Το δόγμα Ανήκομεν εις την Δύσιν και η γεωπολιτική της αγέλης

γράφει ο Κώστας Γρίβας

Το 2018 είχαμε την πρωτοφανή αντιπαράθεση Ελλάδας-Ρωσίας, με τις απελάσεις διπλωματών ένθεν και ένθεν. Το 2019 είχαμε την υπογραφή της ελληνοαμερικανικής στρατιωτικής συμφωνίας, η οποία έδωσε στις ΗΠΑ ό,τι ζήτησαν, χωρίς η Ελλάδα να λάβει άξια λόγου ανταλλάγματα. Το 2020 έχουμε την επίσκεψη Μητσοτάκη στην Ουάσιγκτον με όσα έλαβαν χώρα κατά τη διάρκειά της.

Κοινός παρονομαστής των παραπάνω είναι η συνολική και απόλυτη ταύτιση της Ελλάδας με τις ΗΠΑ τόσο επί κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ όσο και επί κυβέρνησης της ΝΔ. Σηματοδοτούν το τέλος μιας πολυπαραγοντικής, αν και ετεροβαρούς, πολιτικής έναντι Ουάσιγκτον και Μόσχας, την οποία ακολούθησαν, λιγότερο ή περισσότερο, οι ελληνικές κυβερνήσεις, τουλάχιστον από το 1974 και μετά.

Αυτή η νέα πολιτική επιδιώκεται να εμφανιστεί ως ρεαλιστική και αναγκαία επιλογή από το πλέγμα των ηγετικών ελίτ της χώρας. Δεν είναι όμως έτσι. Στην πραγματικότητα, αποτελεί εκδήλωση μιας ανορθολογικής και νοσηρής κατάστασης που μαστίζει την ελληνική εξωτερική αλλά και εσωτερική πολιτική διαχρονικά. Συγκεκριμένα, μία από τις σημαντικότερες παθογένειες του ελλαδικού κράτους, από τη στιγμή της δημιουργίας του, μετά την Επανάσταση του 1821, μέχρι και σήμερα, είναι η (αυτο)ανάγνωσή του ως "κράτος-πελάτης" (client state).  

Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου ΕΔΩ