώδη νόμο της φύσης· της ανθρώπινης φύσης. Ούτε να έχεις διαβάσει δέκα μελέτες για το πόσο αποτελεσματικό είναι το «σόπιν θέραπι», ιδίως για το ταμείο των εμπόρων. Και μόνο σε πρωτοβάθμιο περίπτερο ή δευτεροβάθμιο μίνι μάρκετ αν φοιτήσεις, χωρίς ποτέ να τολμήσεις το μεγάλο βήμα προς το τριτοβάθμιο σούπερ μάρκετ, κάτι μαθαίνεις για την αγορά.

 

Ψυχολογία είναι να αγοράζεις πράγματα που δεν τα χρειάζεσαι, απλώς επειδή η επαναλαμβανόμενη διαφήμιση σου φυτεύει το σλόγκαν της στο μυαλό και σε πείθει ότι αν δεν έχεις, δεν φαίνεσαι. Κι αν δεν φαίνεσαι, δεν είσαι. Κι αν δεν είσαι, ε, τότε είσαι κατώτερος από αυτούς που και έχουν και φαίνονται και είναι.

 

Ψυχολογία όμως είναι και να μην αγοράζεις. Αίφνης, βλέπεις έναν αρχηγό κόμματος που ανάμεσα στις γεωπολιτικές αναλύσεις του, διαλυτικές της στοιχειώδους λογικής, διαφημίζει ειδικόν μαντζούνιον (προσοχή στο καταληκτικόν νι, εκεί κρύβεται όλη η ελληνικότης του σκευάσματος), ικανό να αναδασώσει το ημίγυμνο κρανίο σου. Ε, λοιπόν, δεν το αγοράζεις το αγιορείτικον ευτρίχιον. Κι όχι επειδή λατρεύεις μέχρις αποστηθίσεως το «Φαλάκρας εγκώμιον» του Συνέσιου του Κυρηναίου, αλλά επειδή «σε πιάνει μια ψυχολογία» βλέποντας ότι ο προπαγανδιστής του μαντζουνίου πάσχει από ολιγοκρανιοτριχία. Ως εκ τούτου, η συμπόνια του για την απογύμνωση του δικού σου κρανίου ακούγεται λιγότερο πειστική και από αξύριστο πρωθυπουργικό διάγγελμα.

 

Ψυχολογική υπόθεση είναι και να μην αγοράζεις όσα νευροφθόρα σκευάσματα (υπό μορφήν βαρυσήμαντων διαπιστώσεων) εμπορεύεται ο υπουργός Ραδιοτηλεοπτικής Φλυαρίας, ονόματα δεν λέμε, υπολήψεις δεν θίγουμε. Το πιο φρέσκο του; Κρυώνουμε λέει κατά φαντασίαν, κλαψουρίζουμε καθ’ έξιν και δεν φουλάρουμε το ντεπόζιτο του Ι.Χ. ή του σπιτιού από ψυχολογία και μόνο, κι όχι επειδή η βενζίνη και το πετρέλαιο είναι πανάκριβα. Σωστά. Ολόσωστα. Κι αν κάποιοι λίγοι δεν συμφωνούν, προφανώς παρασύρονται από την «επέλαση του λαϊκισμού», κατά πως αποφαίνονται όσοι δημοσιολογούντες θα βρίσκουν σε λίγο συμπαθητικό τον Μαδούρο και απεχθή τον Γκουαϊδό. Διότι είναι λαϊκισμός να μην αποδέχεσαι το κυβερνητικό τροπάριο ότι η γενική ακρίβεια είναι εισαγόμενη, μεταουκρανική. Τι; Εμφανίστηκε στα τέλη του φθινόπωρου; Και; Ακόμα να το πιστέψετε ότι η Ελλάς πλέον πρωτοπορεί;       

Α. Καμύ: Μιλώ για την ειρήνη

 

γράφει ο Γιώργος X. Παπασωτηρίου  

 

