Της Πρωταπριλιάς

 

γράφει ο Πέτρος Μανταίος

 

Γνώρισα τον Κυριάκο Ντελόπουλο, από τον Στρατή Φιλιππότη, στο βιβλιοπωλείο του Στρατή, Σόλωνος 69, που ήταν προπαντός πρωινό εντευκτήριο φίλων, αρκετοί των οποίων, μετά μεσημβρίαν, συνέχιζαν τις… εντεύξεις στα πέριξ ταβερνεία. Πολυγραφότατος, πολυποίκιλος, ιδιαίτερος και βραβευμένος (αν και σ’ αυτό δεν πολυδίνω σημασία), βιβλιοκριτικός, χιουμορίστας… τον γνώριζα τότε –αρχές δεκαετίας ’90– κυρίως από τις βιβλιοκριτικές του στην «Καθημερινή» και τα σκωπτικά του πονήματα: «Στραβά κι ανάποδα» και «Επιχείρησις μαργαριτάρια», ερανίσματα αμφότερα που απέδιδαν την κοινωνική και γλωσσική μας «αφασία»: «Δεν μας δώσατε άλλα “μαργαριτάρια” κύριε Ντελόπουλε!», του είχα πει. Γέλασε καλόκαρδα: «Κύριε Μανταίο», είπε. «Τότε που συνέλεγα “μαργαριτάρια”, ήταν τόσο σπάνια που μου έβγαινε η πίστη στο ψάξιμο!.. Τώρα, μια γύρα να κάνεις… φτιάχνεις ολόκληρο τόμο!..».

 

Οπως εκείνο το πολύ έξυπνο γκράφιτι που κρύβει -ή μάλλον… φενακίζει- το λάθος με επιτηδευμένη ανορθογραφία: «λάθως» και σε μπλοφάρει. Διότι πώς να πεις «λάθος» κάτι που ομολογεί ότι είναι «λάθως»! Κάπως έτσι και τώρα, μέσα στις πολλές εκπτώσεις, εξέπεσε και η παράδοση με τα έθιμά της. Ψεύτισε και το ψέμα! Πού να βρει θέση το σκωπτικό, αθώο, εκτονωτικό, ψέμα της Πρωταπριλιάς, να συναγωνιστεί –έστω τη μία μέρα του χρόνου που τη δικαιούται!– τα ψέματα που πέφτουν βροχή όλο τον χρόνο. Προπαντός, όταν έχεις μια κυβέρνηση που ειδικεύεται στα ψεύτικα ψέματα, με ντοκτορά στη διάψευση αληθειών.

 

Βέβαια, τα προεκλογικά ψέματα είναι εξαιρετέα, είναι… τα κατά συνθήκη ψεύδη, για να θυμηθούμε τον Μαξ Νορντάου και τα εφηβικά μας αναγνώσματα με τις εκδόσεις Δαρεμά. Με τα προεκλογικά ψέματα δεν γεμίζεις απλώς μια πρωταπριλιάτικη Τρίτη Ματιά, ανοίγεις… κατάστημα οπτικών. Δεν μπορώ όμως να μη σταθώ σε ένα μόνο του πρωθυπουργού, πρόσφατο, από την ομιλία του στη Λαμία: «Το σύνθημα “μένουμε Ευρώπη” του άλλοτε, πετύχαμε να μετατραπεί σε “γίναμε Ευρώπη σε όλα τα επίπεδα…”», είπε ο… αδιάψευστος. Που τώρα, αντί ψεμάτων, μεταθέτει ημερομηνίες… εγκαινίων, για το τέλος του χρόνου· όπως, ενδεικτικά, η… επικαιρότατη δραματικά τηλεδιοίκηση των τρένων και η δαπανηρότατη… σαρκαστικά λειτουργία του μετρό Θεσσαλονίκης. Τότε δηλαδή που θα τρέχει η επόμενη κυβέρνηση (προσωπικά είμαι βέβαιος, όχι δική του!) να ξεχωρίσει τις αλήθειες από τα ψέματα της περιόδου διακυβέρνησης Μητσοτάκη. Οπου το ψέμα πήγε σύννεφο, νοθεύοντας ακόμα και την έννοια «ψέμα».

Βέβαια, υπάρχει ένα ψέμα που ξεφεύγει από τις συντεταγμένες ενός κοινού (ακόμα και για πολιτικό) ψέματος και καταλήγει να είναι βλασφημία, με μόνο ελαφρυντικό του Κυριάκου Μητσοτάκη την πλημμελή γνώση του της ελληνικής γλώσσας. Διότι, μόνο «ατύχημα» δεν λες το εθνικό δυστύχημα στα Τέμπη, όπως το είπε ο πρωθυπουργός της Ελλάδας στη συνέντευξη που έδωσε στον Σταύρο Θεοδωράκη («Alpha»): «… η σημερινή κυβέρνηση έχει την πρώτη ευθύνη, διότι επί των ημερών μας έτυχε αυτό το ατύχημα». Δεν θα παραλείψω –στην ίδια συνέντευξη– και την αφοπλιστική… ταπεινοφροσύνη του: «… μιλάτε σε έναν άνθρωπο που δεν του αρέσουν οι κομματικοί διορισμοί»! Εδώ… φοράς φούστα, μπλούζα και πας εκδρομή… θα έλεγε ο Τσιφόρος.

 

Στο μεταξύ και εν όψει εκλογών (ακόμα δεν διέψευσε την ημερομηνία ο πρωθυπουργός), η (πρωθυπουργική) ΕΥΠΠ (Εθνική Υπηρεσία Παρακολουθήσεων και Παραπλάνησης) ρίχνει στο «παιχνίδι» βροχή… πράκτορες ισλαμικών χωρών, μετά την… ανάρπαστη Ρωσίδα του Παγκρατίου που… μην την είδατε. Θυμάμαι στίχο από παλιό ελαφρό τραγούδι: «Η ψευτιά είναι η μόνη αλήθεια»!

Υπέρ Ανδρουλάκη λόγος

   Ο Ν. Ανδρουλάκης δεν είπε τίποτα το περίεργο, το αντιθεσμικό ή το αλαζονικό, σε σχέση με τα προβλεπόμενα στο Σύνταγμα. Το πρόβλημα δεν είναι θεσμικό αλλά ωμότατα πολιτικό.

Εκλογές 2023: Ο Νίκος Ανδρουλάκης, η πρότασή του για τον «πρωθυπουργό Χ» και οι ενστάσεις που προκάλεσε.

 

Ησφοδρότητα των επιθέσεων εναντίον του Νίκου Ανδρουλάκη, με αφορμή τις θέσεις του για μια ενδεχόμενη μετεκλογική κυβερνητική συνεργασία, πραγματικά ξαφνιάζει και δείχνει και την ποιότητα του δημοσίου διαλόγου. Τόσο στον έντυπο και ηλεκτρονικό τύπο, όσο και στα κοινωνικά δίκτυα, ξέσπασε ένας ορυμαγδός απόψεων και σχολίων κατά των θέσεων αυτών του Ανδρουλάκη, αλλά και χυδαίων εξυβριστικών χαρακτηρισμών για τον ίδιο προσωπικά. Διάφοροι δε, κυβερνητικοί κυρίως αλλά και από τον χώρο του ΣΥΡΙΖΑ, επιχειρούν να εμφανίσουν τη θέση του Ανδρουλάκη ως δυσερμήνευτη και ακατάληπτη και ως θεσμικά απαράδεκτη και αντισυνταγματική. Τι είναι όμως αυτό το τόσο φοβερό που διατύπωσε ο Ανδρουλάκης; Δήλωσε ότι, όταν λάβει τη διερευνητική εντολή, ως αρχηγός του τρίτου κόμματος, θα προτείνει τη συγκρότηση κυβέρνησης συνεργασίας με δύο προϋποθέσεις: την επίτευξη μιας προγραμματικής σύγκλισης και την μη ανάληψη της πρωθυπουργίας από τους αρχηγούς των δύο κομμάτων, τα οποία θα είναι αντίστοιχα οι πιθανοί του εταίροι σε αυτή τη συνεργασία. Η θέση του κ. Ανδρουλάκη είναι διαυγής, λιτή και απόλυτα κατανοητή. Δεν λέει, ούτε υποδηλώνει, ότι θα υποδείξει αυτός ποιος θα είναι ο πρωθυπουργός. Το πρόσωπο του πρωθυπουργού θα είναι αποτέλεσμα των συζητήσεων και θα εκφράζει τις συγκλίσεις που θα ενδεχομένως θα προκύψουν. Οι πρωθυπουργοί των κυβερνήσεων συνεργασίας έτσι ορίζονται, όπως δείχνει η ευρωπαϊκή εμπειρία. Όχι με την a priori επιβολή του αρχηγού του κοινοβουλευτικά μεγαλύτερου κόμματος ως πρωθυπουργού στο συμμαχικό κυβερνητικό σχήμα, στο οποίο το μικρότερο που συμμετέχει λογίζεται κυριολεκτικά ως συμπλήρωμα και ως υποστύλωμα.

