Παρακμή...

Του Γιάννη Παντελάκη

Στις έρευνες που βλέπουν το φως της δημοσιότητας, δείχνουμε ένα περιορισμένο ενδιαφέρον. Ποιο κόμμα είναι πρώτο, ποια κόμματα δεν περνάνε το κατώφλι της Βουλής, ποιος είναι ικανότερος για πρωθυπουργός, ποιος είναι ο πιο δημοφιλής πολιτικός αρχηγός. Ως εκεί. Τα υπόλοιπα, εκείνα που αναδεικνύουν το προφίλ της Ελληνικής κοινωνίας, τις προσδοκίες από την πολιτική και τις προτεραιότητες της, τι επιλογές της, μοιάζει να μην μας αφορούν. Σαν να πρόκειται για τάσεις μιας άλλης κοινωνίας, ξένης από μας.

Κι όμως, αυτά τα τελευταία-και όχι μόνο-θα έπρεπε να μας απασχολούν περισσότερο και μας τους πολίτες και ιδιαίτερα τα πολιτικά κόμματα που επιδιώκουν να εκπροσωπήσουν μεγάλες ομάδες της χώρας. Ειδικά, όταν όλες οι παράμετροι των ερευνών δείχνουν πως στην κοινωνία μας ολοένα και αυξάνονται τα ποσοστά απογοήτευσης και έλλειψης προοπτικής, ενώ κάποιες επιλογές κινούνται στα όρια της γραφικότητας.

Στο τελευταίο βαρόμετρο της Public Issue, δίνεται μια αποκαλυπτική εικόνα. Όταν οι πολίτες καλούνται να εκφράσουν τα συναισθήματά τους για την πολιτική, νοιώθουν κατά σειρά: απογοήτευση, αηδία, οργή και δυσπιστία! Αυτές οι επιλογές κυριαρχούν και η επιθυμία για συμμετοχή στην πολιτική, αγγίζει μια από τις τελευταίες θέσεις. Ένα επιπρόσθετο ενδιαφέρον έχει το γεγονός πως στις νέες γενιές (ηλικίες 18-34) κυριαρχεί η δυσπιστία και η αδιαφορία. Αναρωτιέμαι που κατευθύνεται μια κοινωνία, στην νεολαία της οποίας κυριαρχούν τα συγκεκριμένα συναισθήματα απέναντι στην πολιτική.

Τα πολιτικά κόμματα πάντως, δεν φαίνεται να έχουν ανάλογες ανησυχίες. Σαν να μη τα αφορά. Ούτε καν όταν μια άλλη παράμετρος της έρευνας δείχνει συντριπτικά ποσοστά δυσαρέσκειας και για την κυβέρνηση (87%) και για την αντιπολίτευση (84%). Ανάλογα μεγάλα ποσοστά είναι και εκείνα που αφορούν στην εκτίμηση ότι τα πράγματα πηγαίνουν σε λάθος κατεύθυνση, ότι αισθάνονται δυσαρεστημένοι από τη ζωή τους, ότι νοιώθουν ανασφάλεια για το μέλλον.

Οι τελευταίες αυτές παράμετροι, αποτυπώνονται και στις εκλογικές αναμετρήσεις. Ιδιαίτερα σε εκείνη του περασμένου Σεπτεμβρίου όπου τα ποσοστά αποχής ήταν τα μεγαλύτερα από κάθε άλλη φορά.

Η αποχή και οι αποστάσεις από τα πολιτικά κόμματα, αποτελούν το ένα κομμάτι της στάσης του μεγάλου κομματιού της κοινωνίας. Υπάρχει και ένα δεύτερο όμως, με εξίσου ανησυχητικές διαστάσεις. Το κομμάτι αυτό για παράδειγμα που επιλέγει ως πιο δημοφιλή πολιτικό αρχηγό των Λεβέντη (!) ή εκείνο με το ολοένα αυξανόμενο ποσοστό εκείνων που βλέπουν προοπτική με την επάνοδο στη δραχμή. Παρότι η τελευταία αποτελεί-αντικειμενικά-μια καταστροφική επιλογή για την συντριπτική πλειονότητα της κοινωνίας-και ιδιαίτερα τους οικονομικά πιο αδύνατους-τα ποσοστά εκείνων που την προτιμούν αυξάνονται μ εντυπωσιακό τρόπο τους τελευταίους μήνες. Το 66% θετικής άποψης για το ευρώ τον περασμένο Οκτώβριο, έχει κατέβει στο 55%. Και το 32% αντίστοιχα θετικής άποψης για την δραχμή του περασμένου Οκτωβρίου, έχει ανέβει τώρα στο διόλου ευκαταφρόνητο 44%. Αν συνεχιστεί αυτή η πορεία, σύντομα οι οπαδοί ευρώ-δραχμής θα είναι μοιρασμένοι!

Όλα αυτά, δείχνουν μια κοινωνία, αλλά κυρίως ένα πολιτικό σύστημα σε απόλυτη παρακμή. Όλα αυτά, θα έπρεπε να αποτελούν ιεραρχικά τις προτεραιότητες των πολιτικών δυνάμεων σε μια προσπάθεια να τ αλλάξουν. Τίποτα δεν μας δείχνει ότι το κάνουν. Μοιάζει να μη τις αφορά...