Αναρτήσεις
Πέρα από τα αγαπημένα θέματα των καναλιών, πέρα από τα θέματα που αξιολογούνται σημαντικά από ένα σύστημα που κινείται στα όρια κέρδους, χασούρας, τζόγου και ποταμών μωροδοξίας, ανωμαλίας και ξεφτυλισμού..
Υπάρχει η αληθινή φρίκη. Το συνολικό θέμα που δεν είναι πιασάρικο, δεν μπαίνει στις προτεραιότητες διαφημιστών κι εμπόρων, δεν αποδίδει στο χρηματηστήριο, δεν τζογάρει, δεν..
Μια εντελώς άρρωστη παγκόσμια κοινωνία..
που έχει γεμίσει τα νοσοκομεία με παιδάκια που βασανίζονται από κάθε είδους αρρώστειες, πριν προλάβουν να χαρούν τα πρώτα τους παιχνιδάκια. Αρρώστειες με τρομακτικές ονομασίες, αρρώστιες κλασικές ή και νέες με «εξωτική» χροιά, αρρώστιες από τη κοιλιά της μάνας τους.
Που έχει γεμίσει με νέους που κουβαλάνε μέσα στις τσέπες τους μαζί με τα κινητά τους τα χαπάκια τους, για τις καούρες στο στομάχι, για το θυρεοειδή τους που δεν δουλεύει, για το άσθμα τους, τις αλλεργίες, την υπέρταση (...) , τα χαλασμένα τους νεφρά, τη στειρότητά τους, τα περίφημα αυτοάνοσα που φυτρώνουν έτσι για να στολίσουν ακόμα πιο μαγευτικά τη καθημερινότητα της ανεργίας, της φτώχειας τους, της κατάθλιψης ή της παράνοιας...
Που έχει γεμίσει με κοριτσια κι αγόρια ψυχικά άρρωστα, χαπακωμένα, με τους επιστήμονες στο τομέα της υγείας να προσπαθούν να βρουν απαντήσεις σε πράγματα που δεν έχουν ιδέα στη πραγματικότητα για το τι συμβαίνει, πειραματόζωα σε μια κοινωνία που τσιγκουνεύεται την χαρά και την ευτυχία και ξερνάει συνέχεια θλίψη, φόβους, μοναξιά, απαξίωση, ψεύτικα διλήμματα, παρανοικές απαιτήσεις...
Που έχει γεμίσει με εκατοντάδες χιλιάδες (εκατομμύρια?...) ανώμαλους, διεστραμμένους που βιάζουν, βασανίζουν, δολοφονούν παιδιά για το κέφι τους, γονείς που ξυλοκοπάνε μέχρι θανάτου τα παιδιά τους, κτήνη που ηδονίζονται μέσα στα σαιτ της παιδικής πορνογραφίας, ταξίδια σε εξωτικούς προορισμούς όπου αγοράζουν μ΄ενα δίφραγκο παιδάκια για να χορτάσουν τις αρρωστημένες ορέξεις...
Μια κοινωνία ενηλίκων που έχει χάσει κάθε σεβασμό, για τα παιδιά της, δηλαδή για το μέλλον της, για τα χρόνια που θα έρθουν και θα μοιάζουν σαν ταινία τρόμου.
Να χέσω και τη πρόοδο της επιστήμης και τα φιλόδοξο προγράμματα βιοτεχνολογίας και γενετικής, να χέσω και τα πολυδιαφημισμένα ταξίδια στο διάστημα, και τα χλιδάτα αντικείμενα που κατακλύζουν τη καθημερινότητα, και τις πλαστικούρες που ισιώνουν μούρες, και τα οχήματα με τις αστραφτερές ζάντες, και τα κινητά τέταρτης και δέκατης γενιάς..
Θλιβεροί άνθρωποι, έρμαια του πολιτισμού των αχυρανθρώπων, προσκολλημένα σε ηλίθια κουτάκια, με σάπια είδωλα, με φτηνιάρικους απατεωνίσκους να αποκοιμίζουν συνειδήσεις, με διεστραμμένα μυαλά να αλλοιώνουν την αλήθεια...
Θλιβερά ανθρωπάκια που συνεχίζουν να γεννάνε και να θεωρούν πως είναι «μοιραίο», θέλημα θεού, ή ατυχία που έτσι έτυχε, το παιδί τους να καλωδιωθεί στην εντατική κάποιου νοσοκομείου με τις πάνες του μαζί, το παιδί που θα σκέφτεται ν΄αυτοκτονήσει στα πριν καλά καλά ζήσει, το παιδί που θα σβήνει πρεζομένο, το παιδί που θα είναι εν δυνάμει άρρωστο, το παιδί που θα βιαστεί, που θα γίνει πειραματόζωο, που θα δολοφονηθεί στη ψυχή ή στο σώμα με κάθε δυνατό τρόπο.