 

 

Οι περισσότερες ενστάσεις βέβαια στάθηκαν στην αρνητική προϋπόθεση της μη ανάληψης της πρωθυπουργίας από τον Κυριάκο Μητσοτάκη και τον Αλέξη Τσίπρα, που έθεσε ο Ανδρουλάκης. Η θέση αυτή όμως δεν είναι αντισυνταγματική και φυσικά δεν οδηγεί σε θεσμική εκτροπή. Άλλωστε, σύμφωνα με το σχετικό άρθρο του συντάγματος (37 & 2), πρωθυπουργός διορίζεται από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας μόνο ο αρχηγός του κόμματος που διαθέτει στη Βουλή την απόλυτη πλειοψηφία των εδρών. Αν κανένα κόμμα δεν διαθέτει την απόλυτη πλειοψηφία, όπως προεξοφλείται στις επερχόμενες εκλογές, τότε o Πρόεδρος της Δημοκρατίας παρέχει στον αρχηγό τoυ κόμματος πoυ διαθέτει τη σχετική πλειoψηφία διερευνητική εντoλή για να διακριβωθεί η δυνατότητα σχηματισμoύ Kυβέρνησης πoυ να απoλαμβάνει την εμπιστoσύνη της Βoυλής. Aν δεν διαπιστωθεί αυτή η δυνατότητα, o Πρόεδρoς της Δημoκρατίας παρέχει διερευνητική εντoλή στoν αρχηγό τoυ δεύτερoυ σε κoινoβoυλευτική δύναμη κόμματoς και εάν δεν τελεσφoρήσει και αυτή, o Πρόεδρoς της Δημoκρατίας δίνει διερευνητική εντoλή στoν αρχηγό τoυ τρίτoυ σε κoινoβoυλευτική δύναμη κόμματoς. Από το σχετικό άρθρο του συντάγματος προκύπτει ότι, εάν στις εκλογές δεν κατορθώσει ένα κόμμα να κερδίσει την απόλυτη πλειοψηφία των βουλευτικών εδρών και εάν καταστεί δυνατός ο σχηματισμός κυβέρνησης κατά την διαδικασία των διερευνητικών εντολών, η κυβέρνηση αυτή πρέπει να απολαμβάνει την εμπιστοσύνη της πλειοψηφίας της Βουλής. Από καμιά συνταγματική διάταξη δεν προκύπτει ότι πρωθυπουργός σε μια κυβέρνηση συνεργασίας θα είναι ο αρχηγός του μεγαλύτερου κόμματος που μετέχει σε αυτήν. Πρωθυπουργός σε μια τέτοια κυβέρνηση είναι όποιος απολαμβάνει μαζί της, ως επικεφαλής της, την εμπιστοσύνη της πλειοψηφίας της Βουλής. Άρα λοιπόν ο Ανδρουλάκης δεν είπε τίποτα το περίεργο, το αντιθεσμικό ή και πολύ περισσότερο το αλαζονικό, σε σχέση με τα προβλεπόμενα στο Σύνταγμα. Μια περιήγηση δε σε πλείστες όσες χώρες της Ευρώπης θα διαπίστωνε ότι και τώρα αρκετοί πρωθυπουργοί κυβερνήσεων συνεργασίας δεν είναι αρχηγοί των μεγαλύτερων κομμάτων που μετέχουν σε αυτές.

 

 

Άρα λοιπόν το πρόβλημα δεν είναι θεσμικό αλλά ωμότατα πολιτικό. Τα δύο μεγαλύτερα κόμματα, η Νέα Δημοκρατία και ο ΣΥΡΙΖΑ, επειδή, λόγω της νέας συγκυρίας μετά την τραγωδία των Τεμπών, εξ ανάγκης προσβλέπουν και σε ενδεχόμενες κυβερνήσεις συνεργασίας, επιδιώκουν να διατηρήσουν την πολιτική τους κυριαρχία στο ανώτατο επίπεδο. Και βέβαια είναι η ανάληψη της πρωθυπουργίας από τους αρχηγούς τους που εξασφαλίζει αυτήν την πολιτική κυριαρχία. Διότι ο πρωθυπουργός στο υπάρχον πρωθυπουργικοκεντρικό κυβερνητικό σύστημα είναι ο ισχυρότερος πόλος εξουσίας και αυτός που καθορίζει τους όρους και τους τρόπους της ασκούμενης πολιτικής, οικονομικής και κοινωνικής διαχείρισης. Επιπλέον, η όποια επιτυχία εισπράττεται άμεσα από τον πρωθυπουργό και το κόμμα του ενώ η κυβερνητική αποτυχία και η συνακόλουθη φθορά διαχέεται και στον μικρότερο εταίρο. Ορθότατα ο Ανδρουλάκης, με την προϋπόθεση της μη ανάληψης της πρωθυπουργίας από τον Κυριάκο Μητσοτάκη και τον Αλέξη Τσίπρα που θέτει για να συμμετέχει σε κυβέρνηση συνεργασίας, αποτρέπει την απομείωση του κομματικού και προσωπικού του πολιτικού κεφαλαίου και αναβαθμίζει το ΠΑΣΟΚ/ΚΙΝΑΛ σε διακριτό πόλο του κοινοβουλευτικού συστήματος.

 

Βέβαια πολλοί και διάφοροι τον εγκαλούν ότι με τις θέσεις αυτές συμβάλει στην πολιτική αστάθεια της χώρας ή στη μη προάσπιση των λαϊκών συμφερόντων. Περιέργως όμως η ίδια κατηγορία δεν απευθύνεται στους κ. Μητσοτάκη και κ. Τσίπρα. Από αυτούς δεν υπάρχει η απαίτηση να σκέφτονται το συμφέρον της χώρας και να υποχωρούν κατά τι από τις θέσεις και τα προνόμιά τους;

Κώστας Καρακώτιας

Ο «παρεξηγημένος» νόμος Κατρούγκαλου και τα αυξημένα όρια ηλικίας

 

Να πετάξει από πάνω του τις βαριές ευθύνες του ΣΥΡΙΖΑ για το ξήλωμα της Κοινωνικής Ασφάλισης επιχειρεί με πρόσφατο άρθρο του ο Γ. Κατρούγκαλος στην εφημερίδα «Αυγή». Στην απεγνωσμένη του προσπάθεια να αποκρύψει και να συσκοτίσει τα πραγματικά γεγονότα, ο πρώην υπουργός Εργασίας, που επί των ημερών του, το 2016, ψηφίστηκε ένα ακόμα αντιασφαλιστικό νομοθετικό έκτρωμα, οχυρώνεται πίσω από τη γνωστή μέθοδο, ότι η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ έβλαψαν …δέκα φορές περισσότερο τους συνταξιούχους. Εμείς δεν θα μπούμε σε αυτό το βολικό «μέτρημα», γιατί και τα τρία κόμματα που κυβέρνησαν, είναι συνυπεύθυνα για τις περικοπές στις συντάξεις και τις ανατροπές στην Κοινωνική Ασφάλιση, καθώς διαρκώς «ο ένας έραβε και ο άλλος έκοβε»…

 

Ετσι, οι αιματηρές περικοπές στις συντάξεις και η αύξηση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης έχουν τις υπογραφές και των τριών κομμάτων. Ειδικά για την αύξηση του ορίου ηλικίας στα 67 χρόνια, όλοι έχουν λερωμένη τη φωλιά τους.

 

Αυξήσεις στα όρια ηλικίας έγιναν και με τους νόμους 3863 και 3865 του 2010, με κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, αυξήσεις έγιναν και με τον 4093 του 2012, επί κυβέρνησης ΝΔ, που μεταξύ άλλων όρισε τα γενικά όρια ηλικίας συνταξιοδότησης στα 67 χρόνια. Αυτήν την αύξηση ήρθε στη συνέχεια ο νόμος Κατρούγκαλου (4387/2016) να μονιμοποιήσει και να θωρακίσει «λύνοντας», όπως τότε ισχυριζόταν ο ΣΥΡΙΖΑ, το Ασφαλιστικό για 50 χρόνια.

 

Μάλιστα, έναν χρόνο νωρίτερα, με το 3ο μνημόνιο (που ο ΣΥΡΙΖΑ ως κυβέρνηση ψήφισε μαζί με τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ) και τον νόμο 4336/2015, αυξήθηκαν και τα ειδικά όρια ηλικίας συνταξιοδότησης (35ετία με όριο ηλικίας, 37ετία χωρίς όριο κ.λπ.). Με αυτόν τον νόμο, για τον οποίο στο άρθρο του ο Γ. Κατρούγκαλος προσπαθεί να κρυφτεί ισχυριζόμενος πως «ρύθμισε απλώς εξαιρέσεις που είχαν απομείνει ορίζοντας νέες μεταβατικές περιόδους», ορίζεται ότι όλοι οι ασφαλισμένοι σε όλα τα Ταμεία θα πρέπει μετά το 2021 να συνταξιοδοτούνται στα 67 έτη ή αν έχουν καταφέρει να συγκεντρώσουν 40 χρόνια Ασφάλισης να συνταξιοδοτούνται μετά το 62ο έτος.

 

Και μόνο τυχαίο δεν είναι ότι ακόμα και σήμερα ο αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ χαρακτηρίζει «παρεξηγημένο» τον νόμο Κατρούγκαλου, εννοώντας προφανώς ότι οι ασφαλισμένοι και οι συνταξιούχοι δεν κατάλαβαν την αξία του… ενώ ο ίδιος ο Γ. Κατρούγκαλος στο ίδιο άρθρο κομπορρημονεί πως «εμείς καταστήσαμε το Ασφαλιστικό βιώσιμο και με όρους κοινωνικής δικαιοσύνης…» και πως «εμείς παραδώσαμε τον ΕΦΚΑ με πλεόνασμα πάνω από 1 δισ. με μια μεταρρύθμιση που χαρακτηριζόταν από τις αρχές της ισονομίας…».

