Κεντρώνοντας το είναι [μας]

Του Γιώργου Σταματόπουλου

Μου το φύλαγε από πέρυσι, όταν είχα γράψει ότι μάταια προσπαθούσε όλο σχεδόν το καλοκαίρι να κεντρώσει [με ενοφθαλμισμό] μια καστανιά. Του είχε στοιχίσει που τον ανέφερα στις στήλες της εφημερίδας. Μου είχε εκφράσει το παράπονό του στο τηλέφωνο.

«Βρε καλέ μου, προσπάθησα να εξισορροπήσω, ούτε όνομα είχα γράψει ούτε τόπο - ποιος κατάλαβε ότι αναφερόμουν σε σένα;».

Εφέτος με πήρε από το χέρι και με οδήγησε στον κήπο του. Μια υπέροχη φουντωτή καστανιά δέσποζε και επισκίαζε όλα του τα άλλα «επιτεύγματα» [εισοδήματα: ροδιές, κερασιές, μηλιές, κάθε είδους ζαρζαβατικό και λοιπά]. Στεκόταν σαν γύφτικο σκεπάρνι και περίμενε την αντίδρασή μου. Τι να έλεγα ο καψερός; Τον συνεχάρην από καρδιάς αλλά δεν μπορούσα να μη χαμογελάω μέσα μου.

Εκείνο το δημοσίευμα τον είχε πεισμώσει και παρά τις τόσες του αποτυχημένες ώς εκείνη τη στιγμή προσπάθειες, τελικά τα κατάφερε. Ημουν ευτυχής αλλά δεν τολμούσα να του το πω.

Τι μου ήρθε πάλι; «Αφού λοιπόν έγινες ειδικός στα κεντρώματα, καιρός να μας μάθεις πώς να κεντρώσουμε το είναι μας, να βάλουμε νέα βλαστήματα, να γίνουμε καινούργοι άνθρωποι, πιο άνθρωποι, να αναζωογονηθούμε, αδερφέ».

Με κοιτάζει σαν χάννος. «Βρε, βλάκα, βάλθηκες να μας τρελάνεις; Μια το ένα μια το άλλο, δεν κάθεσαι καμιά φορά ήσυχος;».

Είμαστε περισσότερο φίλοι παρά ξαδέρφια [«Τον φίλο -έλεγε στους άλλους για να με πικάρει- τον διαλέγεις· τον συγγενή τον τρως στη μάπα, εκών άκων»]. Παρέμεινα σοβαρός. «Το εννοώ -απαντώ- βαρέθηκα να σε πειράζω για τα ίδια πράγματα όσο κι αν κάθε φορά είναι διαφορετικό το χιούμορ. Θέλω να γράψω ένα άλλο κεφάλαιο στα πειράγματα και τους αστεϊσμούς, και όχι μόνο σ’ αυτά· επιθυμώ να ξαναρχίσουμε το παιγνίδι όχι των ηλικιών αλλά της πραγμάτευσης της κάθε μέρας».

Τα μάτια του έχουν γίνει προς στιγμή σαν του Κυριάκου Μητσοτάκη. Γρήγορα συνέρχεται και με αγγίζει φιλικά στην πλάτη. Με κερνάει ένα τσίπουρο και αρχίζει να μιλάει περί ανέμων και υδάτων. Είναι σίγουρο πως έχει αρχίσει να ανησυχεί, πως έχω κόψει καπίστρι με άλλα λόγια, ή πως έχω ήδη αμολήσει φτερούλι.

«Το "κέντρωμα" είναι δημιουργικό -το ξαναπαίρνω από την αρχή- το βλάστημα οφείλει να εισχωρήσει στον κορμό, να απλώσει τους χυμούς του, οι χυμοί να γίνουν αποδεκτοί από τη στειρότητα, να γίνουν ίδιο σπέρμα του δέντρου [Θαλής: Πάντων τα σπέρματα την φύσιν υγράν έχειν]. Να βρούμε ένα βλάστημα πνευματικό, να το βάλουμε στο σώμα μας, θα πρέπει να γίνουμε όμως από μόνοι μας καλοί κεντρωτές, θα πρέπει να βρούμε γόνιμο βλάστημα».

Αρχίζει να κάνει [κρυφά] τον σταυρό του και με ξεπροβοδίζει ευγενικά. Πήγαινε στο καλό, ξάδερφε και εύχομαι να βρεις βλαστήματα, κεντρωτές, ό,τι γουστάρες, όχι εδώ, όμως. Στην ευχή του θεού [δεν ήξερα ότι ήταν και θρήσκος].

Το βράδυ στο καφενείο είχαμε μια ενδιαφέρουσα συζήτηση περί των τριών ειδών κεντρώματος ίσαμε τις πρώτες πρωινές ώρες. Δεν είπα τίποτα για πνευματικά βλαστήματα και ας απουσίαζε ο συγγενής μου [έκανε δυο μέρες να με πλησιάσει, με επιφυλακτικότητα, παρακαλώ - ποιος ξέρει· ίσως να είχε και δίκιο].

Αφορμή για το σημείωμα, η συνέντευξη του Κυριάκου Μητσοτάκη στη Θεσσαλονίκη.     

Άλλο κλοπή και άλλο διακίνηση ειδήσεων

Σε πόσους θα άρεσε να μην μπορούν να μοιραστούν ειδήσεις στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης; Δηλαδή να έχουν το προφίλ στο φέισμπουκ για να ανεβάζουν φωτογραφίες με γατάκια, αφηγήσεις από διαδρομές ταξί και γλυκανάλατα σχόλια «το νόημα της ζωής μου κλείνει τα δεκαπέντε! Χρόνια πολλά κορούλα μου!».

Γράφει η Λώρη Κέζα

Το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο ψήφισε οδηγία σύμφωνα με την οποία οι μεγάλοι όμιλοι του διαδικτύου GAFA (Google, Apple, Facebook και Amazon) θα πρέπει να μοιράζονται τα διαφημιστικά τους έσοδα με τους δημιουργούς περιεχομένου, με τους δημοσιογράφους και με τους καλλιτέχνες. Θα πρέπει να πληρώνουν για το υλικό που διακινείται στον χώρο τους και προέρχεται από τον Τύπο. Θα πρέπει να πληρώνουν ακόμη κι αν δημοσιεύονται λίγες λέξεις ή μια παραπομπή στη σελίδα των μέσω ενημέρωσης. Η οδηγία ψηφίστηκε επειδή οι τέσσερις εταιρείες εισπράττουν το 80% από την παγκόσμια διαφημιστική πίτα.

Η ψήφιση της οδηγίας χαιρετίζεται ως «το τέλος στην κλοπή της είδησης», κάτι που είναι ολωσδιόλου εσφαλμένο. Ούτε η Google ούτε το facebook «κλέβουν ειδήσεις». Η μεν πύλη με τον τομέα ειδήσεων που έχει δημιουργήσει, επιτρέπει στον χρήστη μια επισκόπηση και μάλιστα πολύτιμη, βάσει χώρας, γλώσσας, αντικειμένου. Δυνητικά ο χρήστης μπορεί να επιλέξει ότι θα διαβάζει περιεχόμενο στην ελληνική γλώσσα, στη Νέα Υόρκη με θέμα τον αθλητισμό. Η πύλη στέλνει τον αναγνώστη απευθείας στην δημιουργό του περιεχομένου, δεν «κλέβει» το περιεχόμενο. Ομοίως και στα μέσα κοινωνικής δικτύωση, ο χρήστης επιλέγει περιεχόμενο και το προτείνει στους φίλους του, αναρτώντας μόνο τον τίτλο, την εικόνα που έχει επιλέξει η εφημερίδα για αυτόν ακριβώς τον λόγο (καθώς όλα τα μέσα ενημέρωσης έχουν το σηματάκι της «μοιρασιάς»). Ουσιαστικά το facebook προωθεί τις εφημερίδες παραπέμποντας στο περιεχόμενο τους, δεν υποκαθιστά, δεν αντιγράφει.

