«Φρακάρουν» οι ρυθμίσεις κόκκινων δανείων

Μειώνεται ο αριθμός τους, ενώ αυξήθηκε σημαντικά ο ρυθμός αθέτησης. Πάνω από 700 εκατ. ευρώ τα νέα δάνεια σε καθυστέρηση. Μέσω διαγραφών η επίτευξη του τριμηνιαίου στόχου για τη μείωση των NPEs. Τι αποκαλύπτουν τα στοιχεία α' τριμήνου.

Ανησυχητικά σήματα, ως προς τον ρυθμό των νέων ρυθμίσεων και την αποτελεσματικότητα όσων έχουν διενεργηθεί κατά τους προηγούμενους μήνες, στέλνουν τα αποτελέσματα πρώτου τριμήνου των εγχώριων τραπεζών.

Όπως προκύπτει από τα στοιχεία που ανακοίνωσαν Πειραιώς, Εθνική και Eurobank, τα δάνεια σε καθυστέρηση άνω των 90 ημερών αυξήθηκαν το α' τρίμηνο του έτους σχεδόν κατά 700 εκατ. ευρώ, ανακόπτοντας την πορεία μείωσης ή επιβράδυνσης που είχε καταγραφεί τους προηγούμενους μήνες.

Τα αναλυτικά στοιχεία, που έδωσε η Πειραιώς, είναι ενδεικτικά της επιδείνωσης. Δάνεια ονομαστικής αξίας περίπου 1,5 δισ. ευρώ σταμάτησαν να εξυπηρετούνται στο α' τρίμηνο, ενώ το ίδιο διάστημα, δάνεια ύψους 1,1 δισ. ευρώ ρυθμίστηκαν και σταμάτησαν να περιλαμβάνονται στα μη εξυπηρετούμενα.

Αντίστοιχα στοιχεία δεν έχουν δοθεί από Εθνική και Eurobank, εκτιμάται, όμως, ότι τα νέα δάνεια σε καθυστέρηση ξεπέρασαν τα 3 δισ. ευρώ, τους πρώτους τρεις μήνες του έτους, υπερκαλύπτοντας τις ανακτήσεις προβληματικών δανείων κατά 700 εκατ. ευρώ.

Περίπου το 80% της παραπάνω αύξησης προήλθε από ρυθμισμένα δάνεια, τα οποία, λόγω της αβεβαιότητας ή της αδυναμίας των δανειοληπτών, σταμάτησαν να εξυπηρετούνται. Έτσι τα μη εξυπηρετούμενα ανοίγματα επηρεάστηκαν σε μικρό βαθμό, το δε απόθεμά τους μειώθηκε κατά 1,12 δισ. ευρώ, χάρη σε ισόποσες διαγραφές. 

Το πιο ανησυχητικό είναι ότι υποχώρησε σημαντικά, κατά τη διάρκεια του πρώτου τριμήνου, ο ρυθμός σύναψης νέων ρυθμίσεων, εξέλιξη που προβληματίζει τις τράπεζες, ιδιαίτερα όσον αφορά στη συμπεριφορά δανειοληπτών με μη εξυπηρετούμενα στεγαστικά δάνεια.

Διαγραφές 700 εκατ. από Πειραιώς

Η τράπεζα εμφάνισε οριακή αύξηση των νέων μη εξυπηρετούμενων ανοιγμάτων (70 εκατ. ευρώ) στη διάρκεια του πρώτου τριμήνου, πήρε όμως διαγραφές 700 εκατ. ευρώ, με αποτέλεσμα το απόθεμά τους, να μειωθεί κατά 640 εκατ. ευρώ.

Η παραπάνω επίδοση, σε συνδυασμό με τη βελτίωση συνθηκών και προσδοκιών, οδηγεί στην εκτίμηση ότι ο φετινός στόχος μείωσης στα μη εξυπηρετούμενα ανοίγματα (Non Performing Exposures-NPEs) θα επιτευχθεί χωρίς προβλήματα.

Δυσκολότερη είναι η κατάσταση στα μη εξυπηρετούμενα δάνεια. Ο σχηματισμός νέων καθυστερήσεων, μετά από πτώση τεσσάρων συνεχόμενων τριμήνων, αυξήθηκε κατά 400 εκατ. ευρώ το πρώτο τρίμηνο της φετινής χρονιάς, επηρεασμένος αρνητικά από τις δυσμενείς οικονομικές συνθήκες.

Ρόλο στην αύξηση των νέων καθυστερήσεων έπαιξαν και τα δάνεια δύο εταιρειών που συγκαταλέγονται στους μεγάλους πελάτες της Πειραιώς. Πρόκειται για επιχειρήσεις για τις οποίες η τράπεζα αποφάσισε να ακολουθήσει πιο αυστηρή προσέγγιση.

Eurobank: Με διαγραφές 200 εκατ. μείωσε τα κόκκινα δάνεια

Οι αυξημένες διαγραφές δανειακών απαιτήσεων, ύψους 204 εκατ. ευρώ, συνέβαλαν καθοριστικά στη μείωση των μη εξυπηρετούμενων ανοιγμάτων της Eurobank, κατά το πρώτο τρίμηνο της τρέχουσας χρήσης. Χάρη στις παραπάνω διαγραφές, το απόθεμα των μη εξυπηρετούμενων ανοιγμάτων μειώθηκε κατά 290 εκατ. ευρώ στο α' τρίμηνο.

Στον αντίποδα, ο ρυθμός εξυγίανσης από ρυθμισμένα δάνεια επιδεινώθηκε, λόγω και της αβεβαιότητας που κυριάρχησε στους πρώτους μήνες του έτους.

Σύμφωνα με την τράπεζα, περίπου το 80% των νέων δανείων σε καθυστέρηση μεγαλύτερη των 90 ημερών οφείλεται στο γεγονός ότι σταμάτησαν να εξυπηρετούνται ρυθμισμένα δάνεια. Τα νέα δάνεια σε καθυστέρηση άνω των 90 ημερών ανήλθαν κατά τη διάρκεια του α' τριμήνου σε 154 εκατ. ευρώ.

Καλύτερες επιδόσεις από την Εθνική

Η Εθνική, από την πλευρά της, μείωσε το απόθεμα των μη εξυπηρετούμενων ανοιγμάτων κατά 200 εκατ. ευρώ, χάρη σε ισόποσες διαγραφές δανείων. Διεύρυνε, έτσι, στα 700 εκατ. ευρώ την υπεραπόδοσή της έναντι των στόχων του προγράμματος.

Για πρώτη φορά, όμως, μετά από αρκετά τρίμηνα, η τράπεζα δεν έδωσε στοιχεία εξέλιξης του ρυθμού των νέων ρυθμίσεων, γεγονός που δικαιολογείται από το πάγωμα που προκάλεσε η αβεβαιότητα του α' τριμήνου.

Τα δάνεια σε καθυστέρηση άνω των 90 ημερών αυξήθηκαν κατά 139 εκατ. ευρώ. Μέρος αυτών (σ.σ. περίπου 70 εκατ.) προήλθε από την επανεξέταση δανείων, τα οποία είχαν καταστεί ενήμερα μετά από ρύθμιση, αλλά δεν πληρούσαν τις νέες αυστηρότερες προδιαγραφές που έθεσε η Ευρωπαϊκή Αρχή Τραπεζών (European Banking Authority - EBA).

Πρόκειται, κυρίως, για στεγαστικά δάνεια τα οποία είχαν ρυθμισθεί με τέτοιο τρόπο, ώστε η καταβολή των ως τώρα δόσεων να μη συμπεριλαμβάνει αποπληρωμή κεφαλαίου.

Χρήστος Κίτσιος

euro2day.gr 

Και γιατί να το κρύψωμεν άλλωστε;

Αν η ιστορική αποτίμηση του πολιτικού βίου του Μητσοτάκη λαμβάνει θετικό πρόσημο, είναι για τον κυνισμό του, δηλαδή την άλλη όψη της ειλικρίνειας, που επέδειξε, κυρίως κατά την περίοδο της πρωθυπουργίας του

Του Κώστα Γιαννακίδης

Μέχρι χθες, ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης πρέπει να ήταν ο τελευταίος εν ζωή άνθρωπος που συνυπήρχε στην ίδια φωτογραφία με τον Ελευθέριο Βενιζέλο. Και ασφαλώς ένας από τους πιο τυχερούς που ανέπνεαν στον τόπο.

Εζησε έναν αιώνα, αφήνοντας ευδιάκριτο το αποτύπωμά του. Απόλαυσε την ισχύ της εξουσίας, την ασφάλεια του πλούτου και έπλεξε τα δάχτυλά του σε νήματα που χορηγούν δύναμη. Δημιούργησε πολιτική δυναστεία. Πίσω από το φέρετρο του θα στοιχηθεί μία πολυάριθμη γραμμή συγγενών εξ αίματος και εξ αγχιστείας. Και πολλά, πάρα πολλά βαφτιστήρια.

Συμμετείχε στην πολιτική ζωή για εξήντα χρόνια, ως ο άνδρας με τον μεγαλύτερο κοινοβουλευτικό βίο. Και εξέφρασε τους καιρούς του με τα ήθη και τους κώδικες τους. Ηταν σκληρός, κυνικός, ένας πολιτικός οργανισμός μαθημένος να επιβιώνει. Τα γεγονότα της Αποστασίας έριξαν σκιές στην ιστορική του παρακαταθήκη. Ωστόσο και η δική του εκδοχή, απέναντι στα πράγματα, είναι εξίσου ενδιαφέρουσα, πιθανώς και ισοβαρής, με την κυρίαρχη αφήγηση της παπανδρεϊκής πλευράς. Για αυτό και δεν είναι δυνατόν να αποτιμήσεις μία πολιτική μορφή αυτού του μεγέθους, έξω από την εποχή της.

