Διπλωματία για Λιβύη - Πρωταγωνιστής ο Ερντογάν στην απέξω η Αθήνα

Γράφει ο Μίχας Ζαχαρίας   

Η κρίση στη Λιβύη κυριαρχεί στη διεθνή επικαιρότητα και όλα δείχνουν ότι δεν θα πάψει να μας απασχολεί. Αντιγράφοντας τη συνταγή που ακολούθησε με επιτυχία στη Συρία, ο Πούτιν παρενέβη, εκμεταλλευόμενος την απροθυμία του Τραμπ και καθορίζει για μια ακόμη φορά το αποτέλεσμα. Την ίδια στιγμή, η ελληνική διπλωματία αυτοεγκλωβίζεται σε ρητορική για εσωτερική κατανάλωση. Επαναλαμβάνει μονότονα τα περί "διεθνούς απομόνωσης της Τουρκίας", ενώ στη Διάσκεψη του Βερολίνου είναι προσκεκλημένη μόνο η Άγκυρα!

Και στην περίπτωση της Λιβύης, αυτό που δείχνει να επαληθεύεται, είναι ότι η Τουρκία που αγωνίζεται με κάθε τρόπο να σπάσει αυτό που θεωρεί απομόνωσή της στον μεσογειακό χώρο, καταλήγει να εξαρτάται απολύτως από τη ρωσική διπλωματία. Από την άλλη πλευρά, η Μόσχα κάνει συμβιβασμούς, επειδή θέλει να κρατήσει προσδεδεμένη στο δικό της άρμα τους Τούρκους. Η Άγκυρα δείχνει να αυτονομείται στη Λιβύη, όπως και στη Συρία, αλλά την επόμενη αποδεικνύεται ότι οι κινήσεις της ήταν σχεδιασμένες για το τραπέζι των διαπραγματεύσεων Μόσχας-Άγκυρας, όπου καθορίζονται τα περιθώρια των τουρκικών κινήσεων επί της ουσίας στα όρια της ρωσικής ανοχής.

Το δεδομένο αυτό οδηγεί σε δυο συμπεράσματα που αφορούν την ελληνική στάση. Αφενός για τα περί "διεθνούς απομόνωσης" της Τουρκίας, αφετέρου για τις επιλογές της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής, οι οποίες προκαλούν εύλογο προβληματισμό. Όσον αφορά την απομόνωση της Τουρκίας, πρόκειται για μισή αλήθεια. Παρά την θέση πολλών κρατών ότι η Τουρκία είναι αποσταθεροποιητικός παράγοντας, ουδείς διανοείται να κινηθεί με τιμωρητική διάθεση. Αντιθέτως, δεν υπάρχει διεθνής πρωτοβουλία ή ακόμα και διαβούλευση που να αφορά τη Λιβύη που να μην συμπεριλαμβάνει τον τουρκικό παράγοντα.

  

Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου ΕΔΩ