Μπορούμε να φανταστούμε την εφαρμογή του ίδιου σκεπτικού σε άλλους τομείς δραστηριότητας; Αν δηλαδή ένα πρακτορείο ακτοπλοϊκών εισιτηρίων καταφέρει να έχει μεγαλύτερα έσοδα από τις ναυτιλιακές που εκπροσωπεί, θα κληθεί άραγε να μοιραστεί τα έσοδα; Δύσκολα μπορεί κανείς να φανταστεί την εφαρμογή του σκεπτικού σε άλλο τομέα ίσως επειδή τα μεγέθη δεν επιτρέπουν συγκρίσεις. Οι εταιρείες του διαδικτύου είναι παγκόσμιοι κολοσσοί και στην ελεύθερη αγορά εκείνοι που πληρώνουν για διαφήμιση τις προτιμούν. Η επιτυχία τους προδίδει μια αδυναμία των επιχειρήσεων ενημέρωσης, που αφού πρώτα έσπευσαν να χρησιμοποιήσουν την τεχνολογία ώστε να προωθήσουν δωρεάν το προϊόν τους, δεν κατάφεραν να διεκδικήσουν ικανοποιητικά ένα μερίδιο των κερδών του ψηφιακού σύμπαντος.

Δεν ξέρουμε ποια θα είναι η αντίδραση των GAFA. Στην περίπτωση που αποφασίσουν να περιορίσουν στην Ευρώπη την πρόσβαση στις πηγές ενημέρωσης, θα αλλάξει παντελώς η σχέση των αναγνωστών τόσο με τις εφημερίδες όσο και με την ίδια την είδηση. Η ροή της ενημέρωσης από αξιόπιστα μέσα διευκολύνθηκε τα τελευταία χρόνια: ιστορικές εφημερίδες και πρακτορεία κατάφεραν να διευρύνουν το κοινό τους σε όλο τον πλανήτη.

Είναι ίσως μεγαλύτερο πρόβλημα ότι ιδιώτες διακινητές πληροφοριών μπορούν ανά πάσα στιγμή να περιορίσουν την παρουσία των εφημερίδων στο ίντερνετ, να καταστήσουν δύσκολη ή αδύνατη την κοινοποίηση δημοσιευμάτων παρά ότι έχουν μεγάλα έσοδα.

    

Χιούμορ για… αμερικανάκια: «η Ρωσία παρεμβαίνει στα Σκόπια»

Του Δημήτρη Μηλάκα

Μετά από την Μέρκελ, τον καγκελάριο της Αυστρίας, τον ΓΓ του ΝΑΤΟ και τον υφυπουργό εξωτερικών των ΗΠΑ που είχαν επισκεφτεί τις προηγούμενες μέρες τα Σκόπια, έφτασε στην πρωτεύουσα της ΠΓΔΜ και ο αμερικανός υπουργός Αμυνας για να καταγγείλει τις ρωσικές… παρεμβάσεις στο επικείμενο δημοψήφισμα.

Αξίζει να σημειωθεί ότι οι εν λόγω επισκέψεις των δυτικών αξιωματούχων στα Σκόπια συνοδεύονται από την διατύπωση του ωμού εκβιασμού υπέρ του «ναι» στην Συμφωνία των Πρεσπών. Αυτόν τον εκβιασμό μάλιστα συνόψισε σε επιστολή του προς τον Πρόεδρο της ΠΓΔΜ πρόσφατα με επιστολή του και ο πρόεδρος των ΗΠΑ Ντ. Τραμπ:

»Εκ μέρους του αμερικανικού λαού, συγχαίρω εσάς και τους πολίτες της “Μακεδονίας” με την ευκαιρία της ημέρας ανεξαρτησίας σας στις 8 Σεπτεμβρίου.

»Η “Μακεδονία’’ έχει πολλά για να είναι περήφανη αυτή τη χρονιά. Η ιστορική συμφωνία των Πρεσπών επιλύει τη μακροχρόνια διένεξη για το ονοματολογικό με την Ελλάδα και ανοίγει το δρόμο για την ένταξη της “Μακεδονίας” τόσο στο ΝΑΤΟ όσο και στην ΕΕ. Η συμφωνία και η ένταξη της “Μακεδονίας” στο ΝΑΤΟ θα ενισχύσει την ασφάλεια, τη σταθερότητα και την ευημερία σε ολόκληρη την περιοχή. Οι ΗΠΑ είναι έτοιμες να υποστηρίξουν τη “Μακεδονία”, ειδικά όσον αφορά στις επερχόμενες συνομιλίες για την ένταξή σας στο ΝΑΤΟ.

Με λιγότερο κομψό αλλά περισσότερο σαφή τόνο ο ΓΓ του ΝΑΤΟ καθώς και οι καγκελάριοι Αυστρίας και Γερμανίας, όπως και άλλοι ευρωπαίοι αξιωματούχοι έχουν θέσει την πολιτική ηγεσία αλλά και τον λαό της ΠΓΔΜ ενώπιον των τετελεσμένων που δημιουργεί η Συμφωνία των Πρεσπών: Η Συμφωνία πρέπει να επικυρωθεί από το δημοψήφισμα.

Ήδη, θα πρέπει να σημειωθεί, η εν λόγω συμφωνία παράγει αποτελέσματα καθώς έχει αποσταλεί η πρόσκληση ένταξης της ΠΓΔΜ στο ΝΑΤΟ και έχουν ξεκινήσει οι ανεπίστρεπτες διαδικασίες ενσωμάτωσης αυτής της χώρας στη συμμαχία. Ο ίδιος ο ΓΓ του ΝΑΤΟ μάλιστα σε συνέντευξή του υπογράμμισε ότι η Συμφωνία των Πρεσπών παράγει αποτελέσματα αλλά και κυρώσεις για όποια πλευρά την αθετήσει…

Οι ΗΠΑ, έχοντας εργαστεί υπόγεια και συστηματικά για την υπογραφή της Συμφωνίας των Πρεσπών η οποία έχει ως αντικειμενικό στόχο την εκμηδένιση της ρωσικής επιρροής στα δυτικά Βαλκάνια συνεχίζουν την άσκηση ασφυκτικής πίεσης μέχρι και την τυπική ολοκλήρωση αυτής της διαδικασίας. Κι αυτό γιατί, με την  ενσωμάτωση της ΠΓΔΜ και των υπολοίπων δυτικών Βαλκανίων στο ΝΑΤΟ (κατά κύριο λόγο) και την ΕΕ οι Ευρωπαίοι σύμμαχοι των αμερικανών θα συρθούν (όπως η ελληνική κυβέρνηση) πίσω από την αντιρωσική ατζέντα  των ΗΠΑ η οποία έχει στόχο μαζί με την εκμηδένιση της ρωσικής επιρροής και τη δημιουργία ενός φράγματος που θα ανακόψει τον νότιο δρόμο εφοδιασμού της Ευρώπης με ρωσικό φυσικό αέριο.

Τις ευρωπαϊκές ανάγκες σε ενέργεια οι αμερικανοί φιλοδοξούν να καλύψουν με δικό τους σχιστολιθικό φυσικό αέριο με πύλη εισόδου το λιμάνι της Αλεξανδρούπολης το οποίο έχει ήδη προσφέρει η ελληνική κυβέρνηση.

Απ όλα τα είναι, νομίζουμε, ολοφάνερο ποιοι είναι αυτοί που έχουν τη δυνατότητα να—για να μην πούμε δημιουργήσουν-   παρέμβουν στις εσωτερικές πολιτικές διεργασίες στην ΠΓΔΜ …

Για τις συντάξεις

Του Νίκου Μπογιόπουλου

Το «ριφιφί» σε Ταμεία και συντάξεις ξεκίνησε πολύ πριν από τα Μνημόνια.

Από τη δεκαετία του ’50 οι κυβερνώντες – και για μια ολόκληρη 40ετία – υποχρέωναν τα Ταμεία να καταθέτουν όχι μόνο ατόκως (!) αλλά και με αρνητικό (!) επιτόκιο τα λεφτά των εργαζομένων στις τράπεζες (ν.1611/1950).

