Υπάρχει ελπίδα να αλλάξει αυτός ο κόσμος... Κεμάλ. Της Κρυσταλίας Πατούλη

Παγκόσμια μέρα κατά της παιδικής κακοποίησης σήμερα. Πόσο σημαντικό είναι αυτό; Πόσο σημαντικό είναι να μην πονάμε (ψυχικά ή σωματικά) τα παιδιά; Όσο σημαντικό είναι οτιδήποτε μας πονάει αυτή τη στιγμή για ολόκληρο τον πλανήτη.  Της Κρυσταλίας Πατούλη

Η εξάλειψη της παιδικής κακοποίησης είναι η σημαντικότερη εγγύηση για έναν ανθρώπινο πλανήτη που δεν θα προκαλεί πόνο στον εαυτό του.
Όμως ακόμα και πρόσφατες έρευνες, όπως π.χ. από τη χώρα μας, καταδεικνύουν πως ένα στα δύο παιδιά κακοποιείται.
Σε ένα παιδί που ακόμα διαμορφώνεται η ψυχική του δομή, κάθε τι κακοποιητικό που βιώνει και δεν μπορεί να το διαχειριστεί, συνήθως, είτε το απωθεί κλειδώνοντάς το στο νευρικό του σύστημα, είτε το ενδοβάλλει, επίσης ασυνείδητα, δηλαδή, το… οικειοποιείται, επαναλαμβάνοντάς το.


Τι σημαίνει «δεν μπορεί να το διαχειριστεί»; Σημαίνει, συνήθως, πως το συγκεκριμένο κακοποιητικό βίωμα αποτελεί γι’ αυτό το μικρό παιδί, ψυχικό τραύμα.
Τι σημαίνει ψυχικό τραύμα; Σημαίνει ένα είδος σοκ, που τα δύο ημισφαίρια του εγκεφάλου διαχωρίζονται, παύουν να συνεργάζονται, διότι δεν δύνανται να διαχειριστούν μαζί το τραυματικό γεγονός.
Τα συναισθήματα είναι πρωτόγνωρα (συνήθως απειλητικά), πολύ έντονα, και ένα παιδί δεν έχει την δυνατότητα να αναμετρηθεί μαζί τους βάζοντας τη λογική του να τα επεξεργαστεί.
Συμβαίνει, λοιπόν, ένα είδος αυτόματης λοβοτομής, ώστε να μπορέσει να συνεχίσει να ζει, χωρίς να… τρελαθεί.

Δεν χρειάζονται πολλές κακοποιήσεις για να τραυματιστεί ψυχικά ένα παιδί. Και μία εμπειρία κακοποίησης, αρκεί, για να εισχωρήσει στην… ομάδα των επιζώντων της βίας.
Τί σημαίνει «ομάδα» επιζώντων της βίας;
Σημαίνει μια εντελώς ανομοιογενή ομάδα που συνθέτεται από όλους εκείνους που έχουν υποστεί ένα έστω τραυματικό γεγονός, π.χ. από:

• Πόλεμο
• Αιχμαλωσία
• Βασανισμό
• Φυλάκιση
• Βιασμό
• Οποιαδήποτε μορφή βίας (ψυχική ή σωματική)
• Φυσικές καταστροφές
• Οποιαδήποτε μορφή κακοποίησης (ψυχική ή σωματική) – Άλλωστε, ο λόγος, η αιτία της, ελάχιστα παίζουν ρόλο.

