Άλλα λέω, άλλα κάνω κι άλλα εννοώ…

γράφει ο Γιώργος Καρελιάς

Εντάξει, όλα τα(κυβερνητικά) κόμματα, όταν είναι στην αντιπολίτευση, λαϊκίζουν και  συμπεριφέρονται τυχοδιωκτικά, έχοντας ως μοναδικό στόχο την πάση θυσία κατάληψη της εξουσίας. Τα ίδια αυτά κόμματα αλλάζουν άρδην τακτική όταν γίνονται κυβέρνηση, προσαρμοζόμενα στις αδήριτες ανάγκες της πραγματικότητας. Η προσαρμογή αυτή μπορεί να είναι, συνήθως αλλά όχι πάντα, θετική. Όμως, το αποτύπωμα που αφήνει στο θέμα της αξιοπιστίας είναι αρνητικό.

 Αυτήν την εικόνα εκπέμπει, περισσότερο από κάθε άλλη του πρόσφατου παρελθόντος, η ΝΔ του Κυριάκου Μητσοτάκη. Με όσα έγιναν τελευταία, νομίζω ότι την κατάστασή της αποδίδει αυτός ο στίχος από το γνωστό άσμα: « Άλλα λέω, άλλα κάνω κι άλλα εννοώ».

 Και δεν εννοούμε την, πασίγνωστη πλέον, κωλοτούμπα τους στο «μακεδονικό». Πώς, δηλαδή, από τις ακραίες κραυγές περί «μειοδοσίας» και τις ηπιότερες περί «επιζήμιας» Συμφωνίας των Πρεσπών, φτάσαμε σήμερα στην αναγνώριση της  χρησιμότητάς της και στην εφαρμογή της-ορθώς, ορθότατα, για να μην υπάρχει παρανόηση. Κατά τούτο ήταν πολύ εύστοχη η φράση του Αλέξη Τσίπρα για «χλαμύδες στις Πρέσπες, πυτζάμες στο Αιγαίο».

 Αλλά ας το αφήσουμε αυτό και ας πάμε σε κάτι πιο επίκαιρο. Ο νυν πρωθυπουργός, αναφερόμενος στην εξαγγελία για επέκταση της αιγιαλίτιδας ζώνης μας στο Ιόνιο στα 12 μίλια, προέβη σε μια απαράδεκτη επίδειξη μεγαλοστομίας: «Μεγαλώνει η Ελλάδα». Φυσικά, δεν θα μεγαλώσει η Ελλάδα, επειδή τα έξι μίλια θα γίνουν 12. Κάποιος θα μπορούσε να πει, επικαλούμενος τη συμφωνία με την Ιταλία, ότι οι μόνοι κερδισμένοι είναι οι Ιταλοί ψαράδες, που θα ψαρεύουν-και με νομιμοποιητική βούλα πλέον- μεταξύ των (ελληνικών) έξι και 12 μιλίων. Αυτό είναι χαριτωμένο, αλλά μικρής σημασίας. Μπορούμε να αναγνωρίσουμε ότι αυτή η επέκταση αντιμετωπίζει- εν τινι μέτρω και υπό τον όρο ότι θα γίνει το ίδιο και αλλού- το πρόβλημα που έχουμε με την Τουρκία στο Αιγαίο.

  Αλλωστε, πριν από δύο χρόνια, όταν ο πρώην υπουργός Εξωτερικών(επί ΣΥΡΙΖΑ) Νίκος Κοτζιάς είχε εξαγγείλει αυτήν την επέκταση στο Ιόνιο, σχεδόν όλα τα πρωτοκλασάτα στελέχη της ΝΔ τον είχαν κατακεραυνώσει. Διαβάστε και ακούστε εδώ τι έλεγαν τότε Κουμουτσάκος, Γεωργιάδης, Κικίλιας, Συρίγος, Πλεύρης, οι οποίοι σήμερα έχουν μουγγαθεί. Τι άλλο να κάνουν, θα μου πείτε; Περιμένουμε να δούμε αν θα …καταψηφίσουν την επέκταση, όταν φτάσει στη Βουλή(λέμε και κανένα αστείο…).

