Με 33 ώρες δουλειάς τα golden boys βγάζουν παραπάνω από τον ετήσιο μισθό του μέσου εργαζόμενου!

Μόλις 33 ώρες δουλειάς χρειάζονται τα golden boys and girls της Βρετανίας για να βγάλουν όσα βγάζει ένας μέσος εργαζόμενος σε έναν ολόκληρο χρόνο κατά τον οποίο εργάζεται ανελλιπώς -και συχνά δουλεύοντας περισσότερο από το κανονικό.

Όπως προκύπτει από τα στοιχεία του thinktank High Pay Center, τα κορυφαία στελέχη των 100 μεγαλύτερων εισηγμένων εταιρειών απολαμβάνουν αμοιβές κατά 117 φορές υψηλότερες από τον μέσο εργαζόμενο. Δηλαδή κερδίζουν 901 λίρες την ώρα ή 3,46 εκατ. λίρες το χρόνο (1.061 ευρώ την ώρα ή 407,5 εκατ. το χρόνο).

Την ίδια ώρα ο μέσος ετήσιος μισθός ενός εργαζόμενου πλήρους απασχόλησης είναι περίπου 29.559 λίρες (34.814 ευρώ), δηλαδή 14,37 λίρες (16,93 ευρώ) την ώρα. Αυτό σημαίνει ότι από την αρχή του έτους και μέχρι τις 5 μ.μ. στις 6 Ιανουαρίου 2020, δηλαδή σε μόλις τρεις εργάσιμες ημέρες ή αλλιώς σε 33 ώρες, οι διευθυντές των εταιρειών αυτών έβγαλαν παραπάνω χρήματα από τον ετήσιο μισθό ενός μέσου εργαζόμενου!

Το θέμα των υπέρογκων αμοιβών των μεγαλοστελεχών και του τεράστιου χάσματος αμοιβής μεταξύ αυτών και των εργαζομένων ανοίγει για τα καλά στη Βρετανία, αφού από φέτος και για πρώτη φορά οι εταιρείες με προσωπικό άνω των 250 ατόμων θα πρέπει να δημοσιεύουν στοιχεία για την μισθοδοσία των εργαζομένων και τις διαφορές μεταξύ των υψηλά αμειβόμενων και των υπολοίπων.   

πηγή

Στείλαν αδιάβαστο τον πρωθυπουργό

Γράφει ο Δημήτρης Ψαρράς

Αν έχει μείνει κάτι από την πρόσφατη επίσκεψη του κυβερνητικού κλιμακίου στις ΗΠΑ είναι ασφαλώς η επιμονή του Κυριάκου Μητσοτάκη να εμφανίζει την Ελλάδα και τον εαυτό του ως «αξιόπιστο και προβλέψιμο» εταίρο. Το είπε σε συγκέντρωση ομογενών, το επανέλαβε σε Αμερικανούς επιχειρηματίες και κυρίως το δήλωσε με στόμφο στον ίδιο τον πρόεδρο Τραμπ («reliable and predictable»).

Ως προς τον πρώτο όρο («αξιόπιστος») δεν υπάρχει καμιά δυσκολία να το αποδεχτεί κανείς, όσο κι αν είναι ελαφρώς υποτιμητικό μεταξύ συμμάχων ο ένας να δηλώνει αξιόπιστος, αποδεχόμενος δηλαδή εξ αρχής την τοποθέτησή του σε υποδεέστερη θέση από τον άλλο συμβαλλόμενο στη συμμαχία, τις ΗΠΑ, οι οποίες πρέπει να κρίνουν και να αποδεχτούν την «αξιοπιστία».

Αλλά τι εννοεί ακριβώς ο κ. Μητσοτάκης όταν δηλώνει «προβλέψιμος»; Προφανώς μ’ αυτόν τον όρο ο πρωθυπουργός θεωρεί ότι αυτοπαρουσιάζεται ως το αντίθετο του «απρόβλεπτου» Ερντογάν. Ομως στην πολιτική η έννοια του απρόβλεπτου είναι αρνητική μόνο αν αποτελεί ευφημισμό του «τυχοδιώκτη», εκείνου δηλαδή που χρησιμοποιεί τον αιφνιδιασμό παραβιάζοντας τους κανόνες του διεθνούς δικαίου, τις διακρατικές συμφωνίες και τις αρχές της καλής γειτονίας.

Αντίθετα, η έννοια του «προβλέψιμου» είναι εξ αρχής αρνητική όταν μιλάμε για πολιτική. Ο «προβλέψιμος» στην πολιτική είναι εκείνος που δεν μπορεί να αποκτήσει ποτέ την πρωτοβουλία των κινήσεων, επομένως ο εξ αρχής χαμένος. Για να το κατανοήσουν αυτό και οι λογογράφοι και σύμβουλοι του κ. Μητσοτάκη ας σκεφτούν μια παρτίδα σκάκι και ας υπολογίσουν πόσες πιθανότητες έχει να κερδίσει ο «προβλέψιμος» παίκτης.

Υπάρχουν και χειρότερα. Η εμμονή του κ. Μητσοτάκη να περιγράφει στον πρόεδρο Τραμπ το πόσο προβλέψιμος είναι ο ίδιος και η κυβέρνησή του υπήρξε ένα κραυγαλέο δείγμα ελλιπούς προετοιμασίας μιας κορυφαίας συνάντησης. Αν έστω και ένας από το επιτελείο του πρωθυπουργού είχε την ελάχιστη ιδέα για το πώς πολιτεύεται ο κ. Τραμπ, θα είχε ενημερώσει τον κ. Μητσοτάκη να μην προχωρήσει σ’ αυτές τις δηλώσεις. Ο λόγος είναι ότι ο ίδιος ο πρόεδρος των ΗΠΑ θεωρεί μεγάλο προσωπικό του προτέρημα ότι ακολουθεί το δόγμα της «μη προβλέψιμης πολιτικής».

Σε μια χαρακτηριστική ομιλία του την περίοδο που διεκδικούσε την προεδρία των ΗΠΑ, ο Ντόναλντ Τραμπ είχε διακηρύξει ότι «ως έθνος πρέπει να γίνουμε περισσότερο απρόβλεπτοι. Τώρα είμαστε απολύτως προβλέψιμοι. Λέμε τα πάντα. Στέλνουμε στρατεύματα και οργανώνουμε συνεντεύξεις Τύπου. Πρέπει να γίνουμε απρόβλεπτοι. Κι αυτό πρέπει να ξεκινήσει από τώρα» (Michael H. Fuchs, «Donald Trump’s doctrine of unpredictability has the world on edge», «The Guardian», 13.2.2017).

Και έρχεται τώρα ο κ. Μητσοτάκης να περηφανευτεί ότι ακολουθεί «προβλέψιμη» πολιτική στον ηγέτη που έχει αναγορεύσει τη «μη προβλεψιμότητα» σε προσωπικό του δόγμα.

Επειδή πάντως θεωρώ ότι αποκλείεται στην κορυφή του επιτελικού κράτους, εκεί όπου έχουν συγκεντρωθεί η νεοδημοκρατική αριστεία και τα πολλά πτυχία, να μην έχει πάρει κανείς χαμπάρι ότι ο πρόεδρος Τραμπ δηλώνει «μη προβλέψιμος», η επιμονή του πρωθυπουργού να δηλώνει «προβλέψιμος» πρέπει να ερμηνευτεί διαφορετικά. Αυτή η δήλωση σημαίνει ότι ο κ. Μητσοτάκης αποδέχεται πως απρόβλεπτος μπορεί να είναι μόνο ο «πλανητάρχης», ενώ οι υποδεέστεροι τοπικοί ηγέτες πρέπει να είναι προβλέψιμοι. Μ’ αυτή την έννοια η δήλωση ότι είμαστε «προβλέψιμοι» ισοδυναμεί με δήλωση νομιμοφροσύνης προς τον ηγέτη της υπερδύναμης και μάλιστα χωρίς κανένα αντάλλαγμα. Εκτός αν θεωρηθεί αντάλλαγμα η αποδοχή από τον κ. Τραμπ της πρότασης Μητσοτάκη να ενταχθεί η Ελλάδα στο πρόγραμμα των F-35, λες και αυτή η αγορά του νέου αιώνα θα γίνει χωρίς την καταβολή ενός τεράστιου τιμήματος. Αλλά ο πρόεδρος των ΗΠΑ γνώριζε ήδη ότι θα γίνει αυτό. Αλλιώς, τι σόι «προβλέψιμος» εταίρος θα ήταν η κυβέρνηση Μητσοτάκη;

  

Όταν η ανάγνωση των εφημερίδων έμοιαζε με ιεροτελεστία...

