Παρέες

Γράφει ο Ολύμπιος Δαφέρμος*

Σχετικά πρόσφατα γνώρισα μια παρέα στη γειτονιά μου. Στον Αγιο Παύλο. Αποτελείται από έναν φαρμακοποιό, έναν διαχειριστή ταξί, έναν τυπογράφο, έναν πρώην αστυνομικό. Τα επαγγέλματα των άλλων δεν τα ξέρω. Ενίοτε βρίσκονται το μεσημέρι για να πιούνε το τσίπουρο τους και να συζητήσουν. Μου κάνουν την τιμή και με καλούν και εμένα. Κάποιοι είναι αριστεροί, κάποιοι είναι δεξιοί. Η συζήτηση τους, ακόμη και η πολιτική, είναι απολύτως πολιτισμένη.

Οι διαφωνίες τους διατυπώνονται απολύτως κόσμια και τα πειράγματά τους είναι γεμάτα γλύκα. Ποτέ δεν άκουσα πείραγμα που να περιέχει προσβολή. Κάποιες φορές δεν παίρνω μέρος στη συζήτηση γιατί τους παρακολουθώ και τους καμαρώνω.

Κάποιος από την παρέα, δεξιός, βλέποντας, κάποια μέρα να περνάνε οι ορδές της Μαύρης Αυγής στάθηκε στην πόρτα του μαγαζιού ενός μετανάστη για να τον προστατεύσει! Η παρέα αυτή είναι βάλσαμο στην ψυχή μου μετά τις άγριες αντιπαραθέσεις και τις «αποκαλύψεις» που είχαμε στη μνημονιακή περίοδο εμείς που η πολιτικοποίησή μας έγινε κατά την περίοδο της χούντας.

Πριν από περίπου δέκα μέρες βρεθήκαμε για να πιούμε καφέ τέσσερις φίλοι(;) που όλοι μας είχαμε πάρει μέρος στον αντιδικτατορικό αγώνα και γνωριζόμασταν από την εποχή εκείνη. Τότε όλοι ήμασταν αριστεροί.

Σήμερα μόνο εγώ εξακολουθώ να είμαι στον χώρο της αμφισβήτησης -έτσι νομίζω- ανένταχτος και θλιμμένος δίχως να ελπίζω πια στην αναβίωση της ελπίδας για μια κοινωνία ισότητας και ελευθερίας. Πάνω στην ειρηνική συζήτηση δέχομαι απρόκλητα άγρια και με μένος επίθεση από έναν της παρέας, γιατί ανάρτησα στο fb ένα σημείωμα της Ακρίτα που ασκούσε σκληρή κριτική στον Σημίτη.

Η φράση του σχολίου ότι «δεν πρέπει να μιλά ο Σημίτης» (δεν υπάρχει στο σημείωμα, το επινόησε!) χαρακτηρίστηκε φασισμός και κατ' επέκταση και εγώ κάπου εκεί κοντά θα είμαι! Δεν κατάλαβε, ή δεν τον ένοιαζε, ότι απαγορεύοντάς μου να γράψω τις απόψεις μου έκανε αυτό για το οποίο με κατηγορούσε ότι έγραφε το σχόλιο της Ακρίτα!

Δεν σταμάτησε όμως εκεί. Μου μετέφερε ότι κάποιοι λένε ότι εγώ δεν μπορώ να μιλώ γιατί έχω πάρει και εγώ θέση (ακόμα ψάχνω τη θέση και δεν μπορώ να τη βρω. Φαίνεται πως είναι καλά κρυμμένη). Μεταφέροντας την άποψη άλλων, ότι εγώ δεν έχω δικαίωμα να μιλώ, προφανώς το υιοθετούσε. Αυτό δεν είναι φασισμός κατά τον δικό του ορισμό; Είναι απλά έκφραση γνώμης; Υπάρχει άραγε ουσιαστική δημοκρατική παιδεία;

Δεν αντέδρασα, όχι μόνο γιατί αιφνιδιάστηκα, αλλά και γιατί, στην αφέλειά μου, πίστευα και δυστυχώς πιστεύω ότι οι τότε αντιστασιακοί αξίζουν εκτίμηση και προσοχή. Ακαριαία, και χωρίς να θυμάμαι ακριβώς το σημείωμα της Ακρίτα, άρχισα να εξετάζω μήπως πράγματι κάτι άσχημο διέπραξα, δίχως να το καταλάβω. Δεν μπορεί, σκεφτόμουνα, για να είναι τόσο οργισμένος (ο κατά τα άλλα ευφυής και καλλιεργημένος ), κάποιο λάθος έκαμα. Οταν γύρισα στο σπίτι, κατάλαβα… Αφού με βοήθησε και ένας φίλος.