Ναι, ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης ελέγχεται ιστορικά ως εκφραστής -και αυτός- του παλαιοκομματισμού, της οικογενειοκρατίας και του ρουσφετιού. Ομως, ποιος από τους πολιτικούς εξουσίας της εποχής του πολιτεύτηκε με διαφορετικό τρόπο; Και ο Μητσοτάκης, στην κρίσιμη στιγμή, πήγε και έκανε τον μεγάλο συμβιβασμό, που τότε έδειχνε ως η ύψιστη ανατροπή. Συγκυβέρνησε με την Αριστερά προκειμένου να εξοντώσει πολιτικά τον Παπανδρέου, όμως, ταυτοχρόνως, άνοιγε κουβέντα περί συναίνεσης σε μία εποχή που η Ελλάδα ήταν ανώριμη για να το συζητήσει. Αν η ιστορική αποτίμηση του πολιτικού του βίου λαμβάνει θετικό πρόσημο, είναι για τον κυνισμό του, δηλαδή την άλλη όψη της ειλικρίνειας, που επέδειξε, κυρίως κατά την περίοδο της πρωθυπουργίας του. Αν ο Μητσοτάκης κατάφερνε να περάσει τις αλλαγές στο Ασφαλιστικό και τις αποκρατικοποιήσεις, σήμερα η Ελλάδα θα ήταν μία διαφορετική χώρα. Αν επικρατούσε ο ρεαλισμός -και όχι ο πατριωτικός καιροσκοπισμός- στο Μακεδονικό, το θέμα θα είχε τελειώσει τότε, δεν θα σερνόταν ως σήμερα.

Ο Μητσοτάκης ήταν ο πρώτος υποψήφιος Πρωθυπουργός που μίλησε στον λαό περί λαϊκισμού, ασχέτως αν και ο ίδιος έφτασε να υπόσχεται φθηνά αυτοκίνητα. Διατύπωσε πρώτος τον όρο της «διαπλοκής», αλλά, ασφαλώς δεν ήταν αθώος του αίματος. Και αν θέλετε η ανατροπή του, ίσως στέρησε από τη χώρα την ευκαιρία να ακολουθήσει το ρεύμα αλλαγών που διέτρεξε την Ευρώπη μετά την κατάρρευση του υπαρκτού σοσιαλισμού.

Δεν είναι εύκολο να αποτιμηθεί πλήρως αυτή η προσωπικότητα από ανθρώπους που έζησαν τα γεγονότα στα οποία ενεπλάκη. Ο Μητσοτάκης προκαλεί τόσο ισχυρά φορτία που χρειάζεται απόσταση για να είναι το μάτι ευθύ και η κρίση δίκαιη. Η αλήθεια είναι ότι δεν μπορείς να έχεις μόνο μία άποψη για τον Μητσοτάκη. Και αυτό τον κατατάσσει στις πιο συναρπαστικές πολιτικές προσωπικότητες των τελευταίων εκατό χρόνων. Δεν είναι απαραίτητο, δηλαδή, να συμφωνήσουμε όλοι στο ίδιο συμπέρασμα για τον Μητσοτάκη. Υποθέτω δεν θα το ήθελε ούτε και ο ίδιος. 

protagon.gr

Η εποχή των τεράτων στα μίντια...

Του Γιάννη Παντελάκη

Το μεσημέρι της Τετάρτης είναι πολύ πιθανό να γνωρίζουμε ποιος θ’ αποκτήσει τελικά τον Δημοσιογραφικό Οργανισμό Λαμπράκη. Τις επόμενες εβδομάδες θα μάθουμε και ποιος-οι θα είναι οι νέοι ιδιοκτήτες του Μega, κάτι ανάλογο αναμένεται να συμβεί το επόμενο διάστημα και με τον Πήγασο. Ζούμε μια εποχή όπου ξαναμοιράζεται η τράπουλα στον χώρο των ΜΜΕ. Είναι η εποχή των τεράτων;

Ο Γκράμσι περιέγραψε μια τέτοια εποχή η οποία κινείται στο ενδιάμεσο μεταξύ του παλιού κόσμου που πεθαίνει και του νέου που πασχίζει να γεννηθεί. Μοιάζει με αυτό που συμβαίνει στη χώρα μας και γενικότερα σε ότι αφορά την πορεία που αυτή αναζητά, αλλά και ειδικότερα με τις εξελίξεις στα ΜΜΕ που συνδέονται σε καθοριστικό βαθμό  και με τις εξελίξεις στην πολιτική και όχι μόνο;

Ο κόσμος που πεθαίνει (στον μιντιακό χώρο) είναι ένας κατά βάση και συνολικά χρεοκοπημένος κόσμος ο οποίος δείχνει πως εξάντλησε τα όρια επιβίωσής του με τα χαρακτηριστικά που είχε ως τώρα. Η χρεωκοπία δεν είναι μόνο οικονομική κάτι που επισπεύθηκε με την γενικότερη κρίση. Είναι και χρεωκοπία αξιοπιστίας των Μέσων και του παρεχόμενου από αυτά προϊόντος. Όλες οι έρευνες (Ελληνικές και Ευρωπαϊκές) δείχνουν πως η συντριπτικά μεγάλη πλειονότητα των αποδεκτών αυτών των Μέσων (αναγνώστες, τηλεθεατές, ακροατές) δεν έχουν ιδιαίτερη υπόληψη σ' αυτά. Ο βαθμός αξιοπιστίας τους είναι ο μικρότερος στο σύνολο της Ε.Ε. Ανάλογα μικρή και η απήχηση (κυκλοφορίες, τηλεθεάσεις κλπ) στην κοινωνία.

Οι συνθήκες της εποχής ήταν πρόσφορες ώστε το καινούργιο που θα γεννιόταν να επιχειρούσε να καλύψει την ανάγκη της κοινωνίας για πληροφόρηση. Υπήρχαν όλες οι ικανές και αναγκαίες συνθήκες. Μια τεράστια και μοναδική ευκαιρία δηλαδή, το χρεοκοπημένο σύστημα διαπλοκής να αντικατασταθεί από ένα καινούργιο σύστημα που θα ανταποκρίνεται στα σημεία των καιρών. Με ελάχιστες ή μηδενικές εξαρτήσεις από οικονομικά ή πολιτικά κέντρα και με δημοσιογράφους που θα αφήνονται να κάνουν αυτό που γνωρίζουν καλά.

Την ευκαιρία αυτή, δείχνει να την πετάνε, να την αφήνουν αναξιοποίητη και αυτό που αναζητείται στην νέα τάξη πραγμάτων, είναι μια ανακύκλωση του παλιού συστήματος με την εισβολή μερικών νέων οικονομικά ισχυρών επιχειρηματιών στον χώρο. Ο Σαββίδης θα αντικαταστήσει ενδεχομένως τον Ψυχάρη ή τον Μπόμπολα, κάποιος άλλος ή ο ίδιος θα εμφανιστεί σαν ο σωτήρας του MEGA κ.ο.κ. Αλλάζοντας τα πρόσωπα, δεν αλλάζει την ουσία. Και αυτό είναι το πρόβλημα.

Ένα πρόβλημα στο οποίο συμμετοχή για την δημιουργία του έχει και η σημερινή κυβέρνηση η οποία ζήλωσε δόξα των προηγούμενων και αναπαράγει το σκηνικό προσπαθώντας να δημιουργήσει ευνοϊκό για την ίδια τοπίο. Και αυτό, αγνοώντας ακόμα και την αλήθεια εκείνη που λέει πως κανένα ΜΜΕ δεν κατάφερε ν' αλλάξει την αρνητική πορεία μιας κυβέρνησης παρότι το επιχείρησαν πολλές από αυτές στο παρελθόν. Ούτε η κυβέρνηση Σημίτη σώθηκε παρ ότι είχε ένα ευνοϊκό γι αυτήν μιντιακό τοπίο, ούτε αυτή του Καραμανλή, ούτε οι επόμενες. Το ίδιο θα συμβεί και με την σημερινή ακόμα και αν αύριο το πρωί η συντριπτική πλειονότητα των Μέσων έδειχναν ενθουσιασμένα από την πορεία της.

Από τον Ιανουάριο του 2015, η κυβέρνηση είχε την ευκαιρία να επιβάλει στοιχειώδεις όρους με τους οποίους θα παίζεται αυτό το άγριο παιχνίδι στον χώρο των μίντια. Διαφανής διαγωνισμός για τις τηλεοπτικές άδειες και όχι με μοναδικό κριτήριο επιλογής τα χρηματικά ποσά που θα δίνονται (με αποτέλεσμα να κυριαρχεί ο οικονομικά ισχυρός) αλλά και διαφορετικά κριτήρια επιλεξιμότητας, περιορισμός ή εξάλειψη του αμαρτωλού τριγώνου μίντια-τράπεζες-πολιτική εξουσία κ.ο.κ. Είχε το πλεονέκτημα το οποίο απλά φρόντισε να το εκμεταλλευτεί όχι υπέρ της κοινωνίας, αλλά υπέρ του εαυτού της. Και αυτό δεν φάνηκε μόνο τότε ή τώρα που προωθούσε Καλογρίτσες και Σαββίδηδες για να αποκτήσουν Μέσα που θα την στηρίζουν. Αλλά και πριν κερδίσει την εξουσία με τις κρυφές συναντήσεις του Τσίπρα με ισχυρούς ακόμα τότε εκδότες και καναλάρχες.

Η χαμένη-από την σημερινή κυβέρνηση-ευκαιρία, δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι θα δοθεί πάλι στο μέλλον. Και αυτό είναι το χειρότερο γιατί η λειτουργία των ΜΜΕ, το ιδιοκτησιακό καθεστώς, οι κανόνες με τους οποίους λειτουργούν και οι σκοπιμότητες που εξυπηρετούν συνδέεται με κάτι θεμελιακό για οποιαδήποτε κοινωνία, την πληροφόρηση... 

liberal.gr

Αλλάζουν οι ισορροπίες στα media μετά την απόκτηση ΔΟΛ από τον Μαρινάκη

Σημαντικές αλλαγές στο τοπίο των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης φέρνει η απόκτηση του Δημοσιογραφικού Οργανισμού Λαμπράκη από την Alter EGO του Βαγγέλη Μαρινάκη, ο οποίος αναδεικνύεται πλέον σε ισχυρό παίκτη στα media, καθώς αποκτά τον έλεγχο στις εφημερίδες ΒΗΜΑ, ΝΕΑ καθώς και το 22,11% του τηλεοπτικού καναλιού MEGA.