 Ανεξάρτητα από τα αστεία, πάντως, είναι τόσο κραυγαλέα η αλλαγή θέσης και τόσο ηχηρή η αναξιοπιστία, που την επισημαίνουν ακόμα και μεγαλοστελέχη της αντιπολίτευσης(εν ευρεία εννοία), τα οποία δεν διάκεινται καθόλου εχθρικά προς την παρούσα κυβέρνηση. Διαβάστε εδώ την καίρια κριτική του Ευάγγελου Βενιζέλου. Μόνο τα φιλικά προς την κυβέρνηση μέσα ενημέρωσης έχουν πάθει αφωνία και πρέπει να ψάξεις με το κλεφτοφάναρο στα ενδότερα των εφημερίδων και των ιστοσελίδων για να εντοπίσεις αυτές τις επισημάνσεις και κάποια ψήγματα κριτικής.

 Όσοι δεν επενδύουμε στον λαϊκισμό και στον τυχοδιωκτισμό φυσικά δεν ενθαρρύνουμε την αλόγιστη πολεμική προς την ΝΔ του  Μητσοτάκη για όσα έλεγε στο παρελθόν ως αντιπολίτευση, εφόσον οι σημερινές αποφάσεις της κινούνται, κατά βάση, προς την σωστή κατεύθυνση. Και, κατά τούτο, πρέπει να αποδώσουμε τα εύσημα προς τον ΣΥΡΙΖΑ και τον Αλέξη Τσίπρα, η αντιπολίτευση του οποίου, τουλάχιστον στα καίρια θέματα εξωτερικής πολιτικής, είναι μετρημένη και υπεύθυνη. Ακόμα και το «παρών» στην συμφωνία με την Αίγυπτο είναι πολύ πιο ήπια αντιπολίτευση από το «όχι» της ΝΔ στη Συμφωνία των Πρεσπών. Και καλά θα κάνουν οι αβανταδόροι της κυβέρνησης, αντί να καταφεύγουν σε φτηνούς εξυπνακισμούς γι’ αυτό το «παρών, να βρουν και δυο λόγια κριτικής για τις ανακολουθίες, τις αστοχίες και τις ασάφειες της κυβερνητικής πολιτικής. Μόνο έτσι υπάρχει ελπίδα να βελτιωθεί. Όταν το κάνουν πολιτικά στελέχη όπως ο, φιλικός τους άλλωστε, Βενιζέλος, είναι κατάντια να κλείνουν τα μάτια μέσα ενημέρωσης και δημοσιογράφοι.

 Προσωπικά θα προτιμούσα η αντιπολίτευση να επισημάνει αυτές τις κυβερνητικές παλινωδίες και τους πιθανούς κινδύνους και να υπερψηφίσει-όπως έκανε το Κίνημα Αλλαγής- και τις δύο  συμφωνίες, εφόσον τα οφέλη μπορεί να είναι περισσότερα από τις πιθανές ζημίες. Ομως και το «παρών» του ΣΥΡΙΖΑ, αν ληφθεί υπόψη- θετικά και όχι με αλαζονεία- από την κυβέρνηση, μπορεί να συμβάλει στη διαμόρφωση μιας πιο συνεκτικής «εθνικής στρατηγικής».

 Αυτό που δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να συμβεί είναι να παγιδευτεί η κυβέρνηση στην αυταρέσκεια και στην αλαζονεία του « όλα καλά τα κάνω». Διότι οι συμφωνίες με την Αίγυπτο και την Ιταλία και τα 12 μίλια στο Ιόνιο μπορεί να είναι σωστά ή υποχρεωτικά βήματα, αλλά δεν μας έλυσαν κανένα πρόβλημα. Στα ανατολικά είναι τα αγγούρια κι εκεί δεν σηκώνει ούτε μαγκιές ούτε πανηγυρισμούς. Μόνο αποφασιστικότητα και υπευθυνότητα.

 Οσο για το…δόγμα  «άλλα λέω, άλλα κάνω κι άλλα εννοώ», το οποίο έχει αποθεώσει η κυβερνώσα ΝΔ, σε σχέση με το πρόσφατο αντιπολιτευτικό της παρελθόν, ας έχει υπόψη του ο κ. Μητσοτάκης ότι δεν μπορεί να το εφαρμόζει συνεχώς χωρίς κόστος. Ούτε θα «νικά» διαρκώς, επειδή η αντιπολίτευση δεν έχει βρει ακόμα τα πατήματά της. Η φθορά θα ‘ρθει αργά ή γρήγορα.

  Και τότε θα θυμηθεί αυτό που έχει πει ο Ναπολέων Βοναπάρτης: «Στη νίκη αξίζουμε τη σαμπάνια, στην ήττα την χρειαζόμαστε»!