Μια χώρα στα ζάρια …

Του Γιάννη Σιδέρη

Στόματα ερμητικά κλειστά από το μέγαρο Μαξίμου για τη νέα «επική» συνέντευξη του Γιάννη Βαρουφάκη.

Το κυβερνητικό επιτελείο προσποιείται ότι το –κατά τον πρωθυπουργό - asset, είναι μια παλιά ιστορία, ή μάλλον μια παλιά «αμαρτία», που δεν τους αφορά πλέον, ό,τι και να λέει. Θα ήθελαν να χαθεί στη λησμονιά, τώρα που ετοιμάζουν το νέο σόου με το χρέος που «θα διευθετηθεί», (επιδεικνύοντας τις δηλώσεις Φέρμαν, Ρέλινγκ, και Ντάισελμπλουμ, ως οσονούπω δικαίωση).

Μπλόφα με Grexit
Αλλά ο Γιάνης είναι πάντα εδώ, η ματαιοδοξία του παρούσα και υπερτροφική, δεν του επιτρέπει να αποσυρθεί από την βιτρίνα της δημοσιότητας.

Οι δηλώσεις του στο Athens live, κονιορτοποιούν ένα ολόκληρο οικοδόμημα που φτιάχτηκε με υλικά την «αριστερή» αφέλεια, την πολιτική άγνοια, τον νεοελληνικό κουτσαβακισμό, την ρωμαίικη κουτοπονηριά. Ένα οικοδόμημα που εγκαινιάστηκε με συνθήματα μίσους στις πλατείες και γιορτάστηκε με «επινίκιους» χορούς στο Σύνταγμα.

Σε συνεννόηση, λέει, με τον πρωθυπουργό απειλούσαν τους δανειστές με grexit, αν δεν τους τα έδιναν όλα (και ο Σόιμπλε, που πριν από αυτούς, είχε προτείνει στον Βενιζέλο έξοδο, να τρίβει τα χέρια του από τη χαρά του ακούγοντας τις απειλές..)
Δεν είχαν καταλάβει στοιχειωδώς ότι είχαμε μπλεχτεί σε ένα λαβύρινθο, και ο μινώταυρος (που θα έλεγε και ο Πρόεδρος), ετοιμαζόταν να μας κατασπαράξει, χωρίς να υπάρχει μίτος της Αριάδνης να δείχνει την έξοδο.

Το παραδέχεται και ο Γιάνης στην συνέντευξη: Αν είχαμε grexit …«Δεν θα ήταν ωραίο το θέαμα». 

Φυσικά οι “groupies” του Γιάννη και του Αλέξη που χόρευαν στο Σύνταγμα, δεν ήξεραν ότι το «δεν θα ήταν ωραίο το θέαμα», δεν έχει σχέση με την …αισθητική, αλλά με την μαζική λιμοκτονία μιας ολόκληρης χώρας, που η Αργεντινή, θα φάνταζε σχολική εκδρομή μπροστά της. Αν και ο πρωθυπουργός στη Βουλή είχε …ζηλέψει την Αργεντινή « Μακάρι να ήμασταν Αργεντινή. Πέρασε δύσκολα και ξανασηκώθηκε», είχε πει χαρακτηριστικά, ως αδαής για την δυστυχία και τον ζόφο που υπήρξε εκεί κάτω…

(Όλα αυτά, φάνταζαν - και σε μερικούς άσχετους ή ιδεοληπτικούς, φαντάζουν ακόμη - ως εκφοβισμός και τρομολαγνεία. Εξηγούμε, γιατί η στήλη στα χέρια του γράφοντος, δε εντάσσεται στη συνομοταξία των από πεποίθηση «ευρωλάγνων»: 

Είναι άλλο να έχεις ακμάζουσα, ή στοιχειωδώς υγιή, οικονομία, να οργανώσεις χρόνια και με σοβαρότητα την έξοδο, να προσμετρήσεις επιστημονικά και με τεχνοκρατική τεκμηρίωση όλες τις επιπτώσεις, να έχεις πάρει μέτρα ώστε να προλάβεις τα όποια αρνητικά, να ενημερώσεις το λαό λεπτομερώς για τα υπέρ και τα κατά, και στο τέλος να οδηγηθείς σε δημοψήφισμα. Και είναι άλλο να είσαι πτωχευμένος, να παίζεις ζάρια τη χώρα λες και μπλοφάρεις σε αμφιθέατρο εκφωνώντας κομματικούς δεκάρικους, να σου συμβεί το ατύχημα και να βγεις από το ευρώ ατάκα κι επί τόπου, έτσι που τα πεντοχίλιαρα να γίνουν πετσετάκια και ο λαός να δυστυχήσει - από έλλειψη τροφίμων και φαρμάκων - σε σημείο απείρως τρομακτικότερο από το δυσχερές που βρίσκεται σήμερα...).

