Τι μένει, μου λες;

Γράφει η  Νόρα Ράλλη

Αφήστε με να μαντέψω. Για το νέον έτος πήρατε κάποιες σοβαρές αποφάσεις: Να απομακρύνετε τους τοξικούς ανθρώπους, να γίνετε καλύτεροι άνθρωποι, να χάσετε επιτέλους αυτά τα ρημαδιασμένα πέντε κιλά (άντε έξι, ένεκα εορτών) και, κυρίως, να σκέφτεστε θετικά! Γιατί, ως γνωστόν, ο εγκέφαλος προσαρμόζεται στη θετική σκέψη και ό,τι εντολή τού δίνουμε την κάνει πραγματικότητα - τι κι αν ακόμη δεν μας έχει κάνει ικανούς να αποφεύγουμε τους τοξικούς ανθρώπους, να γίνουμε καλύτεροι, να χάσουμε αυτά τα ρημαδιασμένα 5 κιλά (άντε έξι, ένεκα εορτών) και να σκεφτόμαστε θετικά.

Το πέτυχα; Εγώ πάλι αποφάσισα να μην κάνω τίποτα από τα παραπάνω. Γιατί, για πόσο ακόμα θα στεκόμαστε έρμαια των πρωτοχρονιάτικων αποφάσεων; Για πόσο ακόμη θα γεμίζουμε ενοχές ως «πολλά υποσχόμενοι» και «ξαναϋποσχόμενοι» τα ίδια κάθε χρόνο; Για πόσο ακόμα θα μας τρων οι τύψεις; Για πόσο ακόμα... θα λέω ψέματα;

Γιατί, ψέματα λέω. Ολα τα παραπάνω τα υποσχέθηκα κι εγώ. Τόσα και άλλα τόσα. Και φέτος, όπως και πέρυσι, όπως και τις άλλες προάλλες, γιατί ως γνωστόν η ελπίδα πεθαίνει τελευταία και δεν είναι διόλου τυχαίο πράμα η «ελπίς», ήτις δημιουργήθηκε για να έχει κάπου ν’ ακουμπήσει κι αυτό το έρμο το προλεταριάτο – φέρει σαφή ταξικά χαρακτηριστικά και τέλος πάντων δεν θα έρθω εγώ τώρα να φέρω τους κάτω πάνω, να βάλω χάος στην τάξη!

Ασε που και να ’θελα, δηλαδή, δεν έχω τα κότσια πλέον. Βλέπεις, με τελείωσε λίγο πριν τη χαραυγή της νέας δεκαετίας της παλιακής ήδη νέας χιλιετίας, ο Μελανοδόχος της Εξουσίας. Ο Υψιστος των δημοσιογράφων. Ο μοναδικός (πλέον) Φάρος της Αληθείας. Που εξαιτίας του, λίγη τσίπα αν είχα πάνω μου θα έπρεπε να έχω δηλώσει ήδη την παραίτησή μου, να σπάσω τα μολύβια μου και το πληκτρολόγιο να το ’χω μονάχα για να παίζω τέτρις -και πολύ μου είναι.

Και δεν κοροϊδεύω καθόλου! Σοβαρομιλώ και πολύ σοβαρά μάλιστα.

«Εχω την εντύπωση» έγραψε, «ότι η θεωρία πως κάποιοι εξαπάτησαν ή κορόιδεψαν κάποιους και πήραν την κυβέρνηση, αποτελεί τη νέα λέξη της μόδας της (πρώην) κυβερνώσας Αριστεράς» (είδατε με τι υφέρπουσα πονηριά, που σχεδόν φαντάζει τρυφεράδα βάζει σε παρένθεση το «πρώην» και όχι το «κυβερνώσας»; Υποκλίνομαι...). Και συνεχίζει, φτάνοντας σε κρεσέντο ανυπεράσπιστης ειλικρίνειας: «Δεν καταλαβαίνω... Διότι, τι υποσχέθηκε ο Μητσοτάκης; Να διώξει το ΣΥΡΙΖΑ. Και τι έκανε ο Μητσοτάκης; Εδιωξε το ΣΥΡΙΖΑ... Χωρίς να θέλω να τους στενοχωρήσω [σ.σ. εννοεί τους (πρώην) κυβερνώντες Αριστερούς], κανείς δεν ψήφισε τον Μητσοτάκη για την αύξηση του κατώτατου μισθού ή για πλουσιότερο κοινωνικό μέρισμα ή για να βρει διοικητή στο Νοσοκομείο Καρδίτσας. Οσοι ενδιαφέρονταν για τα παραπάνω, ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ και ήταν καταφανώς λιγότεροι. Ο κόσμος ψήφισε Μητσοτάκη όχι για να εισπράξει, αλλά για να διώξει τους προηγούμενους και κάθε συμφραζόμενό τους».

Προτείνω το άνωθεν να διαβαστεί δυνατά τρις και ει δυνατόν από άμβωνος! Το αξίζει. Μας χρειάζεται. Το κέρδισε.

Ο συνάδελφος (ντροπή μου και που τον αποκαλώ έτσι, αλλά τέτοιο κουμάσι είμαι και μας βάζω στο ίδιο σακούλι)... ο συνάδελφος Πρετεντέρης, λοιπόν, λίγο πριν τη χαραυγή της νέας δεκαετίας της παλιακής ήδη νέας χιλιετίας, μας αποκάλυψε αυτό που όλοι ξέραμε και κανείς δεν ομολογούσε: ο κόσμος δεν ψήφισε Ν.Δ., «Μη ΣΥΡΙΖΑ» ψήφισε. Για να χαθεί από τον χάρτη η Αριστερά και μαζί -πώς το ’πε;- και κάθε «συμφραζόμενό» της! Με ό,τι αυτό σημαίνει για τους παλιούς αγωνιστές, τους πάντα οραματιστές και τους νέους αμφισβητίες.

Για μένα σημαίνει μονάχα ένα: Ζήτω ζήτω η κανονικότητα! Κάτω κάτω η απροσαρμοστικότητα.

Καιρός ήταν κάποιος να βάλει τα πράματα στη θέση τους. Ηρθε η ώρα να πει κάποιος τα (ίδια) πράματα με τ’ όνομά τους.

Και αφού το μάθαμε πλέον και το «πώς τα λένε» και το «πού μπαίνουν», τι μένει;

(...Το παρόν κείμενο –το πρώτο του 2020– αφιερώνεται στους υπέροχους Χιλιανούς που μήνες τώρα, με δεκάδες νεκρούς και περισσή αξιοπρέπεια, δίνουν την απάντηση ακριβώς σε αυτό το «τι μένει».)