Σπέρνουν ανέμους, θα θερίσουμε θύελλες...

γράφει ο Θάνος Οικονομόπουλος

Είναι άκρως ανησυχητικό το φαινόμενο Πρόεδρος Ανωτάτου Δικαστηρίου να προπηλακίζεται δημόσια δυο φορές μέσα σε διάστημα λίγων ημερών.

Και το ακόμη πιο ανησυχητικό, είναι το ότι αυτή η συμπεριφορά εναντίον του βρήκε υποστηρικτές (ας είμαστε ειλικρινείς) ακόμη και μεταξύ ήρεμων και σωφρόνων μελών της κοινωνίας, άσχετα αν εκδηλώθηκαν ή όχι, τα οποία πριν από λίγο καιρό θα αγανακτούσαν, θα έφριτταν...

Είναι ένα σύμπτωμα μιας κοινωνίας που αφήνεται να βυθίζεται στην σήψη, στην απάθεια. Που κατάντησε στο σημείο να θεωρεί “φυσικό επακόλουθο” το οποίο καθόλου δεν την ενοχλεί, το ό,τι δεν υπάρχει κανένας σεβασμός στους θεσμούς και την δημοκρατική τάξη, τις αξίες και τις ιεραρχήσεις της, τους συμβολισμούς της...

Δεν έχει σημασία αν ο Πρόεδρος του Σ.τ.Ε προκάλεσε με τις αποφάσεις (και το πώς μεθοδεύτηκαν...) αυτό που αποκαλούμε “περί δικαίου αίσθημα”, ακυρώνοντας στην ουσία τον ρόλο της Δικαιοσύνης, αρνούμενος να... δικάσει λόγω “κλίματος” που υπήρχε στην κοινωνία. “Κλίμα”, πάντα θα υπάρχει. Θεσμική αποστολή του δικαστικού λειτουργού, είναι να το αγνοεί και ν' απονέμει δικαιοσύνη με βάση το υφιστάμενο νομικό πλαίσιο. Αυτό που έχει σημασία, είναι πως η κυβέρνηση με τις ενέργειές της μετά την ασυνήθιστη- στην καλύτερη περίπτωση- συμπεριφορά του ανώτατου δικαστικού λειτουργού, αντί να αποστασιοποιηθεί εμφατικά και να καταδικάσει το φαινόμενο, έσπευσε να στείλει το μήνυμα ότι είναι διατεθειμένη να συνυπάρξει, ακόμη και να ενθαρρύνει τέτοιες συμπεριφορές! Υποσχόμενη ικανοποίηση μισθολογικών αιτημάτων, χαριστικές (και αντισυνταγματικές!) ρυθμίσεις σ' ότι αφορά τα όρια ηλικίας κ.λ.π.

Όταν μια κυβέρνηση “παίζει” και “συναλλάσσεται” με την ανεξάρτητη Δικαιοσύνη, είναι αυτή που πρώτη και με στεντόρεια φωνή στέλνει το μήνυμα ότι “δεν υπάρχει κανένας θεσμός” υπεράνω του “λαϊκού συμφέροντος” (τρέχα γύρευε πως διαμορφώνεται και σε τι συνίσταται...), που εσκεμμένα απαξιώνει, υπονομεύει και ρηγματώνει το θεσμικό πλαίσιο λειτουργίας μιας ευνομούμενης, δημοκρατικής Πολιτείας. “Μεγάλη αναταραχή, υπέροχη κατάσταση...” που θα ξανάλεγε ο κ. Τσίπρας, ξανατσιτάροντας τον Μάο...

Έτσι κι' αρχίσει η κατρακύλα, σταματημό δεν έχει. “Λογικό” είναι την παραμονή της λήψεως σημαντικής (και επίφοβης για τις κυβερνητικές μεθοδεύσεις στο θέμα των τηλεοπτικών αδειών) αποφάσεως του Σ.τ.Ε να βλέπουν το φως της δημοσιότητος ροζ αποκαλύψεις για τον ιδιωτικό βίο ανώτατου δικαστού που θα μετείχε στην σύνθεση της ολομέλειας. “Αποκαλύψεις” προϊόν υποκλοπής κατά πάσα βεβαιότητα εκ μέρους των κρατικών μυστικών υπηρεσιών, που αφορούσαν κάτι που έγινε το...2014, και “βγήκαν” την κατάλληλη στιγμή. Αποκαλύψεις που... επικαιροποίησε ένα βοθρόστομο μέσο με προϊστορία, τις οποίες επικαιροποίησε ασήμαντος καιροσκόπος βουλευτής, και “προσωποποίησε” το δημοσιογραφικό όργανο της κυβέρνησης, η “Αυγή”! Και... “καπέλο” σ' όλα αυτά τα δύσοσμα και υπονομευτικά της δημοκρατίας, ή διενέργεια ανάκρισης εις βάρος του δικαστού που διέταξε ο υπουργός δικαιοσύνης για τις “ροζ ιστορίες” που ξεχύθηκαν! Όχι για το γεγονός ότι ο επιχειρείται εκβιασμός (γιατί περί αυτού πρόκειται...) δικαστή με βάση παράνομες υποκλοπές και παρακολουθήσεις του ιδιωτικού του βίου!

Σε τέτοιο κλίμα (για το οποίο...κόπτεται ο κ. Σακελλαρίου) καλούνται τις προσεχείς μέρες να πάρουν τις αποφάσεις τους τα μέλη της Ολομέλειας του Σ.τ.Ε. Κι' αυτό το κλίμα, το οποίο καλλιεργήθηκε μεθοδικά και με στοχοπροσήλωση από την κυβέρνηση και τις “υπηρεσίες”, ήταν αναπόφευκτο να οδηγήσει κάποιους πολίτες στον προπηλακισμό του Προέδρου του Σ.τ.Ε, την δημόσια δηλαδή απαξίωση και περιφρόνηση του θεσμού της Δικαιοσύνης. Γιατί εδώ που φθάσαμε, δεν υπάρχει ηθικό και θεσμικό “έρκος οδόντων” να συγκρατήσει την ανεξέλεγκτη οργή, απογοήτευση, την γενικευμένη πλέον αποδοχή του ότι διαλυθήκαμε ως συντεταγμένη πολιτεία και κοινωνία, ότι ελάχιστα απέχουμε από το να μετατραπούμε σε ζούγκλα! Ο άνεργος θα λιντσάρει τον εργαζόμενο των...300 ευρώ, ο συνταξιούχος των 380 ευρώ θα σκοτώνει τον “προνομιούχο” συνταξιούχο των...1000, ο άστεγος λόγω κατάσχεσης του σπιτιού του τον μικροϊδιοκτήτη, οι “δεξιοί” τους “αριστερούς” και πάει λέγοντας...

Η κοινωνία (ιδίως η ελληνική...) δεν υπήρξε, ίσως και ούτε θα υπάρξει ποτέ, δίκαιη-το επιχειρεί όμως, το παλεύει έστω με  σκαμπανεβάσματα. Μέσα σε κάποιο θεσμικό και αξιακό πλαίσιο που προσαρμόζεται, όταν δεν λειτουργεί πλέον, αργόσυρτα και επίπονα. Αλλά, μια κοινωνία του ενστίκτου, της οργής, της παντελούς έλλειψης κανόνων και θεσμών, όχι μόνο δεν μπορεί να βελτιωθεί, αλλά είναι καταδικασμένη στην διάλυση...