Από αυτή και μόνο την… «διαρθρωτική» πολιτική, λεηλατήθηκαν περί τα 58 δισ. ευρώ από τα ασφαλιστικά ταμεία! Είναι οι εργαζόμενοι του ’50 και του ’60, από τους οποίους έκλεψαν τότε τις ασφαλιστικές εισφορές,  που σήμερα απαρτίζουν τους (και μνημονιακά) λεηλατημένους συνταξιούχους των 300, 400 και 500 ευρώ.

Ας έρθουμε τώρα στο 2018: Ο κ.Τσίπρας λέει «μπορούμε να αποφύγουμε» την νέα μείωση των συντάξεων «αν πετύχουμε τους στόχους, στον βαθμό που πετυχαίνουμε τους στόχους».

Τι σημαίνει, όμως, «πετυχαίνουμε τους στόχους»; Στο Μεσοπρόθεσμο η κυβέρνηση θέσπισε για το 2019 πλεόνασμα  3,96% του ΑΕΠ που (με προσδοκώμενο ΑΕΠ τα 189,743 δις) ανέρχεται στα 7,513 δις. Δηλαδή κατά ένα περίπου δισεκατομμύριο μεγαλύτερο από τη δέσμευση προς την τρόικα για πλεόνασμα 3,5%.

Όταν, λοιπόν, ο κ.Τσίπρας λέει «αν πετύχουμε τους στόχους» εννοεί ότι καθώς τα ματωμένα πλεονάσματα μέσα από την φοροληστεία και των συνταξιούχων  θα έχουν κάνει – έτσι κι αλλιώς – τη δουλειά τους, τότε δεν θα υπάρχει λόγος άμεσης εφαρμογής του μέτρου (και μάλιστα σε προεκλογικό χρόνο) δεδομένου ότι η υφαρπαγή θα έχει ήδη γίνει διά άλλων τρόπων!

Πρόκειται, με άλλα λόγια, για ένα ακόμα εξοντωτικό ριφιφί που όσοι το διαπράττουν εμφανίζουν σαν «παροχή» προς τα θύματά τους τα… κόλλυβα  από το ίδιο τους το μνημόσυνο!

Πηγή: Εφημερίδα Real News 17/9/ 2018

Ο Παύλος Φύσσας δεν ζει, οι φασίστες μας κουνάνε το δάχτυλο, κι εμείς;..

18 Σεπτεμβρίου ήταν. Πέντε χρόνια πριν. Όλων οι ζωές ήταν διαφορετικές!

Πριν από πέντε χρόνια, σαν σήμερα ο Παύλος Φύσσας ήταν ζωντανός. Όχι όπως τώρα ως ιδέα. Ήταν ζωντανός. Ήπιε καφέ με φιλικά του πρόσωπα, καλημέρισε την οικογένειά του, έκανε όνειρα, γέλασε, νευριάσε, έκανε όνειρα!

Πέντε χρόνια μετά ο νεκρός Παύλος Φύσσας, η οικογένειά του – πρωτίστως – αλλά και κάθε πολίτης αυτής της χώρας που δεν ανήκει στην νεοναζιστική δράκα ζητά να καταδικαστούν οι ένοχοι.

Πέντε χρόνια, από τον Απρίλιο του 2013 που άρχισε η δίκη της Χρυσής Αυγής και του Ρουπακιά η δικαιοσύνη έχει δείξει με ακόμη έναν αδυσώπητο τρόπο την ακαμψία της, την αγκύλωση και ότι σίγουρα δεν είναι ακριβώς αυτό που λέμε «στο πλευρό του αδικημένου».

Πέντε χρόνια οι χρυσαυγίτες βυσσοδομούν στην ψυχή του Φύσσα, έχουν φτάσει μάλιστα στο σημείο να λοιδορήσουν την μάνα του, που μαζί τον πατέρα του είναι εκεί στο δικαστήριο και κοιτάνε κατάματα τον δολοφόνο του παιδιού τους.

Πέντε χρόνια έχουν αλλάξει πολλά στις ζωές μας και σίγουρα έχουν αποκαλυφθεί πολλά πράγματα για τις ψυχικές και δημοκρατικές αντοχές του καθενός.

Πέντε χρόνια τώρα έχουν αποκαλυφθεί όχι μόνο οι χρυσαυγίτες αλλά και όσοι τους «κλείνουν» το μάτι χαϊδεύοντας την δολοφονική τους δράση με εκείνο το «ναι αλλά …» (αραδιάζοντας οποιαδήποτε μπούρδα μπορεί να φανταστεί κανείς προκειμένου να αλλάξουν την κουβέντα)

Δεν υπάρχει «ναι αλλά…» όταν ένα κόμμα καλύπτει έναν δολοφόνο. Δεν υπάρχει ούτε συζήτηση, ούτε διάλογος, ούτε τίποτα: Μόνο καταδίκη!

Πέντε χρόνια τώρα βλέπουμε πολιτικούς και άλλα δημόσια πρόσωπα με μια επιρροή στον κόσμο είτε αμέσως να στηρίζουν την Χρυσή Αυγή στο όνομα ενός αρρωστημένου πατριωτισμού, είτε εμμέσως να προσπαθούν να βρουν χίλια αρνητικά προκειμένου να δικαιολογήσουν ρατσιστικές και ναζιστικές συμπεριφορές.

Πέντε χρόνια μια μάνα δεν μπορεί να πει καλημέρα στο παιδί της.

Το τέρας του ναζισμού, το περίφημο αυγό του φιδιού, έχει δείξει το πρόσωπο του κι εξακολουθεί να τρομοκρατεί, και θα συνεχίσει να το κάνει όσο βρίσκει χώρο ελεύθερο.

Τα τελευταία στοιχεία φέρνουν στο εδώλιο τους οκτώ αστυνομικούς της Ομάδας Δίας που ήταν εκεί, κι έβλεπαν τον Ρουπακιά να σφάζει τον Φύσσα και μετά προσπαθούσαν να πείσουν ότι δεν πρόλαβαν, ήρθαν αργά  κλπ. Πέντε χρόνια πήρε να βγούν και αυτά τα στοχεία στη φόρα.

Πέντε χρόνια οι χρυσαυγίτες επιτέθηκαν με δολοφονικά κίνητρα και έσπασαν τη μούρη του αντιφασίστα που πήγαινε το Σάββατο στα Λιπάσματα της Δραπετσώνας, στην αντιφασιστική συναυλία στη μνήμη του Παύλου Φύσσα.

Έχει έρθει η ώρα η αριστερή κυβέρνηση να ενηλικιωθεί και μαζί με τις άλλες δημοκρατικές δυνάμεις που υπάρχουν σε όλα τα κόμματα να αποφασίσουν ότι πρέπει να συντριβεί κάθε χρυσαυγίτικος πυρήνας που υπάρχει στα σώματα ασφαλείας.

Δεν υπάρχει ούτε δικαιολογία, ούτε υπεκφυγή. Πρέπει να ξέρουμε ποιοι θέλουν να πολεμήσουν με το τέρας του νεοναζισμού που δολοφονεί και ποιοι για μικροπολιτικές κομματάρχη της δεκαετίας του ’50 σφυρίζουν αδιάφορα για να μαζέψουν κανά σταυρουλάκο στις εκλογές.

Δεν χρειάζεται ούτε έγκριση από τους θεσμούς, ούτε υπάρχει άλλη σοβαρή δικαιολογία. Κάθε καθυστέρηση αποτελεί μια νίκη των νεοναζί, των κρυφοφασιστών και των φίλων τους απέναντι στις ζωές μας.

Ομοίως και οι δικαστές! Ας τιμήσουν τον θεσμό που υπηρετούν.

Κι εμείς, οι πολίτες ας σταθούμε δυνατοί απέναντι σε κάθε φαινόμενο νεοναζιστικής, ρατσιστικής, ομοφοβικής, φυλετικής βίας. Χωρίς «ναι αλλά…»! Το χρωστάμε στα παιδιά μας!