Ο κ. Μαρινάκης κατέθεσε προσφορά ύψους 22.892.000 ευρώ και αναδείχθηκε πλειοδότης. Συνολικά κατατέθηκαν, πλην της προσφοράς Μαρινάκη, άλλες δύο προσφορές. Μία από την Dimera του επιχειρηματία Ιβάν Σαββίδη ύψους 11,9 εκατ. και μία από την κυπριακή εταιρία Vegata ύψους 21 εκατ. ευρώ. Σύμφωνα με πληροφορίες, η τελευταία αυτή ετιαρία είναι συμφερόντων του Δημήτρη Μελισσανίδη. Σημειώνεται ότι υπήρξαν ακόμη δύο συμβολικές προσφορές.

Ο πλειοδότης επενδυτής θα αποκτήσει εκτός από τα παραπάνω και τις ιστοσελίδες IN.GR, BHMA.GR, και NEA.GR, τον ραδιοφωνικό σταθμό BHMA.FM, το 50% των μετοχών της “IRIS ΕΚΤΥΠΩΤΙΚΗ” και τέλος το 41,22% των μετοχών του πρακτορείου διανομής “ΑΡΓΟΣ”.

Δείτε το έγγραφο της δεσμευτικής προσφοράς που κατέθεσε η εταιρία του Β. Μαρινάκη:

Τι θα γίνει με το MEGA

Οι εξελίξεις γεννούν ωστόσο και ερωτήματα που αφορούν την αναδιαμόρφωση της κατάστασης στα ελληνικά μίντια, με πρώτο το μέλλον του MEGA. Υπενθυμίζεται ότι προσφάτως ο Ιβάν Σαββίδης απέκτησε το 19,63% των μετοχών του μεγάλου καναλιού. Ποσοστό περί το 34% ελέγχουν οι εταιρίες συμφερόντων Βαρδινογιάννη, ενώ ένα ποσοστό 13% ελέγχει η ΠΗΓΑΣΟΣ. Μικρότερα ποσοστά (κοντά στο 3%) έχουν οι επιχειρηματίες Ρέστης και Κοπελούζος. Με αυτά τα δεδομένα, το αποτέλεσμα της σημερινής δημοπρασίας επηρεάζει, όπως είναι προφανές, και τις ισορροπίες στο μετοχικό σχήμα του ΜΕGA.

Μια ενδεχόμενη συνεννόηση Μαρινάκη-Βαρδινογιάννη θα μπορούσε να οδηγήσει στον έλεγχο της πλειοψηφίας των μετοχών (κοντά στο 55%), κάτι που θα έδινε με τη σειρά του και έλεγχο του καναλιού, ωστόσο δεν υπάρχουν μέχρι στιγμής πληροφορίες για κάτι τέτοιο.

Εξελίξεις και στον ΠΗΓΑΣΟ

Σε καταγγελία των δανείων της εκδοτικής εταιρείας «Πήγασος» προχώρησαν, χθες Τρίτη, σύμφωνα με πληροφορίες, οι πιστώτριες τράπεζες. Με την επίδοση της καταγγελίας των δανειακών συμβάσεων, ξεκινά περίοδος 30 ημερών στη λήξη της οποίας δάνεια καθίστανται άμεσα απαιτητά.

Το σύνολο των οφειλών της Πήγασος στο τέλος Οκτωβρίου 2016 ανερχόταν σε 161,9 εκατ. ευρώ, εκ των οποίων μεγάλο μέρος παρουσίαζε καθυστέρηση άνω των 90 ημερών.

Εάν, λοιπόν, δεν αποδοθούν τα οφειλόμενα στις τράπεζες, αναμένεται να εκκινήσει διαδικασία ειδικής εκκαθάρισης, παρόμοια με εκείνη που ακολουθήθηκε στον ΔΟΛ.

Παρά το ραγδαίο χαρακτήρα των εξελίξεων στον χώρο των μίντια, τόσο η κυβέρνηση όσο και η αντιπολίτευση παρακολουθούν τα όσα συμβαίνουν, χωρίς προς το παρόν να έχουν κάνει κάποια επίσημη τοποθέτηση.

Τα ακίνητα του ΔΟΛ

Σημειώνεται, ακόμη, ότι στο πακέτο των ακινήτων του ΔΟΛ την υψηλότερη προσφορά κατέθεσε η ALPHA Αστικά Ακίνητα, με ποσό που ανήλθε στα 3.780.000 ευρώ. Η εταιρεία Σαντορίνη κατέθεσε προσφορά η οποία ανήλθε στα 3.001.123 ευρώ και η εταιρεία New Mile Ακίνητα με προσφορά στα 100.000 ευρώ.

thetoc.gr

Όταν πέφτει το ρεύμα φωνάζεις ηλεκτρολόγο. Όχι μαντροχαλαστή.

Όταν σου πέσει στο σπίτι το ηλεκτρικό και δεν ξέρεις πώς λειτουργούν οι ασφάλειες φωνάζεις τον ηλεκτρολόγο. Αν ο ηλεκτρολόγος δεν διορθώσει τη βλάβη φωνάζεις άλλον. Κι αν εμφανιστεί ένας ανειδίκευτος εργάτης και σου υποσχεθεί ότι θα στη φτιάξει με τα μισά λεφτά τον διώχνεις για απατεώνα. Δεν τον φέρνεις και μάλιστα δυο φορές!

Ο ελληνικός λαός βρίσκεται για Πέμπτη φορά σήμερα στην επικίνδυνη θέση να παραμείνει σε κατευθυνόμενη φτώχεια για πολλές δεκαετίες και να χάσει τη δυνατότητα να διαχειρίζεται τον πλούτο της χώρας του. Βρίσκεται στα πρόθυρα να του αρπαχτεί ο πλούτος από ξένους ιδιοκτήτες και διαχειριστές, και εκείνος- ο λαός- να είναι απλός φτηνός εργάτης και χρεωμένος για τουλάχιστον τις τρείς επόμενες γενιές.

Το έργο «σου παίρνω τη χώρα, την εκμεταλλεύομαι εγώ αφού εσύ είσαι ανίκανος να το κάνεις και σου πετάω ένα ξεροκόμματο για να ζήσεις» παίζεται στην Αφρική εδώ και δεκαετίες με μεγάλη επιτυχία. Με όχημα πάντα τα δάνεια και τα χρέη. Η γη ανήκει είτε σε ξένα κεφάλαια είτε σε εγχώρια βασίλεια ιθαγενών, που την παραχωρούν έναντι πινακίου φακής στις κυβερνήσεις, που είναι πειθήνια όργανα ξένων δυνάμεων.

Ο πλούτος είναι υποθηκευμένος για δεκαετίες σε δανειστές που έχουν εισχωρήσει χωρίς να χρειάζονται τα δάνειά τους παρά μόνο ως πρόφαση για να υποθηκευτούν οι πλουτοπαραγωγικές πηγές. Τα δάνειά τους κατασπαταλώνται από ιθαγενείς κυβερνήσεις που αγοράζουν όπλα και μισθοφόρους ώστε να κυβερνούν δια του τρόμου τους υπηκόους. Όπως εδώ αγοράζονται ψήφοι διορισμένων.

Οι ιθαγενείς έχουν περιοριστεί σε περιοχές που δεν έχουν πλουτοπαραγωγικό ενδιαφέρον για τους εκμεταλλευτές, οι οποίοι αγοράζουν ή νοικιάζουν τη γη για ψιχία και την εκμεταλλεύονται με ένταση. Τα κέρδη τα καρπούνται στο μεγαλύτερο όγκο τους εκτός χώρας και αφήνουν κάτι τις στις εντολοδόχους κυβερνήσεις. Ελάχιστα μένουν ως κόκκαλα για να επιζήσουν οι ιθαγενείς. Αν αυτό σας θυμίζει κάτι.

Οι χώρες είναι πλούσιες κα αποδίδουν τεράστια κέρδη είτε από το υπέδαφος σε μέταλλα και πολύτιμες πέτρες, είτε σε ορυκτά, σε αέρια, σε πρώτες ύλες σαν την ξυλεία, σε γεωργικά προϊόντα τεράστιας αφθονίας, σε αλιεύματα και σε αποδόσεις εμπορικών λιμανιών, σε καφέ, κακάο, ρύζι, ζαχαροκάλαμο, κόμι, μπαχαρικά, βαμβάκι, σιτηρά, καλαμπόκι και ο παράδεισος δεν έχει τέλος σε αφθονία.

Αλλά, αφού οι ιθαγενείς ήταν ανίκανοι να τα εκμεταλλευτούν και να ευημερήσουν ή δεν είχαν το ενδιαφέρον γιατί τους ένοιαζε μόνο να ζουν ήσυχα στα χωριά τους, τα εκμεταλλεύονται αυτοί που ξέρουν να παράγουν τον πλούτο.

Τα κέρδη πηγαίνουν στις ξένες εταιρίες που εκμεταλλεύονται, τυποποιούν, εμπορεύονται και εξάγουν τα προϊόντα και ένα ποσοστό μένει για τις εγχώριες διεφθαρμένες κυβερνήσεις που τα ιδιοποιούνται ανά φατρίες, συμμορίες και παραστρατιωτικές δυνάμεις.

Οι ιθαγενείς που εργάζονται στη γη, κάτω από τη γη και στις υπηρεσίες αμείβονται με ψίχουλα, αρκετές φορές ανίκανα να τους θρέψουν. Με πολλά εργατικά θύματα.

Τα κέρδη από τον τουρισμό είναι αστρονομικά και οι επισκέπτες της ηπείρου ξεπερνούν τους 150.000.000 το χρόνο. Οι περισσότεροι είναι εύποροι και όχι επιδοτούμενοι από τα ταμεία τους. Τα κέρδη πηγαίνουν στις αγγλικές, γαλλικές και γερμανικές κυρίως εταιρίες που εκμεταλλεύονται τις υποδομές, ενώ οι ιθαγενείς αμείβονται με ψίχουλα. Οι ιταλικές και αμερικάνικες εταιρίες κρουαζιέρας θησαυρίζουν και οι ντόπιοι κάτοικοι τους είναι πολύ χρήσιμοι να κοσμούν φολκλορικά το τοπίο.

