Στο νησί…

Του Γιάννη Παντελάκη

Ακούσιος ωτακουαστής βράδυ Μ. Παρασκευής στον Επιτάφιο. Ηλικιωμένες κυρίες, μόνιμες κάτοικοι του νησιού, εκφράζουν την δυσαρέσκειά τους επειδή αναγκάζονται να έρθουν από το χωριό όπου διαμένουν -λίγα χιλιόμετρα απόσταση- για να βρεθούν στην εκκλησία που διαθέτει ιερέα. Στο χωριό τους, υπάρχει εκκλησία, αλλά δεν υπάρχει ιερέας. Λογικό. Στο νησί, φημολογείται πως υπάρχουν 365 εκκλησίες, αλλά και οι μισές να υπάρχουν στην πραγματικότητα, είναι αδύνατο να τοποθετηθούν ισάριθμοι ιερείς. Σημαίνει αυτό πως στο νησί υπάρχει έλλειμμα ιερέων; Το αντίθετo. Συγκριτικά με τους γιατρούς για παράδειγμα, υπάρχει υπερπληθώρα ιερέων!

Στο νησί, ζουν μόνιμα περίπου 2.500 άνθρωποι. Από αυτούς περίπου 400 παιδιά, κάτι ιδιαίτερα αισιόδοξο για τα δεδομένα της περιφέρειας. Κι όμως, ολόκληρο το νησί δεν διαθέτει μόνιμο παιδίατρο στο λεγόμενο κέντρο υγείας. Ρώτησα να μάθω πόσους γιατρούς θα συναντήσει κάποιος αν επισκεφτεί αυτό το κέντρο. Η απάντηση είναι, τρείς. Ο διευθυντής (παθολόγος) και δυο αγροτικοί γιατροί. Εδώ βάζουμε τελεία. Ούτε παιδίατρος, ούτε γυναικολόγος, ούτε οποιαδήποτε άλλη ειδικότητα.

Οι ανάγκες, καλύπτονται (;) από τους τρείς γιατρούς ή μεμονωμένους ιδιώτες συγκεκριμένων ειδικοτήτων (και φυσικά με επιπλέον οικονομικό κόστος ) και κάποιους που το επισκέπτονται κάποια συγκεκριμένη ημέρα. Για επιπλέον βοήθεια, κάποιος πρέπει να επισκεφτεί την Αθήνα. Όποτε υπάρχουν δρομολόγια πλοίων και όποτε το επιτρέπει ο καιρός. Ο οποίος συχνά τον χειμώνα δεν το επιτρέπει. Υπάρχει και ένα ελικόδρομιο για τα έκτακτα περιστατικά. Σκέφτομαι πως το κόστος των περιστατικών αυτής της μορφής όπου χρειάστηκε μεταφορά με ελικόπτερο (δεν είναι σπάνια, ιδιαίτερα τα καλοκαίρια), θα είναι μεγαλύτερο από την αγορά μερικών ιατρικών μηχανημάτων και την πρόσληψη μερικών ακόμα γιατρών.

Ρώτησα να μάθω τι συμβαίνει με τους ιερείς. Πόσοι υπάρχουν ώστε να δικαιολογούν τις γκρίνιες κάποιων ηλικιωμένων που αναγκάζονται να μετακινούνται σε διπλανά χωριά για να εκκλησιαστούν; Κανένας δεν γνώριζε με ακρίβεια, αλλά με βάσει υπολογισμούς των ενοριών που λειτουργούν θεωρείται πως στο νησί υπάρχουν τουλάχιστον 8-9 ιερείς. Να κάνουμε μια μικρή σύγκριση των αριθμών: Τρείς γιατροί και 8-9 ιερείς. Αυτό νομίζω πως σημαίνει πολλά.  Το κράτος-δηλαδή εμείς οι φορολογούμενοι- πληρώνουμε τις μισθολογικές ανάγκες τριών γιατρών και τριπλάσιων ιερέων.

Βέβαια, τις επιλογές αυτές δεν τις κάνουμε εμείς που πληρώνουμε. Αλλά αυτοί που βρίσκονται στην εξουσία. Χθες και σήμερα. Αυτοί θεωρούν πως αυτή η αναλογία ταιριάζει σ ένα νησί. Και δυστυχώς, όχι μόνο σ’ ένα νησί, αλλά σε πολλά νησιά και πολλές περιοχές της περιφέρειας. Γι’ αυτό, δεν έχει σημασία για ποιο νησί πρόκειται. Είναι απλά ένα ενδεικτικό παράδειγμα από τα πολλά.

Το πρόβλημα έχει φυσικά και άλλες διαστάσεις. Αφορά στην άρνηση γιατρών να ζήσουν στο νησί (σε μεγάλο βαθμό δικαιολογημένες για λόγους κόστους, απομόνωσης κλπ.), αφορά σε προσπάθειες της δημοτικές αρχής να δώσει η ίδια κίνητρα για προσέλκυση γιατρών χωρίς ωστόσο να έχουν ιδιαίτερη επιτυχία οι προσπάθειες αυτές, αφορά σε πολλές ακόμα αιτίες. Όμως, το αποτέλεσμα έχει πάντα σημασία. Και αυτό είναι, πως το κράτος θεωρεί πως αυτή η αναλογία γιατρών-ιερέων ταιριάζει σ’ ένα νησί.  Και ενδεχομένως σε μια επόμενη θρησκευτική γιορτή,  πιθανότερο είναι ν ακούσει κάποιος μερικές ηλικιωμένες κυρίες να διαμαρτύρονται για τους λίγους ιερείς και όχι για την απουσία στοιχειωδώς επαρκούς ιατρικής περίθαλψης…