Γιάννης Καφάτος  

Κατολίσθηση στο Ναυάγιο: Όλοι γνώριζαν, κανείς δεν πήρε μέτρα

Η πρόσφατη κατολίσθηση στην αριστερή πλευρά της παραλίας “Ναυάγιο” στη Ζάκυνθο λίγο έλειψε να στοιχίσει ζωές. Πρόκειται για ένα φυσικό φαινόμενο για το οποίο οι αρμόδιες αρχές είχαν προειδοποιηθεί και γνώριζαν τους κινδύνους, συγκεκριμένα σε αυτήν την παραλία, ωστόσο κανένας από τους αρμόδιους δεν έλαβε μέτρα και επιπλέον φαίνεται πως ειναι καθημερινότητα η παραβίαση απόφασης του λιμενάρχη για την προστασία των λουόμενων στην περιοχή.

Τα παραπάνω συμπεράσματα προκύπτουν από δηλώσεις τοπικών παραγόντων αλλά και από την απόφαση του λιμενάρχη της Ζακύνθου το 2016, που δημοσιεύθηκε στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως. Ειδικότερα, σύμφωνα με την εφημερίδα Real News στην υπ. Αριθμόν 2131.13/1189/16, με την οποία ρυθμίζεται η αγκυροβολία Ε/Γ-Τ/Ρ σκαφών στον όρμο Ναυάγιο αναφέρεται ρητά: “Στην αριστερή των εισερχομένων σκαφών από τα βράχια του όρμου Ναυάγιο πλευρά και για σαράντα μέτρα περίπου θα απαγορεύεται η αποβίβαση και επιβίβαση λουόμενων αλλά και η αγκυροβολία σκαφών λόγω κινδύνου κατολισθήσεων”

Όπως τονίζεται η απόφαςη αυτή του λιμενάρχη λαμβάνει υπόψη το γεγονός πως “στον όρμο Ναυάγιο καταπλέει καθημερινά κατά τη θερινή περίοδο μεγάλος αριθμός επαγγελματικών τουριστικών πλοίων ή πλοιαρίων καθώς και σκαφών αναψυχής μεταφέροντας και αποβιβάζοντας στην ακτή μεγάλο αριθμό επισκεπτών για κολύμβηση”.

Στην απόφαση ρυθμίζονται και οι κανόνες για την παραμονή και πρόσδεση των πλοίων στον όρμο. Σε αυτό επισημαίνεται εκ νέου πως τα πλοία που μεταφέρουν πάνω από εκατό επιβάτες θα προσδένουν στην αριστερή περιοχή, τριάντα μέτρα μακρύτερα, από τα ήδη σαράντα μέτρα, που απαγορεύεται. Στη δεξιά πλευρά θα δένουν μόνο δύο σκάφη που μεταφέρουν λιγότερους από εκατό επιβάτες και συνολικά στην περιοχή απαγορεύεται η ταυτόχρονη παραμονή άνω των πέντε σκαφών και για περισσότερο από μία ώρα.

Ωστόσο, όπως σημειώνουν τοπικοί παράγοντες στην εφημερίδα, αυτοί οι κανονισμοί δεν εφαρμόζονται στην πράξη. “Το καλοκαίρι γίνεται ο κακός χαμός”, δηλώνει ο Νίκος Ακτύπης, δημοτικός σύμβουλος και πρώην δήμαρχος Ελατίων, της περιοχής στην οποία ανήκει η παραλία Ναυάγιο. Όπως λέει ο ίδιος είχε επανειλημμένως προειδοποιήσει για τους κινδύνους που αντιμετωπίζουν οι λουόμενοι. “Πριν από 8 χρόνια είχαμε ζητήσει να απαγορευτεί η προσέγγιση των τουριστών κάτω από τον γκρεμό, να μην υπάρχει τόσο μεγάλη προσέλευση σκαφών, που σήμερα αγκυροβολούν κατά δεκάδες και να μην δένουν, όπως συμβαίνει καθημερινά, τα μεγάλα σκάφη με κάβους και δέστρες μέσα στην παραλία. Δεν είναι μόνο ο κίνδυνος των κατολισθήσεων. Αν κοπεί ένας κάβος θα σκοτώσει δέκα. Είναι πράγματα που είχαμε καταγγείλει”, αναφέρει ο κ. Ακτύπης, υπογραμμίζοντας πως ο ίδιος έχει προτείνει την μόνιμη παραμονή λιμενικού σκάφους στην παραλία , ώστε να ρυθμίζει την κίνηση και την εφαρμογή των κανόνων ασφαλείας.

Ο πρόεδρος του δημοτικού συμβουλίου Ζακύνθου, Νίκος Τσίπηρας, αναφέρει πως η μόνη περίφραξη στην περιοχή είναι γύρω από το κουφάρι του πλοίου “Παναγιώτης” που βρίσκεται στην παραλία. “Οι κατολισθήσεις στις δυτικές ακτές είναι συνεχές φαινόμενο. Ευτυχώς δεν είχαμε θύματα. Αυτό όμως δεν σημαίνει τίποτα. Θα πρέπει άμεσα να ληφθούν μέτρα. Πρέπει να προστατεύουμε τους επισκέπτες”, σημειώνει και τονίζει πως η πρόταση του καθηγητή Γεωλογίας Ευθύμη Λέκκα, για τη λήψη μέτρων στην περιοχή του Ναυαγίου, συζητείται εδώ και δύο χρόνια στην Περιφέρεια.

Σημειώνεται πως μετά την πρόσφατη κατολίσθηση, με εντολή του λιμενάρχη έχει απαγορευτεί προσωρινά η πρόσβαση κάθε πλωτού μέσου και των κολυμβητών στην περιοχή. Γεωλόγοι του Ινστιτούτου Γεωλογικών και Μεταλλευτικών Ερευνών (ΙΓΜΕ) θα πραγματοποιήσουν αυτοψία στο σημείο για να αποφανθούν αν υπάρχει κίνδυνος νέας κατολίσθησης και αν η παραλία θα πρέπει να παραμείνει κλειστή.

Η αντιμετώπιση του κινδύνου των κατολισθήσεων και η εκτίμηση των κινδύνων από τα φαινόμενα αυτά, αποτελούν στοιχεία του προγράμματος “ΛΑΕΡΤΗΣ” που ήδη έχει ενταχθεί στο ΕΣΠΑ από την Περιφέρεια Ιονίων Νήσων στις 30-7-2018. Επιστημονικός υπεύθυνος του προγράμματος είναι ο πρόεδρος του ΟΑΣΠ και καθηγητής Γεωλογίας Ευθ. Λέκκας, ενώ συμμετέχουν και πολλοί επιστημονικοί φορείς, όπως το Γεωδυναμικό Ινστιτούτο, το Πανεπιστήμιο Αθηνών κ.α. Το πρόγραμμα εξετάζει τον κίνδυνο κατολισθήσεων σε παραλίες των Ιονίων Νήσων, όπως το Ναυάγιο στη Ζάκυνθο, οι Εγκρεμνοί στη Λευκάδα, ο Μύρτος στην Κεφαλονιά. Το ίδιο σχέδιο εξετάζει και τους κινδύνους που προέρχονται και από άλλου είδους καταστροφές, όπως οι πυρκαγιές και οι σεισμοί.

“Μετά τις φυσικές καταστροφές, πυρκαγιές, σεισμούς και κατολισθήσεις των τελευταίων ετών, αποφασίσαμε να αντιμετωπίσουμε τα θέματα αυτά με επιστημονικό τρόπο. Ο “ΛΑΕΡΤΗΣ” έχει ακριβώς αυτόν τον στόχο και έχει ήδη ξεκινήσει η υλοποίησή του. Η αντιμετώπιση κατολισθήσεων στις ακτές του Ιονίου είναι ένα υποέργο, αυτού του σχεδίου που χρηματοδοτείται από πιστώσεις ΕΣΠΑ”, σημειώνει στη Real ο περιφερειάρχης Ιονίων Νήσων, Θεόδωρος Γαλιατσάτος. Το πρόγραμμα κατατέθηκε και εγκρίθηκε από τη Διαχειριστική Αρχή και έχει αποδοθεί στους επιστημονικούς φορείς, ώστε να υλοποιηθεί η μελετητική διαδικασία. “Σταδιακά η Περιφέρεια θα παραλαμβάνει τα συμπεράσματα για να συνταχθεί το τελικό πόρισμα επικινδυνότητας της περιοχής, ώστε να εξειδικεύονται τα μέτρα που πρέπει να ληφθούν και τα οποία θα σημαίνουν την ανάγκη νέων πιστώσεων”, προσθέτει ο κ. Γαλιατσάτος.