 

Αλλά αυτά τα πλεονάσματα για τα οποία επιχαίρει σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ και η «κοινωνική δικαιοσύνη» την οποία διαφημίζει, μονιμοποίησαν τα 67 χρόνια ως γενική ηλικία συνταξιοδότησης και μείωσαν τις νέες συντάξεις (μετά τις 13/5/2016) τουλάχιστον κατά 25%, κατάργησαν το ΕΚΑΣ για τους χαμηλοσυνταξιούχους, μείωσαν τις επικουρικές συντάξεις, ενταφίασαν οριστικά τη 13η και τη 14η σύνταξη, περιόρισαν την κρατική χρηματοδότηση, μείωσαν και τις συντάξεις χηρείας, ενώ απαγόρευσαν οποιαδήποτε αύξηση μέχρι το τέλος του 2022, για να αναφερθούμε μόνο σε ορισμένες διατάξεις του νόμου Κατρούγκαλου.

 

Μάλιστα, για τους «παλιούς» συνταξιούχους, μέσω του επανυπολογισμού των συντάξεων, νομοθέτησαν την «προσωπική διαφορά» ως μόνιμο «κόφτη» στις ήδη πετσοκομμένες συντάξεις, προβλέποντας από τότε ότι 1 εκατομμύριο και πλέον συνταξιούχοι θα στερούνται ακόμα και τις όποιες πενιχρές αυξήσεις θα δίνονταν μετά το 2022. Γεγονός που τραγικά επιβεβαιώθηκε για εκατοντάδες χιλιάδες συνταξιούχους φέτος, που βλέπουν τις συντάξεις τους να παραμένουν στα Τάρταρα ακόμα και μετά από 13 χρόνια, ενώ η ακρίβεια τις λεηλατεί. Τα πλεονάσματα λοιπόν του ΕΦΚΑ έχουν πάνω τους το αίμα των συνταξιούχων και η «ισονομία» του ΣΥΡΙΖΑ αποδεικνύεται ο πιο σίγουρος δρόμος για τον Καιάδα για ασφαλισμένους και συνταξιούχους. Και όμως, όλα αυτά ο ΣΥΡΙΖΑ όχι μόνο επιμένει να τα υπερασπίζεται, αλλά διαβεβαιώνει ότι δεν πρόκειται να πάρει πίσω τίποτα.

 

Οπως έλεγε άλλωστε και ο ίδιος ο Αλ. Τσίπρας τον Ιούλη του 2015, τις ίδιες μέρες που ο ΣΥΡΙΖΑ ψήφιζε το 3ο μνημόνιο μαζί με ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, «έχουμε κατάργηση των πρόωρων συνταξιοδοτήσεων, έχουμε αύξηση του ορίου ηλικίας στα 67. Είναι μέτρα που τα είχαμε αποδεχθεί κι εμείς, διότι δεν θεωρώ ότι είναι προοδευτική πολιτική η πολιτική τού να στέλνεις κάποιον με σύνταξη στα 45 και στα 50 του… Δεν είναι ορθολογικό να στέλνεις τις μητέρες 15 χρόνια νωρίτερα στη σύνταξη…». Αυτά για τους προπαγανδιστές του ΣΥΡΙΖΑ, που ακόμα και σήμερα ισχυρίζονται ότι τα μέτρα τούς επιβλήθηκαν. 

πηγή  

Της Πρωταπριλιάς

 

γράφει ο Βασίλης Νιτσιάκος*

  

 

«Πες αλήθεια να ’βρεις τον μπελά σου,

πες ψέμα να κάνεις τη δουλειά σου»

(παροιμία της Δερόπολης)

 

Στην παντοκρατορία της αλήθειας, χρειάζεται το ψέμα. Ως εκτόνωση. Ως ανατροπή της καθημερινότητας. Ως εθιμική εκδήλωση εποχικής διάβασης. Διαβατήρια τελετή. Για το καλό. Για την αρχή της άνοιξης. Για την ευγονία των ανθρώπων και την ευκαρπία της γης. Για το καλό.

 

Το εθιμικό ψευδολόγημα της Πρωταπριλιάς δεν ήταν παρά μια από τις διαβατήριες τελετές που σημάδευαν το πέρασμα από τον χειμώνα στην άνοιξη. Με μια κλιμάκωση που κορυφωνόταν το Πάσχα με την Ανάσταση και το τσούγκρισμα των αυγών και άλλες τελετουργίες γονιμικού ανταγωνισμού. Για το καλό. Για τα χρόνια πολλά και την αέναη επανάληψη της ανάστασης της φύσης. Για την ευχή «και του χρόνου»!

 

Αυτή τη μέρα, την πρώτη του Απρίλη, τη μέρα «που ανθίζουν τα κλαδιά και βγάζει η γης χορτάρι», τότε που «στήνει ο Ερωτας χορό με τον ξανθόν Απρίλη», το ψέμα δεν επιτρέπεται απλά. Επιβάλλεται. Επιβάλλεται να ξεγελάσεις τους δικούς σου ανθρώπους. Για το κοινό καλό. Είναι για καλό. Γι’ αυτό και επιδιώκεται. Και ακολουθεί το εθιμικό και συνάμα γονιμικό γέλιο και η ευχή «και του χρόνου»!

 

Ολα αυτά σε ιδεατές κοινωνίες της αλήθειας. Αν υπήρξαν ποτέ. Στο σήμερα, πάντως, είναι σίγουρο ότι η αλήθεια έχει νικηθεί από το ψέμα. Αυτό κυριαρχεί και κανοναρχεί. «Πες ψέμα να κάνεις τη δουλειά σου, πες αλήθεια να ’βρεις τον μπελά σου».

 

Στην παντοκρατορία του ψέματος, χρειαζόμαστε πρωταπριλιές; Μήπως πρέπει να αντιστρέψουμε τα πράγματα; Αυτή τη μέρα να λέμε εθιμικά αλήθειες; Να ανατρέψουμε την παράδοση. Αφού αυτό μας λείπει. Δεν θα ήταν ωραίο να το ζούμε μια μέρα με τελετουργικό τρόπο;

 

Να φανερώνονται έστω έτσι για μια μέρα, επιτελεστικά και γιορτινά αλήθειες. Η Αλήθεια. Η Αλήθεια που την έχουμε τόσο ανάγκη. Μήπως να αλλάξουμε τη γιορτή. Αντί του ψέματος να γιορτάζει η Αλήθεια; Μήπως είναι ένας τρόπος να μη χάσουμε εντελώς την επαφή μαζί της; Μήπως;

 

Από το βιβλίο ΕΘΝΟ-ΟΙΚΟ-ΤΟΠΙΚΑ, Ισνάφι, Ιωάννινα, 2022

Επιτροπή Ανταγωνισμού: Η ΜΟΤΟΡ ΟΪΛ ερευνάται για παρεμπόδιση έρευνας..!

 

Αίσθηση προκαλεί η ανακοίνωση της επιτροπής Ανταγωνισμού στην οποία αναφέρεται ότι υπάρχει θετική εισήγηση για επιβολή προστίμου στην εταιρεία, εξαιτίας ενεργειών παρεμπόδισης ελέγχου.

 

Σύμφωνα με το Δελτίο Τύπου που εκδόθηκε, το περιστατικό αφορά σε προσπάθεια ελέγχου στον κλάδο των πετρελαιοειδών στα διυλιστήρια με την ΜΟΤΟΡ ΟΪΛ να είναι ερευνάται για παρεμπόδιση έρευνας της επιτροπής.

 

Η ανακοίνωση

Εισήγηση επί της διερεύνησης πιθανής παρεμπόδισης – δυσχέρανσης έρευνας της Γενικής Διεύθυνσης Ανταγωνισμού κατά τη διεξαγωγή επιτόπιου ελέγχου, σύμφωνα με τη διάταξη του άρθρου 39 παρ. 5 του Ν. 3959/2011.

 

Η Ολομέλεια της Επιτροπής Ανταγωνισμού (εφεξής και «EA») θα συνεδριάσει στις 31 Μαΐου 2023 για να εξεταστεί η Έκθεση του Εισηγητή Π. Φώτη, η οποία αφορά, κατ’ άρθρο 39 παρ. 5 του Ν. 3959/2011, τη συμπεριφορά της εταιρίας «ΜΟΤΟΡ ΟΪΛ (ΕΛΛΑΣ) ΔΙΥΛΙΣΤΗΡΙΑ ΚΟΡΙΝΘΟΥ Α.Ε.» (εφεξής και «Εταιρία») και φυσικού προσώπου (εφεξής και «φ.π.»), κατά τη διεξαγωγή αιφνιδιαστικού επιτόπιου ελέγχου στις εγκαταστάσεις της Εταιρίας, ο οποίος διατάχθηκε στο πλαίσιο αυτεπάγγελτης έρευνας της Γενικής Διεύθυνσης Ανταγωνισμού (εφεξής και «ΓΔΑ») σε κάθε ένα από τα στάδια διύλισης, χονδρικής και λιανικής πώλησης στην αγορά της βενζίνης και του πετρελαίου κίνησης, για τη διερεύνηση τυχόν παράβασης των άρθρων 1 και 2 του Ν. 3959/2011 ή/και των άρθρων 101 και 102 της Συνθήκης για τη Λειτουργία της Ευρωπαϊκής Ένωσης (εφεξής «ΣΛΕΕ»).

