Ο αισιόδοξος κ. Δραγασάκης

γράφει ο Απόστολος Διαμαντής

Το νέο αφήγημα της κυβέρνησης, εν τω μέσω των μαζικών πλειστηριασμών, είναι η επερχόμενη ανάπτυξη. Ήταν αρκετή μια αύξηση των δημοσίων εσόδων τον Σεπτέμβριο - που προήλθε κυρίως από τον μη καταργηθέντα και πληρωθέντα με πιστωτικές κάρτες EΝΦΙΑ - για να αναφωνήσει ο υπουργός το νενικήκαμεν.

Το αφήγημα αυτό κρίνεται ως απαραίτητο, ώστε να εμψυχωθούν οι κάπως καταπτοημένοι ψυχικά βουλευτές και να αναθαρρήσουν οι εναπομείναντες ψηφοφόροι, οι οποίοι μετά την ΔΕΘ απογοητεύτηκαν πλήρως και φαίνεται να περιμένουν πλέον το μοιραίο - μαζί και η Αυγή.

Ο κ. Δραγασάκης τόνισε με στόμφο πως η κυβέρνηση δεν είναι σοσιαλφιλελεύθερη, ούτε νεοφιλελεύθερη, ούτε εθνικά αναδιπλωμένη, αλλά είναι νέτα - σκέτα αριστερή. Και όχι μόνον αυτό! Με την σύσκεψη των ηγετών του Νότου βάζει πλέον την ευρωπαϊκή λιτότητα στη γωνία και θέτει προ των ευθυνών της την ΕΕ, υποδεικνύοντας την ανάγκη για μια νέα Ευρώπη, χωρίς λιτότητα.

Είναι προφανές ότι το αφήγημα αυτό δεν αντέχει σε σχολιασμό. Διότι ο ίδιος ο Σόιμπλε αντιμετώπισε την διάσκεψη των Αθηνών χιουμοριστικά, λέγοντας πως όταν μαζεύονται πολλοί σοσιαλιστές μαζί δεν περιμένεις να πούνε κάτι έξυπνο. Η αντιμετώπιση αυτή δεν δείχνει πως η συντηρητική Ευρώπη αισθάνεται την ανάγκη να αλλάξει πολιτική. Το αντίθετο. Αισθάνεται όλο και πιο ισχυρή και ούτε καν ασχολείται.

Τούτο σημαίνει ότι όχι μόνον ρύθμιση χρέους δεν θα πάρουμε φέτος, αλλά ούτε και του χρόνου και ούτε καν θα ανοίξει η ίδια η συζήτηση. Η κυβέρνηση επ’ αυτού βαδίζει προς τον τοίχο. Θα συζητήσουν το ελληνικό χρέος οι Γερμανοί πολιτικοί, με εκλογές τον Σεπτέμβριο και τους Γερμανούς να τους βρίζουν όπου τους πετύχουν;

Σε αντίθεση με τις θριαμβευτικές δηλώσεις Δραγασάκη για την νικηφόρα ευρωπαϊκή πορεία του Σύριζα αυτό που βλέπουμε όλοι στην Ευρώπη είναι τα εξής: 1) Σε μερικούς μήνες ο Ολάντ θα έχει αντικατασταθεί είτε από τον δεξιό Ζιπέ είτε από την ακροδεξιά Λεπέν. 2) Ο Ρέντσι μάλλον θα χάσει σε ένα μήνα το δημοψήφισμα και φυσικά την κυβέρνηση, ενώ σε όλες τις δημοσκοπήσεις προηγείται ο Πέπε Γκρίλο και οι δεξιοί. 3) Σε όλη την κεντρική Ευρώπη έχουμε ενίσχυση της ακροδεξιάς και κυβερνήσεις δεξιών και αναδιπλωμένων εθνικιστών, που θα ‘λεγε και ο Δραγασάκης. 4) Η Αγγλία κυβερνάται πλέον, εκτός Ευρώπης, από τον Τζόνσον και την Μέϊ, δηλαδή ένα μίγμα Τραμπ και Φάρατζ. Κατόπιν όλων αυτών, που το είδε οι Δραγασάκης το νικηφόρο  άρμα της αριστεράς που θα βάλει τέλος στην Ευρώπη των συντηρητικών;

Η κυβέρνηση είναι εμφανώς τουλάχιστον σοσιαλφιλελεύθερη για να μην πούμε και νεοφιλελεύθερη σε αρκετές πλευρές της πολιτικής της. Πάντως αποκλίνει αισθητά από κάθε είδους κεϊνσιανισμό, καθώς έχει αποδεχθεί την πώληση όλων των κρατικών οργανισμών, την ιδιωτικοποίησή τους δηλαδή και μόνον τα προσχήματα έχει κρατήσει, ειδικώς για το νερό, το οποίον μάλλον σκοπεύει να το πουλήσει αργότερα. Στο μεταξύ έχει ιδιωτικοποιήσει το σύμπαν.

Επιπλέον, εφαρμόζει σταδιακά την απελευθέρωση των επαγγελμάτων και επομένως είναι να απορεί κανείς τί ακριβώς θα έχει να κάνει ο Κυριάκος, όταν έρθει εν τη βασιλεία του. Τι θα συρρικνώσει από το Δημόσιο; Το πολύ κανένα άχρηστο εντελώς οργανισμό, που ήδη θα έχει πλήρως αδρανοποιηθεί στην πράξη.

Κατόπιν όλων αυτών, το αφήγημα Δραγασάκη μοιάζει ετοιμόρροπο και θα καταρρεύσει μέσα στην θύελλα που έρχεται. Ποια θύελλα; Η Τουρκία δεν φαίνεται να λαμβάνει κάτι από την ΕΕ και θα ανοίξει και πάλι την οδό για τους μετανάστες από την Ασία. Οι ελληνικές επιχειρήσεις κλείνουν για να ανοίξουν μαύρη εργασία, όπως λένε οι τελευταίες έρευνες. Η κατανάλωση θα υποχωρήσει, διότι μέσα στο 17 έχουμε αύξηση φόρων. Και τέλος, εάν έρθει μια μικρή ανάπτυξη, αυτή δεν θα έχει καμία επίπτωση, διότι η ελληνική οικονομία δεν χρειάζεται μια ανάπτυξη του 1%, αλλά ένα άλμα, κυρίως παραγωγικό, μετά από ένα γενναίο κούρεμα του χρέους.

Όλα αυτά δεν πρόκειται να γίνουν, ούτε να έρθει καμία ιδιωτική επένδυση, εφόσον το απαγορεύει το φορολογικό σύστημα και η πολιτική αναταραχή. Μια κυβέρνηση του 20% δεν είναι σε θέση να προσελκύσει επενδύσεις.

Το αφήγημα Δραγασάκη, λοιπόν, δεν έχει σταθερές βάσεις, είναι ένας συνήθης κυβερνητικός μύθος.