Ο ενεργειακός πλούτος του υπεδάφους και του εδάφους (ορυκτά, ποτάμια, λίμνες, γεωθερμία), η θάλασσα και οι υποδομές παραγωγής και λειτουργίας (εργοστάσια και διανομείς) κατέχονται από ξένες εταιρίες οι οποίες θησαυρίζουν, καταστρέφουν αδιάφορα το περιβάλλον και αφήνουν ψίχουλα για δικαιώματα και ενοίκια σε κυβερνήσεις, τις οποίες κυβερνούν. Οι ιθαγενείς είναι αναλώσιμοι και «θα πρέπει να είναι και ευχαριστημένοι που έχουν δουλειά».

Συστήματα υγείας και παιδείας στηρίζονται κατά το ήμισυ από ξένες οργανώσεις του ΟΗΕ, μεγάλων ΜΚΟ και διεθνών εθελοντών και κατά το ήμισυ από τις κυβερνήσεις που αδυνατούν να στηρίξουν νοσοκομειακές υποδομές μεγάλου βαθμού με μέσα που να αρκούν για τα εκατομμύρια των αρρώστων που έχουν ανάγκη.

Βασική αιτία είναι ότι σχεδόν όλες οι κυβερνήσεις είναι απολύτως διεφθαρμένες και ενδιαφέρονται περισσότερο να ξοδεύουν τον προϋπολογισμό σε πηγές προσωπικής και εμφύλιας απολαβής παρά σε έργα που δεν θα τους αποδώσουν κέρδος. Η ευημερία της πατρίδας τους είναι άγνωστο κέρδος. Πατρίδα τους είναι τα στενά τους συμφέροντα.

Αυτές οι κυβερνήσεις και οι πανταχού παρόντες έμποροι είναι ικανότατες, έτσι, στη μοιρασιά τεράστιων ποσών από υπερτιμολογήσεις και μαύρη αγορά φαρμακευτικού και νοσοκομειακού υλικού, την ώρα που δίπλα τους πεθαίνουν εκατοντάδες χιλιάδες από έλλειψη μιας απλής αντιβίωσης ή ενός εμβολίου.

Φυσικά, οι κυβερνήτες ζουν διαρκώς με τη φοβία ενός εσωτερικού εχθρού, όταν δεν τον καλλιεργούν επίτηδες, και φροντίζουν να έχουν σε εγρήγορση τα πλήθη που τους ακολουθούν, έτοιμα να τους υπερασπιστούν με τη γνωστή παγκοσμίως τέχνη «ή αυτοί ή εμείς». Η τακτική αυτή καταλήγει σχεδόν πάντα με τη διαπίστωση «την πλήρωσαν χιλιάδες λαού κι εμείς την κοπανήσαμε σώοι».

Φυσικά η Αφρική δεν ανήκει στην ευρωζώνη. Αλλά, μήπως και η Ελλάδα που ανήκει, έχει γλιτώσει τη χρεωκοπία και την επιτροπεία και την οικονομική και πολιτική αιχμαλωσία; Όχι απλώς δεν την έχει γλιτώσει, αλλά από το 2015 μέχρι σήμερα βυθίζεται περισσότερο στην αγκαλιά της.

Αν αναλογιστεί κανείς τι ποσοστό κυριαρχίας είχε η χώρα επί του πλούτου της και επί των εργατικών και ασφαλιστικών δικαιωμάτων της τον Δεκέμβριο του 2014 και τι έχει σήμερα θα φρίξει. Αν συγκρίνει το προσδοκώμενο μέλλον τότε με το σημερινό θα φρίξει. Επειδή σήμερα δεν υπάρχει προσδοκώμενο μέλλον καλύτερο, Υπάρχει πολύ χειρότερο.

Οι μέρες που θα έρθουν θα είναι ανατριχιαστικές για τους μισούς τουλάχιστον Έλληνες και ξένους της χώρας. Οι απολαβές θα  γκρεμίζονται και τα βάρη θα πολλαπλασιάζονται. Το ρεύμα δεν θα έρχεται και ο ανειδίκευτος εργάτης θα καταστρέφει με την ασχετοσύνη του τον πίνακα ακόμα περισσότερο.

Από την άλλη, οι πρώτοι ηλεκτρολόγοι που κλήθηκαν να αποκαταστήσουν τη βλάβη αποδείχτηκαν κουτοπόνηροι απατεώνες. Ένας πού κάτι σκάμπαζε τα έσπασε με την ξένη εταιρία, πούλαγε τσαμπουκά σε λάθος μέρη και τον υπονόμευαν οι καλομαθημένοι γείτονες.

Οι ξένοι σύμβουλοι και δανειστές αποδείχτηκαν από ανίδεοι μέχρι άρπαγες της χώρας με σχέδιο. Στην Αφρική έχει πιάσει. Αρπάζεις τις πηγές του παραδείσου, πλουτίζεις και αφήνεις στους ιθαγενείς όσα ψίχουλα νομίζεις ότι αρκούν για να ζήσουν. Ταυτόχρονα, τους έχεις στο ίδιο τραπέζι να τρώνε μαζί σου και γράφει μπροστά τους «εταίροι». Ενώ από τη συμπεριφορά τους θα έπρεπε να γράφει «εταίρες».

Το έχω ξαναγράψει τον Δεκέμβριο του 2014 και την ίδια άποψη έχουν πλέον αρκετοί από το σόι του ανειδίκευτου εργάτη. Παιδιά, δεν την ξέρετε τη δουλειά και δε μαθαίνεται σε μια νύχτα. Κακώς την πήρατε. Δώστε τη σε κανέναν ηλεκτρολόγο προτού καεί όλο το σπίτι. Κι αν έχετε το μεράκι να γίνετε ηλεκτρολόγοι παρακολουθήστε από κοντά να μάθετε πώς γίνεται και άμα σοβαρευτείτε ξανάρχεστε. Αλλά, με δίπλωμα. Όχι μαντροχαλαστή.

Γ.Παπαδόπουλος- Τετράδης

liberal.gr

      

ΠΑΣΟΚ; Γιατί;

Του Θανάση Χειμωνά

Χθες το βράδυ είδαμε μία ακόμη δημοσκόπηση από αυτές που μας «βομβαρδίζουν» χωρίς σταματημό τα τελευταία χρόνια. Η συγκεκριμένη προβλήθηκε στον ΣΚΑΪ, προερχόταν από το Πανεπιστήμιο Μακεδονίας και τα αποτελέσματά της, μία από τα ίδια. Η Νέα Δημοκρατία κάνει νταμπλ σκορ με τον ΣΥΡΙΖΑ, το ΚΚΕ μάχεται με την Χρυσή Αυγή για την τρίτη θέση, ΑΝΕΛ, Ποτάμι, Ένωση Κεντρώων εκτός και ο γίγαντας Κυριάκος Βελόπουλος κάνει το pick του στην κατάταξη με το, διόλου ευκαταφρόνητο, 1 %.

Εγώ θα σταθώ στο ποσοστό του ΠΑΣΟΚ/ ΔΗΣΥ: 5,5 %. Μια ολόκληρη μονάδα κάτω από την προηγούμενη καταμέτρηση αλλά και 0,7 % κάτω από το σκορ των εκλογών του 2015. Όλες οι δημοσκοπήσεις κάπου εκεί δίνουν το ΠΑΣΟΚ. Ανάμεσα σε  5 με 7%. Και όλα αυτά τώρα που είμαστε χαλαροί. Σκεφτείτε όταν επιτέλους αποφασίσει να πάει ο Τσίπρας σε εκλογές τι θα ακολουθήσει. Τότε που η πόλωση θα χτυπήσει κόκκινο και η επιλογή θα είναι Ν.Δ. ή ΣΥΡΙΖΑ. Και εντάξει, το ΚΚΕ και η Χρυσή Αυγή διαθέτουν γερό «πυρήνα». Κουτσά-στραβά θα αντέξουν. Το ΠΑΣΟΚ όμως;

Έχω γράψει πολλά για τα αίτια που το ΠΑΣΟΚ –κατά τη γνώμη μου- δεν μπορεί να ξεκολλήσει από τον πάτο των δημοσκοπήσεων. Τώρα όμως σκέφτομαι πως ο λόγος είναι πολύ πιο απλός: Το ΠΑΣΟΚ κινείται στα χαμηλά γιατί πολύ απλά δεν μπορεί να δώσει μια πειστική απάντηση στην ερώτηση: «Γιατί να σε ψηφίσω;»

Όλα, μα όλα τα υπόλοιπα κόμματα, από την Νέα Δημοκρατία και τον ΣΥΡΙΖΑ έως τους Κυνηγούς και την Παναθηναϊκή Συμμαχία την έχουν την απάντηση. Μια απάντηση που σίγουρα δεν θα πείσει την πλειοψηφία αλλά θα κάνει κλικ σε κάποιους συμπατριώτες μας. Το ΠΑΣΟΚ διέθετε διαχρονικά πολλές απαντήσεις να δώσει. Από τον ενθουσιασμό και την αριστερή στροφή της Αλλαγής του Ανδρέα έως τον ευρωπαϊκό εκσυγχρονισμό του Κώστα Σημίτη. Αλλά και στα χρόνια της κρίσης, μέχρι και τις μέρες του Δημοψηφίσματος, το ΠΑΣΟΚ είχε να προτάξει μια λέξη: «Ευθύνη».  Μπορούσε να καυχιέται πως ήταν το μοναδικό κόμμα που είχε επιλέξει τον δύσβατο μεν, μοναδικό δε δρόμο για την σωτηρία της χώρας την εποχή που όλοι οι άλλοι ήταν απέναντι και έταζαν λαγούς με πετραχήλια. Από το ’16 όμως δεν υπάρχει ούτε αυτό. Γιατί λοιπόν να ψηφίσει κάποιος ΠΑΣΟΚ;  Γιατί να ψηφίσει ένα κόμμα που χρησιμοποιεί γλώσσα και επιχειρήματα περασμένων δεκαετιών, που εμφανίζει πάνω κάτω τα ίδια πρόσωπα με τα οποία πορευόταν τον προηγούμενο αιώνα; Υπάρχει άνθρωπος που να πιστεύει πως ένα κόμμα μπορεί έστω να μπει στη Βουλή με μόνο δέλεαρ το συναίσθημα και την –όχι και τόσο πρόσφατη- ιστορία του;

Οι επόμενες εκλογές, όποτε γίνουν, θα είναι πιθανότατα ζήτημα επιβίωσης για το ΠΑΣΟΚ. Είτε κατέβει σε αυτές με αυτό το όνομα είτε ως Δημοκρατική Συμπαράταξη είτε ως Πράσινη Θύελλα. Αν δεν αλλάξει μυαλά και ιδέες, αν δεν λανσάρει ένα νέο πολιτικό στυλ θα περάσει οριστικά στην ιστορία.