Η ανάγνωση της εφημερίδας ήταν για κάποιους ιεροτελεστία. Ήταν, δεν είναι πια. Τώρα σχεδόν δεν υπάρχει ανάγνωση• υπάρχει ξεφύλλισμα, υπάρχει «μια πεταχτή ματιά», ένα κοίταγμα των σελίδων και κυρίως της πρώτης. Στα βάθη της μνήμης μου, ιδιαίτερα της παιδικής, σώζονται αχνά, θολά, εικόνες με παππούδες που διάβαζαν στις αυλές, καθισμένοι στις καρέκλες με το ψάθινο κάθισμα, και το καφεδάκι δίπλα τους, να διαβάζουν συλλαβιστά, με τα χείλια να ψιθυρίζουν τις τυπωμένες λέξεις. Και, ακόμα, στην ομίχλη των παιδικών αναμνήσεων υπάρχουν πάλι παππούδες (παππούδες μού φαίνονταν τότε, αλλά μπαμπάδες μπορεί να ήταν) στα ψηλοτάβανα καφενεία με τους καπνούς και τους θορύβους τών ζαριών που κυλούσαν στο ξύλο του ταβλιού, να διαβάζουν τις  εφημερίδες με τις μεγάλες σελίδες στηριγμένες σε ράβδους, κάτι σαν στέκες, και να τις ξεκοκαλίζουν χωρίς να διαλύονται τα φύλλα.

Εικόνα βαθιά θαμμένη από το καφενείο του Δημητρακοπούλου, στην πλατεία Πλατάνου ή κάπου αλλού. Αναδύθηκε από τα βάθη της με αυτή τη φωτογραφία της φίλης μου, της Αλίνας –ενός από τα πιο ταξιδιάρικα πλάσματα που έχω γνωρίσει–, τραβηγμένη στο ταξίδι της αυτές τις μέρες στο Μαρόκο. Είναι από το Le Grand Cafe de la Poste, ένα γαλλικό αποικιακό καφενείο-ρεστοράν (το εσωτερικό του στη δεύτερη φωτογραφία), από την εποχή της αρτ ντεκό που οι Γάλλοι έχτιζαν την Γκελίζ, τη νέα πόλη στο Μαρακές. Βλέπουμε τον δυτικό Τύπο περασμένο σε αυτό το είδος «αναλογίων», προσφορά για τους πελάτες. Οι οποίοι, φυσικά, είναι πολύ διαφορετικοί από εκείνους που θυμάμαι από την πλατεία Πλατάνου, στο καφενείο του Δημητρακόπουλου και στο άλλο, το γωνιακό της κεντρικής Λεωφόρου της Κηφισιάς, στη διασταύρωση με την Κασσαβέτη.

Αυτές οι φινετσάτες «στέκες» μού θύμισαν τις αντίστοιχες των παιδικών χρόνων που είχα, κυριολεκτικά, ξεχάσει. Δεν ξέρω αν στο Le Grand Cafe de la Poste η ανάγνωση των εφημερίδων είναι ιεροτελεστία, όπως κάποτε στην Ελλάδα ή αν αυτό που βλέπουμε στη φωτογραφία είναι απλώς ένα κομμάτι του ντεκόρ στο πολυτελές καφέ-ρεστοράν με την πατίνα μιας άλλης εποχής. Θα ρωτήσω την Αλίνα…

Δ.Β.

Η Ελλάδα των Παπαδάκηδων

Γράφει ο Γιώργος Σταματόπουλος

Εναν Α. Ζαμπούκα, που ήταν καλεσμένος στην εκπομπή του Παπαδάκη στο τηλεοπτικό κανάλι που δουλεύει, δεν τον ήξερα. Εμαθα από άλλον συνάδελφο στην ίδια εκπομπή ότι είναι μετακλητός υπάλληλος στο γραφείο του αντιπροέδρου της κυβέρνησης, είναι δηλαδή κρατικοδίαιτος [τον μπαγάσα]. Ο συνάδελφος από την «Αυγή», με το δίκιο του, εξέφρασε τη δυσφορία του και την απαρέσκειά του για την παρουσία αυτού του Ζαμπούκα. Ο Ζαμπούκας αυτός καλά έκανε και πήγε στην εκπομπή - κορόιδο ήταν; Να μην πουλήσει λίγη μούρη, να μη γίνει γνωστός στο τηλεοπτικό κοινό, που εκλέγει βουλευτές;

Ετσι κι αλλιώς τέτοιοι άνθρωποι δεν έχουν πέτσα και ο ίδιος το απέδειξε περίτρανα στην εκπομπή. Πέτσα όμως δεν διαθέτουν και οι εκπομπάρχες, άνθρωποι που δεν μπορούν να καταλάβουν το μεγάλο κακό που κάνουν στην ελληνική κοινωνία - άσε που νομίζουν ότι δρουν δημοκρατικά και ότι συντελούν στην [καλή] διαμόρφωση της ελληνικής συνείδησης. Απίστευτοι τύποι, ματαιόδοξοι και βολεψάκηδες έως θανάτου. Αυτοί λοιπόν οι δημοσιογράφοι (;) θεωρούν ότι είναι η νέα «αστική» τάξη της χώρας - αναγνωρίσιμοι, με παχυλούς μισθούς, με πρόσβαση σε όλους τους βουλευτές και υπουργούς, με δωρεάν διαμονές σε πολυτελή ξενοδοχεία, με δωρεάν ταξίδια. Αυτή είναι η νέα πραγματικότητα, αυτή είναι η νέα Παιδεία της χώρας: ημιμαθείς και απροβλημάτιστοι δημοσιογράφοι (που, όμως, κόπτονται ότι κάνουν πολύ καλά τη δουλειά τους). Και μη χειρότερα.

Και βεβαίως αυτή είναι η Ελλάδα: η Ελλάδα των Παπαδάκηδων, διότι δεν είναι μόνος του αυτός ο κύριος. Οσοι «εργάζονται» σε αυτό το είδος τηλοψίας είναι πανομοιότυποι, το ίδιο αφελείς· ο κόσμος είναι δικός τους. Σπάνια να ακούσεις κάτι σοβαρό στην ελληνική τηλεόραση, είτε από τους προσκαλούντες είτε από τους προσκαλούμενους - άσε που είναι οι ίδιοι και οι ίδιοι, κάθε μέρα, κάθε μήνα, κάθε χρόνο [κάθε στιγμή, που να πάρει]. Δεν υπάρχουν άλλα φρούτα στην ελληνική γεώσφαιρα;

Θα πει κανείς ότι ο κόσμος χάνεται, με την ελληνική τηλεόραση και τους ανθρώπους της θα ασχολούμαστε; Δεν είναι απλά τα πράγματα. Αυτή η τηλεόραση και αυτοί οι άνθρωποι, ο καθένας με τη σειρά του, μας έχουν φορτώσει φριχτά ελληνικά γράμματα και συνείδηση χωρίς σκέψη και στοχασμό. Ο καθένας με τον τρόπο του έχει συμβάλει στον εκχυδαϊσμό της επικοινωνίας, ωθώντας μας σε βαθύ νήδυμον. Στην τηλεόραση έκαναν ντεμπούτο οι βρικόλακες των ναζί. Θυμάμαι τον Παπαδάκη σε εκπομπή του να τσιρίζει [απλώς!] όταν το ανδράποδο που ακούει στο όνομα Κασιδιάρης βιαιοπράγησε κατά της Λιάνας Κανέλλη -ουδείς τότε αντέδρασε- και εάν ενθυμούμαι καλώς, παρών ήταν και ο νυν Πρόεδρος της Δημοκρατίας [να είναι καλά ο άνθρωπος, αφού είναι και ο πρώτος πολίτης της χώρας].

Ασφαλώς και δεν είναι αυτή η Ελλάδα του εικοστού πρώτου αιώνα, έλα όμως που αναγκαζόμαστε να αποδεχόμαστε τα τερτίπια, την προχειρότητα, την αδαημοσύνη και την ακαταλληλότητα μερικών συναδέλφων, που χαμπάρι δεν παίρνουν για το κακό που, είπαμε, κάνουν στη χώρα γενικά. Είμαστε υποχρεωμένοι να καταλάβουμε ότι με Παπαδάκηδες και τους ομοίους του η χώρα έχει πάρει την κατηφόρα και ότι κάποιος, κάποιοι (;) πρέπει να ανακόψουν την πτώση.