Ετυχε... Τι να κάνουμε, πρέπει να το αντέξουμε... Η αποθέωση της αθλιότητας, να ζεις για να βλέπεις να δολοφονούν το παιδί σου και να λες.. τι να κάνουμε.. έτυχε..
Εχω κουραστεί (για να μην πω αγανακτήσει) ν΄ακούω μεγαλύτερους να λένε «εμείς στην εποχή μας» Μια κοινωνία γερόντων που περηφανεύεται ανοσία απέναντι στα άρρωστα παιδιά της. Εμείς θηλάσαμε, εμείς φάγαμε καλό κρέας, εμείς ήπιαμε φρέσκο γάλα, εμάς ο ουρανός ήταν καταγάλανος, εμείς δεν ξέραμε τι θα πει να κλειδώνεις τη πόρτα, εμείς ξέραμε να φλερτάρουμε, να κάνουμε πάρτυ, να διασκεδάζουμε, εμείς ζούσαμε σε σπίτια με αυλές και λουλούδια... Εμείς, εμείς,
Μπράβο μ@λακα. Το πες και το αισθάνθηκες. Σε ποιον το λες? Στο παιδί σου που το θυσίασες για το αυτοκίνητο, το διαμερισμα, τα επώνυμα ρούχα, τις διακοπές σε μπανγκαλόους, την επείδηξη στη κυρά Κατίνα πως τα έχεις περισσότερα και πιο χλιδάτα?
Παλεύεις για τη σύνταξη αφού έζησες εκείνα τα «καλύτερα» χρόνια (που δεν είχαμε τίποτα αλλά είμασταν ευτυχισμένοι όπως συνηθίζεις να λες) δίπλα στο παιδί που δεν θα βρει ποτέ δουλειά. Φτάνεις στα 80 μ΄ενα μπαι πας και μερικα διουρητικά, δίπλα στο παιδί που το διασωληνώνουν από τα πέντε! Ανασαίνεις τη βρωμιά έχοντας στο παρελθόν αναπνεύσει καθαριότητα, δίπλα στα παιδια που ανέπνεε βρωμιά η μάνα τους όταν τα κυοφορούσε...
Οι 50 και κάτω φοβούνται πως δεν θα φτάσουν στα 80, οι 40 και κάτω πως δεν θα φτάσουν στα 50, οι 30 και κάτω πως δεν θα φτάσουν στα 40 και τα παιδιά φοβούνται πως δεν θα φτάσουν πουθενά...
Αν έπρεπε να ξεσηκωθεί όλος ο κόσμος, αν είχαμε την ελάχιστη αξιοπρέπεια μέσα μας θα το κάναμε όχι γι΄αυτά που μας «τσιγκλάνε» στις ειδήσεις , όχι γι΄αυτά που μας πλασσάρουν σαν σημαντικά, αλλά για όλα εκείνα που κανείς δεν αναφέρει τίποτα και δεν δίνει καμμιά εξήγηση...
Αν έπρεπε να ανησυχήσουμε σοβαρά και να συνειδητοποιήσουμε ποια είναι η αληθινή φρίκη, θα έπρεπε να ψάξουμε στο κάδο απορριμάτων των καναλιών, των εφημερίδων, των κυβερνητικών ανακοινώσεων... Στο κάδο απορριμάτων των επιστημονικών ανακοινώσεων, στο κάδο των σκουπιδοτενεκέδων κάτω από τα αποκόμματα των reports των χρηματιστηρίων, των βουλευτικών γραφείων , ή των καραγκιόζηδων της ενημέρωσης...
Στα δικά τους delete πρέπει να εστιαστεί η δική μας ανησυχία...
Δεν πειράζει όμως. Σύντομα πιστεύεω η ανθρωπότητα θα βρει να τη περιμένει στη γωνία όλη η φρίκη που απαξίωσε να δει, πολλαπλασιασμένη επί εκατό... Ομως τότε θα είναι αργά. Τότε θα καταλάβει ο κόσμος πως τίποτα δεν «έτυχε» απλά πέτυχε.
Υπάρχει η αληθινή φρίκη. Το συνολικό θέμα που δεν είναι πιασάρικο, δεν μπαίνει στις προτεραιότητες διαφημιστών κι εμπόρων, δεν αποδίδει στο χρηματηστήριο, δεν τζογάρει, δεν..
Μια εντελώς άρρωστη παγκόσμια κοινωνία..
που έχει γεμίσει τα νοσοκομεία με παιδάκια που βασανίζονται από κάθε είδους αρρώστειες, πριν προλάβουν να χαρούν τα πρώτα τους παιχνιδάκια. Αρρώστειες με τρομακτικές ονομασίες, αρρώστιες κλασικές ή και νέες με «εξωτική» χροιά, αρρώστιες από τη κοιλιά της μάνας τους.