   

Η εκπαίδευση… στα θρανία του Survivor!

Στις 25 Μαΐου ψηφίστηκε από την Ολομέλεια της Βουλής ο νόμος για την επιλογή των διευθυντών των σχολικών μονάδων που αντικαθιστά τον προηγούμενο νόμο Μπαλτά–Κουράκη, ο οποίος κρίθηκε αντισυνταγματικός με απόφαση του ΣτΕ. Το υπουργείο Παιδείας προβάλλει το νέο σύστημα επιλογής διευθυντών ως ακόμη μια δόση του «νέου αέρα» που έχει φέρει στην εκπαίδευση.

Η επιστροφή στο παλιό σύστημα επιλογής διευθυντών (ενώ μένουν ανέγγιχτα το θεσμικό πλαίσιο της αξιολόγησης, η δομή της εκπαιδευτικής ιεραρχίας, οι αρμοδιότητες του διευθυντή και το αυταρχικό πλαίσιο λειτουργίας του σχολείου), με κριτήρια τα τυπικά προσόντα, την προϋπηρεσία και την επαναφορά της αμαρτωλής συνέντευξης μέσα από έναν διορισμένο μηχανισμό του Συμβουλίου Επιλογής, συνοδεύεται αυτή τη φορά με το μέτρο της «μη μοριοδοτούμενης και μη δεσμευτικής άποψης του Συλλόγου Διδασκόντων».

Σύμφωνα με τον νέο νόμο, ο Σύλλογος Διδασκόντων θα καλείται σε ξεχωριστή συνεδρίαση να συντάσσει πρακτικό μέσα από το οποίο θα «αποτιμά» τη συμβολή στο εκπαιδευτικό έργο, την προσωπικότητα και τη γενική συγκρότηση του κάθε υποψηφίου.

Η διαδικασία της «φανερής περιγραφικής αξιολόγησης» θα γίνεται στη βάση δεικτών αξιολόγησης μέσω ερωτηματολογίων τα οποία θα αποστέλλονται στα σχολεία έπειτα από υπουργική απόφαση και γνωμοδότηση του ΙΕΠ.

Να το πούμε καθαρά: Η διαδικασία εμπλοκής του Συλλόγου Διδασκόντων στην επιλογή των διευθυντών δεν είναι απλώς «καρικατούρα», επειδή η γνώμη του θα λαμβάνεται υπόψη μόνο συμβουλευτικά από τα υπηρεσιακά συμβούλια! Αποτελεί τμήμα της γενικότερης διαδικασίας αξιολόγησης που προβλέπεται στον ν. 4369/16 – Βερναρδάκη και προωθείται και στην εκπαίδευση.

Η διαδικασία αυτή δεν είναι τίποτε άλλο παρά η εφαρμογή του νόμου Βερναρδάκη για την αξιολόγηση των προϊσταμένων από τους υφισταμένους, αφού το 4ο Μνημόνιο προβλέπει ότι η αξιολόγηση στην εκπαίδευση πρέπει να συνάδει με την αξιολόγηση σε όλο τον δημόσιο τομέα. Ταυτόχρονα οι «ερωτήσεις αποτίμησης» ουσιαστικά εισάγουν τους δείκτες του Π.Δ. 152, που η κυβέρνηση δεν έχει καταργήσει.

Η αξιολόγηση όλων (εκπαιδευτικής μονάδας, στελεχών, εκπαιδευτικών) είναι σαφής μνημονιακή δέσμευση και αποτελεί βασικό στοιχείο του τριετούς σχεδίου για την εκπαίδευση που ανακοίνωσε το υπουργείο Παιδείας, όπου με σαφήνεια διατυπώνεται ότι θα στηρίζεται και στη νέα έκθεση του ΟΟΣΑ που θα δημοσιοποιηθεί στη διάρκεια του 2017.

Το υπουργείο Παιδείας επιχειρεί με έντεχνο τρόπο να παγιδεύσει και να «εκπαιδεύσει» τους εκπαιδευτικούς στην κουλτούρα της «αξιολόγησης» και μάλιστα από την πίσω πόρτα, αφού καλούνται να αξιολογήσουν τους υποψήφιους διευθυντές με τα κριτήρια που θέτει το ίδιο.

Και είναι προφανές ότι, όπως αυτοί θα κληθούν να αξιολογήσουν τους υποψήφιους διευθυντές -και μάλιστα χωρίς αυτή η αξιολόγηση να είναι μετρήσιμη-, έτσι και οι ίδιοι θα πρέπει να αποδεχτούν να αξιολογηθούν (μόνο που στη δική τους περίπτωση η αξιολόγηση θα είναι μετρήσιμη).

Οφείλουμε να θυμίσουμε στο σημείο αυτό ότι, σύμφωνα με την έκθεση της «περίφημης» Αρχής Διασφάλισης Ποιότητας Πρωτοβάθμιας και Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης (ΑΔΙΠΠΔΕ), πρώτος και βασικός στόχος είναι «να διασφαλιστούν οι διαθέσεις και οι στάσεις των εκπαιδευτικών για ενεργό εμπλοκή τους (στις διαδικασίες αξιολόγησης). Οι μορφές αυτοαξιολόγησης και εξωτερικής αξιολόγησης θα συνδυαστούν αφού έχει εμπεδωθεί κουλτούρα αξιολόγησης».

Από την άλλη, είναι πραγματικά άξιο απορίας το σκεπτικό με το οποίο ένας Σύλλογος Διδασκόντων, και μάλιστα ελλιπής (καθώς θα αποκλείονται οι αναπληρωτές καθηγητές - πολύ δημοκρατικό… βεβαίως, βεβαίως), θα αποφασίζει με πράξη συλλόγου για το κατά πόσο ένας υποψήφιος διευθυντής είναι ικανός να αναλάβει διευθυντικά καθήκοντα… σ’ ένα άλλο σχολείο!

Παράλληλα, αυτή καθ’ αυτή η πράξη συλλόγου είναι φανερό ότι, όταν δεν αποτελεί «ευχετήρια κάρτα», σε πολλές περιπτώσεις θα δημιουργήσει αντιπαραθέσεις και συγκρούσεις μέσα στα ίδια τα σχολεία (η συγκεκριμένη διάταξη εισάγει στα σχολεία κανιβαλιστικές συμπεριφορές τύπου Survivor), θα διασπάσει την όποια συνοχή και θα έχει και παρεπόμενα και συνέπειες...

Από την άλλη, η κριτική που γίνεται από το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης στους όρους με τους οποίους θα γίνουν οι κρίσεις των διευθυντών εκπαίδευσης (υπονοώντας ότι το υπουργείο Παιδείας έχει μεθοδεύσει την επιλογή των «δικών του παιδιών») αποκρύπτει επιμελώς το βασικό ζήτημα, που δεν είναι άλλο από τη φιλοσοφία και το ιεραρχικό πλέγμα της διοίκησης που «οικοδομεί» στελέχη τα οποία καλούνται να εφαρμόσουν μια πολιτική που γδέρνει την ήδη ρημαγμένη εκπαιδευτική γη.

Και οι αιτιάσεις δεν είναι τυχαίες καθώς, όπως είναι γνωστό, στο παρελθόν τόσο η Ν.Δ. όσο και το ΠΑΣΟΚ χρησιμοποίησαν τη δημόσια διοίκηση ως φέουδο και πάντα «ύφαιναν» όρους επιλογής των στελεχών του δημόσιου τομέα που πριμοδοτούσαν αποκλειστικά τους κομματικούς τους φίλους. Αρα έχουν την τεχνογνωσία και ο καβγάς γίνεται όχι για την πολιτική που θα εφαρμόσουν τα πρόσωπα που θα επιλεχθούν αλλά για τα ίδια τα πρόσωπα.

Από την άποψη αυτή το ποιος και πώς επιλέγεται στη θέση του στελέχους έχει σημασία, ωστόσο μεγαλύτερη σημασία έχει το θεσμικό πλαίσιο λειτουργίας των στελεχών εκπαίδευσης και η πολιτική που θα υπηρετήσει.

Και, βέβαια, στην περίπτωση που το νομοθετικό «πατρόν» των καθηκόντων δεν αλλάζει, στην περίπτωση που η εκπαίδευση συνεχίσει να «ζυμώνεται» με την άθλια μαγιά των μνημονιακών (και όχι μόνο) αντιεκπαιδευτικών νόμων, τότε δεν θα έχουμε τίποτε περισσότερο από έναν... φρέσκο και αναβαθμισμένο μηχανισμό επιβολής των μνημονιακών μέτρων στην εκπαίδευση.

Είναι φανερό ότι η λειτουργία των θεσμών δεν καθορίζεται από τις προθέσεις των προσώπων που συμμετέχουν σ’ αυτούς, αλλά από τις πολιτικές που τους συγκροτούν.

Και είναι επίσης φανερό ότι η όλη διαδικασία χρωματίζεται από την εφαρμογή των τριών μνημονίων και τις αντιλαϊκές πολιτικές κυβέρνησης, Ευρωπαϊκής Ενωσης και ΟΟΣΑ.