  

tvxs.gr

Μάνος Λοϊζος: Ένα ανέκδοτο τραγούδι κι ένα γράμμα στη Μυρσίνη από τη Μόσχα

Χθες το πρωί σερφάροντας, έπεσα πάνω σε μια ανάρτηση της Μυρσίνης Λοϊζου. Ήταν ένα γράμμα του πατέρα της, που αποφάσισε να μοιραστεί. Απλό, συγκινητικό, ανθρώπινο. Για τις μέρες στη Μόσχα, εκείνες τις μέρες που έδινε μάχη για τη ζωή του.

Και όσο όλοι και όλες εμείς που αγαπήσαμε τον Μάνο Λοϊζο την ευχαριστούσαμε για το μοίρασμα αυτό εκείνη ανέβαζε στο youtube ένα ανέκδοτο τραγούδι του με τη σημείωση «Πρόβες πάνω στο τραγούδι "Το πιο παράξενο τραγούδι" σε στίχους του Μανώλη Ρασούλη, που αργότερα κυκλοφόρησε με μουσική του Χρήστου Νικολόπουλου, με τη φωνή του Πασχάλη Τερζή.»

Ο Μάνος Λοϊζος έφυγε από τη ζωή σαν σήμερα το 1982 και η κόρη του τον θυμάται ανοίγοντας σε εμάς τα συρτάρια της. Το καλύτερο δώρο για εμάς που δεν περιμένουμε τις επετείους για να επιστρέψουμε στα τραγούδια του, αλλά και πόσο θα θέλαμε μια κλεφτή ακρόαση στα τραγούδια του που δεν βγήκαν στο φως.

Πρόβες πάνω στο τραγούδι "Το πιο παράξενο τραγούδι" σε στίχους του Μανώλη Ρασούλη, που αργότερα κυκλοφόρησε με μουσική του Χρήστου Νικολόπουλου, με τη φωνή του Πασχάλη Τερζή.

"Το πιο παράξενο τραγούδι που `χω πει,

το πιο γλυκό, το πιο βαρύ

είναι η ίδια μου, η ίδια μου η ζωή.

Κάθε στίχος του και πίκρα,

κάθε αγάπη και στροφή,

θέλω να το πω στο τέλος,

μα μου τρέμει η φωνή.

Ελάτε όλοι σας απόψε που `χω πιει

κι όλοι μαζί, τέμπο βαρύ,

μέχρι τον Άδη, τον Άδη ν’ ακουστεί.

Με το βήμα του διαβάτη

και με την υπομονή

ως την ξενιτιά να φτάσει

κι ως του πρόσφυγα τ’ αυτί".

Φωτεινή Λαμπρινίδη

Τρανταχτά πολιτικά ονόματα στο σκάνδαλο των θαλασσοδανείων

Τουλάχιστον δέκα μεγάλα ονόματα, που έχουν διατελέσει υπουργοί και διοικητές Οργανισμών, καθώς και μεγαλοστελέχη κυρίως δύο Τραπεζών, της Εθνικής και της Αγροτικής, συγκαταλέγονται στους 60 συνολικά υπόπτους που εξετάζονται απ΄τη Δικαιοσύνη για το σκάνδαλο των θαλασσοδανείων, τις μη εξυπηρετούμενες δανειοδοτήσεις προς τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ , την περίοδο 2000 – 2011, που ξεπερνούν τα 520 εκατ. ευρώ.

Σύμφωνα με την εφημερίδα “Νέα Σελλίδα”, το ζητούμενο για τους τρεις εισαγγελείς Οικονομικού Εγκλήματος, που διεξάγουν την έρευνα, είναι πώς θα ξεπεράσουν τον σκόπελο της ευνοϊκής ρύθμισης που απαλλάσσει τους τραπεζικούς που χορήγησαν τα δάνεια. Κι αυτό γιατί, παρά τη σχετική φημολογία, κανένα δικαστικό όργανο δεν έχει αποφανθεί ότι η διάταξη είναι αντισυνταγματική.

Σημειώνεται πως η εν λόγω διάταξη θεσμοθετήθηκε το 2013, επί κυβέρνηση Σαμαρά (στις 4/42013 με τροπολογία τριών βουλευτών της ΝΔ), μετά τη σύνταξη του πορίσματος Καλούδη, ο οποίος πρότεινε τη δίωξη απευθείας και χωρίς εξηγήσεις τραπεζικών και κομματικών στελεχών που δεν μπορούσαν να δικαιολογήσουν πως διέθεσαν μέρος των υπέρογκων δανείων.

Η θεσμοθέτηση της ατιμωρησίας έθεσε τότε το πόρισμα στο αρχείο, αλλά δημιουργεί και σήμερα προβλήματα στο να προχωρήσει η υπόθεση, η οποία ανακινήθηκε το 2017, κατόπιν παραγγελίας της εισαγγελέως του Αρείου Πάγου, Ξένης Δημητρίου. Η κλήση των 60 υπόπτων κρίθηκε απαραίτητη επειδή εντοπίστηκαν νέα στοιχεία από τα πορίσματα που συνέταξαν δύο πραγματογνώμονες με εντολή εισαγγελικών αρχών. Υπενθυμίζεται πως το πόρισμα Καλούδη επισήμανε ότι δεκάδες εκατομμύρια δόθηκαν στα δύο κόμματα, ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, με μοναδική εγγύηση τη μελλοντική κρατική επιχορήγηση, που προϋπόθεται πως θα εναλλάσονταν ή θα παρέμεναν μαζί για πάντα στην εξουσία. Δηλαδή η εγγύηση δεν υπήρχε στον ενεστώτα χρόνο, αλλά αναμενόταν μελλοντικά εν είδει προσδοκίας.

Τα αδικήματα για τα οποία καλούνται οι 60 ύποπτοι αφορούν σε απιστία και ηθική αυτουργία σε απιστία, αλλά ο αριθμός των εμπλεκομένων μπορεί να αυξηθεί ή να μειωθεί μετά τις καταθέσεις. Οι τράπεζες που έχουν χορηγήσει τα δάνεια στα κόμματα είναι οι τρεις συστημικές (Εθνική, Πειραιώς και Eurobank) και η Attica Bank. Τη μεγαλύτερη έκθεση στα θαλασσοδάνεια των κομμάτων την έχει Πειραιώς, δεδομένου ότι φορτώθηκε το δανειακό βάρος της πρώην Αγροτικής, που χρησιμοποιήθηκε κατά κόρον από τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ για τη δανειοδότησή τους, την περίοδο που είχαν τη διακυβέρνηση της χώρας, αλλά και της Marfin.

Τα συμπεράσματα της έρευνας

Σύμφωνα με τη "Νέα Σελίδα", στα βασικά συμπεράσματα στα οποία κατέληξε η έρευνα των εισαγγελικών αρχών αναφέρεται μεταξύ άλλων:

Υπάρχει το αδίκημα της απιστίας για τα στελέχη των κομμάτων που μετείχαν στη σύναψη των δανείων με τις τράπεζες. Και αυτό διότι τα πολιτικά κόμματα δεν θεωρούνται ούτε είναι επιχειρήσεις του στενού ή του ευρύτερου δημόσιου τομέα, τα στελέχη των οποίων απαλλάσσονται από ποινικές διώξεις με βάση το νόμο που είχε ψηφιστεί το 2013.

Δεν τηρήθηκαν οι κανόνες ελέγχου από τις τράπεζες, γεγονός που συνιστά απάτη τόσο για τα κόμματα όσο και για τις τράπεζες. Και αυτό διότι διαπιστώθηκε ότι τα κόμματα έβαζαν ως ενέχυρο την κρατική χρηματοδότηση σε όλες τις τράπεζες προκειμένου να πάρουν δάνειο. Οι τράπεζες από την πλευρά τους, δεν “έβλεπαν” ότι επρόκειτο για πολλαπλή χρήση του ενεχύρου και αποδέχονταν ως δεδομένα για το μέλλον τόσο το ποσό της χρηματοδότησης, όσο και το ποσοστό των κομμάτων, από το οποίο εξαρτάται το ύψος της χρηματοδότησης των πολιτικών κομμάτων.