Σε μηνύσεις προχωρά ο ΟΤΕ κατά των απεργών!

Σε πλήρη ταύτιση ο ΟΤΕ με την αντεργατική πολιτική της κυβέρνησης Μητσοτάκη κατά των απεργιών, προχωρά σε μηνύσεις κατά παντός υπευθύνου «για να αντιμετωπίσει το αντιδημοκρατικό φαινόμενο του αποκλεισμού κτιρίων από μερίδα συνδικαλιστών" όπως αναφέρεται σε σχετική ανακοίνωση του Ομίλου.

Συγκεκριμένα, σύμφωνα με τη διοίκηση του ΟΤΕ, το νέο προεδρείο της ΟΜΕ-ΟΤΕ ανακοίνωσε απεργία «πρωτοφανούς διάρκειας τριών εβδομάδων, εν μέσω εορταστικής περιόδου, προκειμένου να πιέσει καταστάσεις και να επιβάλλει όρους που θα φέρουν τον ΟΤΕ 20 χρόνια πίσω, σε ένα μοντέλο που η εταιρεία έχει αφήσει ανεπιστρεπτί στο παρελθόν».

Η εταιρεία δηλώνει ότι:

* Όπως σέβεται το δικαίωμα στην απεργία, θα διαφυλάξει το δικαίωμα των εργαζομένων που επιθυμούν να εργαστούν, έχοντας ήδη καταθέσει μηνύσεις κατά παντός υπευθύνου.

* Η παρεμπόδιση των εργαζομένων να μπουν στους χώρους της δουλειάς τους, με κλείσιμο θυρών-περιφρούρηση και εκφοβισμό, είναι παράνομη και προσβάλλει θεμελιώδη δικαιώματα των εργαζομένων σε μια δημοκρατική κοινωνία.

* Η τακτική αυτή αναγκάζει, όσους εργαζόμενους επιθυμούν να εργαστούν, να υποστούν οικονομική ζημία και τους στερεί το δημοκρατικό δικαίωμα της ελευθερίας επιλογής.

* Η παρεμπόδιση των εργαζομένων που θέλουν να ασκήσουν το δικαίωμα να εργαστούν είναι αντιδημοκρατική και υποβαθμίζει τον ΟΤΕ και την χώρα μας.

ΟΜΕ-ΟΤΕ: «Συνεχίζουμε τον δίκαιο αγώνα μας»

Nωρίτερα, η ΟΜΕ-ΟΤΕ, σε ανακοίνωση που εξέδωσε, αναφέρει:

«Η καθολική συμμετοχή των εργαζομένων στην απεργία μας δίνει τη δύναμη να συνεχίσουμε τον δίκαιο αγώνα μας μέχρι την τελική μας δικαίωση. Σήμερα, σε όλη την Ελλάδα, οι εργαζόμενοι απέκρουσαν τις απεργοσπαστικές προσπάθειες της Διοίκησης και με αξιοπρέπεια έστειλαν το μήνυμα πως στον ΟΤΕ δεν είναι δουλοπάροικοι. Συνεχίζουμε και αύριο έξω από τα κτίρια να ενημερώνουμε την κοινωνία για το δίκαιο των αιτημάτων μας». 

πηγή

Ο Ερντογάν απειλεί την Κρήτη - Η Ελλάδα "κοιμάται"

Την υλοποίηση δυο στόχων έθεσε ο Τούρκος πρόεδρος Ερντογάν, προωθώντας τη συμπλήρωση του γεωπολιτικού παζλ που έχει σχεδιάσει η κατοχική δύναμη για την περιοχή. Στόχοι που είχαν εξαγγελθεί, πλην όμως τώρα φαίνεται να εισέρχονται σε τροχιά εφαρμογής. Σε συνέντευξή του στο CNNTurk και το Κανάλ D, ο νεοσουλτάνος της Άγκυρας περιέγραψε τα επόμενα βήματα στην ανατολική Μεσόγειο:

Ανακοίνωσε πως τουρκικός στρατός αυτή τη στιγμή αποστέλλεται σταδιακά στη Λιβύη, πως αυτό θα ολοκληρωθεί σύντομα και πώς θα ιδρυθεί εκεί κέντρο επιχειρήσεων. Εξήγησε ότι καθήκον του τουρκικού στρατού εκεί είναι ο συντονισμός στο κέντρο επιχειρήσεων, σημειώνοντας πως «θα υπάρχουν διάφορες μονάδες μας ως δυνάμεις αντίστασης».

Η κίνηση αυτή σαφώς και θα δημιουργήσει αναταράξεις στην περιοχή. Πρώτη αντίδραση αναμένεται από την Αίγυπτο, που σαφώς δεν θα ανεχθεί τουρκική στρατιωτική παρουσία στη Λιβύη. Αντιδράσεις θα υπάρξουν και από την Ιταλία, Γαλλία, Ρωσία. Σημειώνεται συναφώς ότι αύριο Τετάρτη 8 Ιανουαρίου, θα συναντηθούν στο Κάιρο οι υπουργοί Εξωτερικών της Ελλάδας, της Κύπρου, της Αιγύπτου, της Γαλλίας και της Ιταλίας. Ψηλά στην ατζέντα θα είναι το θέμα της Λιβύης.

Την Κρήτη θέλει ο Ερντογάν

Ο Τούρκος Πρόεδρος ανέφερε στη συνέντευξή του πως η χώρα του μπορεί να καλέσει ξένες εταιρείες για έρευνες για να συνεργαστεί μαζί τους στις περιοχές της συμφωνίας της με τη Λιβύη. Είναι σαφές πως αυτό θα γίνει, αλλά όχι τώρα. Προτεραιότητα του προφανώς είναι αποστολή ερευνητικού σκάφους. Και όχι, κατά πάσα πιθανότητα στην περιοχή της Κρήτης.

Παρουσιάζοντας χάρτες, ανέφερε πως «εδώ ξέρετε είναι η Κρήτη. Κοιτάξτε εμείς χωρίς να μπούμε στην υφαλοκρηπίδα της Κρήτης, πηγαίνουμε ακριβώς από τα ανατολικά της και από εκεί στη Ρόδο στη δική μας ακτή. Και εμείς έχουμε την πιο μεγάλη ακτογραμμή στην Μεσόγειο. Έχουμε και μια τέτοια ιδιαιτερότητα». Επανάληψη, δηλαδή, του ιδίου τροπαρίου με το οποίο αμφισβητούνται κυριαρχικά δικαιώματα της Ελλάδος.

Έφθασε, βέβαια και στο διά ταύτα και εξήγησε πως με τη συμφωνία αυτή με τη Λιβύη, «έχουν χαλάσει τα σχέδια της Ελλάδας και των Ελληκυπρίων να μας φυλακίσουν στη Μεσόγειο». Αυτό είναι και το σχέδιο του άλλωστε. Να αποτρέψει την υλοποίηση των σχεδιασμών Ελλάδος και Κύπρου στην ανατολική Μεσόγειο. Η Τουρκία κινείται αποτρεπτικά με ενέργειες ανατροπής και επιβολής τετελεσμένων. Το ζητούμενο είναι τι γίνεται από την ελληνική πλευρά.

Αποτροπή, όχι κατευνασμός

Το πολιτικό μπλοκ Μητσοτάκη- Σημίτη, εναρμονισμένο με τις λογικές του κατευνασμού, αναζητούν τρόπους και πρακτικές, που δεν ενοχλούν την Τουρκία. Και οι μόνες κινήσεις που δεν προκαλούν την αντίδραση της Τουρκίας είναι εκείνες που προσαρμόζονται στις αξιώσεις της, ικανοποιούν τα συμφέροντα της.

Οι εξαγγελίες Ερντογάν για την αποστολή στρατού στη Λιβύη, που σύμφωνα με τον ίδιο άρχισε να υλοποιείται σιγά- σιγά, όπως και η προώθηση ενεργειακών σχεδιασμών στην περιοχή από τη Λιβύη στην Τουρκία, αποτελούν μέρος του μεγαλεπήβολου σχεδιασμού της κατοχικής δύναμης για έλεγχο της περιοχής. Ένας σχεδιασμός που μπορεί να σταματήσει. Κι αυτό μπορεί να γίνει με κινήσεις αποτροπής και όχι με πολιτικές κατευνασμού.  