Η στελέχωση του Δημοσίου σε διοικητικό επίπεδο επιχειρείται στο πλαίσιο της εφαρμογής των παραδοτέων του Μνημονίου και συνδέεται με την άμεση και βαθύτερη προώθηση του σχολείου της αγοράς, τους μηδενικούς διορισμούς, την υποχρηματοδότηση, την αξιολόγηση.

Η θέση των διευθυντών εκπαίδευσης είναι πολιτική θέση, άσχετα με τον αν η κατάληψή της γίνεται με διορισμό, με «εκλογές», με ΑΣΕΠ, με προσόντα κ.λπ. Διαχρονικά, παίζει καθοριστικό ρόλο στην προώθηση και την εφαρμογή της κυβερνητικής πολιτικής.

Τα στελέχη στην εκπαίδευση, όπως και σε όλο το Δημόσιο, δεν επιλέγονται για να εφαρμόσουν φιλεκπαιδευτικές πολιτικές αλλά πολιτικές που βρίσκονται απέναντι από τα συμφέροντα του δημόσιου σχολείου, των μαθητών και των εκπαιδευτικών.

Χρήστος Κάτσικας

efsyn.gr

Νέα φωτογραφική διάταξη υπέρ Σαββίδη καταγγέλλει η αντιπολίτευση

Νέα φωτογραφική διάταξη στο ν/σ για τα προαπαιτούμενα υπέρ του Ιβάν Σαββίδη καταγγέλλουν βουλευτές της αντιπολίτευσης.

Ειδικότερα, στο άρθρο 16 του νομοσχεδίου Ενσωμάτωσης Οδηγίας, αναφέρει πως απαλλάσσεται από το φόρο υπεραξίας (άρθρο 13 του ν.2238/1994), η πώληση ή μίσθωση ακινήτου, στο οποίο λειτουργούσε επιχείρηση, μετά του τυχόν υφιστάμενου εξοπλισμού, σε άλλη επιχείρηση, «καθόσον δεν συνιστά μεταβίβαση επιχείρησης».

Ο βουλευτής της Δημοκρατικής Συμπαράταξης, Γιάννης Κουτσούκος, έκανε ειδική αναφορά στο άρθρο 16 του νομοσχεδίου με το οποίο προβλέπεται ότι η πώληση σε άλλη επιχείρησης, ή μίσθωση ακινήτου στο οποίο λειτουργούσε επιχείρηση, μετά του τυχόν υφιστάμενου εξοπλισμού, δεν συνιστά μεταβίβαση επιχείρησης για την επιβολή φόρου υπεραξίας. Η διάταξη καταλαμβάνει εκκρεμείς υποθέσεις για τις οποίες έχει ήδη επιβληθεί φόρος υπεραξίας.

«Πρέπει να μας απαντήσετε, γιατί η ρύθμιση την οποία έχετε βάλει στο άρθρο 16, έχει αναδρομικό χαρακτήρα και δεν έχει και χαρακτήρα μιας πάγιας ρύθμισης, για να διευκολύνει, αν θέλετε, τις μεταβιβάσεις ή τις επενδύσεις», ανέφερε ο Γιάννης Κουτσούκος σημειώνοντας ότι η κυβέρνηση με τη συγκεκριμένη διάταξη φωτογραφίζει μεταβιβάσεις:

«Φωτογραφίζετε μεταβιβάσεις που έγιναν πριν το 2013, και πριν αρχίσουμε να προκαλούμε για να μάθουμε στο τέλος ότι αφορά κάποιον κύριο Σαββίδη, καλό είναι να το εξηγήσετε στη Βουλή για να αποσείσετε από πάνω σας αυτό το άγος, ότι δηλαδή κάθε φορά κάποιους φωτογραφίζετε και κάποιους ευνοείτε», είπε ο βουλευτής της Δημοκρατικής Συμπαράταξης.

«Ξεκαθαρίζουμε ότι μιλάμε για μεταβίβαση της επιχείρησης με τον υφιστάμενο εξοπλισμό μόνο. Δεν μεταβιβάζονται ούτε τίτλοι ιδιοκτησίας, ούτε η φήμη και πελατεία», είπε η υφυπουργός Οικονομικών. Ως προς την αναδρομικότητα, είπε επίσης πως υπάρχουν πολλές εκκρεμείς υποθέσεις στα δικαστήρια και πως στόχος είναι να υπάρχει ενιαία αντιμετώπισή τους στις Δ.Ο.Υ., που κάνουν διαφορετικές ερμηνείες.

Από τη ΝΔ, ο Απόστολος Βεσυρόπουλος είπε ότι το άρθρο 16 εγείρει «πολύ σοβαρά ερωτηματικά»: «Περιμένουμε εξηγήσεις από την κυρία υπουργό, από τη στιγμή που η διάταξη περιλαμβάνει και εκκρεμείς υποθέσεις, ενώ δεν είναι σαφές τι θα γίνει για τις περιπτώσεις που ο φόρος έχει ήδη καταβληθεί», είπε ο βουλευτής της ΝΔ.

Στο άρθρο 16 αναφέρθηκε και ο βουλευτής του Ποταμιού Γ. Αμυράς: «Είμαστε υπέρ της φορο-ελάφρυνσης της επιχειρηματικής δραστηριότητας, διότι αυτή είναι η πιο σίγουρη οδός, μαζί με άλλες βεβαίως προϋποθέσεις, για να δημιουργηθούν νέες θέσεις εργασίας, ακόμη και αν αργεί εν μέρει χρονικά» είπε ο κ. Αμυράς και πρόσθεσε: «Εάν για παράδειγμα, εξαγοραστεί ένα κομμάτι μιας επιχείρησης για παράδειγμα το 17% του MEGA από τον κ. Σαββίδη, σε αυτή την περίπτωση τι γίνεται; Θα αγοράσει, θα πάρει τα στούντιο, θα πάρει τον εξοπλισμό, θα πάρει τα κτίρια, θα πάρει και ένα ποσοστό 17% και σε αυτή την περίπτωση ο κ. Σαββίδης έχει την υποχρέωση για να πληρώσει ή απαλλάσσεται; Το φέρνω ως υπόθεση εργασίας», είπε ο Γ. Αμυράς.

Η υφυπουργός Κ. Παπανάτσιου επιφυλάχθηκε να τοποθετηθεί συνολικά σε επόμενη συνεδρίαση.

iefimerida.gr 

Χορτοφάγος σε χασαποταβέρνα

Του Περικλή Κοροβέση

Υπάρχει ένας τρόπος σκέψης που είναι ευρύτατα διαδεδομένος: Είναι το δίλημμα: «Τι να διαλέξω; Ενα μικρό κακό ή ένα μεγάλο κακό;» και η απάντηση έρχεται αβίαστα. Το μικρό κακό είναι το καλύτερο.

Στο ερώτημα να επιλέξουμε ανάμεσα στο καλό και το κακό η απάντηση είναι προφανής. Αν και βέβαια εδώ υπάρχει ένα φιλοσοφικό πρόβλημα. Ποιο είναι το καλό και ποιο είναι το κακό -αρχαίο ερώτημα-, όταν το κακό παρουσιάζεται σαν καλό και το καλό σαν κακό. Κατά κανόνα, είναι η εξουσία που τα ορίζει και έχει να κάνει με τα συμφέροντά της και όχι με την αντικειμενική πραγματικότητα.

Η θεωρία του μικρού και μεγάλου κακού βρίσκει την πλήρη δικαίωσή της στην πολιτική και συχνά γίνεται το βασικό επιχείρημα για να υποστηρίξει μια παράταξη την ύπαρξή της. Ακούμε συχνά πυκνά από τους εναπομείναντες συριζαίους:

Εντάξει, ψηφίζουμε μέτρα με τα οποία διαφωνούμε, αλλά θα είναι καλύτερα να έρθει ο Κούλης και η Ν.Δ.; Με άλλα λόγια, κάνουμε και εμείς κακό στη χώρα αλλά είναι πολύ μικρότερο από αυτό που θα κάνουν οι άλλοι. Αρα υπηρετούμε το καλύτερο δυνατόν.

Το ίδιο δίλημμα μπήκε και με τις προεδρικές εκλογές στη Γαλλία. Μακρόν ή Λεπέν. Και η πλάστιγγα αυτής της λογικής έγειρε από τη μεριά του Μακρόν, άσχετα αν η πολιτική του θα οδηγήσει πιθανότατα σε θρίαμβο της Ακροδεξιάς στις επόμενες εκλογές. Για πολλούς Γάλλους το κόμμα της Μαρίν Λεπέν δεν εκφράζει τον σύγχρονο φασισμό αλλά τους δεξιούς Ρεπουμπλικανούς πατριώτες.

Αλλά υπάρχει και μια άλλη λογική που δεν επιλέγει τις μερίδες του κακού, μικρές ή μεγάλες. Να πάρουμε το παράδειγμα ενός Ινδού γκουρού χορτοφάγου, που φιλοξενείται στην Ελλάδα και τον οδηγούν σε μια διάσημη χασαποταβέρνα.

Δεν υπάρχει περίπτωση να φάει παϊδάκια γιατί είναι μικρότερο κακό από τη σουβλιστή γουρούνα. Απλώς ο άνθρωπος θα σηκωθεί να φύγει. Η λογική λοιπόν του μικρότερου κακού μπαίνει μέσα στη λειτουργία της χασαποταβέρνας. Με άλλα λόγια, του πολιτικού συστήματος.

Ο ΣΥΡΙΖΑ μπήκε στην καρδιά του συστήματος, το θεμελίωσε σε μια εποχή που κανένα από τα παραδοσιακά κόμματα δεν μπορούσε να κυβερνήσει, για να συνεχίσει τη δική τους πολιτική. Προσπάθησε να προσφέρει και μια αριστερή σάλτσα ως άλλοθι. Αλλά αυτά τα καρυκεύματα α λα Τσίπρα, νόστιμα στην προεκλογική περίοδο, είχαν ημερομηνία λήξης. Οταν ο ΣΥΡΙΖΑ έγινε κυβέρνηση έπεσε στην παγίδα της δικής του ρητορικής.