Και γιατί ο λόγος, ή η αιτία της, παίζουν ελάχιστα ρόλο; Διότι:
Συμπτώματα της διαταραχής μετατραυματικού στρες, εκδηλώνονται σε όλους τους επιζώντες, οποιασδήποτε μορφής βίας!
Ακόμα, όμως, και ένα περιβάλλον που λείπει η αγάπη και η φροντίδα, μπορεί να λειτουργήσει τραυματικά, όπως εάν είχε υποστεί ένα παιδί οποιασδήποτε μορφής ψυχοσωματική κακοποίηση.
Δυστυχώς, οι γονείς ανά τον κόσμο, έχουν συνήθως άγνοια για όλα αυτά, όταν αποφασίζουν να γεννήσουν ένα παιδί και να το μεγαλώσουν. Κανείς δεν τους ενημέρωσε.
Κυρίως, όμως, έχουν συνήθως άγνοια για τα δικά τους παιδικά ψυχικά τραύματα, γι' αυτό και δεν τα διαχειρίστηκαν.
Το πιο πιθανό, λοιπόν, είναι ότι κινδυνεύουν να τα επαναλάβουν με ανάλογο τρόπο στα παιδιά τους.
"Άλλωστε, συχνά οι ενήλικες, καθώς και τα παιδιά, νιώθουν την ανάγκη να αναπαραστήσουν ασυνείδητα τη στιγμή του όποιου τρόμου έχουν βιώσει, με την ψευδαίσθηση ότι θα μεταβάλουν την κατάληξη της τραυματικής συνάντησης, με αποτέλεσμα ό,τι φοβούνται να κινδυνεύουν να το προκαλέσουν"!
Η επανάληψη της κακοποίησης που έχει υποστεί κάποιος, είτε σε άλλους (συμπεριλαμβανομένων των παιδιών), είτε στον ίδιο του τον εαυτό, υπάρχει ελπίδα να σταματήσει κάποτε, εάν ο ίδιος στην ενήλικη ζωή του επανεπεξεργαστεί (και με τα δύο του ημισφαίρια, δηλαδή, και με τη λογική και με τα συναισθήματά του) τα δικά του τραύματα, βρίσκοντας έναν -τουλάχιστον- γνώστη/αρωγό που θα τα κατανοήσει.
Διότι εάν κάποιος δεν τα επανέλαβε, αυτό συνέβη, διότι στη ζωή του το πιθανότερο είναι πως υπήρχε ένας ανάλογος γνώστης –αρωγός που  κατανόησε την κακοποίηση που υπέστη ως παιδί.
Τόσο σημαντική είναι η συμπαράσταση της κοινωνίας δίπλα σε ένα παιδί που κακοποιείται. Ακόμα και μόνο η κατανόηση για ότι άδικα βιώνει, μπορεί να είναι αρκετό, για να μην επαναλάβει ότι εισέπραξε.

Εάν ο κόσμος ακόμα και στον 21ο αιώνα, πλήττεται από πολέμους, κοινωνικές αδικίες, βία και φασισμό, η βασικότερη αιτία είναι η παιδική ηλικία των κατοίκων του, που σε συντριπτική πλειοψηφία έχουν κακοποιηθεί, χωρίς κανείς να τους έχει υπερασπιστεί ή κατανοήσει από το οικογενειακό ή κοινωνικό τους περιβάλλον και χωρίς στην ενήλικη ζωή τους, αυτοί οι ίδιοι, να έχουν επανεπεξεργαστεί τον... καθρέφτη τους.

Είναι, λοιπόν, προφανές, για ποιόν λόγο, κυβερνούν τις χώρες αυτής της γης, ψυχικά τραυματισμένοι ενήλικες, που ποτέ δεν άντεξαν να διαχειριστούν τα τραύματά τους, που τα... κατάπιαν και τα επαναλαμβάνουν ες αεί, γι' αυτόν ακριβώς τον λόγο, συνεχίζοντας τους πολέμους, την οικονομική, πολιτική, κοινωνική, ρατσιστική και κάθε είδους βία, από την ελάχιστη έως την πιο φρικιαστική και αποτρόπαια.
"Όταν κάποτε η άγνοια που προέκυψε από την απώθηση της παιδικής ηλικίας εξαλειφθεί και η ανθρωπότητα ξυπνήσει από το λήθαργό της, θα μπορέσει να αναστείλει αυτή την παραγωγή του κακού..." Άλις Μίλερ

Αν υπάρχει, λοιπόν, έστω και μία ελπίδα να αλλάξει αυτός ο κόσμος... Κεμάλ, αυτή βρίσκεται πρώτα και κύρια, στο πώς μεγαλώνουν τα παιδιά του…