Βενιζέλος Κώστας

Συνάντηση Μητσοτάκη – Τραμπ: Μια άκρως ανησυχητική εικόνα

Περαιτέρω εμπλοκή της Ελλάδας στο νέο επιθετικό δόγμα των ΗΠΑ στην Μέση Ανατολή δείχνουν οι εξελίξεις     

Μια άκρως ανησυχητική εικόνα ήταν αυτή της επίσκεψης του Κυριάκου Μητσοτάκη στον Λευκό Οίκο και της συνάντησης του με τον Ντόναλντ Τραμπ. Ο συνδυασμός του πρωθυπουργού της Ελλάδας να δηλώνει ότι είναι «αξιόπιστος σύμμαχος των ΗΠΑ» την ίδια στιγμή που ο Ντόναλντ Τραμπ δήλωνε, εμμέσως πλην σαφώς, ότι θα κλιμακώσει την παρέμβασή του ΝΑΤΟ στην Μέση Ανατολή και την ένταση με τον Ιράν μόνο ένα πράγμα προμηνύει: Την βαθύτερη εμπλοκή της Ελλάδας στα επιθετικά σχέδια του βορειοατλαντικού συμφώνου. Αυτά την ίδια στιγμή που δεν υπήρξε ούτε καν η «θρυλούμενη» καταδίκη του Ντόναλντ Τράμπ για την συμφωνία Τουρκίας – Λιβύης που αναζητούσε η κυβέρνηση.

Στις κίτρινες καρέκλες

Για ένα μεγάλο μέρος της άτυπης συνέντευξης τύπου δόθηκε στις περίφημες «κίτρινες καρέκλες» του Λευκού Οίκου ο Κυριάκος Μητσοτάκης μετατράπηκε σε μέρος του ντεκόρ ώστε ο Ντόναλντ Τράμπ να δηλώσεις ξεκάθαρα την πρόθεσή του για περαιτέρω παρέμβαση στην Μέση Ανατολή.

Ο Αμερικανός πρόεδρος ξεκαθάρισε ότι οι ένοπλες δυνάμεις των ΗΠΑ είναι έτοιμες για πόλεμο, εφόσον το Ιράν κάνει οτιδήποτε μετά την επιχείρηση εξόντωσης του στρατηγού Σουλεϊμανί. Χαρακτήρισε την επιχείρηση των ΗΠΑ δικαιολογημένη, υποστηρίζοντας ότι το συγκεκριμένο πρόσωπο είχε σχέδια για τρομοκρατικές επιθέσεις. Κατά την προσφιλή συνήθεια των ΗΠΑ όμως υποστήριξε ότι οι πληροφορίες αυτές είναι εμπιστευτικές και δεν μπορούν να ειπωθούν δημόσια,  αν και θα υπάρξει ενημέρωση του Κογκρέσου.

Επίσης, ο Ντόναλντ Τραμπ διέψευσε την πιθανότητα να φύγουν οι αμερικανικές δυνάμεις από το Ιράκ προκαταβάλλοντας ότι αυτό είναι για το καλό του Ιράκ. Επισήμανε,δε, παράλληλα ότι οι ΗΠΑ έχουν κάνει επενδύσεις και έργα στην περιοχή και πρέπει να αποζημιωθούν γι’ αυτό. Μάλιστα όταν δημοσιογράφος ανέφερε ότι ίσως έχει διαφορετική γνώμη για το θέμα αυτό ο πρόεδρος Ερντογάν ο Ντόναλντ Τραμπ σχολίασε ότι ο πρόεδρος της Τουρκίας κρίνει με βάση τις προτεραιότητες που έχει ο ίδιος σε σχέση με το Ιράν.

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης παρενέβη δύο φορές: Μία για να δηλώσει πως Η συμφωνία Τουρκίας -Λιβύης προκαλεί αποσταθεροποίηση στην ευρύτερη περιοχή και μία ακόμη για να επισημάνει ότι η Ελλάδα θα ήθελε να ενταχθεί στο πρόγραμμα των F-35 αν και πρέπει να γίνει κατανοητό από την αμερικανική πλευρά πως η χώρα βγαίνει από μία περίοδο με σημαντικές δημοσιονομικές δυσκολίες.

Εμπλοκή σε περιπέτειες;

Ουδείς γνωρίζει τι πραγματικά ειπώθηκε στην συνάντηση Μητσοτάκη Τραμπ που ακολούθησε. Όπως έχει γίνει σαφές από τη πλευρά της κυβέρνησης η «παρουσίαση» των ελληνικών θέσεων στον πλανητάρχη Τραμπ στηρίζεται σε τρία δεδομένα:

Πρώτον: Η Ελλάδα είναι ένας διαχρονικός σύμμαχος των ΗΠΑ στην περιοχή. Αυτό το αποδεικνύει η πρόσφατη ψήφιση της συμφωνίας για την αναβάθμιση των F-16, η κατάθεση νομοσχεδίου για να αποδοθούν στις ΗΠΑ οι στρατιωτικές βάσεις στη Λάρισα, το Στεφανοβίκειο και το λιμάνι της Αλεξανδρούπολης, με ανοιχτή την επιλογή της επέκτασης και σε άλλες περιοχές. Αυτό, άλλωστε, αναφέρει ρητά το νομοσχέδιο. Επίσης το γεγονός ότι αυτές οι κινήσεις γίνονται με διακομματική συναίνεση αφού ψηφίζονται τόσο από την Νέα Δημοκρατία όσο και τον ΣΥΡΙΖΑ.

Δεύτερον: Η Ελλάδα όχι απλά θα τηρήσει την εξοπλιστική συμφωνία για την αναβάθμιση των F-16 με βάση το πρόγραμμα που έχει ζητήσει η κατασκευάστρια Lockheed Martin αλλά θα προχωρήσει ακόμη παραπέρα: Αρχικά αφήνει ανοιχτό το ενδεχόμενο προμήθειας νέων πλοίων αμερικανικής κατασκευής, για τις οποίες είχε υπάρξει προσυμφωνία με τη Γαλλία. Επίσης, θα κάνει δημοσιονομική προετοιμασία (δηλαδή συσσώρευση κονδυλίων) ώστε να προχωρήσει είτε στη συμπαραγωγή είτε στην απευθείας αγορά των αεροσκαφών τύπου F-35.

Τρίτον: Χωρίς να διαλαλεί η ελληνική κυβέρνηση προβάλλει το επιχείρημα των ειδικών σχέσεων που υπάρχουν μεταξύ Συρίας και Ιράν ώς απόδειξη του ότι η Ελλάδα, σε αντίθεση με την Τουρκία, είναι πιο αξιόπιστη σύμμαχος με βάση την τρέχουσα συγκυρία. Ώς γνωστόν η Άγκυρα για λόγους που σχετίζονται με την γειτνίασή της με το Ιράκ αυτο – προτάθηκε ώς μεσολαβητής για εξομάλυνση των σχέσεων ΗΠΑ-Ιράκ.

Όμως το μεγάλο ερώτημα από αυτές τις επαφές είναι αν, στο πλαίσιο του ελληνο-τουρκικού ανταγωνισμού και στη λογική του «καλού παιδιού» η χώρα θα αναλάβει δεσμεύσεις για ακόμα πιο ενεργή εμπλοκή στους σχεδιασμούς των ΗΠΑ στην Μέση Ανατολή. Αυτούς τους σχεδιασμούς που οι ΗΠΑ ξεκαθάρισαν, με την επίθεση για την δολοφονία του στρατηγού Σουλεϊμανί, ότι είναι άμεσοι, αποφασιστικοί και κάθε άλλο υπέρ της ειρήνευσης στην ευρύτερη περιοχή. Αντιθέτως, δείχνουν ένα καλά προετοιμασμένο σχέδιο κλιμάκωσης που προδιαθέτει για νέες ΝΑΤΟϊκές επιχειρήσεις στη Μέσης Ανατολή, τέτοιες, μάλιστα, που θα επιλύουν με …μία επέμβαση, Επιχειρήσεις που θα «λύνουν» πολλά προβλήματα, όπως αυτά της Συριας, του Ιράν, του Ιράκ και άλλων ζητημάτων που μένουν ανοιχτά για τις ΗΠΑ.