Ο Ρώσος δικτάτορας βομβαρδίζει τους Ουκρανούς. Οι νεοναζί Αζόφ διαπομπεύουν με μπογιά το πεινασμένο κορίτσι στην ερειπωμένη πόλη. Ο κοσμηματοπώλης τσακίζει το κεφάλι του Ζακ. Ο εκαμίτης πατάει αλαλάζοντας στο στήθος τον Βασίλη Δημάκη. Ο υπάλληλος στέλνει στο θάνατο τον Σαϊντού*. Ποιος είναι ο θύτης και ποιο είναι το θύμα; Με ποιον να πάω και ποιον ν’ αφήσω; Εναντιώνομαι πλησίστιος στη βία του αιμοσταγή Πούτιν στην Ουκρανία, του δολοφόνου 300.000 ανθρώπων στο Ιράκ Τζορτζ Μπους Τζούνιορ, στη βία του Σαουδάραβα «διαδόχου» στην Υεμένη, εναντίον της βίας των πολυεθνικών των φαρμάκων και των καυσίμων που τσακίζουν εκατομμύρια ανθρώπους για το κέρδος, είμαι ενάντιος και στα δυτικά μίντια που νομιμοποιούν τις διαπομπεύσεις δυστυχισμένων Ουκρανών μιλώντας για πλιατσικολόγους, την ίδια ώρα που λένε πως στις βομβαρδισμένες πόλεις δεν υπάρχουν πλέον τρόφιμα και νερό! Βλέπω το γδύσιμο των δυστυχισμένων ανθρώπων και θυμάμαι τα ξεβρακώματα των ρόμποκοπ του Χρυσοχοΐδη στα Εξάρχεια.  

 

Μέσα σ’ αυτόν τον ατέρμονο κύκλο της βίας κάποιοι, όπως ο πολύς Στάθης Καλύβας, μας ζητούν να περιοριστούμε στη βία του Πούτιν. Γιατί, όπως υποστηρίζουν, η εναντίωση στη βία γενικά, καλύπτει τον Πούτιν. Στη λογική τους κυριαρχεί «ο νόμος του αίματος», όπως λέει ο Α. Καμύ και συνεχίζει: «ο ρόλος των διανοουμένων δεν μπορεί να είναι εκ του μακρόθεν, όπως το τονίζουμε καθημερινά, να δικαιολογεί τη μία από τις δύο πλευρές και να καταδικάζει την άλλη… ο ρόλος τους πρέπει να είναι η δουλειά προς την κατεύθυνση του κατευνασμού, έτσι ώστε να ξαναδοθούν στη λογική οι ευκαιρίες της… Μιλώ για ειρήνη. Αυτό σχετίζεται με τη δική μου αισιοδοξία. Κάτι πρέπει να γίνει γι' αυτήν. Και είναι δύσκολο. Εκεί εντοπίζεται η απαισιοδοξία μου. Έτσι κι αλλιώς, μόνο στα παγκόσμια κινήματα ειρήνης προσχωρώ σήμερα. Σε αυτά βρίσκονται οι πραγματικοί οι ρεαλιστές. Και είμαι μαζί τους.»*

 

*Απόσπασμα από το βιβλίο για τον Αλμπέρ Καμύ, Επιλογή από το έργο του, μετάφραση Ελένη Ποταμιάνου, επιμέλεια σειράς Ν. Μ. Σκουτερόπουλος, εκδ. Στιγμή.

 

Η ιδέα του συσχετισμού των μορφών βίας ανήκει στην φίλη Γιώτα Αναγνώστου      

Μπήκε πλαφόν σε ηλιέλαιο και αλεύρι από σούπερ μάρκετ και προμηθευτές

 

Πλαφόν στην αγορά ηλιελαίου και αλευριού βάζουν προμηθευτές και σούπερ μάρκετ υπό τον φόβο των ελλείψεων. Παρότι οι ελλείψεις από στελέχη της αγοράς αποδίδονται αποκλειστικά στον πόλεμο στην Ουκρανία που τώρα αρχίζει να δείχνει τις επιπτώσεις του και στην εφοδιαστική αλυσίδα, υπάρχουν και αναλύσεις που μιλούν για οικονομικά παιχνίδια μονοπωλιακών ομίλων με στόχο την αύξηση τιμών για επίτευξη μεγαλύτερης κερδοφορίας.