"Oι δικτάτορες είναι καταδικασμένοι σε αποτυχία και σε ψυχαναγκαστική επανάληψη. Και πάντα νέα θύματα θα πληρώνουν το τίμημα.
Και ο Χίτλερ με τη συμπεριφορά του αποκάλυψε σε όλον τον κόσμο πώς ήταν ο πατέρας του: καταστροφικός, ανελέητος, επιδειξιμανής, αδιάκριτος, αλαζονικός, διεστραμμένος, εγωκεντρικός, κοντόφθαλμος και ανόητος.
Με την ασυνείδητη μίμησή του τού έμεινε πιστός. Για τον ίδιο λόγο παρόμοια συμπεριφορά επέδειξαν επίσης δικτάτορες όπως ο Στάλιν, ο Μουσολίνι, ο Τσαουσέσκου, ο Ιντί Αμίν, ο Σαντάμ Χουσείν και τόσοι άλλοι.
Η βιογραφία του Χουσείν αποτελεί χαρακτηριστικό παράδειγμα ακραίας ταπείνωσης παιδιού, την οποία αργότερα πλήρωσαν με τη ζωή τους χιλιάδες θύματα της εκδικητικότητάς του.
Η άρνηση να μάθουμε από αυτά τα γεγονότα φαντάζει παράδοξη, ωστόσο δεν είναι δύσκολο να εξηγηθεί.
Ο αδίστακτος τύραννος κινητοποιεί τους συγκαλυμμένους φόβους των ανθρώπων που κακοποιούνται όταν ήταν παιδιά, ανθρώπων που δεν μπόρεσαν -και εξακολουθούν να μην μπορούν- να κατηγορήσουν τον πατέρα τους και οι οποίοι παραμένουν πιστοί σε αυτόν, παρά τα βασανιστήρια που έχουν υποστεί.
Ο τύραννος συμβολίζει αυτόν τον πατέρα από τον οποίο τα άτομα κρέμονται με κάθε τους κλωστή, με την ελπίδα ότι κάποτε, επιστρατεύοντας την τυφλότητά τους, θα τον μετατρέψουν σε στοργικό άνθρωπο". (Άλις Μίλερ, Το σώμα δεν ψεύδεται ποτέ, Εκδ. Ροές)

Συνοψίζοντας:

Κάποιοι έως και βαριά ψυχικά ασθενείς, δεν μπόρεσαν να διαχειριστούν τον θάνατο, τον πόνο και την οργή που έχουν μέσα τους, γι αυτό τα προκαλούν στους άλλους.
Το πιο πιθανόν είναι, ότι κάποιος (-οι) τους τα προκάλεσε ατιμώρητος (σε μια ηλικία που ακόμα χτιζόταν η ψυχική τους δομή), και προφανώς, συγχρόνως, η κοινωνία γύρω τους έμεινε απαθής.
Αντιδρώντας στη φρίκη που εισέπραξαν οι ίδιοι, την ενδόβαλλαν, την κατάπιαν, έγιναν οι ίδιοι φρίκη για να την αντέξουν, γι' αυτό και επαναλαμβάνουν ότι τους αρρώστησε...
Η άρρωστη κοινωνία, βγάζει άρρωστους ανθρώπους. Κι ότι προκάλεσε την αρρώστεια τους -χωρίς να επέμβει καμία δικαιοσύνη- το επαναλαμβάνουν στους άλλους ή και στον εαυτό τους.
Γι αυτό ζουν -συνειδητά ή ασυνείδητα: Για να βλέπουν να πονάνε οι άλλοι από τον πόνο που προκάλεσαν. Για να καθρεφτίζονται σε... φωτογραφίες πόνου, που είναι οι ίδιοι, μέσα τους.
Αν συνεχίσει η κοινωνία να απαξιεί για την... παιδική ψυχή της, θα συνεχίσει να βλέπει το πρόσωπo αυτής της απαξίωσής μπροστά της.

Αν, όμως, η κοινωνία, Κεμάλ, μπορέσει να σταματήσει κάποτε την παιδική κακοποίηση, υπάρχει μια ελπίδα να αλλάξει.-

 http://tvxs.gr/