Μάλιστα, η εκτίμηση αυτή στηρίζεται και από πολιτικά πρόσωπα … υπεράνω υποψίας για αντιιμπεριαλιστικές διαθέσεις. Χαρακτηριστικά ήταν τα όσα είπε ο πρώην αντιπρόεδρος της κυβέρνησης Σαμαρά, Ευάγγελος Βενιζέλος. Μιλώντας στην εκπομπή της Όλγας Τρέμη επισήμανε πως «φαίνεται  ότι υπάρχει μία πρωτοβουλία του Προέδρου Τραμπ που διαμορφώνει ξανά μία δυτική γραμμή. Οι Ηνωμένες Πολιτείες εκεί που πήγαν να φύγουν από την περιοχή επιστρέφουν δριμύτατες στην περιοχή, άρα μία οποιαδήποτε πρωτοβουλία, καλή ή κακή, του προέδρου Τραμπ υπερβαίνει την Ευρωπαϊκή Ένωση, δείχνει το μικρό μέγεθός της στη διεθνή σκακιέρα».

Μάλιστα, ο Ευάγγελος Βενιζέλος αναγνώρισε τους κινδύνους που απορρέουν από μια τέτοια εμπλοκή της χώρας στα αμερικανοΝΑΤΟϊκά σχέδια.  ‘Οπως είπε «το ζήτημα για εμάς είναι να προστατεύσουμε τα εθνικά μας συμφέροντα, την ακεραιότητα της χώρας, τα ζωτικά μας συμφέροντα (….) χωρίς να εξαρτήσουμε το τι θα συμβεί στα δικά μας θέματα από τις εξελίξεις σε περίπλοκα και αδύνατον να λυθούν προβλήματα, όπως είναι για παράδειγμα το πρόβλημα στη Συρία ή το πρόβλημα στη Λιβύη». Επισήμανε ότι «είμαστε μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης, μπορούμε να ακολουθήσουμε την κοινή ευρωπαϊκή θέση σε θέματα τέτοια, όπως είναι για παράδειγμα η σχέση μας με το Ιράν. Δεν θα αλλάξουμε αυτό το πλαίσιο, το οποίο έχει διαμορφωθεί με πολύ κόπο και είναι και ένα αποτέλεσμα ωριμότητας διεθνοπολιτικής της χώρας ότι έχει αυτό το πλαίσιο».

Πάντως, απαντώντας στην (εναγώνια ομολογουμένως) ερώτηση της Όλγας Τρέμη («να μη μετάσχουμε σε στρατιωτικές επιχειρήσεις στην περιοχή;») ο Ευάγγελος Βενιζέλος απάντησε πως «αυτά είναι δεδομένα, αυτά τα έχουμε κάνει όλα αυτά τα χρόνια. Δεν υπήρξε κανένα τέτοιο θέμα την τελευταία δεκαετία που παρακολουθούμε τις επιπτώσεις της Αραβικής Άνοιξης. Η Ελλάδα μετείχε ενεργά στις επιχειρήσεις στη Λιβύη όταν οι επιχειρήσεις αυτές έγιναν με τη σημαία του ΝΑΤΟ, έδωσε τη Σούδα και άλλα αεροδρόμιά της προκειμένου να εξυπηρετούνται οι ΝΑΤΟϊκές δυνάμεις».    

Γεράσιμος Λιβιτσάνος

Εκτός αν εμείς δεν είμαστε άνθρωποι…

Γράφει η Σοφία  Χουδαλάκη

Σμίγουν στον ουρανό μας οι καπνοί του πολέμου που σηκώνονται από τη Μέση Ανατολή, με την κάπνα της απανθρακωμένης φύσης της Αυστραλίας. Οι εικόνες ταράζουν, τρομάζει το μέγεθος της καταστροφής τούτης που συντελείται μπροστά μας και εκείνης που έρχεται. Δεν πρόλαβε να πάρει αναπνοή το 2020, με κάπνα μπήκε στις ζωές του κόσμου, φαίνεται, πως με κάπνα θα βγει όταν έρθει η ώρα.

Και εδώ, στα πιο δικά μας, στα πιο κοντινά μας, μια μάνα ενός παιδιού ΑμΕΑ κόβει το νήμα της δικής της ζωής, που ήταν ένα με το νήμα της ζωής της θυγατέρας της. Προσωπικές ιστορίες, θα πει ο βιαστικός, μα δεν είναι προσωπικές. Δεν είναι η πρώτη φορά, που μια μάνα ενός παιδιού με αναπηρία πνίγεται στην απελπισία μιας κοινωνίας που επιμένει να μην υποστηρίζει όλα της τα μέλη, όπως και όσο χρειάζεται. Ακούσαμε τον γδούπο της πτώσης της από την ταράτσα, μα δεν ακούμε τους ήχους εκείνων που γκρεμίζονται στους καιάδες πολλές φορές πριν βρεθούν στις ταράτσες ή στα γεφύρια (όπως μια άλλη μάνα πριν από χρόνια, που πήρε κι εκείνη μαζί τον γιο της).

 Όπως δεν είναι προσωπικές οι φλόγες που κατακαίγουν τον κόσμο στην άλλη άκρη της οικουμένης, όπως δεν είναι προσωπικές οι βόμβες που πέφτουν στην απέναντι όχθη της Μεσογείου, έτσι δεν είναι προσωπικές οι δυσκολίες που αντιμετωπίζει ο καθένας όταν αρρωσταίνει, όταν πεινάει, όταν περιθωριοποιείται. Δεν είναι προσωπικό όταν μια οικογένεια δεν έχει να πληρώσει το ρεύμα της, δεν είναι προσωπικό όταν χάνεις τη δουλειά σου και καταδικάζεσαι να μείνεις στο δρόμο, δεν είναι προσωπικό όταν σου παίρνουν οι τράπεζες το κεραμίδι από το κεφάλι.

Αν υπάρχει κάτι που πρέπει να καταλάβουμε πια, γιατί στ’ αλήθεια το έχουμε πληρώσει πολύ ακριβά, είναι ότι η κοινωνία μας δεν είναι το άθροισμα των προσωπικών μας ιστοριών, αλλά είναι η συνισταμένη τους. Δεν είμαστε αποκομμένα άτομα, δεν έχει ο καθένας το δάσος του, τη θάλασσά του, την ειρήνη του, την Πρόνοιά του. Είμαστε μαζί. Είμαστε σύστημα. Μαζί καιγόμαστε, μαζί σκοτωνόμαστε, μαζί πεινάμε. Αυτό το «μαζί» πρέπει να καταλάβουμε και με όπλο μας αυτό το «μαζί» να παλέψουμε απέναντι σε εκείνους που καίνε τα δάση μας, που λερώνουν τις θάλασσές μας, που ευτελίζουν τις ζωές μας, που εκθέτουν στον κίνδυνο της μοναξιάς τον καθέναν και όλους μας. 

Ας μην παρακολουθούμε τις ειδήσεις μόνο για να μαθαίνουμε τι συμβαίνει στους άλλους ανθρώπους. Γιατί ό,τι συμβαίνει στους ανθρώπους, μπορεί να συμβεί και σε μας… εκτός αν εμείς δεν είμαστε άνθρωποι.

Τι μένει, μου λες;

Γράφει η  Νόρα Ράλλη

Αφήστε με να μαντέψω. Για το νέον έτος πήρατε κάποιες σοβαρές αποφάσεις: Να απομακρύνετε τους τοξικούς ανθρώπους, να γίνετε καλύτεροι άνθρωποι, να χάσετε επιτέλους αυτά τα ρημαδιασμένα πέντε κιλά (άντε έξι, ένεκα εορτών) και, κυρίως, να σκέφτεστε θετικά! Γιατί, ως γνωστόν, ο εγκέφαλος προσαρμόζεται στη θετική σκέψη και ό,τι εντολή τού δίνουμε την κάνει πραγματικότητα - τι κι αν ακόμη δεν μας έχει κάνει ικανούς να αποφεύγουμε τους τοξικούς ανθρώπους, να γίνουμε καλύτεροι, να χάσουμε αυτά τα ρημαδιασμένα 5 κιλά (άντε έξι, ένεκα εορτών) και να σκεφτόμαστε θετικά.

Το πέτυχα; Εγώ πάλι αποφάσισα να μην κάνω τίποτα από τα παραπάνω. Γιατί, για πόσο ακόμα θα στεκόμαστε έρμαια των πρωτοχρονιάτικων αποφάσεων; Για πόσο ακόμη θα γεμίζουμε ενοχές ως «πολλά υποσχόμενοι» και «ξαναϋποσχόμενοι» τα ίδια κάθε χρόνο; Για πόσο ακόμα θα μας τρων οι τύψεις; Για πόσο ακόμα... θα λέω ψέματα;

Γιατί, ψέματα λέω. Ολα τα παραπάνω τα υποσχέθηκα κι εγώ. Τόσα και άλλα τόσα. Και φέτος, όπως και πέρυσι, όπως και τις άλλες προάλλες, γιατί ως γνωστόν η ελπίδα πεθαίνει τελευταία και δεν είναι διόλου τυχαίο πράμα η «ελπίς», ήτις δημιουργήθηκε για να έχει κάπου ν’ ακουμπήσει κι αυτό το έρμο το προλεταριάτο – φέρει σαφή ταξικά χαρακτηριστικά και τέλος πάντων δεν θα έρθω εγώ τώρα να φέρω τους κάτω πάνω, να βάλω χάος στην τάξη!