Τα προεκλογικά ψέματα που γοήτευσαν ένα μεγάλο μέρος ψηφοφόρων και του επέτρεψαν με μια ανίερη συμμαχία να γίνει κυβέρνηση, τώρα γίνονται μπούμερανγκ, π.χ. τα περίφημα μέτρα προστασίας των πλέον ευάλωτων κοινωνικών στρωμάτων, που τόσο πολύ διαφημίστηκαν από την κυβερνητική προπαγάνδα και τα δημοσιογραφικά παπαγαλάκια του ΣΥΡΙΖΑ.

Το τελευταίο μνημόνιο, που ψηφίστηκε πρόσφατα στη Βουλή, σήμανε την κατάργηση όλων των επιδομάτων των φτωχών («Εφ.Συν.» 23.5.17). Δηλαδή, μαζική παραγωγή ακόμα πιο εξαθλιωμένων ανθρώπων. Εδώ τι να σου κάνουν τα ψέματα;

Κάποιοι καλοπροαίρετοι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ (τώρα, καλοπροαίρετος και μνημόνια πώς πάνε μαζί είναι ένα μυστήριο), που δεν ξεχνούν παλιές φιλίες και κοινούς αγώνες, καμιά φορά όταν βρισκόμαστε τυχαία μου θέτουν το ερώτημα: Καλή και ευπρόσδεκτη η κριτική, αλλά ποιες είναι οι δικές σας προτάσεις; Και με τον φόβο να γίνω κουραστικός, ας επαναλάβω μερικά πράγματα που έχουν ήδη ειπωθεί.

Πρώτο, το πάγωμα του χρέους. Δηλαδή δεν πληρώνουμε τίποτα μέχρι να δούμε ποιο είναι το πραγματικό χρέος. Δεύτερο, μείωση των στρατιωτικών δαπανών στο μέσο ευρωπαϊκό επίπεδο (οι στρατιωτικές δαπάνες της Ελλάδας είναι από τις υψηλότερες στον κόσμο).

Καμία μείωση σε μισθούς και συντάξεις και εγγυημένο ελάχιστο εισόδημα για όλους. Πλαφόν στους ανώτερους μισθούς. Σχεδιασμός μιας οικονομίας που να παρέχει αυτάρκεια σε όλα τα αγαθά.

Γιατί να φέρνουμε πατάτες από την Αίγυπτο, σκόρδα από την Κίνα και λεμόνια από την Αργεντινή; Επενδύσεις σε έργα υποδομής. Παιδεία και Υγεία. Διαχωρισμός Κράτους – Εκκλησίας για να απελευθερωθεί η Ορθόδοξη Εκκλησία από την κηδεμονία του κράτους, που τη μετατρέπει σε ακόμα μία υπηρεσία του.

Επένδυση στον πολιτισμό και την παράδοση για την πορεία μιας πολιτιστικής άνοιξης και να σπάσουμε την απομόνωση και την κατάθλιψη. Σταματάω εδώ γιατί υπάρχουν και πολλά άλλα. Αυτά, έτσι, δειγματοληπτικά. Χωρίς να προσθέσουμε βέβαια πως χωρίς εθνικό νόμισμα δεν υπάρχει εθνική ανεξαρτησία.

Και η στάνταρ απάντηση είναι: «Καλά όλα αυτά, αλλά δεν γίνονται. Η πολιτική είναι η τέχνη του εφικτού. Μακάρι να μπορούσαμε να τα κάναμε. Είμαστε υποχρεωμένοι να ψηφίσουμε νόμους με τους οποίους δεν συμφωνούμε. Αλλά με τα αντισταθμιστικά μέτρα που θα πάρουμε θα βγούμε από την κρίση».

Και εγώ με το φτωχό μου το μυαλό σκέφτομαι: Αμα υπογράφεις κάτι που δεν πιστεύεις, δεν είναι δήλωση μετανοίας; Και μήπως το Πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης λέγεται τώρα αντιστάθμισμα;

efsyn.gr 

Ο Μητσοτάκης ήταν μειοψηφία στη Ν.Δ…

Του Γιάννη Παντελάκη

Κι όμως, ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης που έφερε το 1990 τη Νέα Δημοκρατία στην εξουσία μετά από πολλά πέτρινα χρόνια στην αντιπολίτευση, αποτελούσε πάντα μειοψηφία στο κόμμα του. Δεν ήταν -για την πλειονότητα του παραδοσιακού ακροατηρίου της λαϊκής δεξιάς-ο εκλεκτός τους. Απλά, ήταν ο μόνος που θα μπορούσε να σταθεί με κάποια επάρκεια απέναντι στον Ανδρέα Παπανδρέου τα χρόνια εκείνα και να τους δώσει πολλές πιθανότητες για την πολυπόθητη εξουσία. Παρέμεινε μειοψηφία  μέσα στο κόμμα και ως ιδεολογική άποψη και τα επόμενα χρόνια.

Προφανώς και δεν είναι ώρα για την αποτίμηση ενός ανθρώπου που πρωταγωνίστησε στην νεότερη πολιτική ιστορία.  Η δουλειά αυτή άλλωστε ανήκει κατά βάση στους ιστορικούς και όχι στους εφήμερους αναλυτές που κρίνουν  επηρεασμένοι από τα σημεία των καιρών. Ωστόσο, αυτό δεν μας δεσμεύει να καταγράψουμε με σεβαστή απόσταση από θετικές και ιδιαίτερα αρνητικές προσεγγίσεις μια πραγματικότητα που αφορά στην πορεία του μέσα στη Ν.Δ. Μια καταγραφή με δημοσιογραφικά κριτήρια από κάποιον που για επαγγελματικούς και μόνο λόγους παρακολουθούσε την εποχή εκείνη τις πολιτικές διεργασίες στη Ν.Δ. και πολιτικά δεν είχε καμία σχέση με αυτή.

Το 1981 βρήκε τη Νέα Δημοκρατία σε μια από τις μεγαλύτερες κρίσεις στην ιστορία της. Η εκλογική ήττα από το ΠΑΣΟΚ ήταν βαριά, την χρεώνεται ο Γ. Ράλλης ο οποίος θέτει την παραίτησή του στην διάθεση του κόμματος. Νέος πρόεδρος εκλέγεται ο Ευάγγελος Αβέρωφ με αντιπάλους τους Κ.Στεφανόπουλο και Ι.Μπούτο. Ο Αβέρωφ δεν καταφέρνει κάτι θεαματικά καλύτερο στις επιδόσεις του κόμματος, βελτιώνει μεν το ποσοστό στις Ευρωεκλογές του 1984, ωστόσο τις χάνει κι αυτός από τον Παπανδρέου. Ακολουθεί μια νέα εσωκομματική κρίση, ο Αβέρωφ παραιτείται και για λόγους υγείας και τότε μπαίνει ένα κρίσιμο ερώτημα. Ποιος μπορεί  επιτέλους να ξανά-φέρει τη Ν.Δ. στην εξουσία;

Οι υποψήφιοι είναι δυο, ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης και ο Κωστής Στεφανόπουλος. Αυτός που ταιριάζει με το ιδεολογικό προφίλ του κόμματος είναι ο δεύτερος, προέρχεται από τη λαϊκή δεξιά, είναι έντονα συντηρητικός και θεωρείται από την πλειονότητα της εκλογικής βάσης του κόμματος τουλάχιστον, ο συνεπής συνεχιστής για την ηγεσία. Όμως, τον πρόεδρο της Νέας Δημοκρατίας την εποχή εκείνη, δεν τον εκλέγει η κομματική βάση, αλλά η κοινοβουλευτική ομάδα. Οι βουλευτές δηλαδή, επαγγελματίες της πολιτικής οι οποίοι αυτό που επιθυμούν δεν είναι μια ιδεολογική συνέπεια, αλλά έναν άνθρωπο που θα περιορίσει την παντοδυναμία του ΠΑΣΟΚ, έναν αντί-Ανδρέα που θα τους φέρει στην εξουσία.

Οι βουλευτές αυτοί, με μεγάλη διαφορά (70-40) ψηφίζουν τον Μητσοτάκη για την ηγεσία της Ν.Δ. Στην επιλογή τους κυριάρχησε η πολιτική επιβίωση, όλα τα υπόλοιπα που συνόδευαν τον Μητσοτάκη (προέλευση από τον κεντρώο χώρο και όχι την παραδοσιακή δεξιά, αποστασία κ.α.), στην συγκεκριμένη περίοδο αποτελούσαν λεπτομέρειες. Το μεγάλο ζητούμενο ήταν η επαναφορά στην εξουσία με κάθε τρόπο. Στις εκλογές της επόμενης χρονιάς (1985), ο Μητσοτάκης ανεβάζει τα ποσοστά της Ν.Δ. αλλά χάνει τις εκλογές. Η ποσοστιαία άνοδος του δίνει μια ακόμα ευκαιρία να συνεχίσει παρότι «ξένο σώμα», κάτι που θα αντιληφθεί έντονα τα επόμενα χρόνια από την εσωκομματική αμφισβήτηση που είχε. Και μέχρι το 1990 που ανέβασε τη Ν.Δ. στην εξουσία και τα τρία χρόνια που βρέθηκε σ' αυτήν.

Αναφερόμενος στον θάνατο του Μητσοτάκη, ο Α. Ανδριανόπουλος σημείωσε πως «τον Μητσοτάκη τον υπονόμευσε και η ίδια η παράταξή του». Και είχε δίκιο, ο Ανδριανόπουλος γνωρίζει καλά και γιατί ήταν υπουργός την εποχή εκείνη και γιατί είχε γίνει δέκτης της βαθιάς ενόχλησης ενός μεγάλου κομματιού της στελεχιακής βάσης της Ν.Δ. για την πολιτική που επιδίωκαν να ασκηθεί. Ενα μεγάλο και ισχυρό κομμάτι της Ν.Δ. αντιδρούσε έντονα και στα σχέδια ιδιωτικοποίησης (π.χ. του ΟΤΕ) που επιχείρησε ο Μητσοτάκης την περίοδο 1990-1993 και στην διαχείριση των εθνικών θεμάτων, όπως αυτό της FYROM. Οι αντιδράσεις ήρθαν και από το πολιτικό προσωπικό αλλά και από συνδικαλιστικές οργανώσεις της Ν.Δ. Το οικονομικά φιλελεύθερο μοντέλο που επιδίωκε συναντούσε πολλές αντιδράσεις και απο τα μέσα και όχι μόνο από την αντιπολίτευση.

