Εξάρχεια ιντερνάσιοναλ ρε φίλε (τώρα και στο New Yorker!)

γράφει ο Χρήστος Ξανθάκης

Η γειτονίτσα μας έγινε μεγάλο θέμα στην Αμερική

Είναι αυτό που τραγουδούσε ο γίγαντας ο Frankie:

«Άμα τα καταφέρεις εκεί πέρα, μπορείς να τα καταφέρεις οπουδήποτε»!

Κι όταν λέμε εκεί πέρα, δεν εννοούμε τίποτε άλλο από την Νέα Υόρκη, την πρωτεύουσα του Δυτικού κόσμου. Και τη Μέκκα της επικοινωνίας του βεβαίως, τον ομφαλό των media και των παραφυάδων τους. Άλλο είναι να γράφουν για σένα στην Παραπράσταινα κι άλλο στα νεοϋορκέζικα ΜΜΕ. Το είχε πει άλλωστε και ο Παναγιώτης Χατζηστεφάνου, πριν μπουρλοτιάσει σε λάιβ μετάδοση!

Τέλος πάντων, μην μακρηγορώ, τα Εξάρχεια είναι που γίνανε θέμα στο Μεγάλο Μήλο. Και δεν γίνανε σε κάνα έντυπο της ομογένειας απ’ αυτά που διαβάζει ο Διαματάρης και χαίρεται, στο Νew Yorker γίνανε το σούπερ πρεστιζάτο περιοδικό της αμερικανικής διανόησης. Ένας πόντος και μάλιστα μεγάλου βεληνεκούς, ό,τι κι αν γράφανε για τη γειτονίτσα την πολύπαθη στην απέναντι ακτή του Ατλαντικού. Πολλώ δε μάλλον που γράψανε αλήθειες. Αλήθειες που πονάνε…

Διότι το New Yorker μπήκε στον κόπο να στείλει δημοσιογράφο στα μέρη μας, δεν αρκέστηκε στα δελτία Τύπου του υπουργείου ΠροΠο και του δήμου Αθηναίων. Πήρε τα μπογαλάκια της η Μόλυ Κράμπαπλ και αφίχθη στην πρωτεύουσα και στα Εξάρχεια έμεινε και με κόσμο μίλησε. Κι έγραψε ένα κομμάτι που δεν μασάει τα λόγια του, με τίτλο απολύτως χαρακτηριστικό:

«Η επίθεση εναντίον των Εξαρχείων, ενός αναρχικού καταφυγίου στην Αθήνα»

Όπου σε γενικές γραμμές περιγράφονται με τα μελανότερα χρώματα τόσο οι βίαιες εκκενώσεις των καταλήψεων όσο και ο αυταρχισμός των αστυνομικών δυνάμεων στην Πλατεία και στα πέριξ αυτής. Με στοιχεία, με συνεντεύξεις, με επί τόπου παρατηρήσεις, όλα κομπλέ. Κανονική, νορμάλ δημοσιογραφική δουλειά απ’ αυτές που έχουν ξεχάσει ολωσδιόλου οι κάθε είδους ματσουκοφόροι. Απ’ αυτές που προκύπτουν όταν καταλαβαίνεις τι είναι αυτό που έχεις μπροστά σου και γύρω σου…

Η Κραμπαπλ κατανόησε πολύ καλά τα γεγονότα των Εξαρχείων και τα λέει με τ’ όνομά τους. Και επειδή είναι δημοσιογράφος δεν είναι προπαγανδίστρια δεν κρύβει το εμπόριο ναρκωτικών από τις οργανωμένες μαφίες που φέρουν εις πέρας οι γνωστοί Αραβοκάγκουρες. Δεν περιγράφει τον Παράδεισο η ρεπόρτερ του New Yorker, μια ζωντανή και ανεκτική και παλλόμενη συνοικία περιγράφει. Όχι σαν αυτό το νεκροταφείο του Κολωνακίου, ας πούμε, λίγες εκατοντάδες μέτρα μακρύτερα από την εμπόλεμη ζώνη.

Κι επειδή είναι γατόνι η ρεπόρτερ, αφιερώνει τμήμα του άρθρου της στο διαρκώς ογκούμενο φαινόμενο του airbnb. Έναν συρμό που απειλεί να τινάξει στον αέρα τα Εξάρχεια και να οικοδομήσει στη θέση τους ένα νέο Βερολίνο. Κάτι σαν θεματικό πάρκο του εναλλακτικού τρόπου ζωής, κάτι σαν τσίρκο της αμφισβήτησης, κάτι σαν ριάλιτυ σόου της μαυροκόκκινης συνείδησης. Για να δούμε αν θα τους περάσει ή αν το εξαρχειώτικο πνεύμα θα τα καταφέρει να ξεγλιστρήσει για μια ακόμη φορά!

Υ.Γ.: Έχει κι ένα φάουλ το καλογραμμένο κομμάτι. Ενώ τα λέει σωστά για το μάλλον υπερφίαλο πρόγραμμα του δήμου Αθηναίων σχετικά με τα Εξάρχεια, αδικεί τον Κώστα Μπακογιάννη όσον αφορά στα αστυνομικά μέτρα. Όποια και να είναι η άποψή του για τα τεκταινόμενα στη συνοικία, δεν ήταν αυτός που εγκατέστησε ενστόλους σε «μεγάλα σταυροδρόμια των Εξαρχείων». Του Χρυσοχοϊδη δουλειά ήτανε, ο οποίος, παραδόξως, δεν αναφέρεται ούτε μια φορά ονομαστικώς στο πόνημα του New Yorker…