 

Το πρώτο πλαφόν μπήκε στο ηλιέλαιο και το αλεύρι αρχής γενομένης από τους προμηθευτές που μείωσαν κατά 1/3 τις ποσότητες που προμηθεύουν στους εμπόρους.

 

 

Οι αλυσίδες σούπερ μάρκετ  πάντως έχουν αρχίσει εδώ και μερικές ημέρες να επιβάλουν πλαφόν στην αγορά ηλιελαίου και αλευριού από τους πελάτες που κάνουν ηλεκτρονικά τις αγορές τους. Συγκεκριμένα επιτρέπουν την αγορά μέσω του ηλεκτρονικού καταστήματος τεσσάρων συσκευασιών ηλιελαίου του ενός λίτρου και την αγορά μέχρι τεσσάρων τεμαχίων αλευριού. Οι πληροφορίες αναφέρουν ότι τα σούπερ μάρκετ ετοιμάζονται να επιβάλουν πλαφόν στην αγορά ηλιελαίου και αλευριού και από τα φυσικά καταστήματά τους.

 

Πλέον τα λαϊκά νοικοκυριά βρίσκονται αντιμέτωπα με τον κίνδυνο πραγματικών ή πλασματικών ελλείψεων στην αγορά που θα οδηγήσουν και σε νέα «έκρηξη» των τιμών που θα τσακίσουν ακόμα περισσότερο τα πενιχρά εισοδήματα τους. 

πηγή

     

Η Γερμανία μειώνει τον φόρο στα καύσιμα

 

Την ώρα που στην Ελλάδα η κυβέρνηση Μητσοτάκη δίνει 13 ευρώ το μήνα με το «κουπόνι βενζίνης» για ένα τρίμηνο και απορρίπτει με προκλητικά κατηγορηματικό τρόπο κάθε συζήτηση για μείωση του Ειδικού Φόρου στα Καύσιμα ως μέτρο κατά της ακρίβειας, η κυβέρνηση της Γερμανίας λαμβάνει πιο δραστικά μέτρα.

 

Αναλυτικότερα, το μεσημέρι της Πέμπτης (24/3) οι επικεφαλής των κομμάτων του κυβερνητικού συνασπισμού (SPD, Πράσινοι, FDP) και κάτω από την πίεση της λαϊκής δυσαρέσκειας ανακοίνωσαν δέσμη μέτρων ανακούφισης από τις συνέπειες των υψηλών τιμών ενέργειας.

 

 

Ειδικά σε ό,τι αφορά τα καύσιμα, αποφασίστηκε μείωση της τιμής για τους επόμενους τρεις μήνες, κατά 30 λεπτά/λίτρο για τη βενζίνη και κατά 14 λεπτά/λίτρο για το πετρέλαιο κίνησης, μέσω μείωσης του ενεργειακού φόρου καυσίμων «στο ελάχιστο ευρωπαϊκό».

 

 

 

Επίσης στα μέτρα περιλαμβάνονται: Εφάπαξ βοήθεια για κάθε πολίτη αλλά και ελαφρύνσεις για δικαιούχους προνοιακών επιδομάτων, οικογένειες και οδηγούς.

 

Συγκεκριμένα, για το τρέχον έτος οι πολίτες θα απαλλαγούν από 300 ευρώ στον φόρο εισοδήματός τους, ενώ οι δικαιούχοι προνοιακού επιδόματος θα λάβουν εφάπαξ ποσό ύψους 200 ευρώ και οι οικογένειες επιπλέον εφάπαξ 100 ευρώ στο επίδομα τέκνου.

 

Σύμφωνα με την ανακοίνωση των κομμάτων, θα εισαχθεί ενιαίο εισιτήριο 9 ευρώ για όλα τα αστικά μαζικά μέσα μεταφοράς για τους επόμενους τρεις μήνες, κόστος για το οποίο οι κρατιδιακές κυβερνήσεις θα λάβουν από την ομοσπονδία τα απαραίτητα κονδύλια.

 

 

Τα νέα μέτρα, σύμφωνα με το ΑΠΕ – ΜΠΕ θα εγκριθούν από το υπουργικό συμβούλιο της επόμενης Τετάρτης.    

πηγή