 

Στην Έκθεση του Εισηγητή προτείνεται, κατά το σκεπτικό αυτής, να διαπιστωθεί ότι η ανωτέρω Εταιρία και το φ.π. παραβίασαν το άρθρο 39 παρ. 5 του Ν. 3959/2011 και να τους επιβληθεί πρόστιμο.

 

Η Έκθεση του Εισηγητή δεν αφορά στη διερεύνηση τυχόν παράβασης των διατάξεων των άρθρων 1 και 2 του Ν. 3959/2011 ή/και των άρθρων 101 και 102 της ΣΛΕΕ, αλλά μόνο σε ενδεχόμενη παραβίαση της διάταξης του άρθρου 39  παρ. 5 του Ν. 3959/2011 περί δυσχέρανσης – παρεμπόδισης της έρευνας με βάση τα περιστατικά που έλαβαν χώρα κατά τη διενέργεια του επιτόπιου ελέγχου στην Εταιρία.

 

Υπενθυμίζεται σχετικά ότι η Έκθεση του Εισηγητή δεν είναι δεσμευτική για την ΕΑ, η οποία θα αποφασίσει συνεκτιμώντας τα δεδομένα της αποδεικτικής διαδικασίας και τις απόψεις των εμπλεκόμενων μερών.   

πηγή  

Στο μυαλό του Νίκου Ανδρουλάκη

 

Είναι τελικά τόσο παράλογο και αντιθεσμικό να μην προτείνει ο αρχηγός του ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ συγκεκριμένο όνομα του πρωθυπουργού που σκέφτεται να στηρίξει;

 

γράφει ο Γιάννης Παντελάκης 

 

Αν καταφέρναμε να μπούμε στο μυαλό του Νίκου Ανδρουλάκη, θα είχαμε πολλά περισσότερα να του μεταφέρουμε. Εικονογράφηση: bianka/ LIFO

 ΜΕ ΤΗ ΧΑΡΙΛΑΟΥ ΤΡΙΚΟΥΠΗ δεν είχα και δεν έχω καμιά σχέση, τη θυμάμαι μόνο όταν διασχίζω τον δρόμο για να πάω σε κανένα μπαράκι στα Εξάρχεια. Άχαρη η διευκρίνηση, αλλά απαραίτητη και αναγκαία.

 

Αν έγραφα ότι η ιδέα Ανδρουλάκη για ένα τρίτο –εκτός Μητσοτάκη και Τσίπρα– πολιτικό πρόσωπο που θα μπορούσε να προταθεί για τη θέση του πρωθυπουργού σε ενδεχόμενη κυβέρνηση συνεργασίας είναι σωστή και έχει λογική βάση, θα μπορούσε να θεωρηθεί ότι είμαι εγκάθετος του ΠΑΣΟΚ ή κάτι σχετικό, φθηνό και χυδαίο.

 

Αντίθετα, φθηνός και χυδαίος είναι ο τρόπος της λεγόμενης και «πρωθυπουργικής φρουράς» (που μοιάζει να εκτελεί «πολιτικά συμβόλαια θανάτου»), η οποία έσπευσε να κατακεραυνώσει τον πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ επειδή «είναι αντιθεσμικό να μην προτείνει συγκεκριμένο όνομα του πρωθυπουργού που σκέφτεται να στηρίξει» ή υποστηρίζοντας ακόμα ότι είναι παράδοξο να μη δέχεται να ηγηθεί της νέας κυβέρνησης ο ηγέτης του πρώτου κόμματος, που ελπίζει (η φρουρά) να είναι ο ευεργέτης της, Κυριάκος Μητσοτάκης.

 

Αν μπαίναμε στο μυαλό του Νίκου Ανδρουλάκη, όσο και αν αυτό είναι δύσκολο, δεν θα βρίσκαμε την πρότασή του άσχημη ιδέα πολιτικής επιβίωσης για τον ίδιο και το κόμμα του.

Το τελευταίο επιχείρημα των φανατικών υποστηρικτών του σημερινού πρωθυπουργού λέει πως αν είναι πρώτο κόμμα η ΝΔ, τότε αυτοδίκαια σε μια κυβέρνηση συνεργασίας πρέπει να είναι και πάλι πρωθυπουργός ο Μητσοτάκης. Η λογική (;) τους στηρίζεται στον ισχυρισμό ότι αφού η ΝΔ θα είναι το πρώτο κόμμα, είναι αυτονόητο να ξαναζεστάνει την πρωθυπουργική καρέκλα ο ίδιος, αφού θα ηγείται ενός πλειοψηφούντος κόμματος που απλά αδυνατεί να συγκεντρώσει αυτοδυναμία.

 

Με βάση τις δημοσκοπήσεις (τις οποίες το Μέγαρο Μαξίμου θεωρεί κάτι ιερό), στην καλύτερη για τη Νέα Δημοκρατία περίπτωση που θα είναι πρώτο κόμμα, θα συγκεντρώσει ποσοστό 30-32%. Με αναγωγή ίσως φτάσει το 35%, αν και εξαιρετικά δύσκολο. Στις εκλογές του 2019 η ΝΔ συγκέντρωσε ποσοστό 39,85% (2.251.618 ψήφοι). Αυτό σε απόλυτους αριθμούς ψήφων επί συνόλου εγγεγραμμένων ψηφοφόρων (9.984.934) αντιστοιχεί σε περίπου το 1/5 των ψηφοφόρων. Αλλά ακόμα και αν υπολογιστεί με βάση όσους ψήφισαν τότε (5.769.644), σε καμία περίπτωση δεν πρόκειται για μια πλειοψηφία όσων μετέχουν στις κάλπες.

 

Ανάλογης «βαρύτητας» είναι και το πρώτο επιχείρημα, που αναφέρει ότι αφού δεν προτείνει όνομα πρωθυπουργού ο Ν. Ανδρουλάκης, πρόκειται για μια αντιθεσμική κίνηση και με την οποία ο ψηφοφόρος πριν την κάλπη θα αγνοεί το όνομα του πρωθυπουργού σε μια ενδεχόμενη κυβέρνηση συνεργασίας. Δεν εχει καμία υποχρέωση να προτείνει όνομα, το οποίο άλλωστε σε μεγάλο βαθμό θα εξαρτηθεί από τα ποσοστά των δυο κομμάτων που ενδεχομένως θα συνεργαστούν μετά τις πρώτες κάλπες.

 

Οι ψηφοφόροι (ιδιαίτερα αυτοί που δεν συμπεριφέρονται ως παρακολουθήματα κομματικών επιλογών) ίσως δεν θα γνωρίζουν το όνομα του πρωθυπουργού, αλλά θα γνωρίζουν κάτι πιο σημαντικό. Ότι θα είναι κάποιος που θα υλοποιεί ένα συγκεκριμένο πρόγραμμα, προϊόν διαβουλεύσεων και συμφωνίας των συνεργαζόμενων κομμάτων και –το κυριότερο– δεν θα εχει συγκεντρώσει με τρόπο ανεξέλεγκτο την απόλυτη εξουσία επάνω του, πράγμα που όλοι, ιδιαίτερα την τελευταία τετραετία, καταλάβαμε τι σημαίνει. 

 

Αν μπαίναμε στο μυαλό του Νίκου Ανδρουλάκη, όσο και αν αυτό είναι δύσκολο, δεν θα βρίσκαμε την πρότασή του άσχημη ιδέα πολιτικής επιβίωσης για τον ίδιο και το κόμμα του. Η δεύτερη επιλογή του θα ήταν να συνεργαστεί με τη ΝΔ ή τον ΣΥΡΙΖΑ (όποιο είναι πρώτο κόμμα) με πρωθυπουργό τον Μητσοτάκη ή τον Τσίπρα. Μια τέτοια στάση θα ήταν πολιτικά αυτοκτονική, ιδιαίτερα στην πρώτη περίπτωση. Θα ακύρωνε την όποια κριτική με την οποία προσπαθεί να εμφανιστεί ως τρίτος πόλος και θα είχε χειρότερη τύχη από αυτή που είχε το άλλοτε παντοδύναμο ΠΑΣΟΚ όταν συνεργάστηκε με τη ΝΔ του Σαμαρά.

 

Σε ενδεχόμενη συνεργασία με πρωθυπουργό τον Τσίπρα, η τύχη του δεν θα ήταν θεαματικά καλύτερη. Θα απομάκρυνε σχεδόν οριστικά τους ψηφοφόρους του αποκαλούμενου «μεσαίου» χώρου, οι οποίοι στέκονται αρνητικά απέναντι στον ΣΥΡΙΖΑ για πολλούς λόγους.

 

Βέβαια, αν καταφέρναμε να μπούμε στο μυαλό του Νίκου Ανδρουλάκη, θα είχαμε πολλά περισσότερα να του μεταφέρουμε. Να απαντήσει, για παράδειγμα, γιατί δεν είχε συνέχεια και σε μεγάλο βαθμό διέψευσε τις προσδοκίες όσων πίστεψαν σε αυτόν όταν κέρδιζε πανηγυρικά την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ. Γιατί δεν κατάφερε να ορθώσει έναν πειστικό και ελκυστικό λόγο που θα ήταν ικανός να κερδίσει το εξαιρετικά δυσαρεστημένο ακροατήριο των δυο μεγάλων (sic) κομμάτων, τα οποία βλέπουν να μειώνεται η επιρροή τους. Γιατί αδυνατεί να μιμηθεί έστω και σε έναν βαθμό στις επιλογές του τον Ισπανό Πέτρο Σάντσεθ, ο οποίος ανέστησε το σοσιαλιστικό κόμμα και συγκυβερνά με επιτυχία με τους Podemos.