Η μη τήρηση των ελέγχων και η αποδοχή της κρατικής χρηματοδότησης συνέβαλαν καθοριστικά στην έκρηξη των οφειλών του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ. Ενδεικτικό είναι το γεγονός πως το ΠΑΣΟΚ το 2009, που βγήκε πρώτο κόμμα με ποσοστό κοντά στο 44%, πήρε κρατική χρηματοδότηση 24,1 εκατ. ευρώ, ενώ το 2015 που τα εκλογικά ποσοστά κατέρρευσαν η χρηματοδότηση έπεσε στο 1,2 εκατ. ευρώ. Οι τράπεζες όμως δανειοδότησαν το ΠΑΣΟΚ με βάση την υψηλή κρατική επιχορήγηση. Κάτι ανάλογο έγινε και με τη ΝΔ.

Οι διαχρονικά εξελισσόμενες οφειλές του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ προκάλεσαν ζημιές στις τράπεζες, με αποτέλεσμα να συμβάλλουν, στο μέτρο που τους αναλογεί, στην ανάγκη ανακεφαλαιοποίησής τους. Συνέπεια αυτής της κατάστασης ήταν να δημιουργηθούν οικονομικές επιπτώσεις τόσο στους μετόχους όσο και στους άλλους πιστωτές των τραπεζών.

Η εποπτική ευθύνη της Τράπεζας της Ελλάδας χαρακτηρίζεται από τη χαλαρή αντιμετώπιση της εξέλιξης των μεγεθών της πιστωτικής επέκτασης των τραπεζών στα πολιτικά κόμματα, του συντρέχοντος πιστωτικού κινδύνου, της συνεπαγόμενης ανάλωσης των επιπτικών κεφαλαίων των τραπεζών, εξαιτίας των επισφαλειών που καταγράφηκαν στη δανειοδότηση των κομμάτων, αλλά και για τη συνεχώς διευρυνόμενη ανάγκη ανακεφαλαιοποίησης των πιστωτικών ιδρυμάτων.

Χαρακτηριστική είναι και η πλημμελής άσκηση εποπτικού ελέγχου του υπουργείου Εσωτερικών και του υπουργείου Οικονομικών (Γενικό Λογιστήριο του Κράτους) στο θέμα των κοινοποιούμενων σε αυτούς τους φορείς συμβάσεων ενεχυρίασης – εκχώρησης της κρατικής χρηματοδότησης των πολιτικών κομμάτων, καθώς και στο θέμα των πολλαπλών ενεχυριάσεων από τα κόμματα στις τράπεζες.

tvxs.gr

Μαύρα πανιά

Γράφει η Νόρα Ράλλη

Εξηγούμαι από αρχής και επιπλέον ευθύνη δεν φέρω: όποιος έχει αυτοκαταστροφικές τάσεις, βιώνει έστω και ελαφριά ψυχωτικά επεισόδια, νιώθει μια ψιλοκατάθλιψη να τον περιτριγυρίζει σαν φθινοπωρινή γρίπη και κυρίως όσοι νιώθουν εκ γενετής απαισιόδοξοι, όλοι εσείς, προς θεού μη συνεχίσετε την ανάγνωση του παρόντος! Μήτε λέξη ακόμα! Σας νιώθω σάρκα από τη σάρκα μου, σας φέρω ως σφραγίδα επί τον βραχίονά μου, γι' αυτό και προειδοποιώ: Προβληματικοί, ψυχονευρωτικοί και καταθλιπτικοί του αναγνωστικού κοινού, αλλάξτε απευθείας σελίδα και πάτε σούμπιτοι στη διπλανή. Ντουγρού στην Αρχοντία! Φυσιολογικό κορίτσι, όμορφο και ευγενικό, που γράφει όπως ακριβώς μας χρειάζεται: φυσιολογικά, όμορφα και ευγενικά.

Τα 'πα -μη μου πείτε δεν τα 'πα- εξηγήθηκα και συνεχίζω. Από τις κόκκινες κιλότες περνάω στα μαύρα πανιά:

Ούτε ένας ούτε δύο. Ογδόντα επτά ελέφαντες βρέθηκαν σκοτωμένοι, γδαρμένοι και αποκεφαλισμένοι από λαθροκυνηγούς στην Μποτσουάνα. Ολοι τους θανατώθηκαν από λαθροκυνηγούς για τους χαυλιόδοντές τους, μέσα σε νόμιμα προστατευόμενη περιοχή (να χαρώ εγώ προστασίες!). Οι ελέφαντες εντοπίστηκαν από μέλη της οργάνωσης «Elephants Without Borders», που δήλωσαν πως πρόκειται για το μεγαλύτερο περιστατικό λαθροθηρίας ελέφαντα στην Αφρική.

Αυτό έγινε στη χώρα όπου ζει το 37% του πληθυσμού των ελεφάντων που απειλείται με εξαφάνιση (μήτε η μάνα τους δεν έμεινε ζωντανή για να τους κλάψει), για να κάνει το 1% του παγκόσμιου πληθυσμού το χάζι του, που έχοντας συγκεντρώσει τον πλούτο του υπόλοιπου 99%, δεν ξέρει τι άλλο πια να κάνει. Οπότε κάνει τασάκια και κοσμήματα από ελεφαντόδοντο, έτσι για να 'χαμε να λέγαμε. Τι κι αν αυτή η πράξη σηματοδοτεί κάτι πιο βαθύ και αιμοβόρο: την απαξίωση της όποιας ζωής προς ιδίαν τέρψην.

Το αυτό αποδεικνύεται εύκολα με ένα απλό πέρασμα από τα ακίνδυνα παχύδερμα της Αφρικής στους αμετανόητους δυσκοίλιους της Ευρώπης. Που, με τη σειρά τους, θυμήθηκαν κάτι επικίνδυνα σαρκοβόρα της Λατινικής Αμερικής. Ζόμπι τα λένε. Οχι αιμοσταγείς δικτάτορες, ούτε φασιστοειδή ανδρείκελα. Ζόμπι.

Τα 'χουμε ξαναπεί - τα ξαναλέμε. Αν για κάτι ευθύνεται απόλυτα ο Τσίπρας είναι πως έχει κάνει όλα αυτά τα ζόμπι να βγουν από τα κενοτάφιά τους (καθώς ποτέ δεν τα θάψαμε κανονικά), κάνοντας αισθητή την παρουσία τους. Δεν αντέχουν πια να κρύβονται πίσω από τις γλυκανθρώπινες μορφές τους. «Είμαστε εδώ» φωνάζουν. «Υπάρχουμε!». «Πάντα υπήρχαμε στο μυαλό σας, τώρα όμως φανερωθήκαμε, στεκόμαστε δίπλα σας, βαδίζουμε πλάι σας, σας κρατάμε το χέρι»...

Το ότι ο βουλευτής της Ν.Δ., Κώστας Καραγκούνης, δήλωσε πως η Ν.Δ. θα φέρει το ασφαλιστικό σύστημα που «πρώτος εφάρμοσε ο δικτάτορας Πινοσέτ στη Χιλή», αυτό για το οποίο «έχει μείνει στην Ιστορία», δεν με ενόχλησε. Με κατατρόμαξε. Κατάπια τη γλώσσα μου. Ξαφνικά, ζωντάνεψε μπροστά μου η Μάργκαρετ Θάτσερ, ο ίδιος ο Πινοσέτ (ή Πινοτσέτ ή βρόμα και δυσωδία) και ο μεταξύ τους διάλογος σαν βρεθήκανε: «Μάθαμε πολλά από εσάς!» του είπε η πρώτη. Αυτή, που είχε πει το άλλο αξέχαστο: «Κοινωνία; Μα δεν υπάρχει τέτοιο πράγμα!».