Ασε που και να ’θελα, δηλαδή, δεν έχω τα κότσια πλέον. Βλέπεις, με τελείωσε λίγο πριν τη χαραυγή της νέας δεκαετίας της παλιακής ήδη νέας χιλιετίας, ο Μελανοδόχος της Εξουσίας. Ο Υψιστος των δημοσιογράφων. Ο μοναδικός (πλέον) Φάρος της Αληθείας. Που εξαιτίας του, λίγη τσίπα αν είχα πάνω μου θα έπρεπε να έχω δηλώσει ήδη την παραίτησή μου, να σπάσω τα μολύβια μου και το πληκτρολόγιο να το ’χω μονάχα για να παίζω τέτρις -και πολύ μου είναι.

Και δεν κοροϊδεύω καθόλου! Σοβαρομιλώ και πολύ σοβαρά μάλιστα.

«Εχω την εντύπωση» έγραψε, «ότι η θεωρία πως κάποιοι εξαπάτησαν ή κορόιδεψαν κάποιους και πήραν την κυβέρνηση, αποτελεί τη νέα λέξη της μόδας της (πρώην) κυβερνώσας Αριστεράς» (είδατε με τι υφέρπουσα πονηριά, που σχεδόν φαντάζει τρυφεράδα βάζει σε παρένθεση το «πρώην» και όχι το «κυβερνώσας»; Υποκλίνομαι...). Και συνεχίζει, φτάνοντας σε κρεσέντο ανυπεράσπιστης ειλικρίνειας: «Δεν καταλαβαίνω... Διότι, τι υποσχέθηκε ο Μητσοτάκης; Να διώξει το ΣΥΡΙΖΑ. Και τι έκανε ο Μητσοτάκης; Εδιωξε το ΣΥΡΙΖΑ... Χωρίς να θέλω να τους στενοχωρήσω [σ.σ. εννοεί τους (πρώην) κυβερνώντες Αριστερούς], κανείς δεν ψήφισε τον Μητσοτάκη για την αύξηση του κατώτατου μισθού ή για πλουσιότερο κοινωνικό μέρισμα ή για να βρει διοικητή στο Νοσοκομείο Καρδίτσας. Οσοι ενδιαφέρονταν για τα παραπάνω, ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ και ήταν καταφανώς λιγότεροι. Ο κόσμος ψήφισε Μητσοτάκη όχι για να εισπράξει, αλλά για να διώξει τους προηγούμενους και κάθε συμφραζόμενό τους».

Προτείνω το άνωθεν να διαβαστεί δυνατά τρις και ει δυνατόν από άμβωνος! Το αξίζει. Μας χρειάζεται. Το κέρδισε.

Ο συνάδελφος (ντροπή μου και που τον αποκαλώ έτσι, αλλά τέτοιο κουμάσι είμαι και μας βάζω στο ίδιο σακούλι)... ο συνάδελφος Πρετεντέρης, λοιπόν, λίγο πριν τη χαραυγή της νέας δεκαετίας της παλιακής ήδη νέας χιλιετίας, μας αποκάλυψε αυτό που όλοι ξέραμε και κανείς δεν ομολογούσε: ο κόσμος δεν ψήφισε Ν.Δ., «Μη ΣΥΡΙΖΑ» ψήφισε. Για να χαθεί από τον χάρτη η Αριστερά και μαζί -πώς το ’πε;- και κάθε «συμφραζόμενό» της! Με ό,τι αυτό σημαίνει για τους παλιούς αγωνιστές, τους πάντα οραματιστές και τους νέους αμφισβητίες.

Για μένα σημαίνει μονάχα ένα: Ζήτω ζήτω η κανονικότητα! Κάτω κάτω η απροσαρμοστικότητα.

Καιρός ήταν κάποιος να βάλει τα πράματα στη θέση τους. Ηρθε η ώρα να πει κάποιος τα (ίδια) πράματα με τ’ όνομά τους.

Και αφού το μάθαμε πλέον και το «πώς τα λένε» και το «πού μπαίνουν», τι μένει;

(...Το παρόν κείμενο –το πρώτο του 2020– αφιερώνεται στους υπέροχους Χιλιανούς που μήνες τώρα, με δεκάδες νεκρούς και περισσή αξιοπρέπεια, δίνουν την απάντηση ακριβώς σε αυτό το «τι μένει».)

  

Συγγνώμη, ΕΡΤ

Χθες το πρωί στην ΕΡΤ, σε απευθείας μετάδοση από τον Πειραιά, ακούσαμε δηλώσεις του Βαγγέλη Μαρινάκη για τα Θεοφάνια.

Προφανώς η δημόσια τηλεόραση θεώρησε σημαντικές τις ευχές ενός δημοτικού συμβούλου Πειραιά, ώστε να τις μεταδώσει live.

Πιθανολογώ πως θα το έπραξε και με άλλους δημοτικούς συμβούλους ανά την Ελλάδα ή και με κοινοτάρχες ακόμα.

Πράγμα το οποίο βέβαια δεν το εντόπισα παρακολουθώντας την ΕΡΤ όλη μέρα, εκτός και αν έγιναν στην ΕΡΤ Sports, ανάμεσα στους αγώνες, οπότε ζητάω προκαταβολικά συγγνώμη.

Η ΕΡΤ ήταν πάντοτε, άλλωστε, κοντά στην Τοπική Αυτοδιοίκηση.

ΔΗΜ.ΚΑΝ. 

«Μπορεί να επιβιώσει» κι ένας «άριστος» με 200 ευρώ μηνιαίως;

Ο κύριος Άδωνις Γεωργιάδης, υπουργός Αναπτύξεως και Επενδύσεων, της κυβερνήσεως Μητσοτάκη, σε συνέντευξη του στον τηλεοπτικό σταθμό Open, είπε, με αφορμή ερώτηση για το κατώτατο εγγυημένο εισόδημα:

«...είναι η μελέτη που λέει ότι αν έχει κάποιος 200 ευρώ τον μήνα εισόδημα μπορεί να επιβιώνει. Δεν λέω ότι αυτός ζει όπως πρέπει, για να μην παρεξηγηθώ. Δεν λέω ότι ονειρεύομαι μια ζωή που θα ζουν οι άνθρωποι με 200 ευρώ, λέω ότι πράγματι υπάρχει αυτή η μελέτη».

Δεν θα αναλύσουμε γιατί ΔΕΝ μπορεί κανείς να επιβιώσει με 200 ευρώ το μήνα.

Επίσης, δεν θα αναρωτηθούμε καν εάν ντρέπονται μόνο και μόνο που τα λένε, διότι ΔΕΝ ντρέπονται.

Θα ρωτήσουμε, όμως, τον «μελετητή» υπουργό (και τον πρωθυπουργό), εάν «μπορεί να επιβιώσει» κι ένας «άριστος» με 200 ευρώ μηνιαίως.

Τι λέτε κύριε υπουργέ της Αναπτύξεως;Υπάρχει σχετική μελέτη; Μήπως είναι «λαϊκίστικη» η ερώτηση μας;

Δείτε απόσπασμα μετά 9ο λεπτό:        

πηγή

Η Αυστραλία αυτοκτονεί κλιματικά για χάρη του άνθρακα

του Ρίτσαρντ Φλάναγκαν

Εδώ και λίγες μέρες, ένα βιβλιοπωλείο στο πυρόπληκτο χωριό Cobargo της Νέας Νότιας Ουαλλίας έχει αναρτήσει μια πινακίδα που λέει: «Η πτέρυγα ‘Μετα-αποκαλυπτική Φαντασία’ μεταφέρθηκε στο ‘Θέματα Επικαιρότητας’».

