Σοκ και χρέος

ΤΟΥ ΘΥΜΙΟΥ ΚΑΛΑΜΟΥΚΗ
Έχω δικαίωμα να πω την προσωπική μου άποψη- κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, που υπογράψατε τα μνημόνια να περάσετε από ειδικό δικαστήριο. Αυτό σας εύχομαι και εγώ προσωπικά, παρά να βρείτε ορισμένοι από εσάς το τέλος του πρεσβευτή των ΗΠΑ πριν λίγους μήνες στη Λιβύη. Καλή σας τύχη.

Είναι η γνωστή αναφορά του βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ Στάθη Παναγούλη, προχτές στην Βουλή, η οποία όπως αναμενόταν ξεσήκωσε θύελλα, διαμαρτυριών εντός Βουλής και κυρίως εντός τηλεοπτικών παραθύρων. Σοκαρισμένοι δημοσιογράφοι, εκπρόσωποι κομμάτων και βουλευτές, καταδίκαζαν την «απόπειρα εμφυλίου πολέμου», ή επεσήμαναν τον συσχετισμό με την φρασεολογία της Χρυσής Αυγής.
Σίγουρα η λύση στο πρόβλημα της Ελλάδας δεν είναι να λιντσαριστούν 153 βουλευτές. Σίγουρα η λύση στο αδιέξοδο της χώρας δεν είναι να εκτελεστούν οι Υπουργοί που είναι υπεύθυνοι. Σίγουρα η λύση στην εξαθλίωση εκατομμυρίων δεν είναι να στηθούν ειδικά δικαστήρια για να δικάσουν και καταδικάσουν δεκάδες ενόχους. Και δεν είναι λύση όλα αυτά επειδή πολύ απλά, δεν λύνουν το πρόβλημα. Δεν θα μειωθεί η ανεργία, με το λιντσάρισμα, δεν θα επιστραφούν οι περικοπές, δεν θα μειωθούν τα όρια συνταξιοδότησης, δεν θα πάψουν τα συσσίτια, ούτε θα αναστηθούν όσοι αυτοκτόνησαν. Σίγουρα επίσης η μόνη οριστική λύση είναι ο συλλογικός, μαζικός, αποφασισμένος καλά οργανωμένος αγώνας, με κάθε μέσο, με ιδεολογικό υπόβαθρο, καθαρή στρατηγική και ευέλικτη τακτική.
Σίγουρα τέλος, αυτή η αναφορά του Σ.Παναγούλη και οι εικόνες που δημιουργεί, δεν σοκάρουν τον απλό, καθημερινό άνθρωπο, που δεν ξέρει αν θα ζει και πως θα ζει αύριο. Και δεν τον σοκάρει διότι, αυτό που είπε ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ, είναι καθημερινό θέμα στις συζητήσεις, σε πολλές παρέες ελλήνων. ΔΥΣΤΥΧΩΣ, από πολλές απόψεις, η μανιασμένη εκδίκηση έχει πάρει την θέση της ψύχραιμης σκέψης, της νηφάλιας προσέγγισης. Η γενίκευση και η ισοπέδωση έχει πάρει, στα μυαλά πολλών συμπατριωτών μας, την θέση της δυναμικής αντίδρασης και απαίτησης. Η εδώ και τώρα τιμωρία χωρίς διαδικασίες έχει παραμερίσει τον διάλογο, τα επιχειρήματα και την λογική. ΔΥΣΤΥΧΩΣ. Το λιντσάρισμα βουλευτών, έρχεται ως μόνη απάντηση στο λιντσάρισμα ζωών. ΔΥΣΤΥΧΩΣ.
Η ευθύνη γι αυτή την κατρακύλα, βαραίνει αυτόν που φτιάχνει, που χτίζει μέσα του, την εκδικητική λύση, ως μοναδική απάντηση σε ότι του συμβαίνει. Βαραίνει όμως και αυτόν που οπλίζει χέρια και μυαλά. Οι κυβερνήσεις, με τις πολιτικές των τελευταίων 3 χρόνων, οι πολιτικοί που ψεύδονται, που προκαλούν, η εγωπάθεια πρώην και νυν υπουργών. Η εξαθλίωση χιλιάδων η απόγνωση και η διαπίστωση από μεγάλο μέρος του λαού, ότι πια δεν έχουν να χάσουν τίποτε άλλο, οπότε ας τολμήσουν ότι δεν θα τολμούσαν σε φυσιολογικές συνθήκες.