Είναι ενδεικτικό πως για μια περίπου δεκαετία από την πτώση της κυβέρνησης Μητσοτάκη, η Ν.Δ. δεν κατάφερε να κερδίσει πάλι την εξουσία. Έμεινε στην αντιπολίτευση από το 1993 μέχρι το 2004...

liberal.gr

Ούτε αγανακτισμένοι, ούτε Δημοκράτες. Απλώς απολίτιστοι

Παλιότερα έφριττα με τις ανθρωποειδείς αναρτήσεις στο διαδίκτυο και με τον όγκο της βλακείας που το πλημμυρίζει. Εδώ και καιρό τα βλέπω αυτά με άλλο μάτι. Το διαδίκτυο δεν εκχυδάισε τα πλήθη. Απλώς έδωσε την ευκαιρία στον καθένα για πρώτη φορά να αποκτήσει ατομικό δημόσιο λόγο. Και στους χυδαίους. Σε μια πόλη είναι πιο χρήσιμο οι κατσαρίδες και τα ποντίκια να είναι στο φως αντί να κρύβονται στα υπόγεια των σπιτιών. Μπορείς έτσι να τα εξαφανίσεις ή να τα μεταλλάξεις.

Αφορμή πήρα από τα σχόλια που αναφέρονται στην απόπειρα κατά Παπαδήμου και σ εκείνα που ακολούθησαν αμέσως με το θάνατο του Κ. Μητσοτάκη. Να αντιτίθεσαι σε μια πολιτική και να την αντιπαλεύεις είναι άλλο πράγμα από το να μη σέβεσαι. Επειδή αν δε σέβεσαι αυτοκαταργείσαι! Ο λόγος είναι απλός:

Όλοι εκείνοι που ωρύονται κατά των πολιτικών που ασκήθηκαν στη χώρα, ωρύονται γιατί υποτίθεται ότι τις θεωρούν ανήθικες, αντίθετες σε αξιακούς κανόνες ανθρωπισμού και πολιτισμού και Δημοκρατίας. Το γράφουν άλλωστε!

Πώς γίνεται να υπερασπίζεσαι ηθικούς κανόνες όταν βρίζεις δημόσια πάνω από έναν νεκρό, τον Κ. Μητσοτάκη, όπως έκανε χτες ο αντιπεριφερειάρχης Β. Αττικής Γιώργος Καραμέρος, που υποτίθεται ότι είναι οικολόγος και ειρηνιστής! Τι ηθική εκπροσωπείς!

Πώς γίνεται να υπερασπίζεσαι αξιακούς κανόνες ανθρωπισμού όταν εύχεσαι δημόσια τον ακρωτηριασμό ή το θάνατο άλλου ανθρώπου, όπως έκανε προχτές ο Γ Φιλιππάκης, που υποτίθεται ότι εξοργίζεται με την καταπάτηση αξιακών κανόνων! Τι αξίες εκπροσωπεί!

Πώς γίνεται να υπερασπίζεσαι την ηθική στην πολιτική όταν εκμεταλλεύεσαι έναν νεκρό για να επιτεθείς σε έναν ζωντανό, τον Κ Σαμαρά, όπως έκανε χτες ο Π Καμμένος στο συλλυπητήριο μήνυμά του, που υποτίθεται ότι κόπτεται για τον πολιτικό σεβασμό!

Απλώς, δεν γίνεται. Οι επώνυμοι της δημόσιας σφαίρας που ανέφερα και οι χιλιάδες επώνυμοι και ψευδεπώνυμοι των social media, που πλημμύρισαν μετά τη βόμβα κατά Παπαδήμου και τον θάνατο του Κ Μητσοτάκη το διαδίκτυο με βρισιές και χυδαιότητες δεν έχουν καμιά αγανάκτηση που τους έκανε απολίτιστους. Απλώς είναι απολίτιστοι.

Οι πραγματικοί αγανακτισμένοι δεν κάθονται να βρίζουν με το πληκτρολόγιο μέσα στην ασφάλεια και τη βολή του σπιτιού τους ή του γραφείου. Βγαίνουν στους δρόμους και εξεγείρονται. Κάθε μέρα. Μέχρι να κερδίσουν ή να χάσουν τελειωτικά. Αλλά, τέτοιους αγανακτισμένους δεν έχουμε δει εδώ και τρία χρόνια, με αποτέλεσμα να το επικαλείται και ο πρωθυπουργός ως ένδειξη ανοχής της πολιτικής του! Για ποια αγανάκτηση μιλάμε!

Οι επώνυμοι, πάλι, της δημόσιας σφαίρας κατέχουν το προνόμιο να έχουν θεσμικό ρόλο. Καρέκλα. Και η καρέκλα έχει την ισχύ να ακούγεται χωρίς να βρίζει και να ασεβεί. Επειδή δεν μιλάει αυτός που κάθεται. Μιλάει η καρέκλα του. Όταν κάθεσαι σε δημόσια καρέκλα παύεις να έχεις προσωπικό δημόσιο λόγο. Ισχύει από τη χερσόνησο της Καμτσάκας στη Σιβηρία μέχρι την Αλάσκα ταξιδεύοντας δυτικά, σε όλο τον πλανήτη.

Ο πρωθυπουργός δεν δικαιούται να μιλάει δημόσια σαν ιδιώτης για όσο χρόνο κατέχει την καρέκλα. Είναι υποχρεωμένος να προσέχει τι λέει γιατί μιλάει ως πρωθυπουργός. Το ίδιο ισχύει για καθέναν που κατέχει δημόσια θέση και δημόσιο λόγο για όσο καιρό τα κατέχει.

Στην Ελλάδα υπάρχει μια φάμπρικα τα τελευταία χρόνια, στην οποία ο κάθε επώνυμος πολιτικός ή δημοσιογράφος ανοίγει το στόμα του και λέει ό,τι θέλει, εγείροντας το δικαίωμα ελευθερίας λόγου του πολίτη και όχι της θέσης του! Παγκόσμιο φαινόμενο ανευθυνότητας.

Ο Γ Φιλιππάκης οφείλει να ξέρει ότι γράφει σαν δημοσιογράφος. Δεν έχει ιδιωτικό λόγο σε δημόσια θέα. Δεν υπάρχει τέτοιος διαχωρισμός. Ο κ Καραμέρος μιλάει δημόσια ως αντιπεριφερειάρχης. Δεν υπάρχει ως φυσικό πρόσωπο μέχρι το τέλος της θητείας του. Ο κ Καμμένος μιλάει δημόσια ως υπουργός Άμυνας και ως τίποτε άλλο. Κι αυτά ισχύουν για όλες τις ιδιότητες που προανέφερα. Όχι στην Ελλάδα. Σε όλο τον κόσμο χωρίς εξαίρεση!

Αυτά όλα διδάσκονται ήδη στα σχολεία σε όλες τις χώρες. Εκτός από εδώ μάλλον. Όπως διδασκόταν στα σπίτια και στα σχολεία ο σεβασμός στους νεκρούς. Υπό πολύ πιο άγριες πολιτικές και οικονομικές συνθήκες. Μάλλον σταμάτησε. Μαζί με όλη την Παιδεία τού πώς εξημερώνεται και εξανθρωπίζεται και εκπολιτίζεται κανείς.

Ο Φλωράκης με τον Κύρκο συγκυβέρνησαν με τον Μητσοτάκη και τον Τζανετάκη. Ο στρατηγός Τσακαλώτος έδωσε τα χέρια με τον Βαφειάδη. Ο Γλέζος αγκαλιάστηκε με τον Φούχτελ. Προφανώς οι επαναστάτες του διαδικτύου είναι πιο επαναστάτες από τους μπαρουτοκαπνισμένους!

Όπως γράφω κουραστικά, η ελληνική κοινωνία είναι σε πολιτισμική παρακμή. Αυτή είναι η αιτία των δεινών της. Δεν γαλουχήθηκε από τις ηγεσίες της για να αντιμετωπίσει τα δύσκολα, αλλά μόνο τα εύκολα. Καλομαθημένη και υπερπροστατευμένη από κράτος και συγγενείς, παράγει μουγκανισμούς αντί για λόγο, και στείρο συναισθηματισμό αντί για λογική. Όχι όλη. Αυτά κυριαρχούν. Τα δείχνουν στο λαό τα πρότυπα. Οι δημόσιοι λειτουργοί.

Υπό αυτές τις συνθήκες, το επικίνδυνο με το διαδίκτυο είναι ότι ενώ καθένας χυδαίος μόνος του αισθανόταν αδύναμος και ενοχικός, βλέποντας κι άλλους όμοιους γύρω του δυναμώνει και απενοχοποιείται.

Από την άλλη πλευρά, όπως είπα στην αρχή, το διαδίκτυο έδωσε την ευκαιρία σε όλη τη χυδαιότητα να έχει κι αυτή δημόσιο λόγο, όπως και οι υπόλοιποι πολίτες. Δίνει έτσι την ευκαιρία στη χυδαιότητα να αναμετρηθεί ανοιχτά με τον πολιτισμό στη δημόσια αρένα. Και είναι πια στο χέρι του πολιτισμού να κερδίσει ή να χάσει.

Το ερώτημα είναι: Υπάρχει συγκροτημένη πολιτεία για να διδάξει και να υπερασπιστεί έναν Πολιτισμό; Υπάρχουν πολιτικοί και πολίτες να τον υπερασπίζονται κάθε μέρα με το παράδειγμά τους; Αυτό είναι το ζητούμενο.

Γ. Παπαδόπουλος- Τετράδης   

liberal.gr