Και όμως, όσο κι αν μοιάζει απίστευτο, η αντίδραση των ηγετών της Αυστραλίας στην πρωτοφανή αυτή εθνική κρίση δεν ήταν να υπερασπιστούν τη χώρα τους, αλλά να υπερασπιστούν τη βιομηχανία ορυκτών καυσίμων, τον μεγαλύτερο δωρητή και στα δύο μεγάλα κόμματα –λες και θέλουν να σπρώξουν τη χώρα προς την καταστροφή της. Όταν ξεσπούσαν οι πυρκαγιές, στα μέσα Δεκεμβρίου, ο ηγέτης του Εργατικού Κόμματος της αντιπολίτευσης ξεκίνησε περιοδεία σε κοινότητες εξόρυξης άνθρακα, εκφράζοντας την αμέριστη υποστήριξή του προς τις εξαγωγές άνθρακα. Ο πρωθυπουργός, ο συντηρητικός Σκοττ Mόρρισον, πήγε διακοπές στη Χαβάη.

Από το 1996, διαδοχικές συντηρητικές κυβερνήσεις της Αυστραλίας έχουν αγωνιστεί με επιτυχία για να ανατρέψουν τις διεθνείς συμφωνίες για την κλιματική αλλαγή για να υπερασπιστούν τις βιομηχανίες ορυκτών καυσίμων της χώρας. Σήμερα, η Αυστραλία είναι ο μεγαλύτερος εξαγωγέας άνθρακα και φυσικού αερίου στον κόσμο. Πρόσφατα κατέλαβε την 57η θέση ανάμεσα σε 57 χώρες όσον αφορά τη δράση για την κλιματική αλλαγή.

Κατά μεγάλο μέρος, ο κ. Mόρρισον οφείλει την περσινή οριακή εκλογική του νίκη στον ολιγάρχη της εξόρυξης άνθρακα Κλάιβ Πάλμερ, ο οποίος έφτιαξε ένα κόμμα-μαριονέτα για να κρατήσει το Εργατικό Κόμμα –το οποίο είχε δεσμευτεί για περιορισμένη αλλά πραγματική δράση κατά της κλιματικής αλλαγής- εκτός κυβέρνησης. Ο διαφημιστικός προϋπολογισμός τού Πάλμερ για την προεκλογική του καμπάνια ήταν υπερδιπλάσιος σε σχέση με τα δύο μεγάλα κόμματα. Αμέσως μετά, ο Πάλμερ ανακοίνωσε σχέδια για την κατασκευή του μεγαλύτερου ανθρακωρυχείου στην Αυστραλία.

Αφότου ο Mόρρισον, ένας πρώην διευθυντής μάρκετινγκ, αναγκάστηκε να επιστρέψει από τις διακοπές του και να ζητήσει συγγνώμη, θέλοντας να φτιάξει θετική εικόνα για τον εαυτό του, βάλθηκε να φωτογραφίζεται με παίκτες του κρίκετ ή με την οικογένειά του. Πολύ σπανιότερα τον είδαμε στην πρώτη γραμμή των πυρκαγιών, να επισκέπτεται καταστραμμένες κοινότητες ή επιζώντες. Ο Mόρρισον προσπάθησε να παρουσιάσει τις πυρκαγιές σαν μια κοινή καταστροφή, σαν κάτι συνηθισμένο.

Αυτή η στάση φαίνεται ότι είναι ψυχρός πολιτικός υπολογισμός: χωρίς ουσιαστική αντίθεση από ένα Εργατικό Κόμμα που προσπαθεί να συνέλθει από την εκλογική του ήττα, και με τα ΜΜΕ υπό τον έλεγχο του Ρούπερτ Μέρντοκ –58 τοις εκατό της κυκλοφορίας καθημερινών εφημερίδων- να τον ακολουθούν σε μια γραμμή σταθερής άρνησης της κλιματικής αλλαγής, ο Μόρρισον φαίνεται να πιστεύει ότι θα μείνει κυρίαρχος του παιχνιδιού.

Ούτως ή άλλως, έκανε όνομα ως υπουργός μετανάστευσης τελειοποιώντας μια απάνθρωπη πολιτική εγκλεισμού των προσφύγων σε εφιαλτικά στρατόπεδα σε νησιά του Ειρηνικού, άρα φαίνεται αδιάφορος απέναντι στον ανθρώπινο πόνο. Τώρα, η κυβέρνησή του έχει πάρει μια ανησυχητική αυταρχική στροφή, καταστέλλοντας συνδικάτα, πολιτικές οργανώσεις και δημοσιογράφους. Σύμφωνα με ένα νομοσχέδιο που έχει κατατεθεί στην Τασμανία και αναμένεται να επεκταθεί σε ολόκληρη την Αυστραλία, οι περιβαλλοντικοί ακτιβιστές αντιμετωπίζουν 21 χρόνια φυλάκισης εάν διαδηλώσουν.

«Η Αυστραλία είναι μια χώρα που καίγεται και κυβερνάται από δειλούς», έγραψε ο τηλεπαρουσιαστής Χιου Ρίμινγκτον, εκφράζοντας πολλούς ακόμα. Θα μπορούσε να προσθέσει «και ηλιθίους», αφού ο αναπληρωτής πρωθυπουργός Μάικλ ΜακΚόρμακ απέδωσε τις πυρκαγιές σε αναφλέξεις κοπριάς αλόγων.

Μιλάμε για ανθρώπους που θα ανοίξουν τις πύλες της κόλασης και θα οδηγήσουν μια χώρα να διαπράξει κλιματική αυτοκτονία.

Πάνω από το ένα τρίτο των Αυστραλών υπολογίζεται ότι έχει πληγεί από τις πυρκαγιές. Με ευρεία και αυξανόμενη πλειοψηφία, οι Αυστραλοί επιθυμούν δράση κατά της κλιματικής αλλαγής και αρχίζουν να θέτουν ερωτήματα για το αυξανόμενο ρήγμα ανάμεσα στις ιδεολογικές φαντασιώσεις της κυβέρνησης Mόρρισον και την πραγματικότητα μιας αποξηραμένης, φλεγόμενης Αυστραλίας όπου οι θερμοκρασίες ανεβαίνουν ραγδαία.

Η κατάσταση θυμίζει έντονα τη Σοβιετική Ένωση της δεκαετίας του ’80, όταν οι κυβερνώντες απαράτσνικοι ήταν μεν παντοδύναμοι, αλλά έχαναν τη θεμελιώδη ηθική νομιμοποίηση για να κυβερνούν. Σήμερα, στην Αυστραλία, ένα πολιτικό κατεστημένο που έχει γίνει σκληρωτικό και παραληρεί βυθισμένο στις φαντασιώσεις του αντιμετωπίζει μια τερατώδη πραγματικότητα την οποία δεν έχει ούτε τη δυνατότητα ούτε τη βούληση να αντιμετωπίσει.

Ο Mόρρισον μπορεί να έχει μαζί του μια τεράστια μηχανή προπαγάνδας και καμία αντιπολίτευση, αλλά η ηθική του ισχύς φυλλοροεί ώρα με την ώρα. Την Πέμπτη, όταν απομακρύνθηκε αδιάφορος από μια έγκυο γυναίκα που ζητούσε βοήθεια, οι οργισμένοι κάτοικοι μιας καμένης πόλης τον έδιωξαν κακήν κακώς. Ένας τοπικός συντηρητικός πολιτικός περιέγραψε αυτή την ταπείνωση του αρχηγού του ως «την υποδοχή που μάλλον του άξιζε».

Όπως είχε παρατηρήσει ο Μιχαήλ Γκορμπατσόφ, ο τελευταίος σοβιετικός ηγέτης, η κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης ξεκίνησε με την πυρηνική καταστροφή στο Τσερνομπίλ το 1986. Μετά από αυτή την καταστροφή, «το σύστημα όπως το γνωρίζαμε έγινε μη βιώσιμο», έγραψε το 2006. Μήπως η τεράστια τραγωδία των πυρκαγιών της Αυστραλίας, που ακόμα συνεχίζεται, μπορεί να αποδειχθεί το Τσερνομπίλ της κλιματικής κρίσης;

Πρώτη δημοσίευση: Australia Is Committing Climate Suicide

Μετάφραση-επιλογή αποσπασμάτων: Α.Γ.

