ΑΠΙΑΣΤΑ ΠΟΥΛΙΑ, ΤΡΙΑ ΣΤΟΝ ΠΑΡΑ…

Του ΘΑΝΑΣΗ ΚΑΡΤΕΡΟΥ*

Κατά διαόλου δείχνει να πηγαίνει η κυβέρνηση Σαμαρά. Αλλού ο παπάς κι αλλού τα ράσα του σε μια εκ πρώτης όψεως πανίσχυρη κοινοβουλευτική πλειοψηφία. Προβλέψιμες αντιδράσεις, απρόβλεπτες συμπεριφορές, δραπετεύσεις της τελευταίας στιγμής, δηλώσεις και κόντρα δηλώσεις για την ανάγκη εθνικής πειθαρχίας. Κανονικό τρελοκομείο. Για να αποδειχτεί ότι ο πολιτικός χρόνος στην Ελλάδα της κρίσης και των μνημονίων έχει συρρικνωθεί απελπιστικά. Και ότι σε τέτοιες συνθήκες και με τέτοιες πολιτικές ό, τι αρχίζει ωραίο τελειώνει με πόνο. Οι πονεμένες καρδιές το ξέρουνε μόνο -κι όποιος αμφιβάλλει ας ρωτήσει την Μαριλίζα.

Μπορεί και να σωθεί θα πεις. Να αρπάξει εκβιαστικά έναν αριθμό ψήφων στη Βουλή και να θριαμβολογήσει ότι επιτέλους η αξιοπιστία της χώρας αποκαταστάθηκε, αφού ψηφίστηκαν τα μέτρα και ο προϋπολογισμός. Να βγει κομμάτι σακατεμένη η ΔΗΜΑΡ από το μαλλιοτράβηγμα, κομμάτι ρημαγμένο το ΠΑΣΟΚ από την κλοτσοπατινάδα, κομμάτι φουσκωμένος ο Βενιζέλος από την εθνική υπερηφάνεια, αλλά να του παρασχεθούν του Σαμαρά τα δεκανίκια που έχ

ει ανάγκη. Για να τραβήξει ξανά προς τη δόξα, έστω και ανάπηρος –και μάλιστα με κομμένα τα επιδόματα αναπηρίας. Μια κουτσή κυβέρνηση κι ένας πρωθυπουργός με δεκανίκια δεν είναι ότι το καλύτερο, αλλά έτσι που ήρθαν τα πράγματα στραβά κι ανάποδά μας κάτι είναι κι αυτό. Ανάσα για τους δανειστές, αλλά και για όλη την παλιοπαρέα στις λίστες. Και μετά βλέπουμε.

Τι βλέπουμε όμως ακριβώς μετά; Μαυρίλα. Διότι η κυβέρνηση δεν παραπατάει επειδή είναι άσχημος ο Κουβέλης, χοντρός ο Βενιζέλος και ψευταράς ο Σαμαράς. Παραπατάει επειδή το κοινωνικό έδαφος τρέμει κάτω από τα πόδια της. Σπέρνει ανέμους και θερίζει θύελλες. Και δεν χρειάζεται να είναι κανείς στέλεχος της ΕΜΥ για να προβλέψει ότι από τη στιγμή που τα μέτρα περάσουν από τα χαρτιά στην πράξη θα έχουμε τυφώνες και κοινωνικές Κατρίνες -με ότι αυτό συνεπάγεται και στη σταθερότητα του κυβερνητικού οικοδομήματος. Αυτά βλέπει ο έμπειρος περί την κοινωνική μετεωρολογία Κουβέλης και αναζητά αναχώματα. Αυτά βλέπουν όλοι οι προφήτες της προκοπής στην Ευρώπη και κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου. Αυτά βλέπουν και στο ΣΥΡΙΖΑ και καλά κάνουν και προετοιμάζονται. Γιατί ούτε ο Θεός δεν είναι έτοιμος γι αυτό που θα προκύψει.

Διότι ακόμα και αν διασωθεί η παρούσα κυβέρνηση κατά τις επικείμενες ψηφοφορίες στη Βουλή δεν υπάρχει περίπτωση να διασωθεί κατά τις επικείμενες επελάσεις της στην κοινωνία –αυτές που απαιτούν τα νέα μέτρα. Ξυλάρμενη θα πάει στον πάτο και θα ξανασμίξουν στο ίδιο δωμάτιο, όχι ως φοιτητές αυτή τη φορά αλλά ως διαλεξίες, ο Σαμαράς με τον Παπανδρέου. Και το θέμα δεν είναι ότι θα πάνε αυτοί στον πάτο –ας πάνε και παρακάτω. Το θέμα είναι ότι θα αφήσουν μια χώρα στον πάτο, μια οικονομία στον πάτο και μια κοινωνία απελπισμένη, διαλυμένη, εχθρική απέναντι στους ολετήρες, αλλά και δύσπιστη απέναντι στους διασώστες της. Κι αν κάτι έχει σημασία στις συνθήκες αυτές δεν είναι μόνο τα προγράμματα και οι άνθρωποι που θα κληθούν να τα εφαρμόσουν. Αλλά και το πώς θα προετοιμαστούν οι κοινωνικές δυνάμεις εκείνες που θα κληθούν να βάλουν πλάτη στην ανέλκυση του σκάφους. Πρώτα απ’ όλα γνωρίζοντας και αποδεχόμενες το απλούστατο –ότι καμιά Αθηνά δεν θα τους σώσει αν δεν κουνήσουν το χέρι τους.

Με άλλα λόγια, αν ένας κόσμος δε χωνέψει την πικρή αλήθεια ότι εδώ που μας έφτασαν κάθε βήμα μπρος απαιτεί σφοδρές μάχες –που δεν μπορούν να κερδίσουν μόνοι τους ο Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ- και συνεπάγεται κόστος, κόπο, ιδρώτα και αφάνταστες δυσκολίες, ζήτω που καήκαμε. Θα τσουβαλιάσει και τους σωτήρες και τις καλές προθέσεις και τα ακόμα καλύτερα προγράμματα μαζί με τα παραμύθια όλων όσοι τον κατέστρεψαν –δήθεν για να τον σώσουν. Αν η Ελλάδα, με λίγα λόγια, έχει ανάγκη σ’ αυτές τις κρίσιμες στιγμές τον ΣΥΡΙΖΑ, ο ΣΥΡΙΖΑ έχει ανάγκη την αλήθεια. Ως τον απαραίτητο καταλύτη που θα προσδώσει στις αρετές της αριστεράς –τη μαχητικότητα, την αφοσίωση, το ρεαλισμό, τη σοβαρότητα, το θάρρος της ανατροπής- την εκρηκτική ενέργεια της κοινωνίας. Διότι, για να παραφράσουμε χωρίς την άδειά του τον Παλιό, η αλήθεια γίνεται ακατανίκητη υλική δύναμη, όταν γίνει κτήμα των μαζών. Αλλιώς, άπιαστα πουλιά, τρία στον παρά…

*Δημοσιεύθηκε στην «Αυγή» την Κυριακή 4 Νοεμβρίου 2012.    http://www.iskra.gr/