Ο ευτελισμός της ελληνικής κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας

Όποιος απορεί από πού αντλούν οπαδούς τα κόμματα και οι ομάδες που αποστρέφονται τη Δημοκρατία δεν έχει παρά να στρέψει το βλέμμα του στο ελληνικό κοινοβούλιο. Εκεί θα βρει την αιτία του κακού. Όταν η ίδια η Βουλή απαξιώνει τον εαυτό της και το ρόλο της ως εκφραστή της Δημοκρατίας δεν περιμένουμε από τους πολίτες να έχουν απαιτήσεις και πίστη στη Δημοκρατία.

Τρανό παράδειγμα εξευτελισμού της κοινοβουλευτικής διαδικασίας είναι και το νομοσχέδιο 1.000 σελίδων, που κατέθεσε το Σάββατο αργά το βράδυ η κυβέρνηση και το οποίο περιλαμβάνει το πακέτο των 140 μέτρων που συμφώνησε με τους δανειστές σε βάρος των Ελλήνων πολιτών. Τα αχρείαστο Τέταρτο μνημόνιο.

Το μνημόνιο- πολυνομοσχέδιο θα εισαχθεί σήμερα Δευτέρα στις αρμόδιες κοινοβουλευτικές επιτροπές για συζήτηση σήμερα και αύριο με τη διαδικασία του κατεπείγοντως και την Πέμπτη θα τεθεί σε ψηφοφορία στη Βουλή με την ίδια διαδικασία!

Είναι προφανές ότι η κυβέρνηση δεν αισθάνεται την ανάγκη να διαβάσουν το νομοσχέδιο οι βουλευτές της για να το ψηφίσουν. Μια αρπακόλα ματιά με τις απαραίτητες ορμηνίες από τους πολιτικούς ινστρούχτορες είναι αρκετή. Άλλωστε, οι λοβοτομημένοι αριστεροί εγκέφαλοι ψηφίζουν ό,τι νάναι. Όπως και οι πρώην Καραμανλικοί  συγκυβερνήτες τους.

Ο Στάθης Παναγούλης, πρώην βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ  και νυν ανεξάρτητος ήταν καταπέλτης για τους πρώην συναδέρφους του. Έστειλε μια λιτή επιστολή την περασμένη εβδομάδα στον πρόεδρο της Βουλής και του ζητούσε να δώσει αμέσως το πολυνομοσχέδιο στους βουλευτές για μελέτη με τη «δολοφονική» επισήμανση:

«Πρέπει να ξέρετε ότι υπάρχουν και βουλευτές που δεν είναι σε διατεταγμένη υπηρεσία»!

Η κυβέρνηση, λοιπόν, δεν αισθάνεται ούτε καν την ανάγκη να υπάρχει και υπεύθυνα ενημερωμένη αντιπολίτευση στα ανύπαρκτα χρονικά περιθώρια μελέτης των 1.000 σελίδων μέτρων. Η άσκηση αντιπολίτευσης σε επίπεδο σοβαρότητας και όχι εξυπνακισμών και αλήτικων εκφράσεων δεν είναι στην κουλτούρα των συγκυβερνητών, όπως έχουν αποδείξει και οι δυο στη Βουλή.

Και αν αυτά συμβαίνουν με πολλά νομοσχέδια, περίπου σαν παγιωμένο κοινοβουλευτικό ήθος, εδώ έχουμε να κάνουμε με έναν νόμο που θα καθορίζει την τύχη των πολιτών για τουλάχιστον 6 χρόνια ακόμα, αλλά και την πολιτική των κυβερνήσεων μετά και από τη σημερινή κυβέρνηση.

Η Βουλή, λοιπόν, έχει ήδη καταργήσει τον εαυτό της και την όποια εθνική ανεξαρτησία με την ψήφιση του α’ μνημόνιου, που επέτρεπε στον υπουργό των Οικονομικών να περνάει μέτρα χωρίς να απαιτείται η έγκριση της πλειοψηφίας του κοινοβουλίου.