Συνεπιβάτες στο ταξίδι της ζωής… όλοι έρχονται για να μας διδάξουν κάτι

Μου αρέσει να παρομοιάζω τη ζωή με ένα ταξίδι ή με ένα πλοίο που ταξιδεύει ανά το κόσμο, ακόμα καλύτερα με ένα κρουαζιερόπλοιο που εμείς ανεβήκαμε πάνω από την πρώτη στιγμή που το έριξαν στη θάλασσα και δεν θα το εγκαταλείψουμε παρά μόνο όταν το αποσύρουν σε κάποιο μουράγιο. Όπως και το πραγματικά κρουαζιερόπλοια, έτσι και το «δικό μας» δεν είναι συνέχεια εν πλω, αλλά κατά τακτά χρονικά διαστήματα πιάνει λιμάνι, στο δικό μας ταξίδι τα λιμάνια αυτά δεν είναι άλλο από τις σημαντικές στιγμές της ζωής ή τις στιγμές αυτές που αλλάζουν τη ζωή μας.

Η γέννησή μας, η πρώτη μέρα στο νηπιαγωγείο, αργότερα στο δημοτικό, στο γυμνάσιο, η πρώτη μας σχέση, και όλες όσες ακολουθήσουν, για τους άντρες η στρατιωτική θητεία, η πρώτη εργασία, ο γάμος και πολλές άλλες, που κάποιες είναι κοινές για όλους και κάποιες πολύ προσωπικές και μοναδικές. Σε όλες όμως υπάρχει κάτι κοινό, οι άλλοι άνθρωποι.

Οι συνεπιβάτες μας στην κρουαζιέρα της ζωής μας. Συνεπιβάτες που αντίθετα με εμάς δεν είναι υποχρεωμένοι να ακολουθήσουν όλο το ταξίδι μας. Θα ανέβουν στο πλοίο σε κάποιο από τα λιμάνια, και κάποια στιγμή θα κατέβουν ξανά.

Ποτέ δεν ξέρεις ποιοι επιβάτες θα ανέβουν στο πλοίο και σπάνια επίσης ξέρεις ποιοι πρόκειται να κατέβουν από αυτό. Αυτό που όμως πρέπει να θυμάσαι είναι πως όλοι είναι εκεί για να σου μάθουν και να σε διδάξουν κάτι.

Υπάρχουν άνθρωποι που θα ταξιδέψουν μαζί για λίγο αλλά θα μείνουν χαραγμένοι στη μνήμη σου για πάντα. Υπάρχουν άνθρωποι που θα μπουν λαθραία στο πλοίο αλλά θα αποκτήσουν πολύ σημαντική θέση πλάι σου. Υπάρχουν άνθρωποι που ενώ θα τους καλέσεις στο ταξίδι, δεν θα έρθουν ή μόλις έρθουν θα παρακαλάς να μην το είχαν κάνει ποτέ. Υπάρχουν και άνθρωποι που λίγο αφού κατέβουν από το πλοίο δεν θα θυμάσαι καν πως ταξίδεψαν μαζί σου.

Οι άνθρωποι που θα ταξιδέψουν μαζί μας, θα μας εμπνεύσουν, θα μας πονέσουν, θα μας κάνουν να γελάσουμε ή να κλάψουμε, θα μας προσφέρουν λύσεις ή και προβλήματα, θα μας κάνουν να νιώσουμε τέλειοι ή να αμφισβητήσουμε τον εαυτό μας, θα μας βοηθήσουν να πάμε στον επόμενο ή τα επόμενα λιμάνια μας. Θα τους συναντήσεις τυχαία, θα σε κοιτάξουν και θα χαμογελάσουν, και το χαμόγελο αυτό θα σε ζεστάνει, θα ακούσεις τη φωνή τους και το χρώμα της θα μείνει στα αυτιά σου σχεδόν μόνιμα.

Θα υπάρξουν συνταξιδιώτες που θα ξέρεις πως ακόμα και αν κατέβουν σε κάποιο λιμάνι, όταν και όποτε τους χρειαστείς θα εμφανιστούν και πάλι. Συνταξιδιώτες που απλά και μόνο η παρουσία τους θα είναι σημαντική για να συνεχίσεις το ταξίδι. Όλοι οι άνθρωποι που θα συναντήσουμε στη ζωή μας είναι σημαντικοί, και ως τέτοιους οφείλουμε να τους αντιμετωπίζουμε.

Ο τρόπος που συμπεριφερόμαστε στους γύρω μας, φίλους και μη, καταδεικνύει και τον τρόπο που θα θέλαμε να μας συμπεριφέρονται. Άλλωστε όπως αυτοί είναι σημαντικοί για την ζωή μας, αντίστοιχα και εμείς είμαστε σημαντικοί ταξιδιώτες στο δικό τους ταξίδι και ο τρόπος που θα μας θυμούνται εξαρτάται αποκλειστικά και μόνο από τον τρόπο που εμείς επιλέξαμε να τους αντιμετωπίσουμε.

Γιώργος Γκούμας

    

Περπάτημα: Tο απόλυτο ηρεμιστικό της ψυχής

Αν θα θέλαμε να δώσουμε ένα χαρακτηρισμό στο περπάτημα, αυτός θα ήταν «το μαγικό φάρμακο».

Γιατί μαγικό; Διότι αποτελεί τον πλέον φυσικό και οικονομικό τρόπο για να βελτιώσουμε τη σωματική και ψυχική μας υγεία. Τα οφέλη στον οργανισμό μας είναι λίγο πολύ γνωστά σε όλους, άσχετα αν επιλέγουμε ακόμα και για πολύ κοντινές αποστάσεις να μην περπατήσουμε αλλά να χρησιμοποιήσουμε το αυτοκίνητο.

Το περπάτημα μειώνει τον κίνδυνο εμφάνισης εμφράγματος, βοηθά στην απώλεια κιλών, προλαμβάνει το εγκεφαλικό, μειώνει τον κίνδυνο εκδήλωσης διαβήτη τύπου 2, της νόσου Αλτσχάιμερ, της άνοιας και πολλών άλλων ασθενειών.

Εκτός όμως από τα οφέλη στη σωματική υγεία του ανθρώπου, συμβάλλει τα μέγιστα και στην ψυχική υγεία.

Το ανθρώπινο σώμα είναι μαγικό και ακόμα πιο μαγικές οι λειτουργίες του. Έτσι με περπάτημα 30 λεπτά ημερησίως, αυξάνεται η παραγωγή ενδορφινών στον οργανισμό και μειώνονται τα επίπεδα του στρες, του θυμού και της κόπωσης. Δημιουργεί γενικά μια αίσθηση ευεξίας και χαλάρωσης σε σημείο που μπορεί να μειώσει τα συμπτώματα της ήπιας κατάθλιψης.

Ειδικά αν η άσκηση γίνεται σε ανοιχτό χώρο, σε πάρκο, κοντά σε θάλασσα ή γενικά στη φύση, τα οφέλη στην υγεία μας είναι ανεκτίμητα, καθώς επαναφορτίζουμε τις μπαταρίες μας με επιπλέον ενέργεια, την οποία χρειαζόμαστε για να ανταπεξέλθουμε στους αγχώδεις και πιεστικούς ρυθμούς της καθημερινότητάς μας.

Δυστυχώς στις μέρες μας ολοένα και περισσότεροι άνθρωποι αισθάνονται μόνοι. Το αίσθημα της μοναξιάς ενοχοποιείται για σοβαρές βλάβες στην υγεία μας. Μάλιστα συγκρίνεται με άλλους παράγοντες που την υποσκάπτουν όπως το κάπνισμα και η παχυσαρκία. Επομένως η αντιμετώπιση αυτού του προβλήματος είναι υψίστης σημασίας και προτεραιότητας, τόσο για τη σωματική όσο και για την ψυχική μας υγεία.

Κάθε φορά που περπατάμε θωρακίζουμε τον εαυτό μας από την κατάθλιψη μέσω φυσικών μηχανισμών. Επιπρόσθετα το περπάτημα μας βοηθά να βελτιώσουμε την αυτοεικόνα μας αφού μέσω της άσκησης γυμναζόμαστε και ταυτόχρονα έχουμε το αίσθημα της επίτευξης και ολοκλήρωσης ενός στόχου. Κατά τη διάρκεια του περπατήματος δίνουμε χρόνο στον εαυτό μας να διαλογιστεί και να επαναπροσδιορίσει πολλά πράγματα και καταστάσεις γύρω του καθώς και τη σχέση του με τους ανθρώπους του περιβάλλοντός του. Αποτελεί δηλαδή μια συναρμογή σώματος και ψυχής.

Από όποια οπτική και να το δεί κανείς, το περπάτημα διώχνει τη μοναξιά και την κατάθλιψη μακριά μας!

Αρβανιτάκης Α. Εμμανουήλ – Ποδολόγος – Ποδοθεραπευτής