Το δέον, το εφικτό και ο ΣΥΡΙΖΑ

Του Δημήτρη Μηλάκα

ΣΤΗΝ ΠΟΛΙΤΙΚΗ, ως «τέχνη» του εφικτού, ενυπάρχει εκ των πραγμάτων η κατάσταση της αμφιταλάντευσης, ειδικά στην περίπτωση μιας κυβέρνησης η οποία συγκροτείται κατά κύριο λόγο από ένα κόμμα (τον ΣΥΡΙΖΑ) που επιμένει να διατηρεί την αριστερή του «ετικέτα».

ΕΠΙΔΙΩΚΟΝΤΑΣ το «εφικτό», η κυβέρνηση της Αριστεράς έχει να αναμετρηθεί – ακριβώς εξ αιτίας του πολιτικού της προσήμου – με το «δέον». Και στην προκειμένη περίπτωση το «δέον» είναι όλα όσα συνθέτουν τη φυσιογνωμία και την ουσία της ύπαρξης ενός κόμματος που θέλει να είναι αριστερό.

«ΔΕΟΝ» για ένα κόμμα της Αριστεράς είναι κάποιες αδιαμφισβήτητες, γενικές αλλά ουσιαστικότατες αρχές, όπως:

Η διάρρηξη δεσμών εξάρτησης και υποτέλειας της χώρας από ξένους προστάτες και κηδεμόνες.

Η προστασία της δημόσιας περιουσίας – ειδικά των υποδομών της χώρας.

Η εξασφάλιση των δαπανών εκείνων που συνθέτουν τη λειτουργία ενός κράτους (στοιχειώδους) πρόνοιας.

Η εξασφάλιση αξιοπρεπούς επιπέδου διαβίωσης για εργαζόμενους και απόμαχους της εργασίας.

Η εκπόνηση και υλοποίηση ενός σχεδίου για την παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας.Ο δίκαιος καταμερισμός των βαρών που οι πολίτες υποχρεούνται να αναλάβουν για τη λειτουργία του κράτους, ώστε να πληρώνουν όλοι ανάλογα με αυτά που έχουν.

ΕΙΝΑΙ, ΕΧΟΥΜΕ την εντύπωση, κάτι περισσότερο από φανερό ότι τίποτε από τα πιο πάνω «δέοντα» και πολιτικά «προαπαιτούμενα» που χαρακτηρίζουν τη φυσιογνωμία ενός κόμματος «αριστερού» (όπως αναπροσδιορίζεται) ή «σοσιαλδημοκρατικού» (όπως εξελίσσεται) δεν είναι σε θέση να ικανοποιήσει ο ΣΥΡΙΖΑ.

Η ΠΑΡΟΥΣΑ κυβέρνηση, όπως και όλες όσες προηγήθηκαν, ειδικά από το 2010, βρίσκεται στη μέγγενη των τριών υπογεγραμμένων και ψηφισμένων μνημονίων και των συνεπακόλουθων δανειακών συμβάσεων, απ’ όπου απορρέουν οι κανόνες διακυβέρνησης της χώρας. Και με βάση αυτούς τους αποδεκτούς και ψηφισμένους κανόνες η χώρα είναι σε καθεστώς εξάρτησης και υποτέλειας, με την υποχρέωση να ξεπουλήσει στρατηγικούς τομείς της δημόσιας περιουσίας της, να δημιουργεί δημοσιονομικά πλεονάσματα εις βάρος του κοινωνικού κράτους…

ΤΕΛΙΚΑ οι επιλογές του ΣΥΡΙΖΑ είναι δύο: η υπηρέτηση του «εφικτού», δηλαδή η διακυβέρνηση της χώρας με βάση τις εντολές των μνημονίων των δανειστών. Ή μια ηρωική επιμονή σε κάποια ελάχιστα αριστερά «δέοντα» – κάτι που οδηγεί σε εκλογές και πιθανότατα έξοδο από τα δώματα της εξουσίας. Έχουμε την εντύπωση, πάντως, ότι η εφικτή – κυβερνητική – εξουσία αποτελεί πια μεγαλύτερο κίνητρο από «δέουσες» αριστερές αυταπάτες για την πλειοψηφία των περισσότερων συντρόφων στο κυβερνών κόμμα...    

topontiki.gr