Η καταδίκη τέτοιων σκέψεων, πράξεων και προθέσεων είναι αυτονόητη, αλλά αυτό μικρή σημασία έχει. Και έχει μικρή σημασία, διότι η «σφαίρα έχει φύγει από το όπλο». (Μικρή σημασία πλέον έχουν πάρα πολλά). Ότι και να ευχηθούμε, ότι και να προβλέψουμε, οι μαύρες σκέψεις έχουν ξεκινήσει, τα μυαλά φτιάχνουν εικόνες, οι συνειδήσεις είναι αποφασισμένες. Η μηχανή πήρε μπρός και έχει πολύ και φτηνό καύσιμο στη διάθεσή της.
Όμως, είναι τουλάχιστον αφελές, αυτοί που έφεραν την Ζούγκλα στην ζωή μας, αυτοί που την διατήρησαν, την προστάτευσαν, την επέλεξαν, την ψήφισαν και την ξαναψήφισαν, να διαμαρτύρονται επειδή τα ζώα είναι άγρια και θέλουν να δαγκώνουν και να ξεσκίζουν σάρκες. Νομίζω είναι αφελές να πιστεύει κάποιος, ότι θα καταστρέψεις τις ζωές, τα όνειρα και τις ελπίδες εκατομμυρίων ανθρώπων και αυτοί θα το δεχτούν απολύτως ειρηνικά και φυσιολογικά. Πόσο φυσιολογικό είναι, επί τρία χρόνια, να κάνεις την ζωή πολλών μαρτύριο, να τους χτίζεις αδιέξοδα, να τους γκρεμίζεις ότι είχαν, να τους φιμώνεις, να τους χτυπάς και αυτοί να τα δέχονται με απάθεια όλα αυτά;
Πως μπορεί να ελεγχθεί, η οργή, ο πόνος, η αγανάκτηση, τα σπασμένα νεύρα, η παράκρουση, η απογοήτευση, η παραίτηση; Και ποιος θα ορίσει πώς και πότε θα εκφρασθούν; Ποιος μπορεί να βάλει τάξη στο κενό που νιώθει ένας καθημερινός άνθρωπος; Και πως μπορεί να γεμίσει; Πως ένα άδειο μυαλό και μια άδεια ζωή γεμίζουν και ξαναγίνονται πλήρη;
Το σοκ από την δήλωση Παναγούλη ήταν μεγάλο, όχι επειδή πρώτη φορά ακούστηκε τόσο δημόσια και τόσο δυνατά, αλλά επειδή στα λόγια του αυτά, πολλοί είδαν τους εαυτούς τους.
Και για επίλογο μερικές ερωτήσεις:
Αν ένας ηγέτης (ηγεσία) κάνει λάθος και αντί για καλό προξενήσει κακό, σε έναν λαό. Πως πρέπει να αντιδράσει ο κόσμος;
Υπάρχει ενδεχόμενο σε κρίσιμες στιγμές, να κάνει λάθος ο ηγέτης, ή η ηγετική ομάδα, ή αυτοί που στηρίζουν τον ηγέτη;
Πως και πότε τεκμηριώνεται το λάθος του ηγέτη;
Πρέπει να υπάρχει τιμωρία, αν διαπιστωθεί το λάθος;
Είναι τιμωρία η καταψήφιση στις επόμενες εκλογές; Φτάνει; Είναι αντίδραση ανάλογη της «ζημιάς» που έχει προκαλέσει η ηγεσία;
Υπάρχει όριο αντοχής του λαού, στην φτώχεια, εξαθλίωση, κατάθλιψη, πείνα; Και αν ναι ποιος το ορίζει;
Πως μπορεί να «διευθετηθεί» η οργή του συνόλου, με δεδομένο ότι σε πολλές περιπτώσεις στην ιστορία δεν «διευθετήθηκε».
Πως μπορεί να προχωρήσει μια κοινωνία όταν μετά από μια «κομβική στιγμή» δεν αποδοθεί δικαιοσύνη και δεν τιμωρηθούν οι υπεύθυνοι εθνικής συμφοράς.
Το περίφημο, περί δικαίου αίσθημα, είναι μόνο για τα χαρτιά;
Ποιος ακριβώς είναι ο ορισμός της προδοσίας ενός έθνους;
Πότε άλλοτε στην ιστορία, ο καταπιεσμένος δεν αντέδρασε βίαια και δεν λογάριασε ούτε Θεούς ούτε δαίμονες, πόσο μάλλον, εύθραυστες νομιμότητες;
…
Έντρομος για όλα αυτά που δημιουργείτε,
Θύμιος Κ.


Πηγή www.ellinofreneia.net