Κρίμα που βάζω υπότιτλους. Αμετάφραστα είναι ακόμα πιο στυγερά τα λόγια της τρισκατάρατης -κι αυτηνής κι αυτουνού!-, που όχι μόνο δεν έχουν λιώσει τα κόκαλά τους, αλλά τα βλέπω να γίνονται προσκύνημα σε ειδική λειψανοθήκη ως αγία κάρα πάντων των νεοφιλελεύθερων/ακροδεξιών εκσυγχρονιστών του βίου ημών... «Οι περισσότεροι πολίτες το γνωρίζουν» συμπλήρωσε χαμογελώντας ο κ. Καραγκούνης, αναφερόμενος ξανά στο ασφαλιστικό σχέδιο Πινοσέτ.

Το γνωρίζουν;... Τι ακριβώς «γνωρίζουν» οι «περισσότεροι πολίτες», κύριε αποτέτοιε μου; Τι έκαναν δικτάτορες μίλια μακριά από δω, 45 χρόνια πριν; Ή μήπως τι μοίρα τούς περιμένει; Τι μέλλον τούς κανονίζετε μαζί με τα φασιστοειδή ζόμπι του παρελθόντος, που έχουν κατακλύσει την Ευρώπη;

Ισως έχει δίκιο. Ισως τελικά πράγματι να γνωρίζουμε. Ταυτόχρονα, όμως, ίσως είμαστε ικανώς απογοητευμένοι και ανεπαρκώς ζωντανοί, ώστε ακόμα κι αν γνωρίζουμε τι σημαίνουν τα «μαύρα πανιά» στον ορίζοντα, εμείς τα βλέπουμε για λευκά.

Και χαιρόμαστε για τον ερχομό ενός σωτήρα-Θησέα, θριαμβευτή επί του τέρατος, που πλέον, όμως, έχει τη δική μας μορφή.

    

Τα μολύβια

Γράφει η Αρχοντία Κάτσουρα

-Τι δώρο θέλεις για τη γιορτή σου;

Η ερώτηση της θείας προκάλεσε την αντίδραση της μαμάς.

-Δεν χρειάζεται τίποτα. Να μην πάρεις τίποτα. Εχουμε πει ότι δεν ζητάμε τίποτα.

Η μικρούλα έριξε δειλά βλέμματα. Μια προς τη μαμά, μια προς τη θεία.

-Γενικά δεν ζητάμε, σωστά, αλλά όταν η θεία θέλει να πάρει ένα δώρο στην ανιψιά της που πάει πρώτη φορά σχολείο, στο σχολείο που θα μάθει γράμματα και πολλά πολλά ακόμα, δεν πειράζει να ζητήσει κάτι.

Η μαμά δεν αντέδρασε. Η θεία ήταν αποφασισμένη, η κόρη της ενθουσιασμένη.

-Λοιπόν; Ξαναρώτησε η θεία.

-Μολύβια, πολλά χρωματιστά μολύβια. Και νερομπογιές, και μπλοκ, και πινέλα, και μια τσάντα να τα βάζω μέσα, είπε το κοριτσάκι με ζέση.

-Μα, σου πήραμε. Ηταν στη λίστα για το σχολείο, απάντησε η μαμά.

-Ναι, αλλά εγώ θέλω να έχω τα δικά μου.

-Δικά σου είναι κι αυτά.

-Οχι, αυτά είναι του σχολείου. Θέλω τα δικά μου, αυτά που θα ζωγραφίζω ό,τι θέλω, όχι ό,τι θα μου λένε.

Ηταν η ώρα να παρέμβει η θεία, που είχε γίνει πάλι 6 ετών, τότε που κι εκείνη ήθελε να μπορεί να ζωγραφίζει όσο θέλει, όποτε θέλει, όχι μόνο όσο όριζε το σχολικό πρόγραμμα. Αυτό που όσο μεγάλωνε γινόταν όλο και πιο πιεστικό.

Της άρεσε το σχολείο, αλλά μέχρι που το τελείωσε –μαζί με το πανεπιστήμιο– ποτέ δεν είχε προλάβει να χαρεί τα δικά της μολύβια και μπλοκ. Από μικρό παιδί είχε την αίσθηση του καθήκοντος –χαρακτήρας; Της το έμαθαν;– αυτά που την ευχαριστούσαν τα στρίμωχνε στις ώρες της ξεκούρασης. Ετσι, άρχισε να ζωγραφίζει όσο ήθελε μετά, μεγάλη, έχοντας ήδη πιάσει δουλειά.

-Εχει δίκιο το κορίτσι. Πρέπει να έχει δικά του χρώματα και μπλοκ, άλλα από του σχολείου. Αυτό θα είναι το δώρο σου.

Η μαμά γέλασε –καλλιτεχνική ιδιοσυγκρασία και κείνη, καταλάβαινε.

Δύο μέρες μετά, η θεία πήγε στο χαρτοπωλείο. Διάλεξε ένα ωραίο μαγαζί. Από εκεί που ψώνιζε συχνά τη δική της γραφική ύλη: το αναγκαίο σημειωματάριο που δεν εγκατέλειπε ποτέ την τσάντα της –πάντα είχε την απορία γιατί όσο πάλιωναν τα σημειωματάρια αυτά γίνονταν πιο βαριά–, στιλό, φακέλους, τέτοια πράγματα.

Της άρεσε αυτό το μαγαζί γιατί δεν έμοιαζε με τα βιβλιοπωλεία-πολυκαταστήματα, που πουλάνε τα πάντα, από γόμες και ξύστρες μέχρι ηλεκτρονικούς υπολογιστές και φωτογραφικές μηχανές. Της άρεσε και η μυρωδιά του, χαρτί και μελάνι, μια αδιόρατη αίσθηση αποσμητικού χώρου που θύμιζε ξύλο και δέντρα, κέδρο ίσως, ή πεύκο. Δεν ήταν σίγουρη.

Κι ύστερα, θα της έφτιαχναν ένα ωραίο δέμα το δώρο, με όμορφο χαρτί περιτυλίγματος, που δεν θα είχε τη σαρωτική φίρμα μιας εταιρείας, αλλά θα προϊδέαζε για κάτι άλλο, πιο προσωπικό, που θα είχε λίγη φροντίδα παραπάνω.

Στο χαρτοπωλείο την γνώριζαν. Της έδωσαν ένα καλαθάκι και την άφησαν να διαλέξει: μπλοκ ακουαρέλας, μπλοκ ιχνογραφίας, νερομπογιές και τέμπερες, πινέλα και μολύβια, γόμες και ξύστρες, μαρκαδόρους, και φυσικά ξυλομπογιές. Ενιωθε σαν παιδάκι σε πάρκο με ζαχαρωτά. Αν ήταν για κείνη, θα ήταν πιο φειδωλή, πιο προσεκτική, αλλά για τη μικρή...

Την ώρα που ετοίμαζαν το δώρο, προσεκτικά και με μαεστρία, σκεφτόταν πόσο χαρούμενη ήταν. Οχι μόνο γιατί όταν προσφέρεις χαρά, η μισή τουλάχιστον είναι δική σου, αλλά γιατί ήξερε τη δύναμη που κρύβουν τα χρώματα και τα μολύβια. Είναι σαν αυτή των βιβλίων: σε βάζουν στο καράβι της φαντασίας και σε ταξιδεύουν σε κόσμους που μόνο εσύ είδες και που δεν θα δει ποτέ κανείς άλλος, ούτε ο πιο παρατηρητικός θεατής της εικόνας. Κάθε ζωγραφιά, κάθε πίνακας ζωγραφικής κρύβουν τη χαρά σου, τη λύπη σου, τις σκέψεις που σε βασάνιζαν όταν τα έφτιαχνες και τις ελπίδες που έσπρωχναν τον χρωστήρα σου.

Οταν πήγε το δώρο στην ανιψιά της της είπε μόνο:

-Τα μολύβια σου. Καλό ταξίδι.

