Το ευρώ και οι (μη) εναλλακτικές

Του Γιώργου Σταματόπουλου

Επιμένουν πολλοί, όχι κατ’ ανάγκη ευρωπαϊστές δεδηλωμένοι, ότι η χώρα δεν μπορεί να βγει από το ευρώ, ότι η πορεία της είναι ταυτισμένη με την πορεία του ευρωπαϊκού νομίσματος· δεν σηκώνουν μύγα στο σπαθί τους έτσι και τους θίξεις τούτη τη βεβαιότητα (;), χωρίς βεβαίως να μπουν στον κόπο να αρθρώσουν ένα επιχείρημα υπέρ του ευρώ.

Την ίδια ώρα μέτρα δυσβάσταχτα εξακολουθούν να λαμβάνονται (με πόνο ψυχής ή όχι, δεν έχει σημασία) για να αποπληρωθεί το χρέος, αλλά αυτό το άτιμο εκεί - δεν λέει να μειωθεί, να παίρναμε, διάολε, μιαν ανάσα.

Τι τρέχει; Τι δεν καταλαβαίνουμε; Δεν είναι ξεκάθαρο ότι παραμένοντας στη νομισματική «ένωση» και στην ίδια την Ευρωπαϊκή Ενωση οδηγούμαστε νομοτελειακά στην άβυσσο; Ή μήπως θεωρούμε ότι με κάποιο άλλο νόμισμα στις τσέπες μας θα βρεθούμε σε μειονεκτική θέση έναντι των αγλαών Ευρωπαίων; Δεν είναι θέμα πρεστίζ η οικονομική ανάσα της χώρας...

Δεν θα μας θεωρήσουν χωριάτες Βαλκάνιους ή οτιδήποτε άλλο θα μας απαξίωνε στον πολιτισμό του εικοστού πρώτου αιώνα ή στα σαλόνια της Ευρώπης.

Εάν παρ’ όλα αυτά επιμένουμε στο ευρωπαϊκό νόμισμα, ε, ας πούμε και μια φορά «όχι» σ’ αυτά τα απίστευτα που απαιτούν οι λογής δανειστές και εταίροι -ποιος να το ’λεγε... Για να πεις κάποιο «όχι», λένε άλλοι, απαιτείται ένα είδος εθνικής συναίνεσης, ένα αρραγές και αποφασιστικό μέτωπο εξ όλων των πολιτικών δυνάμεων του τόπου -και πού να βρεθεί ένα τέτοιο μέτωπο έτσι όπως έχουν καταρρακωθεί και εκφυλιστεί οι ιδεολογίες και η ταξική συνείδηση;

Τι κοινό υπάρχει στα στρώματα της ελληνικής κοινωνίας ώστε να συμφωνήσουν όλοι σε μια αντίδραση, τη στιγμή μάλιστα που οι περισσότεροι έχουμε ξεχάσει τι θα πει αυτή η έννοια (και άλλες παρεμφερείς, όπως ανυπακοή, αντίσταση κ.ά.) στη συγκρότηση των κοινωνιών;

Το να κλαψουρίζουμε καθημερινά (στην ουσία υποκρινόμαστε) ότι φταίνε τάχα οι θεσμοί που δεν κλείνει η διαπραγμάτευση είναι, απλώς, μια μετάθεση ευθυνών, αποκλειστικά δική μας ατολμία, της κυβέρνησης, εννοείται. Είναι λυπηρό να ακούς κυβερνητικά στελέχη και τον ίδιο τον πρωθυπουργό να ισχυρίζονται (!) ότι πρέπει να συμφωνήσουν πρώτα μεταξύ τους το ΔΝΤ με τους Ευρωπαίους και ότι σ’ αυτούς οφείλεται η καθυστέρηση στην πορεία των διαπραγματεύσεων.

Μα, σε τίποτα δεν διαφωνούν· ό,τι είχαν πει εξ αρχής σ’ αυτό και επιμένουν -οπότε καλό είναι κάτι άλλο να μηχανευτούν οι εγκέφαλοι της κυβέρνησης, κάτι πιο πειστικό και αληθοφανές τουλάχιστον. Να μηχανευτούν, ναι, όχι να προτείνουν, διότι όπως όλα δείχνουν δεν υπάρχει επίσημη εναλλακτική στρατηγική, δυστυχώς· για όλους μας. Είμαστε για να ’μαστε...   

efsyn.gr