Πριν απ αυτό είχε ήδη απαξιώσει τον εαυτό της με τα δήθεν κατεπείγοντα νομοσχέδια που κατέθεταν οι κυβερνήσεις μόνο και μόνο για να επιβάλλονται στα κόμματα της αντιπολίτευσης. Και με τις εγκρίσεις άρθρων νύχτα, χωρίς οικονομοτεχνικές μελέτες, έτσι, επειδή οι κυβερνήσεις ήθελαν να άρχουν χωρίς έλεγχο. «Ποιος είσαι εσύ που θα μου πεις τι θα κάνω», κατά το κομπλεξικό ρωμέικο.

Και ενώ αυτά συνέβαιναν επί τουλάχιστον 35 χρόνια πριν ενσκήψει στη χώρα η λαίλαπα ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, ετούτοι εδώ, που έλεγαν πως θα’ ταν άλλοι, έχουν καταντήσει το κοινοβούλιο κουρελόχαρτο αντί για ναό της Δημοκρατίας με διαρκείς παραβιάσεις του κανοινισμού και διαρκείς νομοθετήσεις παράνομων νόμων που πέφτουν σωρηδόν στα δικαστήρια. Επειδή η Δημοκρατία δεν τους αφορά.

Και δεν τους αφορά η Δημοκρατία επειδή η Δημοκρατία προϋποθέτει ηθική. Δηλαδή αίσθημα Δικαίου. Οι βουλευτές των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, και κυρίως του ΣΥΡΙΖΑ, έχουν για σημαία τους τη Λενινιστική ηθική. Σύμφωνα με την οποία η ηθική είναι μια μικροαστική στρέβλωση και συνήθεια.

Και, σύμφωνα μ αυτή την οπτική η μόνη ηθική που πρέπει να καθοδηγεί τη θεωρία και την πράξη είναι η επίτευξη του τελικού στόχου «με όποια μέσα χρειάζεται».

Αν απορεί κανείς πώς είναι δυνατόν να υπάρχουν βουλευτές και ιδεολογικά στελέχη που πιστεύουν το άλφα και διαρκώς ψηφίζουν εναντίον του άλφα, σε βάρος του άλφα και τελικά εναντίον εκείνου τον οποίο υποτίθεται ότι υπερασπίζονται, δηλαδή του λαού, δεν έχουν παρά να μελετήσουν τη Λενινιστική θεώρηση του επαναστατικού δρόμου: Κάνουμε τα πάντα αρκεί να φτάσουμε στο στόχο.

Αυτό δεν το λες και ηθική, ακόμα κι αν ο στόχος είναι η παγκόσμια ισότητα και ευτυχία . Για έναν απλό λόγο. Γιατί η χρησιμοποίηση «κάθε μέσου» καλλιεργεί την ανηθικότητα, την έλλειψη εμπιστοσύνης, την αρπαγή, την εξαφάνιση των ενοχών και τελικά οδηγεί στο αντίθετο ακριβώς αποτέλεσμα από το επιδιωκόμενο. Στον αμοραλισμό. Με αγριάνθρωπους, όμως, δεν μπορείς να φτιάξεις ευτυχισμένη κοινωνία.

Φυσικά, το παραπάνω άλλοθι της Λενινιστικής σκέψης ισχύει για όσους από τους ΣΥΡΙΖαίους είναι ακόμα ιδεολόγοι. Δηλαδή για τους ελάχιστους. Γιατί οι υπόλοιποι δεν είναι παρά καρεκλόβιοι εξουσιαστές και ψιλικατζήδες τρόφιμοι του δημόσιου ταμείου.

Μ αυτά τα παραδείγματα, αναρωτιώνται μερικοί γιατί έχουν γυρίσει την πλάτη στην κοινοβουλευτική Δημοκρατία οι 500.000 που ψηφίζουν Χρυσή Αυγή και οι χιλιάδες νέοι και οι μπαχαλάκηδες, που λένε κατάμουτρα «ποια Δημοκρατία! Πλάκα μας κάνετε;» Αυτά βλέπουν, αυτά κάνουν. Επειδή η ίδια η Δημοκρατία φτύνει τα μούτρα της μέσα στον υποτιθέμενο ναό της. Που από ναός της Αθηνάς έχει καταντήσει ναός της Αφροδίτης.

Γ Παπαδόπουλος- Τετράδης   -  liberal.gr