Νόμισαν ότι θα τρομάξουν το Μινώταυρο. Μόνο που αυτός δεν ήταν ένας. Δεν ήταν ο Σόιμπλε, δεν ήταν το ΔΝΤ. Ήταν και οι εκλεγμένες ηγεσίες των χωρών της ευρωζώνης, ήταν και οι εκλεγμένες ηγεσίες των χωρών της Ε.Ε., που κλήθηκαν εκτάκτως εκείνες τις κολασμένες μέρες, μήπως χρειασθεί να μας πετάξουν, πρώτα έξω από την Ε.Ε., για να μας πετάξουν στην συνέχεια από την Ευρωζώνη, αφού αλλιώς όντως δεν μπορούσαν - όπως έλεγαν με ύφος πονηρής αποφασιστικότητας, οι οπαδοί του Αλέξη, του Γιάννη, του Παναγιώτη, της Ζωής. 

Αυτή ήταν μία από τις αυταπάτες που παραδέχτηκε ο πρωθυπουργός. Είχε πεισθεί από τον Γιάνη, ότι μόλις τους φοβίζαμε με έξοδο θα μας έκαναν όλα τα χατίρια! Και παραλίγο να συμβεί η έξοδος, αλλά το μόνο που θα μας έδιναν ήταν η ανθρωπιστική βοήθεια που ως προνοητικοί, είχαν ετοιμάσει – ίδια με αυτή που στέλνουν στις λιμοκτονούσες χώρες της Κεντρικής Αφρικής … 

Τα προαναφερθέντα ήταν το επικίνδυνο κομμάτι, δυο ανθρώπων που έπαιζαν στα ζάρια τη χώρα, μπλοφάροντας με τον ίλιγγο, γιατί πίστευαν αυθαιρέτως ότι οι Ευρωπαίοι θα έκαναν πίσω αφού θα τους στοίχιζε ένα τρις η υπόθεση –κατά τους υπολογισμούς του Γιάνη . Υπήρχε και το ευτράπελο μέρος: Αυτός να μπλοφάρει, απειλώντας με έξοδο τον Ντράγκι, και ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης, ο κ. Γιάννης Δραγασάκης, πίσω από την πλάτη του να λέει στον κεντρικό Ευρωπαίο τραπεζίτη «Μην ακούς τον Βαρουφάκη, θα του προβάλω εγώ βέτο». 

Επιμένει
Πάντως το αφήγημα του αυτοδικαιωμένου, δεν τον εγκαταλείπει: Η στρατηγική του ήταν, λέει «να είμαστε ενωμένοι, μέχρι να απειλήσουν να κλείσουν τις τράπεζες, να τους κουρεύαμε τα ομόλογα, θα κατέρρεε όλη η ΕΚΤ, η στρατηγική της με το QE (το πρόγραμμα ποσοτικής χαλάρωσης), και ο Ντράγκι το ήξερε αυτό». Γι αυτό και τον εκλιπαρούσε κυριολεκτικά: «Σε εκλιπαρώ, μη μου ξαναπείς τίποτα γι αυτά τα ομόλογα S&P, γιατί μου κάνεις το βίο αβίωτο».

Σε ένα μήνα όμως κατέφθασε ως προείπαμε στον Ντράγκι, ως νέος Πήλιος Γούσης, ο Δραγασάκης, κάρφωσε τον ηρωικό αγώνα του Γιάνη πισώπλατα, και έτσι χάθηκε μια ακόμη εποποιία του ελληνισμού, να - νομίζει ότι θα - διαλύσει συθέμελα την Ευρώπη, αφού δεν μπορούσε να την αλλάξει.

Και μετά ξυπνήσαμε όλοι μαζί, άλλοι από το όνειρο και άλλοι από τον εφιάλτη…

Και συνεχίζουμε έναν ανηφορικό δρόμο που τον έστρωσαν οι ονειροφαντασίες του Γιάννη, υπό την ανοχή του Αλέξη, γιατί στα τωρινά δεινά είναι ενσωματωμένο και το πρώτο καταστροφικό εξάμηνο του Γιάνη.