 

Υπάρχουν ακόμα πολλά «γιατί», αλλά δεν φαίνεται ότι θα απαντηθούν…   

Εκσκαφές, τσιμέντο και… ελικοδρόμιο στην παραλία – Oι αναφορές του αρχαιολόγου για τα beach bar στη Μύκονο.!

 

Αναφορές για αρχαιολογικές παραβάσεις εις βάρος ορισμένων από τα μεγαλύτερα beach bar της Μυκόνου, είχε συντάξει το διάστημα από το 2017 έως το 2022 ο Μανώλης Ψαρρός, ο αρχαιολόγος της Εφορείας Αρχαιοτήτων Κυκλάδων που έπεσε θύμα ξυλοδαρμού

 

Τουλάχιστον πέντε αναφορές για αρχαιολογικές παραβάσεις εις βάρος ορισμένων από τα μεγαλύτερα beach bar της Μυκόνου είχε συντάξει στο διάστημα από το 2017 έως το 2022 ο Μανώλης Ψαρρός, υπάλληλος της Εφορείας Αρχαιοτήτων Κυκλάδων, που έπεσε θύμα ξυλοδαρμού από αγνώστους, την 7η Μαρτίου στην Κηφισιά. Χθες η Δίωξη Εκβιαστών σε συνεργασία με την Εισαγγελία Αθηνών αποφάσισε την αναβάθμηση της κατηγορίας από πλημμέλημα σε κακούργημα.

 

Λόγω των αναφορών του μάλιστα κατέστη βασικός μάρτυρας κατηγορίας σε μια σειρά από ποινικές δίκες που εκκρεμούν εις βάρος ισχυρών επιχειρηματιών της Μυκόνου. Η πιο πρόσφατη από αυτές ήταν προγραμματισμένη να ξεκινήσει τον Φεβρουάριο του 2023, ωστόσο αναβλήθηκε.

 

 

Οι αναφορές του κ. Ψαρρού έχουν κοινοποιηθεί μεταξύ άλλων στην Εισαγγελία Πρωτοδικών και στη Διεύθυνση Πολεοδομίας Σύρου, με τον αρχαιολόγο να επισημαίνει πολεοδομικές και κυρίως αρχαιολογικές παραβάσεις. «Προέβησαν σε εκτεταμένες εκσκαφικές εργασίες και τσιμεντόστρωση του αμμώδους της παραλίας για τη δημιουργία πλατφόρμας σκίασης των πελατών», αναφέρεται σε μία απ’ αυτές.

 

Οι περισσότερες υποθέσεις δεν είναι καινούργιες αλλά χρονολογούνται ήδη από το 2017. Στις έρευνες έχουν εμπλακεί ο Συνήγορος του Πολίτη καθώς και η Εθνική Αρχή Διαφάνειας στην οποία έχουν κοινοποιηθεί τα πορίσματα συνολικά 145 ελέγχων για υποθέσεις στο νησί της Μυκόνου.

 

Το ένα από τα κέντρα διασκέδασης για τα οποία οι αρχαιολόγοι του νησιού έχουν συντάξει αλλεπάλληλες εκθέσεις αυτοψίας βρίσκεται στον Πάνορμο και απέχει μερικές δεκάδες μέτρα από τους αρχαιολογικούς χώρους της Μαυροσπηλιάς και του Μαραθίου. Η συγκεκριμένη επιχείρηση λειτουργεί από το 2016, με την Εφορεία Αρχαιοτήτων Κυκλάδων να διαπιστώνει, σε αυτοψία που έγινε ένα χρόνο αργότερα, ότι οι υπεύθυνοι πραγματοποίησαν «χωρίς την έγκριση της υπηρεσίας μας, εργασίες οικοδόμησης – επέκτασης του υφιστάμενου ακινήτου με δημιουργία νέων στεγασμένων χώρων και άλλων κατασκευών».

 

Ο κ. Ψαρρός και οι συνάδελφοί του είχαν ενημερώσει για τα ευρήματά τους το Α.Τ. Μυκόνου και τον Συνήγορο του Πολίτη. Από αναφορά που τέθηκε υπόψη της «Κ» προκύπτει ότι το κατάστημα σφραγίστηκε, με τους υπευθύνους ωστόσο να παραβιάζουν τις σφραγίδες. Στο ίδιο έγγραφο περιγράφεται ακόμα ότι για να ξεπεράσουν τα προβλήματα οι ιδιοκτήτες διέκοψαν τη λειτουργία της επιχείρησης και συνέστησαν νέα στην οποία μεταβίβασαν το beach bar διασφαλίζοντας έτσι την απρόσκοπτη λειτουργία της.

 

Σε εκείνη την αυτοψία τους (2017) οι αρχαιολόγοι είχαν διαπιστώσει ότι εντός του beach bar «οικοδομήθηκαν εκτός από στέγαστρα και νέα κτίρια νότια των υφιστάμενων δίχως έγκριση». Οι αυθαίρετες κατασκευές καταλάμβαναν 2.000 τετραγωνικά μέτρα, με την Εφορεία Αρχαιοτήτων Κυκλάδων να εισηγείται αρνητικά για τη συνέχιση λειτουργίας τους. Στις ίδιες διαπιστώσεις κατέληξαν και οι μεταγενέστερες εκθέσεις αυτοψίας που συνέταξε η Εφορεία Αρχαιοτήτων Κυκλάδων με εισηγητή τον Μανώλη Ψαρρό.

 

Σε μεταγενέστερο έγγραφο με ημερομηνία Μάρτιος 2020 αναφέρεται χαρακτηριστικά ότι «η υπηρεσία μας εμμένει στην αρχική εισήγηση καθώς λόγω του μεγάλου όγκου και κάλυψης η λειτουργία του καταστήματος προκαλεί έμμεση βλάβη στο περιβάλλον των αρχαιολογικών χώρων Μαραθίου και Μαυροσπηλιάς».

 

Παρουσιάζει ενδιαφέρον η αναφορά –το 2022– των αρχαιολόγων ότι οι υπεύθυνοι του beach bar τους απαγόρευσαν την είσοδο όταν επιχείρησαν να πραγματοποιήσουν νέα αυτοψία στο κατάστημα. Ενα δεύτερο κέντρο διασκέδασης στο οποίο έχουν διαπιστωθεί πολεοδομικές και αρχαιολογικές παραβάσεις από τους υπαλλήλους της Εφορείας Αρχαιοτήτων Κυκλάδων λειτουργεί στον Ορμο της Φτελιάς. Από έγγραφες αναφορές που έχουν κοινοποιηθεί στην Εισαγγελία Πρωτοδικών Σύρου προκύπτει ότι οι υπεύθυνοι της επιχείρησης έχουν πραγματοποιήσει δίχως έγκριση εργασίες σε σημείο που έχει κηρυχθεί αρχαιολογικός χώρος, ενώ έχουν προχωρήσει και σε εκβραχισμούς ενός λόφου που βρίσκεται πίσω από το beach bar για την κατασκευή αυτοσχέδιου ελικοδρομίου.

 

 

Χωρίς καμία άδεια

Ενδεικτικό, τέλος, της κατάστασης που επικρατεί στο Νησί των Ανέμων είναι και το γεγονός ότι δημοφιλές μπαρ που βρίσκεται στα περίχωρα της χώρας της Μυκόνου διαπιστώθηκε ότι λειτουργούσε χωρίς καμία σχετική άδεια από την τοπική αυτοδιοίκηση και άλλους αρμόδιους φορείς.

 

Το φθινόπωρο μάλιστα του 2022 η Επιτροπή Ποιότητας Ζωής του Δήμου Μυκόνου συνεδρίασε προκειμένου να επιβάλει κυρώσεις στους υπευθύνους του καταστήματος. Από τα πρακτικά της συνεδρίασης που βρίσκονται στη διάθεση της «Κ» προκύπτει ότι η δημοτική αρχή αποφάσισε ομόφωνα την προσωρινή διακοπή λειτουργίας της επιχείρησης στη θέση Δεξαμενή, ζήτησε από την ΕΛ.ΑΣ. να προχωρήσει στη σφράγισή της, ενώ τον Δεκέμβριο του 2022 επέβαλε πρόστιμο στους υπευθύνους του καταστήματος 26.400 ευρώ.

 Από την kathimerini.gr – του Γιάννη Σουλιώτη

 

  

Αναζητώντας τη Σαλονίκη

 

γράφει η Κυριακή Μπεϊόγλου

 

Περπατώ προς το «Ντορέ», νύχτα Τετάρτης. Βιάζομαι να φτάσω στην «Πριγκηπέσσα». Μυρίζει παντού άνοιξη. Στην Τσιμισκή, με προσπερνούν παρέες φοιτητών, συζητούν για τα Τέμπη και για το «πού πάμε, ρε φίλε».

 

Χαμογελώ, κάτω από τα λιθόστρωτα της Θεσσαλονίκης -για να θυμηθώ και το σύνθημα του Μάη του ’68- σίγουρα θα υπάρχει παραλία. Ο κόλπος του Θερμαϊκού έχει μέσα του πολλούς αγώνες, πολλή ιστορία. Προσπαθούσα να βρω περπατώντας κάποια παλιά στέκια των ποιητών και των λογοτεχνών της πόλης. Κάποια έκλεισαν, άλλα άλλαξαν όνομα και… περιεχόμενο.

