«Για ένα κινητό, μια σπασμένη ωμοπλάτη…»

γράφει ο Κώστας Παπαντωνίου  

Είναι 4 Ιανουαρίου. Η Δήμητρα, πρώην κάτοικος της περιοχής και σταθερός θαμώνας, έχει πάει στην Καλλιδρομίου για να πιει με την παρέα της ένα πότο σε κάποιο από τα καλόγουστα μπαράκια.

 Την ώρα που πηγαίνει να παρκάρει στο ύψος του πεζόδρομου της Θεμιστοκλέους, βλέπει μία ομάδα πιτσιρικάδων να πηγαινοέρχεται. Μία γυναίκα βγαίνει από το σπίτι της και την προειδοποιεί να παρκάρει αλλού, γιατί είχαν ήδη σπάσει τέσσερα αυτοκίνητα.

Το πάρκαρε αλλού. Λίγο αργότερα η Δήμητρα βλέπει από το τζάμι του μαγαζιού ότι ανοίγουν, πράγματι, αυτοκίνητα. Η παρέα της βγαίνει έξω. Μαζί με κάποιους ακόμη πελάτες του μπαρ και άλλους Εξαρχειώτες αρχίζουν να φωνάζουν. Οι κλέφτες συνεχίζουν απτόητοι. Το αστυνομικό τμήμα βρίσκεται μόλις 200 μέτρα μακριά. Όμως, παρά τις επίμονες κλήσεις, κανείς δεν εμφανίζεται. Αντίθετα οι κλέφτες αρχίζουν να πετάνε και πέτρες στη γειτόνισσα που τόλμησε να βγει στο μπαλκόνι της από το απέναντι σπίτι για να τους φωνάξει.

Τα Εξάρχειά της δεν τα θυμάται ποτέ έτσι. «Η μητέρα μου, που έμενε για πολλά χρόνια στην πλατεία, μέχρι πριν από μια δεκαετία, δεν είχε αντιμετωπίσει ποτέ πρόβλημα. Και τότε υπήρχε πρέζα. Όταν τη ρωτούσαν όμως αν φοβάται, απαντούσε 'εγώ δεν φοβάμαι ποτέ'.»

«Πλάτες από την αστυνομία»

Οι κάτοικοι καταγγέλλουν πλήθος κρουσμάτων παραβατικότητας. «Σε παρέμβασή μου σε άτομο που έσπαζε αυτοκίνητο, δέχτηκα απειλή του επιπέδου 'εσύ πρέπει να με φοβάσαι εδώ'. Η απάντηση ήταν ότι 'στη γειτονιά μου δεν φοβάμαι κανέναν και δεν ξέρω ποιος είσαι εσύ που θα μου πεις να σε φοβάμαι'. Διαπληκτιστήκαμε και παρέμενε επί πέντε λεπτά στο απέναντι πεζοδρόμιο από το σπίτι μου κοιτάζοντάς με απειλητικά. Εγώ δεν υποχώρησα. Την άλλη μέρα το μεσημέρι που βγήκα απ’ το σπίτι μου βρισκόταν πάλι απέναντι από το σπίτι και καθόταν επί πέντε με δέκα λεπτά κι απλώς με κοίταζε. Αλλά με ύφος. Μετά από αυτό πήγα στο αστυνομικό τμήμα» μας λέει ο Θοδωρής Κοκκινάκης, γέννημα θρέμμα Εξαρχειώτης. Στο Α.Τ κατήγγειλε ευθέως τη στάση της αστυνομίας.

“Είπα στον αναπληρωτή διοικητή και στον διοικητή της ασφάλειας για το περιστατικό. Έκανα σαφές ότι ένας άνθρωπος που κλέβει με τέτοια άνεση και ο οποίος δεν φοβάται καν την παρέμβαση του κατοίκου ώστε να σηκωθεί να φύγει σημαίνει ότι έχει από κάπου πλάτες και, αν έχει από κάπου πλάτες, για μένα έχει πλάτες από την αστυνομία. Από πουθενά άλλου. Ή έχει συνειδητοποιήσει ότι η αστυνομία δεν δρα σε τέτοια εγκλήματα ή έχει τη διαβεβαίωση ότι για κάποιους άλλους λόγους, που αφορούν είτε τη χρησιμοποίησή του για πληροφορίες είτε τη χρησιμοποίησή του για άλλους σκοπούς της αστυνομίας, βρίσκεται στο απυρόβλητο ως προς τις μικροκλοπές αυτοκινήτων».

Η αστυνομία αρνήθηκε τις κατηγορίες. Ωστόσο ζήτησε την περιγραφή του. Η εξέλιξη που ακολούθησε φάνηκε αρκετά ύποπτη. «Ο τύπος αυτός είχε αποσυρθεί από την ενεργό δράση εδώ πέρα για καμιά βδομάδα. Όλως τυχαίως έπεσα επάνω του στον δρόμο, τελείως άθελά μου, αλλά με δική μου υπαιτιότητα. Όταν γύρισε και με είδε και κατάλαβε ποιος είμαι, μου ζήτησε τρεις φορές συγγνώμη και σηκώθηκε κι έφυγε. Μια αλλαγή, δηλαδή, στάσης πολύ περίεργη».

Μοίραζαν τη λεία μπροστά τους

Δεύτερο περιστατικό. Σε σπάσιμο αυτοκινήτου που βρισκόταν στη γωνία Εμμ. Μπενάκη και Καλλιδρομίου, το οποίο χρησιμοποιούσαν μάλλον τουρίστες και γι' αυτό είχαν αφήσει τις αποσκευές τους μέσα, η αστυνομία κράτησε αντίστοιχη στάση. Παρότι οι κάτοικοι υπέδειξαν τους κλέφτες, οι οποίοι μοίραζαν τη λεία στον παρακάτω πεζόδρομο της Μεθώνης, οι δύο ασφαλίτες που έφτασαν με κράνη στο σημείο αρνήθηκαν να παρέμβουν λέγοντας ότι δεν ήταν αρκετοί.

«Η απάντηση του ασφαλίτη ήταν 'μην δείχνετε με το χέρι σας γιατί στοχοποιείστε' και βέβαια η εύλογη απορία μου ήταν 'αν δίπλα στον αστυνομικό δείχνω τον κλέφτη και στοχοποιούμαι εγώ που τον δείχνω, τότε τι ρόλο παίζει η αστυνομία;'. Παρ' όλα αυτά δεν πήρα απάντηση και δεν έγινε και καμία σύλληψη των ανθρώπων που κάνανε τη διανομή της λείας. Δεν το αιτιολόγησαν. Εκείνη τη στιγμή θεωρητικά δεν είχαν αρκετές δυνάμεις, γιατί ήταν δύο οι ασφαλίτες και τρεις οι διανέμοντες τη λεία».