Όταν η ανάγνωση των εφημερίδων έμοιαζε με ιεροτελεστία...

Η ανάγνωση της εφημερίδας ήταν για κάποιους ιεροτελεστία. Ήταν, δεν είναι πια. Τώρα σχεδόν δεν υπάρχει ανάγνωση• υπάρχει ξεφύλλισμα, υπάρχει «μια πεταχτή ματιά», ένα κοίταγμα των σελίδων και κυρίως της πρώτης. Στα βάθη της μνήμης μου, ιδιαίτερα της παιδικής, σώζονται αχνά, θολά, εικόνες με παππούδες που διάβαζαν στις αυλές, καθισμένοι στις καρέκλες με το ψάθινο κάθισμα, και το καφεδάκι δίπλα τους, να διαβάζουν συλλαβιστά, με τα χείλια να ψιθυρίζουν τις τυπωμένες λέξεις. Και, ακόμα, στην ομίχλη των παιδικών αναμνήσεων υπάρχουν πάλι παππούδες (παππούδες μού φαίνονταν τότε, αλλά μπαμπάδες μπορεί να ήταν) στα ψηλοτάβανα καφενεία με τους καπνούς και τους θορύβους τών ζαριών που κυλούσαν στο ξύλο του ταβλιού, να διαβάζουν τις  εφημερίδες με τις μεγάλες σελίδες στηριγμένες σε ράβδους, κάτι σαν στέκες, και να τις ξεκοκαλίζουν χωρίς να διαλύονται τα φύλλα.

Εικόνα βαθιά θαμμένη από το καφενείο του Δημητρακοπούλου, στην πλατεία Πλατάνου ή κάπου αλλού. Αναδύθηκε από τα βάθη της με αυτή τη φωτογραφία της φίλης μου, της Αλίνας –ενός από τα πιο ταξιδιάρικα πλάσματα που έχω γνωρίσει–, τραβηγμένη στο ταξίδι της αυτές τις μέρες στο Μαρόκο. Είναι από το Le Grand Cafe de la Poste, ένα γαλλικό αποικιακό καφενείο-ρεστοράν (το εσωτερικό του στη δεύτερη φωτογραφία), από την εποχή της αρτ ντεκό που οι Γάλλοι έχτιζαν την Γκελίζ, τη νέα πόλη στο Μαρακές. Βλέπουμε τον δυτικό Τύπο περασμένο σε αυτό το είδος «αναλογίων», προσφορά για τους πελάτες. Οι οποίοι, φυσικά, είναι πολύ διαφορετικοί από εκείνους που θυμάμαι από την πλατεία Πλατάνου, στο καφενείο του Δημητρακόπουλου και στο άλλο, το γωνιακό της κεντρικής Λεωφόρου της Κηφισιάς, στη διασταύρωση με την Κασσαβέτη.

Αυτές οι φινετσάτες «στέκες» μού θύμισαν τις αντίστοιχες των παιδικών χρόνων που είχα, κυριολεκτικά, ξεχάσει. Δεν ξέρω αν στο Le Grand Cafe de la Poste η ανάγνωση των εφημερίδων είναι ιεροτελεστία, όπως κάποτε στην Ελλάδα ή αν αυτό που βλέπουμε στη φωτογραφία είναι απλώς ένα κομμάτι του ντεκόρ στο πολυτελές καφέ-ρεστοράν με την πατίνα μιας άλλης εποχής. Θα ρωτήσω την Αλίνα…

Δ.Β.