Η κ. Κεραμέως και οι επιχειρηματίες [της]

γράφει ο  Γιώργος Σταματόπουλος

Σύμφωνα με τους ισχυρισμούς της υπουργού Παιδείας, η «πολιτική» της Ευρωπαϊκής Ενωσης για την Παιδεία κατισχύει αυτής της εθνικής -ποιο ανεξάρτητο κράτος και ποιο ελληνικό Σύνταγμα, ο καπιταλισμός να είναι καλά, αυτός που ξέρει πού πρέπει να πάνε οι πόροι και ποιοι θα τους διαχειριστούν. Να σου ξαφνικά κάποια κολέγια που διεκδικούν, ελέω υπουργού, ισοτιμία με τα ελληνικά πανεπιστήμια, παρέχοντας αμφιβόλου ποιότητας παιδεία και εχέγγυα για εισδοχή στην αγορά εργασίας, αλλά και στην ακαδημαϊκή κοινότητα -ποιος δίνει πια σημασία [και αυτό είναι δυστύχημα] στο τι επικρατεί στην ανθρωπότητα... Τα ιδιωτικά συμφέροντα των επιχειρηματιών να είναι καλά, αυτά τα οποία υπηρετεί με σθένος και αποφασιστικότητα η κυρία Κεραμέως.

Η υπουργός αυτή, κοντός ψαλμός, θα αποδειχτεί μια κενή πολιτισμού και παιδείας πολιτικός, που ουδέποτε ένιωσε στο πετσί της την ιδιαιτερότητα του ελληνικού πολιτισμού [ιδιαιτερότητα όχι κατ’ ανάγκην θετική], ούτε είναι σε θέση να συμμεριστεί την αγωνία των Ελληνοπαίδων να κατακτήσουν μια θέση στα πανεπιστήμια υποδυόμενοι τους ψιττακούς της μόρφωσης -μέγα βασανιστήριο για τους μαθητές, για τους υποψήφιους φοιτητές. Η αντιπολίτευση, διά του Νίκου Φίλη, καταγγέλλει τις αλχημείες της υπουργού [«απόκρυψη εγγράφων και αλληλογραφίας, η γνωστοποίηση των οποίων θα οδηγούσε πιθανότατα ακόμη και τους βουλευτές της πλειοψηφίας να αντιδράσουν στις άθλιες μεθοδεύσεις της»]. Καλεί δε την ερίτιμο να αποσύρει το εκτρωματικό, όπως το χαρακτηρίζει, άρθρο 50, διότι, αν επιμείνει, θα επιβεβαιώσει ότι είναι η ίδια προσωπικά «μεσίτρια συμφερόντων των κολεγίων και πωλήτρια αγορασμένων και κίβδηλων πανεπιστημιακών τίτλων». Βαριές κουβέντες, αλλά δεν φαίνεται να ιδρώνει το αυτί της κυρίας Κεραμέως.

Είπαμε να είμαστε υπέρ της αριστείας, αλλά προς τα πάνω, όχι προς τα κάτω, διότι αυτό σημαίνει η εξίσωση τίτλων των κολεγίων με αυτά των ελληνικών πανεπιστημίων. Η κυρία υπουργός θα αναδείξει σύντομα τις ανισότητες που φέρει ο φιλελευθερισμός, τόσο στη δομή του όσο και στην εφαρμογή του από απροβλημάτιστους και άσφαιρους τεχνοκράτες τής κακιάς ώρας. Η ακραία εξειδίκευση των φοιτητών και η σύνδεση των πανεπιστημιακών σπουδών με την αγορά εργασίας είναι δουλεία, και ας λένε άλλα οι υπερασπιστές αυτού του συστήματος.

Και ας μη γίνει λόγος για τις ανώτερες σπουδές εν γένει -αυτό κι αν είναι δουλεία, μια και απουσιάζει η κριτική προσέγγιση της γνώσης και της μάθησης, εκείνου εκεί του «πράγματος» που οι παλιότεροι το ονόμαζαν παιδεία. Δεν περιμέναμε βεβαίως να σταθεί σε τέτοια ζητήματα μια υπουργός μιας φιλελεύθερης κυβέρνησης, αλλά, όταν μιλάνε για αριστεία, να ξέρουν για τι μιλάνε, τι ακριβώς είναι η αριστεία και πώς επιβάλλεται στην εκπαίδευση. -Το θέμα είναι να θέτεις προβλήματα, όχι να λύνεις προβλήματα, το δεύτερο μπορούν να το κάνουν κι οι γάτες, αν εκπαιδευτούν [οι πίθηκοι έστω -τι να λέμε].

Τα επιχειρηματικά συμφέροντα δεν είναι το παν· μπορεί να κάνουν πιο εύκολη τη δουλειά των κυβερνώντων, αυτό όμως, η εξυπηρέτηση αυτών των συμφερόντων, δεν σημαίνει ότι συνιστά κοινωνική πολιτική, ότι είναι κάποια λύση στα θολά νερά της εκπαίδευσης [και της παιδείας]· αντιθέτως, μεγεθύνουν τα προβλήματα και καθιστούν ταξική την επαγγελματική αποκατάσταση -εάν αυτό είναι κατανοητό από τους υπερασπιστές του αφελώς επικίνδυνου φιλελευθερισμού.