 

Λογικό, πολύ λογικό, λέω στον εαυτό μου, οι εποχές αλλάζουν και μαζί τους αλλάζουν και οι πόλεις, φεύγουν και οι άνθρωποι που τις υπερασπίζονται. Η Θεσσαλονίκη δεν θυμίζει πια την πόλη του Ιωάννου. Χαμένη κι εγώ σε μια πόλη που μοιάζει με την πατρίδα μου, αλλά δεν την έζησα για να τη δω να αλλάζει, την παρατηρώ όπως κι εκείνος όταν έγραφε «Χαμένος μες στους δρόμους, μες στα σινεμά, δεν είμαι πια ο νεαρός που δεν καταλαβαίνει».

 

Ανοίγω με την πόρτα της Πριγκηπέσσας. Είναι η βραδιά του «Μπέμπη», ο συγγραφέας του, Θωμάς Κοροβίνης, στο πάλκο με τον Δημήτρη Μυστακίδη, την Εύη Κουτρουμπάκη, τον Κώστα Μπαρμπάτση και τον Δημήτρη Σφίγγο μιλούν για το βιβλίο. Κόσμος πολύς, μοιάζει σαν να είναι όλοι μια παρέα. Ανασαίνω. Εδώ μέσα ζει κάτι από το πνεύμα της παλιάς πόλης. Δεν είναι κάτι παλιό ή γραφικό. Είναι η Σαλονίκη που αντιστέκεται στην αλλοτρίωση, που αρνείται να υποταχθεί στις «μπρασερί», στα γκουρμέ σαντουιτσάδικα, στα αποστειρωμένα μπαρ, στα θορυβώδη ορθάδικα που προσπέρασα για να φτάσω.

 

Ηταν μια παρουσίαση βιβλίου που έμοιαζε σαν λαϊκή μυσταγωγία. Κάπου, σε κάποιο σύμπαν, ο «μπέμπης», ο βιρτουόζος του μπουζουκιού Δημήτρης Στεργίου, θα χαμογελούσε ευχαριστημένος για αυτή τη γιορτή και για τα πολύτιμα λόγια του Θωμά που έφτιαξαν την ιστορία του.

 

Στον δρόμο της επιστροφής για το ξενοδοχείο, στην καρδιά των Λαδάδικων, σκεφτόμουν πώς άραγε να μοιάζει η βαρυσήμαντη αυτή πόλη στα επόμενα τριάντα χρόνια. Θα έχει μείνει μόνο ο Λευκός Πύργος, σκέφτομαι.

 

Σταματώ στην καινούργια αγορά του Μοδιάνο. Κοιτώ με απελπισία τη λουστρινάτη στοά με τις μπουτίκ κρεάτων, τις κυριλέ κάβες, τα άοσμα εστιατόρια. Νιώθω σαν να με χτύπησε ηλεκτρικό ρεύμα. Σαν να άνοιξε μια τρύπα και κατάπιε ένα κομμάτι ιστορίας της πόλης. Σκέφτομαι τον Ελί Μοδιάνο, που την ονειρεύτηκε μετά τη μεγάλη πυρκαγιά στην περιοχή των Εβραίων, και αδυνατώ να καταλάβω αυτή την ισοπέδωση που έχει συμβεί τώρα.

 

Καταφεύγω με την καρδιά σφιγμένη απέναντι, στο Καπάνι. Υπάρχει ακόμη. Στο «Μοντιλιάνι» παραγγέλνω ένα κρασί και κάθομαι σ’ ένα τραπεζάκι στο λιθόστρωτο. Σκάβω με το πόδι την παλιά πέτρα, αραγε να υπάρχει ακόμα εκεί από κάτω κάτι από την παραλία που αναζητούν οι ωραίοι τρελοί και οι ακάματοι ονειροπόλοι αυτού του κόσμου που βρήκαν κάποτε παρηγοριά σ’ αυτή την ιστορική πόλη;

Γιατί το πρωί βλέπω πια μόνο lifestyle

 

γράφει ο Κώστας Γιαννακίδης   

 

Τα πρωινά βλέπω πλέον μόνο lifestyle εκπομπές. Αυτές με θέματα κοινωνικής ελαφρότητας και celebrities. Μαθαίνω ποιοι χώρισαν, αν η Βανδή φίλησε τον Μπισμπίκη και τι συνέβη στο Survivor. Είναι ένας ευχάριστος τρόπος για να αρχίσεις τη μέρα σου. Αν μη τι άλλο, δεν ακούς τσιρίδες, αλλά χαριτωμένα γέλια. Το πολύ να δω την Κοραή ή τον Βερύκιο που φυτρώνουν σαν μανιτάρια σε ένα τοπίο με εξωτικά πλάσματα. Αντε και τον Παπαχλιμίτζο με τη Βίδου στην ΕΡΤ, αρκεί να μην έχουν πολιτικό θέμα. 

Υποθέτω το κάνουν και αρκετοί από σας, αν και δεν πρόκειται να το παραδεχθείτε. Θα με λοιδορήσετε, θα εκλάβετε την παραδοχή μου ως επιβεβαίωση της ελαφρότητας που με διακρίνει. Καμία αντίρρηση. Ομως, πλέον δεν μπορώ να παρακολουθήσω πολιτικές συζητήσεις στην πρωινή τηλεόραση. Το βράδυ, αν πετύχω κάτι, μπορεί να το χαζέψω. Τα βράδια φωνάζουν λιγότερο. Είναι και οι ίδιοι κουρασμένοι. Το πρωί μου φαίνονται σαν ξωτικά. Αν θέλετε, σαν κάτι κούκλες που τις κουρδίζεις και επαναλαμβάνουν μονότονα το ίδιο πράγμα. Πώς αλλιώς να το πω; Σαν γύπες που παριστάνουν τους παπαγάλους. Εχουν πάρει τα κομματικά non paper και τα αναπαράγουν. Συχνά, δε, με τον ίδιο τρόπο. Και είναι και οι ίδιοι ξέπνοοι, ενώ δεν ξεκίνησαν καν να τρέχουν με πλήρη ρυθμό για τις εκλογές. 

Οι συζητήσεις είναι, συνήθως, μονοθεματικές. Εντάξει, ευλόγως κυριαρχούσε η τραγωδία των Τεμπών. Αυτές τις μέρες θα συζητούν για τον Ανδρουλάκη. Ομως, δεν είναι αυτός ο λόγος που καθιστά τις τηλεοπτικές κουβέντες μια δοκιμασία για τα νεύρα, τουλάχιστον τα δικά μου. Είναι που δεν ακούς κάτι για τα πραγματικά σοβαρά θέματα ή το μέλλον της χώρας – επαναλαμβάνω, αφήνω στην άκρη τα Τέμπη. Παρακολουθείς ένα στείρο ξεκατίνιασμα από ανθρώπους που σηκώθηκαν τα χαράματα για το καθημερινό tour σε κανάλια και ραδιόφωνα. Τα περισσότερα πάνελ, δε, είναι τόσο προβλέψιμα και επαναλαμβανόμενα, που θα μπορούσαν να παίξουν και την επομένη. Ελάχιστοι θα καταλάβαιναν τη διαφορά. Στο μεταξύ, όλοι γνωρίζονται τόσο καλά μεταξύ τους ώστε ο ένας πατάει αμέσως το «κουμπί» του άλλου, ενώ οι δημοσιογράφοι ξέρουν πού ακριβώς βρίσκεται το σημείο από το οποίο θα ξεκινήσουν αλυσιδωτές εκρήξεις.

Αυτό που παρακολουθούμε (εγώ όχι πια) στην πρωινή τηλεόραση δεν είναι πολιτική συζήτηση, αλλά παιχνίδι ρόλων που στοχεύει στο θυμικό του θεατή. Είναι ένα πλέγμα από αφορισμούς και δικαιολογίες. Αν υπάρχει κάτι ενδιαφέρον είναι οι νέες αφίξεις των πολιτευτών που αναβαθμίζονται σε υποψηφίους και μας τονίζουν εμφατικά ποια περιφέρεια έχει την τιμή να τους φιλοξενεί. Τους παρατηρώ τώρα που ξεκινούν δειλά την καριέρα τους στα πάνελ. Σαν πιγκουίνοι λίγο πριν την πρώτη τους βουτιά. Και μιμούνται με σπαρταριστό τρόπο τους μεγαλύτερους. 

Αλλά η τηλεόραση είναι μια παράσταση της ζωής. Και το επίπεδο του πολιτικού διαλόγου αποτυπώνεται πιστά σε αυτό που εμφανίζεται πρωί-πρωί στις οθόνες μας. Δεν θα μπορούσε να είναι και διαφορετικά. Θα πάμε, λοιπόν, στις εκλογές και δεν θα έχει συζητηθεί απολύτως τίποτα από τα βασικά προβλήματα της χώρας. Γιατί η αντιπολίτευση δεν ξέρει πώς να τα αναδείξει και η κυβέρνηση γνωρίζει καλά πώς να τα κρύψει.   

Ζεστό ψωμί

 

γράφει η Αρχοντία Κάτσουρα

 

Ενα δυνατό «ωχ!» της ξέφυγε από το στόμα και αμέσως κοίταξε το χέρι της που πονούσε. Πώς τα κατάφερε; Ενα κάψιμο δύο εκατοστών στη μέσα πλευρά του χεριού της της έδωσε έναν πόνο που την έκανε να δακρύσει.

