Η ακεραιότητα

Γράφει η Πέπη Ρηγοπούλου

Βρήκα τη λέξη αυτή σε μια αμερικανική ιστορία γραμμένη πριν από χρόνια. Ξεχασμένη λέξη. Αντιγράφω από το Λεξικό της Αρχαίας Ελληνικής του Ι. Σταματάκου. Α-κέραιος, από το άλφα το στερητικόν και το ρήμα κεράννυμι (αναμειγνύω, ανακατεύω): A) μη ανακατεμένος, αμιγής, άδολος, ειλικρινής, ολόκληρος (λατινιστί integer). B) αβλαβής, αλεηλάτητος (επί χωρών), μη μειωμένος, άγγιχτος, απείραχτος κ.λπ.

Λοιπόν! Οπως έλεγαν και οι αρχαίοι ημών, κάθε άνθρωπος είναι καλό να είναι ακέραιος. Να μην είναι αναμεμειγμένος (σε πονηρά διάφορα), να μην ανακατεύεται (με τα πίτουρα και γενικώς όπου δεν τον σπέρνουν), να παραμένει καθαρός, ειλικρινής και όλα τα σχετικά. Και ακόμα να είναι ά-δολος. Να μην ανακατεύεται δήθεν για να βοηθήσει σε πράγματα από ίδιον συμφέρον ή -ακόμα χειρότερα- από δόλο.

Λεξιλογικές απορίες, θα πει κανείς. Οχι μόνο. Γιατί πιο πολύ από ποτέ βλέπω τόσο λεηλατημένο, τόσο ανακατεμένο τον κόσμο, τις χώρες και τις ψυχές. Νομίζω πως όλοι και όλες, ακόμη και αν πολλοί το απωθούν, νιώθουν αυτό το ανακάτεμα. Που για κάποιους υποτίθεται σημαίνει τον θάνατο του «παλιού» και την μη εισέτι γέννηση του «νέου». Ο πόλεμος ως πατήρ πάντων, στη ζοφερή εκδοχή της αινιγματικής ρήσης του Ηράκλειτου, έχει ενσκήψει ως ρητορική, ως απειλή, ως εκβιασμός, ως πραγματικότητα που πλησιάζει όλο και πιο κοντά.

Ο Αριστοφάνης στην «Ειρήνη» του φαντάστηκε τον Πόλεμο σαν έναν αποτρόπαιο γίγαντα που έχει κάνει κατοχή στον Ολυμπο διώχνοντας τους θεούς. Στα χέρια του κρατά ένα τεράστιο γουδί και με το γουδοχέρι του κοπανάει τις πόλεις-κράτη της Ελλάδας, ανακατεύοντάς τες, μετατρέποντάς τες σε σκόνη. Ωσπου ο Τυρταίος καβάλα στο σκαθάρι που έχει ταΐσει με κοπριές πετά στον Ολυμπο και λευτερώνει την Ειρήνη.

Σε ρόλο επίδοξου Τυρταίου διάφοροι μεγαλόσχημοι διαπραγματευτές, εμφανίζονται έτοιμοι να σώσουν και πάλι την Ειρήνη. Κάνουν δηλώσεις, εκτοξεύουν συμβουλές και απειλές, συγκαλούν διασκέψεις και απαιτούν διαβουλεύσεις. Πόσο όμως είναι οι ίδιοι ακέραιοι, άδολοι; Πόσο δεν συμβαίνει να καταγγέλλουν την αιματοχυσία, με τα χέρια τους βαμμένα με αίμα; Και πόσο τα σχέδιά τους δεν συναγωνίζονται σε άρωμα το συμπαθές σκαθάρι του Τυρταίου;

Ισως αυτό που χρειάζεται πριν από όλα, για να σωθεί η Ειρήνη, είναι μια ακεραιότητα συνώνυμη της αξιοπρέπειας και της ελευθερίας. Οι παρεμβάσεις, οι συσκέψεις, οι διαβουλεύσεις, οι διαπραγματεύσεις μπορεί να είναι -ή να μην είναι- καλές. Αλλά υπάρχει μία προϋπόθεση. Η απαίτηση της ακεραιότητας από τον εαυτό μας αλλά και από τους άλλους. Ολα όσα χρειάζονται για να μείνει και αυτός ο τόπος που πατάμε -και όλοι οι άλλοι τόποι- αβλαβής, αλεηλάτητος, μη μειωμένος, άγγιχτος, απείραχτος. Με μια λέξη, ακέραιος.