ΥΓ. Τώρα μπορείτε να πάτε στη διπλανή στήλη και στη γενναιόδωρη Νόρα. + ΑΥΤΟ  

Οι τζάμπα μαγκιές του Πολάκη

Ο τρομερός Παύλος Πολάκης αποφάσισε να ξαναχτυπήσει. Αυτή τη φορά με στόχο τον καθηγητή Συνολάκη

Του Λευτέρη Χαραλαμπόπουλου

Κάτι λιγότερο από 2 μήνες από την τραγωδία στο Μάτι, η κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα αρνείται πεισματικά να αναλάβει τις ευθύνες της.

Να πει κάναμε (και όχι απλώς «έγιναν»…) λάθη.

Να κάνει αυτοκριτική και πολιτικές πρωτοβουλίες ώστε να μην έχουμε ξανά τέτοια τραγωδία.

Αντ’ αυτού επιμένει να θέλει να κατασκευάσει ένα σχεδόν παρανοειδές σχήμα όπου φταίνε όλοι οι άλλοι εκτός από αυτήν.

Μάλιστα, για να είναι πιο «συνεκτικό» αυτό το σχήμα, η θεωρία που έχει λανσάρει η κυβέρνηση είναι ότι «ήταν απολύτως αδύνατο να είχε αποφευχθεί η καταστροφή και η απώλεια ζωών.

Η καταστροφή ήταν αναπόφευκτη εξαιτίας της κλιματικής αλλαγής και της αυθαίρετης δόμησης».

Μόνο που αυτή η θεωρία και αυθαίρετη είναι και ανατριχιαστικά επικίνδυνη, εφόσον λέει ότι λίγο πολύ υπάρχουν κίνδυνοι έναντι των οποίων είμαστε εντελώς απροστάτευτοι.

Επιπλέον, αυτή η θεωρία δεν επιτρέπει να κάνουμε πραγματικά συζήτηση, να ερευνήσουμε τι έγινε όντως, να βγάλουμε συμπεράσματα και όντως να πάρουμε μαθήματα ώστε στο μέλλον να μην έχουμε ανάλογες καταστροφές.

Ο ΣΥΡΙΖΑ, όμως, προτιμά σήμερα να θυσιάσει αυτή την αναγκαία δημόσια συζήτηση στο όνομα του να υπερασπιστεί ένα προκατασκευασμένο αφήγημα που δικαιώνει την κυβέρνησή του.

Αυτό φάνηκε και στην αντιμετώπιση του πορίσματος της επιτροπής υπό τον καθηγητή Συνολάκη.

Αντί να συζητήσουν ή να αντικρούσουν τι λέει το συγκεκριμένο πόρισμα, γραμμένο από έναν καθηγητή, μέλος της Ακαδημίας Αθηνών, ειδικό τις φυσικές καταστροφές, στράφηκαν αμέσως στο ότι έχει κουμπαριά με την οικογένεια Μητσοτάκη και αργότερα στο Ίδρυμα Καραμανλή.

Άρα είναι «κομματικός» της ΝΔ και επομένως κατά τεκμήριο για τον ΣΥΡΙΖΑ αναξιόπιστος.

Εγώ δεν έχω αντίρρηση να δεχτώ ότι όντως θέλει πάντα μεγάλη προσοχή όταν τα κόμματα μπλέκονται με τις επιστήμες, μια που η επιστημονική έρευνα και γνώμη απαιτούν μια ορισμένη αμεροληψία.

Όμως, ακόμη και με αυτούς τους περιορισμούς, παίρνεις το πόρισμα ενός ειδικού και το διαβάζεις.

Δεν τον απαξιώνεις παρότι είναι κορυφή στον κλάδο του.

Το πόρισμα λέει εκτός όλων των άλλων με ένα τεκμηριωμένο τρόπο αυτό που έχουν πει πολλοί άλλοι.

Ότι στο Μάτι, εάν δεν είχε υπάρξει μια αλυσίδα από καθυστερήσεις και λανθασμένες εκτιμήσεις, όπως και μία αποδιάρθρωση και έλλειψη σχεδιασμού στις υπηρεσίες πολιτικές προστασίας, υπήρχε χρόνος για εκκένωση και άρα για περιορισμό των απωλειών.

Η κυβέρνηση αυτό δεν μπορεί να το συζητήσει, γιατί διαλύει το αφήγημα ότι ήταν αναπόφευκτη η καταστροφή.

Εξ ου και οι επιθέσεις.

Εδώ να ξεκαθαρίσω κάτι.

Δεν έχω καμιά εμπιστοσύνη ότι ο Κυριάκος Μητσοτάκης θα χειριζόταν καλύτερα μια τέτοια καταστροφή.

Το πιο πιθανό, εάν θυμηθούμε και τη ΝΔ το 2007 τις φωτιές σε Ηλεία και Πάρνηθα, να είχε τα ίδια τραγικά αποτελέσματα.

Αυτό, όμως, δεν αναιρεί το γεγονός ότι το πόρισμα της επιτροπής υπό τον Συνολάκη διατηρεί την αξία του.

Έτσι λοιπόν είδαμε να αναλαμβάνει δράση ο απαραίτητος Παύλος Πολάκης.

Ο οποίος με ανάρτηση στο facebook ταυτόχρονα αποκάλυψε ποια είναι η διεύθυνση του καθηγητή Συνολάκη και τον κατηγόρησε ότι είναι ανεύθυνος επειδή έξω από το σπίτι του στα Χανιά έχει… κρεβατίνες στον στύλο της ΔΕΗ και δεν θα μπορεί να το εκκενώσει αν πάρει φωτιά.

Μάλιστα η ανάρτηση συνοδευόταν από σχετικές φωτογραφίες.

Δηλαδή, με αφορμή αναρριχώμενες πρασινάδες εντός αστικού ιστού προσπαθεί να απονομιμοποιήσει μια επιστημονική μελέτη. Πολύ «επιστημονικό».

Σαν να μην έφτανε αυτό, μετά το θόρυβο επανήλθε ο Πολάκης δριμύτερος με αναφορές σε κουμπαριές κ.λπ.

Δηλαδή, ένας υπουργός της κυβέρνησης «κρεμάει στα μανταλάκια» έναν επιστήμονα, ρουφιανεύοντας τη διεύθυνσή του και κατηγορώντας τον για αναρριχητικά φυτά στη γειτονιά του.

Έχει κάποια σχέση αυτό με οποιαδήποτε πολιτική ή δεοντολογία; Σε ποιο ήθος και ύφος εξουσίας εντάσσονται πέραν αυτού της  απλής αλαζονείας;

Τι σημαίνει για τη χώρα ένας υπουργός, επιστήμονας ο ίδιος και σε υπουργείο επιστημόνων, να απαξιώνει έτσι την παραγωγή επιστημονικής γνώμης ακόμη και εάν έχει βάσιμα σημεία κριτικής να διατυπώσει;

Πώς μπορεί να επανέλθει η εμπιστοσύνη των πολιτών στη δημόσια συζήτηση, όταν επιστημονικά πορίσματα απαξιώνονται εμμέσως πλην σαφώς με κομματικά κριτήρια;

Το μόνο που κάνουν όλα αυτά είναι να τροφοδοτούν την αντίληψη ότι δεν μπορούν να υπάρξουν απόψεις με επιστημονική τεκμηρίωση, αλλά μόνο «γνώμες υποκειμενικές» που συγκρούονται χωρίς αντικείμενο και ερευνητική προοπτική μια αντίληψη που διαλύει τη δημοκρατία.

Όλα αυτά δείχνουν ότι τόσο ο Πολάκης αλλά και συνολικά η κυβέρνηση του Τσίπρα και του Καμμένου ενδιαφέρονται κυνικά μόνο για το πολιτικό και επικοινωνιακό παιχνίδι και για τίποτα άλλο.

Όμως, για τον Παύλο Πολάκη, το να έχει καταντήσει να είναι για τον ΣΥΡΙΖΑ αυτό που είναι ο Άδωνις Γεωργιάδης στη ΝΔ, δηλαδή αυτός που τα λέει χοντρά και «με το ακαταλόγιστο», είναι στην πραγματικότητα μεγάλη κατρακύλα.

Από αλλού ξεκίνησε, αλλού κατέληξε.

Και αυτό δεν απαντιέται με μαντινάδες…