 

Ετρεξε στο μπάνιο, άνοιξε το κρύο νερό, έβαλε από κάτω το χέρι της και περίμενε να υποχωρήσει το κάψιμο. Μετά πήρε από το ντουλάπι την κηραλοιφή και άπλωσε στο σημείο μια γενναία ποσότητα. Ο πόνος κάπως είχε μαλακώσει, αλλά ένιωθε το δέρμα να τραβάει επιφανειακά. Μικρή η ζημιά, σύντομα θα επουλωνόταν, θα έμενε ένα μικρό σημάδι που με τους μήνες ή έστω με τα χρόνια θα έσβηνε.

 

Μόλις ηρέμησε, έτρεξε να σβήσει το ηλεκτρικό σίδερο. Προσπαθούσε να καταλάβει πώς κάηκε. Συνειδητοποίησε ότι, στη βιασύνη της να πάρει μια πετσέτα από τον μπόγο, είχε «αγκαλιάσει» το σίδερο. Ετσι έγινε η ζημιά…

Κάθισε λίγο να συνέλθει. Μερικές φορές, μικρές τέτοιες πληγές, ένα μικρό κάψιμο, ένα κόψιμο στην κουζίνα από αφηρημάδα, μια γρατζουνιά του γάτου την ώρα του παιχνιδιού, την πονούσαν λίγο παραπάνω από συνήθως. Αυτά τα ασήμαντα μικροατυχήματα του σπιτιού κάπως μεγάλωναν, διογκώνονταν και μαζί τους διογκωνόταν και ο πόνος. Κι ας μην είχαν μεγάλη σημασία, κι ας ήξερε ότι η πληγή θα έφευγε -θαύματα έκανε η κηραλοιφή της γιαγιάς στην επούλωση-, κι ας ήταν κάτι συνηθισμένο.

 

Ετσι ήταν κι εκείνο το πρωί. Εκείνη που έδειχνε τόση αντοχή στον φυσικό πόνο υπό άλλες συνθήκες, τώρα είχε δακρύσει για ένα τόσο δα καψιματάκι… Πφφ.

 

Καμιά φορά, την ενοχλούσε αυτή η συνθήκη υπερευαισθησίας. Δεν ήταν πια μικρό παιδί, δεν δικαιολογούνταν. Δεν θα ’πρεπε από ένα σημείο και μετά να αποευαισθητοποιείται ο άνθρωπος, το νευρικό σύστημα να αντιδρά μόνο σε ό,τι είναι πραγματικά σημαντικό;

 

Η ίδια φωνή που έκανε αυτές τις ερωτήσεις, απάντησε: Δεν μπορεί η ευαισθησία -του δέρματος, του συναισθήματος, του μυαλού, του οργανισμού- να είναι επιλεκτική. Δεν γίνεται να αντιδράς στον έναν πόνο και στον άλλο όχι. Και ποιος μπορεί να κρίνει ποιος πόνος είναι ο πιο σοβαρός; Αυτό δεν είναι κάτι υποκειμενικό;

 

Μπορεί κάποιος άλλος να σου πει πότε πεινάς; Πότε διψάς; Πότε κρυώνεις και πότε ζεσταίνεσαι; Τι αγαπάς και τι απεχθάνεσαι; Αυτό το ξέρεις εσύ. Και τι χρειάζεσαι ξέρεις.

 

Στις σκέψεις αυτές αισθάνθηκε ένα βλέμμα να την τυλίγει. Ο γάτος, που είχε σηκωθεί από το μαξιλάρι του καναπέ, την κοίταζε επίμονα. Σαν κάτι να ήθελε να πει. Δεν νιαούρισε, μόνο ρουθούνισε λίγο.

 

Τότε κατάλαβε. Το σπίτι μύριζε έντονα, ψωμί και λάδι;

 

Ετρεξε στην κουζίνα και άνοιξε τον φούρνο. Ισα που πρόλαβε το ψωμί της πριν αρπάξει, μόνο το σουσάμι είχε κάπως καψαλιστεί.

 

Το έβγαλε γρήγορα από τον φούρνο, το γύρισε ανάποδα στη σχάρα και το σπίτι μύρισε σπίτι και ζεστασιά.

 

Αν δεν φοβόταν μην καεί -ήταν πρόσφατη κι η περιπέτειά της με το ηλεκτρικό σίδερο-, αμέσως θα έκοβε με το χέρι ένα κομμάτι. Εμεινε πάνω από το καρβελάκι και το μύριζε. Δέκα λεπτά αργότερα, με το πριονωτό μαχαίρι έκοψε μια τραγανή γωνιά.

 

Ω, τι θαύμα ήταν αυτό! Αγαλλίαση την πλημμύρισε. Αυτή της σπιτικής οικειότητας, της απλής απόλαυσης που δεν χρειάζεται κανένα φτιασίδι: αλεύρι, αλάτι, μαγιά, νερό και λάδι. Η βάση της ζωής.

 

Αισθάνθηκε ευλογημένη. Οχι γιατί είχε συμβεί κάτι σπουδαίο. Αλλά γιατί με δυο μπουκιές ζεστό ψωμί -σκέτο, χωρίς τυρί ή βούτυρο ή μέλι- μαλάκωσαν όλα μέσα της και έξω της. Και το κάψιμο δεν φαινόταν να πονάει πια -όχι όσο πριν τουλάχιστον. Εμοιαζαν πολύ ωραία. Σκεφτόταν ότι δεν χρειαζόταν τίποτα άλλο εκείνη την ώρα.

 

Εδωσε λίγη ψίχα και στο γατί που τριβόταν στα πόδια της και έβγαζε μικρές παραπονιάρικες φωνούλες, λες και περίμενε κάτι πολύ γκουρμέ. Την καταβρόχθισε και έφυγε. Και όλοι στο σπίτι, έτσι απλά, πήραν μια μυρωδιά ευτυχίας.

Το ΔΝΤ συνιστά επιφυλακή για την "αυξημένη αβεβαιότητα" που επικρατεί στον χρηματοπιστωτικό τομέα.!

 

Ακόμα και η γενική διευθύντρια του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου παρουσιάζεται προβληματισμένη για την κατάσταση στον χρηματοπιστωτικό τομέα.

 

Η γενική διευθύντρια του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου ζήτησε επιφυλακή απέναντι στην ακόμη «αυξημένη αβεβαιότητα» που επικρατεί στον χρηματοπιστωτικό τομέα, μετά την πτώχευση της καλιφορνέζικης Silicon Valley Bank (SVB) στις 10 Μαρτίου που δημιούργησε ανησυχίες για την ανθεκτικότητα του τραπεζικού τομέα σε Ηνωμένες Πολιτείες και Ευρώπη.

 

Το πρώτο θύμα στην Ευρώπη υπήρξε η Credit Suisse, η διάσωση της οποίας επιτεύχθηκε με την αναγκαστική εξαγορά της από την Union des Banques Suisses την περασμένη Κυριακή.

 

 

«Είναι σαφές ότι οι κίνδυνοι για την χρηματοπιστωτική σταθερότητα έχουν αυξηθεί», δήλωσε η Κρισταλίνα Γκεοργκίεβα κατά την διάρκεια του Φόρουμ για την Ανάπτυξη της Κίνας, που οργανώνεται στο Πεκίνο από την κινεζική κυβέρνηση.

 

«Οι πολιτικοί παράγοντες έλαβαν αποφασιστικής σημασίας μέτρα απέναντι στους κινδύνους που απειλούν την χρηματοπιστωτική σταθερότητα», δήλωσε η Κρισταλίνα Γκεοργκίεβα κατά την διάρκεια της ομιλίας της. «Τα μέτρα αυτά άμβλυναν σε κάποιον βαθμό τις εντάσεις στις αγορές, αλλά η αβεβαιότητα είναι αυξημένη, πράγμα που τονίζει την ανάγκη να παραμείνουμε σε επιφυλακή», είπε.

 

Η εξαγορά της Credit Suisse υπό την «αιγίδα» των ελβετικών αρχών, όπως και τα μέτρα που έλαβαν οι κεντρικές τράπεζες για την βελτίωση της πρόσβασης στην ρευστότητα επέτρεψαν την αποφυγή του κλίματος πανικού, χωρίς ωστόσο να επιτευχθεί η επιστροφή της σταθερότητας στις αγορές.

 

Οι τραπεζικοί τίτλοι συνέχισαν να καταγράφουν πτώση στα χρηματιστήρια κατά την διάρκεια της Παρασκευής.

 

Οι πρόσφατες δηλώσεις της προέδρου της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας Κριστίν Λαγκάρντ για την ανθεκτικότητα του τραπεζικού συστήματος και οι καθησυχαστικές δηλώσεις του γάλλου προέδρου Εμανουέλ Μακρόν και του γερμανού καγκελαρίου Ολαφ Σολτς την Παρασκευή δεν κατόρθωσαν να κατευνάσουν τα πνεύματα.

 

Ο πρόεδρος των ΗΠΑ Τζο Μπάιντεν δήλωσε την Παρασκευή από την Οτάβα του Καναδά ότι οι τράπεζες βρίσκονται σε καλή κατάσταση και ότι δεν βλέπει ότι τα πράγματα βρίσκονται κοντά σε σημείο έκρηξης. Παραδέχθηκε ωστόσο ότι χρειάζεται «λίγος χρόνος για να ηρεμήσει η κατάσταση». 

