Η πολιτική συνέπεια επιτάσσει να τεθεί η νέα συμφωνία στην κρίση των πολιτών

γράφει ο Οδυσσέας Βουδούρης*

Η έγκριση της συμφωνίας για τη 2η αξιολόγηση θέτει ένα θέμα αρχής, ανεξάρτητα από την άποψη που ο καθένας μπορεί να έχει επί του περιεχομένου της. Πρόκειται για ένα θέμα που αφορά την ουσιαστική λειτουργία της δημοκρατίας.

Ο ΣΥΡΙΖΑ, σε συνεργασία με τους ΑΝΕΛ,  έλαβαν εντολή από τους πολίτες, το Σεπτέμβριο 2015, να κυβερνήσουν, βάσει του 3ου Μνημονίου, το οποίο είχε προηγουμένως κοινοποιηθεί. Δικαιολογημένα η κυβέρνηση μπορεί να αντιτάξει σε όποια κριτική ασκείται εναντίον της, ότι δεν απέκρυψε τίποτα και εφαρμόζει μετά τις εκλογές, αυτό που είχε εξαγγείλει πριν. Κάτι παρεμπιπτόντως που δεν έκαναν ούτε το ΠΑΣΟΚ, ούτε η ΝΔ, ούτε η ΔΗΜΑΡ. Η προσφυγή στη λαϊκή ετυμηγορία, έχοντας εκ προοιμίου ανακοινώσει τα δυσάρεστα, ήταν μια δημοκρατική στάση, που πρέπει να πιστωθεί στο ΣΥΡΙΖΑ.

Το 3ο Μνημόνιο είχε και έχει καταληκτική ημερομηνία το καλοκαίρι του 2018. Μάλιστα, ήταν δέσμευση του ΣΥΡΙΖΑ, ότι μετά την ημερομηνία αυτή, και για το υπόλοιπο της κυβερνητικής θητείας του μέχρι το 2019, έχοντας απαλλαγεί από την μνημονιακή επιτροπεία, θα μπορούσε επιτέλους να εφαρμόσει ελεύθερα την κοινωνική πολιτική, με την υπόσχεση της οποίας είχε κερδίσει τις εκλογές του Ιανουαρίου 2015.

Όμως, ένα από τα κυριότερα χαρακτηριστικά της επικείμενης νέας συμφωνίας, είναι ότι δεσμεύει τη χώρα μας και για μετά το 2018. Κάτι τέτοιο είναι προφανώς εντελώς εκτός της εντολής, που δόθηκε το Σεπτέμβριο 2015. Αντιθέτως, η δέσμευση για λήξη της λιτότητας με το τέλος του Μνημονίου, ήταν βασικό επιχείρημα που έπεισε πολλούς, μέσα στους οποίους και εμένα, να εμπιστευτούν τότε το ΣΥΡΙΖΑ. Το θέμα αυτό γίνεται ακόμα πιο σοβαρό αν σκεφτούμε δυο επιπλέον στοιχεία.

Πρώτο στοιχείο, το οποίο επιβεβαιώθηκε και πρόσφατα δια στόματος του Υπουργού Εργασίας, είναι ότι η παρούσα συμφωνία περιέχει περισσότερα μέτρα απ’ αυτά τα οποία είχαν συμφωνηθεί στο 3ο Μνημόνιο.

Δεύτερον, η δέσμευση που απορρέει από την νέα συμφωνία, δεν δεσμεύει μόνο την παρούσα κυβέρνηση, αλλά και την επόμενη, μετά τις εκλογές του 2019. Ας αναλογιστούμε τι μπορεί να σημαίνει αυτό. Διατηρούν οι πολίτες το δικαίωμα να απορρίψουν, με την ψήφο τους το 2019, την πολιτική λιτότητας που θέλουν να επιβάλλουν από σήμερα οι δανειστές; Αν δεν το διατηρούν, τι νόημα έχουν οι εκλογές και σε ποιο βαθμό μπορούμε να μιλάμε ακόμα περί δημοκρατικού πολιτεύματος; Και αν διατηρούν αυτό το δικαίωμα, τι νόημα, τι αξία έχει η δέσμευση της παρούσας κυβέρνησης;

Λαμβάνοντας υπόψη το σύνολο των δεδομένων αυτών, γίνεται προφανές ότι η κυβέρνηση θα παρακάμψει την ουσία της δημοκρατίας, προχωρώντας στην επικύρωση αυτής της συμφωνίας χωρίς προσφυγή στη λαϊκή ετυμηγορία, σε αντίθεση με αυτό που ορθώς έπραξε τον Σεπτέμβρη 2015. Επίσης, οι βουλευτές της συμπολίτευσης θα υπερβούν επί της ουσίας την εντολή που έχουν λάβει από τους ψηφοφόρους τους, αν προχωρήσουνε στην υπερψήφιση της νέας συμφωνίας.

Οι δανειστές επιθυμούν, και αυτό έχει μια λογική, να επικυρωθεί η συμφωνία και από την αντιπολίτευση. Αλλά γιατί αυτό να ζητηθεί σε μια κομματική ηγεσία, η οποία εξάλλου δεν έχει δείξει ιστορικά μεγάλη συνέπεια, και όχι στον κύριο ενδιαφερόμενο, δηλαδή τον κυρίαρχο λαό;

Κατά την άποψή μου, και αυτό επαναλαμβάνω, ανεξαρτήτως της κρίσης που ο καθένας δικαιούται να έχει επί του περιεχομένου της συμφωνίας, η νέα συμφωνία πρέπει να τεθεί υπό την κρίση του Ελληνικού λαού.

*Ο Οδυσσέας Βουδούρης είναι ιατρός χειρουργός, μέλος του Συντονιστικού της πολιτικής κίνησης «Κοινωνία Πρώτα».     

efsyn.gr