Προκλήσεις...

Του Γιώργου Σταματόπουλου

Περπατά εις τους δρόμους των Αθηνών, πηγαίνει με τα πόδια (πλεονασμός, αλλά δεν βαριέσαι, εκτός εάν άλλο είναι το περπάτημα και άλλο το βάδισμα...), συζητάει με τους ανθρώπους (αυτό είναι άμεση επαφή με τον λαό, όχι απρόσιτα υπουργικά γραφεία και άνετες πολυθρόνες) - και τι του λέει ο λαός;

Τον αποκαλούν σωτήρα(!), διότι επιτέλους θα πληρώνουν εισφορές οι επαγγελματίες, αφού έως πρόσφατα αδυνατούσαν να πληρώσουν διότι τα ποσά ήσαν πάνω από τις δυνατότητές τους.

Περί του υφυπουργού Εργασίας και Κοινωνικής Ασφάλισης ο λόγος, ο οποίος τα παρουσιάζει όλα εξωφρενικά ρόδινα με τις ρυθμίσεις, τα μπλοκάκια, τους αγρότες και κάθε μικρομεσαίο.

Τώρα, πώς γίνεται να πηγαίνουν όλα καλά και την ίδια ώρα να κλείνουν μικρομεσαίες επιχειρήσεις, να γίνονται μαζικές απολύσεις, να ανθεί η μαύρη εργασία και να εκτινάσσεται στα ύψη η ανεργία, μάλλον είναι αλλουνού παπά ευαγγέλιο για τον κρατικό αξιωματούχο, αλλά και αρκετούς άλλους του ιδιαίτερου σιναφιού του, που σκορπίζουν αφειδώς την αισιοδοξία.

Παράδειγμα ο αναπληρωτής υπουργός Υγείας Παύλος Πολάκης, ο οποίος, ζώντας, μάλλον, στη δική του πραγματικότητα, εξαγγέλλει με το δικό του ύφος ότι η περιβόητη αξιολόγηση θα γίνει οπωσδήποτε και θα είναι μάλιστα ντάλα μεσημέρι (μέσα στο άπλετο φως δηλαδή, να το δουν όλοι και κυρίως οι εχθροί - και να σκάσουν;).

Εδώ ο κόσμος χάνεται, πρωθυπουργός και υπουργοί λένε και ξελένε, διαψεύδοντας εαυτούς και αλλήλους και ο κύριος Πολάκης λεονταρίζει ασύστολα, μη σεβόμενος τουλάχιστον τη δύσκολη θέση της κυβέρνησής του αλλά και όλων των πασχόντων Ελλήνων, που δεν ξέρουν από πού να πιαστούν για να νιώσουν την ελάχιστη σταθερότητα. Κρίμα.

Πάντως είναι απορίας άξιον: Είναι απερίσκεπτοι; Αδιαφορούν για το τι επιτάσσει ο κοινός νους; Προτρέχει μήπως (αλλά γιατί;) η γλώσσα της διανοίας τους; Θεωρούν ότι η υπερβολική αισιοδοξία ενδυναμώνει την ελπίδα των ταπεινών και καταφρονεμένων;

Ο,τι και να είναι, ό,τι και να σκέφτονται, δεν κάνουν καλό στον κόσμο αλλά και στην ίδια τους την κυβέρνηση, που φαίνεται ανοργάνωτη, ανεδαφική, χωρίς να έχουν επικοινωνία τα μέλη της, χωρίς προγραμματισμό - σαν να λειτουργούν άπαντες εική και ως έτυχεν. Ξανά κρίμα.

Μάλλον χρειάζονται μαθήματα επικοινωνιακής πολιτικής· τουλάχιστον να μη φαίνονται αστείοι και να μην προκαλούν το λαϊκό αίσθημα· υφιστάμεθα όλη αυτή την ασφυκτική πίεση, ας μη μας ερεθίζουν κιόλας με την απρονοησία τους ή ό,τι άλλο τους διακατέχει.

Δεν είναι αυτό λύση - και να ήταν, ποιος θα ήταν ο εκπαιδευτής; Επιρρέπουν, δυστυχώς, στην αμετροέπεια πλείστα στελέχη - οι σοβαροί προσπαθούν απλώς να κάνουν τη δουλειά τους. Πουθενά προκοπή...