πηγή

Γιατί δεν έχει "αέρα" ο ΣΥΡΙΖΑ; Από τον Καμένο στον Πολάκη…

 

Η Νέα Δημοκρατία έχει ήδη υποστεί πολύ μεγάλη φθορά αλλά ο ΣΥΡΙΖΑ δεν δείχνει να επωφελείται δημοσκοπικά. Υπάρχουν συγκεκριμένοι λόγοι γι' αυτό.

γράφει ο Γιώργος Καρελιάς

 

Σύμφωνα με όλα τα εργαλεία που διαθέτουμε, αλλά και με την κοινή πεποίθηση, στις επικείμενες εκλογές η ΝΔ του Κυριάκου Μητσοτάκη θα υποστεί μεγάλη ζημιά. Είναι το μόνο βέβαιο. Πέντε έως δέκα μονάδες κάτω από το ποσοστό του 2019 (39,85%). Στην πρώτη περίπτωση (μείον πέντε) θα μιλάμε για ήττα, στη δεύτερη (μείον δέκα) για συντριβή.

 

Ας κάνουμε τώρα μια αναδρομή στις εκλογές της Μεταπολίτευσης. Σε όλες είχαμε μια φυσική εξέλιξη: όταν το κυβερνών κόμμα έχανε, κέρδιζε το μεγάλο κόμμα της αντιπολίτευσης. Έτσι εναλλάσσονταν στην εξουσία η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ. Και μετά το 2015 η ΝΔ και ο ΣΥΡΙΖΑ. Το γνωρίζαμε εκ των προτέρων: θα έχανε ο ένας, θα κέρδιζε ο άλλος. Ήταν «κανόνας».

Τι κυκλοφορεί σήμερα ως πιθανό ενδεχόμενο; Τα ποσοστά της ΝΔ να υποστούν καθίζηση, αλλά από αυτήν να μην επωφεληθεί ιδιαίτερα ο ΣΥΡΙΖΑ. Προσωπικά πιστεύω ότι θα ισχύσει ο «κανόνας» που προανέφερα. Όμως, ο ΣΥΡΙΖΑ τι κάνει ή τι μπορεί να κάνει για να μην ανατραπεί αυτός ο «κανόνας»;

 

Για να απαντήσουμε σ’ αυτό το ερώτημα, πρέπει να αναζητήσουμε τις πιθανές αιτίες για τη(διαφαινόμενη ή εικαζόμενη, μέχρι να γίνουν οι εκλογές) αδυναμία του να εκμεταλλευθεί τη φθορά της κυβέρνησης. Η οποία δεν είναι καθόλου μικρή. Απανωτά γεγονότα (πρώτα στο σκάνδαλο των υποκλοπών και ώρα η τραγωδία των Τεμπών) αποσυντόνισαν το Μέγαρο Μαξίμου και σκόρπισαν φόβο για την επόμενη μέρα. Οι βεβαιότητες για εκλογικό περίπατο εξαφανίστηκαν, ουδείς γνωρίζει αν η επόμενη κυβέρνηση θα περιλαμβάνει οπωσδήποτε τη ΝΔ ως κόμμα και τον Κυριάκο Μητσοτάκη ως πρωθυπουργό. Ο φόβος αυτός αναδείχτηκε και στην τελευταία συνέντευξή του.

 

Όλα αυτά αποτελούν μεγάλη ευκαιρία για την αντιπολίτευση και ειδικά για τον ΣΥΡΙΖΑ, το δεύτερο κόμμα εξουσίας που υπάρχει σήμερα. Κατά τη λαϊκή ρήση, με όλα όσα γίνονται τους τελευταίους μήνες, «γεννάνε και τα κοκόρια του Τσίπρα». Τι συμβαίνει όμως και στον ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορούν «να μαζέψουν τα αβγά;». Γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει «ρεύμα» ή «αέρα» νίκης; Γιατί δεν συμβαίνει αυτό που συνέβαινε σε όλες τις (προ)εκλογικές περιόδους από τη Μεταπολίτευση μέχρι και τις εκλογές του 2019, όταν το κόμμα της αντιπολίτευσης εισέπραττε τη φθορά του κυβερνώντος και εμφάνιζε σχετική ή μεγάλη βεβαιότητα ότι αυτό θα ήταν η επόμενη κυβέρνηση;

 

Η προφανέστερη απάντηση είναι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ κυβέρνησε και μάλιστα πρόσφατα. Και από τη δική του περίοδο διακυβέρνησης υπερισχύουν ακόμα τα αρνητικά, τα οποία δεν τον αφήνουν ακόμη να καρπωθεί πλήρως την κυβερνητική φθορά και να επανέλθει σε τροχιά εξουσίας. Αυτή είναι η πιο λογική και προφανής εξήγηση. Όμως, ας προσέξουμε και κάτι άλλο.

 

Για να έχει σημαντικές ελπίδες ένα κόμμα της αντιπολίτευσης να ξαναγίνει κυβέρνηση, πρέπει να καταφέρει να αποσπάσει ψηφοφόρους απευθείας από το κυβερνών κόμμα. Έτσι γινόταν μέχρι τώρα σε όλες τις εκλογικές αναμετρήσεις. Η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ έφθαναν στην εξουσία, αποσπώντας το ένα από το άλλο κόμμα ένα κρίσιμο ποσοστό. Το ίδιο έγινε και το 2015, όταν ο ΣΥΡΙΖΑ έγινε κυβερνητικό κόμμα: απέσπασε μεγάλο αριθμό ψηφοφόρων και από τα δύο άλλα κόμματα, μεγαλύτερο από το ΠΑΣΟΚ και μικρότερο από τη ΝΔ.

 

Σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ, για να συνεχίσει αυτήν την «παράδοση», πρέπει να καταφέρει να αποσπάσει ψηφοφόρους από τη δεξαμενή του σχεδόν 40% που είχε η ΝΔ στις εκλογές του 2019. Κυρίως καλείται να απευθυνθεί στο κομμάτι εκείνο των «κεντρώων», «κεντρογενών» ή όπως αλλιώς αποκαλούνται, οι οποίοι έδωσαν τη νίκη και, κυρίως, την αυτοδυναμία στη ΝΔ του Κυριάκου Μητσοτάκη.

 

Η κατηγορία αυτή των ψηφοφόρων μπορεί να είναι μικρή αριθμητικά, αλλά απολύτως κρίσιμη για την έκβαση της εκλογικής αναμέτρησης. Οι ψηφοφόροι αυτοί έχουν απογοητευθεί σήμερα από τη διακυβέρνηση Μητσοτάκη, αλλά δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι θα μετακινηθούν στον ΣΥΡΙΖΑ και θα αλλάξουν έτσι άρδην τους εκλογικούς συσχετισμούς.

 

Γιατί συμβαίνει αυτό; Διότι, πέραν της κυβερνητικής πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ την περίοδο 20145-2019, παίζουν ρόλο και άλλα θέματα, συνεργασιών, συμπεριφορών, προσώπων κ.α.

 

Για να το πούμε σχηματικά, η περίοδος 2015-2019 στιγματίστηκε από τον εναγκαλισμό του ΣΥΡΙΖΑ με τους ΑΝΕΛ του Πάνου Καμένου, για τον οποίο ο Αλέξης Τσίπρας και οι λοιποί της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ δεν έχουν κάνει ευθεία αυτοκριτική, αλλά καταφεύγουν μόνο σε δικαιολογίες. Σήμερα ένα παρόμοιο φαινόμενο ταλανίζει τον ΣΥΡΙΖΑ, η υπόθεση Πολάκη. Τα δυσεξήγητα μπρος- πίσω (από την ανακοίνωση Τσίπρα για εξοστρακισμό από τα ψηφοδέλτια και την απειλή της διαγραφής φτάσαμε στο συγχωροχάρτι και την πανηγυρική επιστροφή) θολώνει το μήνυμα, που επιχειρούσε να εκπέμψει το τελευταίο διάστημα η ηγεσία του.

 

Με την επιστροφή Πολάκη ασφαλώς ενισχύεται η κομματική συσπείρωση. Αυτό, όμως, που δεν έδειξαν να καταλαβαίνουν όλοι όσοι είπαν «ναι, ομόφωνα» στην επιστροφή Πολάκη, είναι ότι η κομματική συσπείρωση μπορεί να μη φτάνει για να φέρει την εκλογική νίκη, όπως δεν έφτασε και το 2019. Διότι αυτή η επιστροφή μπορεί να αποτρέψει τη μετακίνηση από τη ΝΔ στον ΣΥΡΙΖΑ ενός, μικρού μεν αλλά κρίσιμου, ποσοστού ψηφοφόρων, που μπορεί να κρίνει την πρωτιά το βράδυ των εκλογών.

 

Αν το βράδυ εκείνο η ΝΔ του Κυριάκου Μητσοτάκη υποστεί μεν μεγάλη ήττα, ίσως και συντριβή, αλλά παρόλα αυτά καταφέρει να μείνει πρώτο κόμμα, τότε πολλοί στον ΣΥΡΙΖΑ θα αναφωνήσουν: «Τι έχουν τα έρμα και ψοφάνε;».

 

Και τότε θα αρχίσουν να ψιθυρίζουν από μέσα τους: «Καμένος», «Πολάκης», «ομόφωνα» κ.α. Μόνο που τότε θα είναι αργά. Γι’ αυτό είναι καλύτερα να προσέχουν τα σημάδια και τις προειδοποιήσεις παρά να ζουν μέσα σε αυτάρεσκες βεβαιότητες…