Οκ, κε Καθηγητά. Ας μιλήσουμε για εθνική ενότητα

γράφει ο Βαγγέλης Γέττος   

Είχα τη χαρά -και το εννοώ- να έχω τον Υπουργό Επικρατείας κ. Γεραπετρίτη καθηγητή στο Συνταγματικό Δίκαιο κατα το 1ο εξάμηνο του 1ου έτους στη Νομική Αθήνας. Το ετοιμόρροπο, γηπεδικών διαστάσεων αμφιθέατρο Σαριπόλων, κατακλυζόταν ασφυκτικά όχι μόνο από συνεπείς φοιτητές αλλά και νεαρούς/ές κάθε ιδεολογικής απόχρωσης, διψασμένους/ες για δημοσιολογικές και πολιτικές διαμάχες στις οποίες προσέφερε έδαφος ο τότε λέκτορας. Και οφείλω να ομολογήσω ότι τον ξεχώριζα για την οξυδέρκεια και τη νηφαλιότητά του παρά τις ήδη γνωστές σχέσεις του με την τότε κυβέρνηση Καραμανλή.

Λοιπόν, σηκώνω ξανά το χέρι, 15 χρόνια μετά κε Καθηγητά για να ζητήσω το λόγο και να σας πω το εξής: ας μιλήσουμε για εμφυλίους, για εμφυλιακό κλίμα, για εθνικούς διχασμούς και πολέμους, για όσα τέλος πάντων αναφέρατε ότι προκάλεσε τον 20 αιώνα η απλή αναλογική στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Ας μιλήσουμε για την καπήλευση του πιο γνήσιου αντιπροσωπευτικού συστήματος που εμπνεύστηκαν οι νομοθέτες της νεωτερικότητας, σε μια προσπάθεια να αγγίξουν το μεγαλείο της αδιαμεσολάβητης αθηναϊκής δημοκρατίας. Ας μιλήσουμε – ανοιχτά όμως και χωρίς σοφιστείες που θα έπειθαν μόνο πρωτοετείς ΔΑΠίτες- για το ποιός προκάλεσε την κρίση της Βαϊμάρης.

Μιας που αναφερθήκατε στον Εμφύλιο: άραγε η απλή αναλογική προκάλεσε τον Ελληνικό Εμφύλιο Πόλεμο που κόστισε τη ζωή σε 30.000 Έλληνες, διπλάσιους από τον Ελληνοϊταλικό πόλεμο;

Μιας που αναφερθήκατε στην πτώση της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης. Άραγε η απλή αναλογική πέταξε το πτώμα της Ρόζας Λούξεμπουργκ και του Καρλ Λίμπνεχτ στο κανάλι του ποταμού Spree στο Βερολίνο;

Όταν η Δεξιά μιλά για εθνική ενότητα, αποφυγή κλίματος εθνικού διχασμού και τα ρέστα, το μόνο που πετυχαίνει είναι να ακούγονται τα γέλια των νεκρών και ζωντανών ιστορικών. Κι επειδή η πολιτική δεν είναι μόνο προνόμιο του πορφυρογέννητου κου Γεραπετρίτη αλλά και όλων ημών των κοινών θνητών, αναρωτιέμαι: δεν του περνάει καν από το μυαλό το πώς ένα αναλογικό σύστημα μπορεί να επηρεάσει θετικά την εθνική ενότητα για την οποία τόσο κόπτεται;

Και επειδή στους καιρούς που ζούμε, οφείλουμε να μιλάμε ανοιχτά, σε μία ενδεχόμενη κρίση με την Τουρκία, το ελληνικό πολιτικό σύστημα θα κληθεί να συνασπιστεί. Αυτό πως θα γίνει; Με μειοψηφικές κυβερνήσεις που τρέχουν πίσω από τις εξελίξεις (βλ. τουρκολιβυκό σύμφωνο) ή με έναν λαό που θα έχει εκπαιδευτεί στην συνεργασία των πολιτικών δυνάμεων και την κρίσιμη στιγμή θα δώσει νομιμοποίηση σε μία κυβέρνηση εθνικής ενότητας που θα αποτρέψει μια εθνική καταστροφή; Γιατί αυτό ακριβώς κάνει η απλή αναλογική: εκπαιδεύει τον λαό στην αληθινή αντιπροσώπευση, στην ανόθευτη συμμετοχή του στα κοινά, στην εκ μέρους του συνειδητοποίηση της πολυεπίπεδης δυναμικής που του παρέχει ένα σύγχρονο πολίτευμα Προεδρευομένης Κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας.

Και επειδή λοιπόν η εκπαίδευση του λαού στην αληθινή δημοκρατία είναι που πονάει την κυβέρνηση, ας εμπλουτίσουμε το μάθημα ιστορίας που μας προσέφερε γενναιόδωρα ο – χωρίς ψήφο –  Υπουργός Επικρατείας. Κάθε φορά που η Δεξιά βρέθηκε να παίζει χωρίς αντίπαλο, η Ελλάδα σύρθηκε σε τραγικές εθνικές ταπεινώσεις. Η κυβέρνηση Γούναρη μαζί με τον Βασιλιά Κωνσταντίνο, αφού συνέτριψαν τον Βενιζέλο στις εκλογές του 1920, προκάλεσαν την Μικρασιατική Καταστροφή. Η αποστασία του 1965 με ηγέτη τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη κατέληξε, μέσω της Χούντας που προσκλήθηκε στο σαλόνι της εξουσίας, στην κατάληψη του 38% της Κύπρου από τα τουρκικά στρατεύματα. Η Δεξιά με όλες της τις παραφυάδες υποδαύλισε το εθνικιστικό παραλήρημα των αρχών της δεκαετίας του 1990 που έριξε την Βόρεια Μακεδονία στην αγκαλιά της Τουρκίας και του UCK.

Έτσι λοιπόν, επειδή τα εκλογικά συστήματα είναι απλά ένας κανόνας του παιχνιδιού, αν ο παίκτης είναι φαύλος, τότε και ο κανόνας θα ακυρωθεί. Την απλή αναλογική την εξευτέλισαν όσο περνούσε από το χέρι τους τα κεντροδεξιά και σοσιαλδημοκρατικά κόμματα της Γηραιάς Ηπείρου και όχι η Αριστερά που έδωσε το αίμα της για την ακώλυτη αντιπροσώπευση όλων των ιδεολογικών τάσεων των ευρωπαϊκών λαών.

Αλλά η ώρα πέρασε και το μάθημα τελείωσε. Ξέρετε κάτι κε Καθηγητά; Η διάλεξή σας εχθές έκανε τους παλιούς σας φοιτητές να γελούν. Και αυτό η παγκόσμια ακαδημαϊκή κοινότητα το ονομάζει με μία μόνο λέξη: κατάντια.