Που έχει γεμίσει με νέους που κουβαλάνε μέσα στις τσέπες τους μαζί με τα κινητά τους τα χαπάκια τους, για τις καούρες στο στομάχι, για το θυρεοειδή τους που δεν δουλεύει, για το άσθμα τους, τις αλλεργίες, την υπέρταση (...) , τα χαλασμένα τους νεφρά, τη στειρότητά τους, τα περίφημα αυτοάνοσα που φυτρώνουν έτσι για να στολίσουν ακόμα πιο μαγευτικά τη καθημερινότητα της ανεργίας, της φτώχειας τους, της κατάθλιψης ή της παράνοιας...
Που έχει γεμίσει με κοριτσια κι αγόρια ψυχικά άρρωστα, χαπακωμένα, με τους επιστήμονες στο τομέα της υγείας να προσπαθούν να βρουν απαντήσεις σε πράγματα που δεν έχουν ιδέα στη πραγματικότητα για το τι συμβαίνει, πειραματόζωα σε μια κοινωνία που τσιγκουνεύεται την χαρά και την ευτυχία και ξερνάει συνέχεια θλίψη, φόβους, μοναξιά, απαξίωση, ψεύτικα διλήμματα, παρανοικές απαιτήσεις...
Που έχει γεμίσει με εκατοντάδες χιλιάδες (εκατομμύρια?...) ανώμαλους, διεστραμμένους που βιάζουν, βασανίζουν, δολοφονούν παιδιά για το κέφι τους, γονείς που ξυλοκοπάνε μέχρι θανάτου τα παιδιά τους, κτήνη που ηδονίζονται μέσα στα σαιτ της παιδικής πορνογραφίας, ταξίδια σε εξωτικούς προορισμούς όπου αγοράζουν μ΄ενα δίφραγκο παιδάκια για να χορτάσουν τις αρρωστημένες ορέξεις...
Μια κοινωνία ενηλίκων που έχει χάσει κάθε σεβασμό, για τα παιδιά της, δηλαδή για το μέλλον της, για τα χρόνια που θα έρθουν και θα μοιάζουν σαν ταινία τρόμου.
Να χέσω και τη πρόοδο της επιστήμης και τα φιλόδοξο προγράμματα βιοτεχνολογίας και γενετικής, να χέσω και τα πολυδιαφημισμένα ταξίδια στο διάστημα, και τα χλιδάτα αντικείμενα που κατακλύζουν τη καθημερινότητα, και τις πλαστικούρες που ισιώνουν μούρες, και τα οχήματα με τις αστραφτερές ζάντες, και τα κινητά τέταρτης και δέκατης γενιάς..
Θλιβεροί άνθρωποι, έρμαια του πολιτισμού των αχυρανθρώπων, προσκολλημένα σε ηλίθια κουτάκια, με σάπια είδωλα, με φτηνιάρικους απατεωνίσκους να αποκοιμίζουν συνειδήσεις, με διεστραμμένα μυαλά να αλλοιώνουν την αλήθεια...
Θλιβερά ανθρωπάκια που συνεχίζουν να γεννάνε και να θεωρούν πως είναι «μοιραίο», θέλημα θεού, ή ατυχία που έτσι έτυχε, το παιδί τους να καλωδιωθεί στην εντατική κάποιου νοσοκομείου με τις πάνες του μαζί, το παιδί που θα σκέφτεται ν΄αυτοκτονήσει στα πριν καλά καλά ζήσει, το παιδί που θα σβήνει πρεζομένο, το παιδί που θα είναι εν δυνάμει άρρωστο, το παιδί που θα βιαστεί, που θα γίνει πειραματόζωο, που θα δολοφονηθεί στη ψυχή ή στο σώμα με κάθε δυνατό τρόπο.
Ετυχε... Τι να κάνουμε, πρέπει να το αντέξουμε... Η αποθέωση της αθλιότητας, να ζεις για να βλέπεις να δολοφονούν το παιδί σου και να λες.. τι να κάνουμε.. έτυχε..
Εχω κουραστεί (για να μην πω αγανακτήσει) ν΄ακούω μεγαλύτερους να λένε «εμείς στην εποχή μας» Μια κοινωνία γερόντων που περηφανεύεται ανοσία απέναντι στα άρρωστα παιδιά της. Εμείς θηλάσαμε, εμείς φάγαμε καλό κρέας, εμείς ήπιαμε φρέσκο γάλα, εμάς ο ουρανός ήταν καταγάλανος, εμείς δεν ξέραμε τι θα πει να κλειδώνεις τη πόρτα, εμείς ξέραμε να φλερτάρουμε, να κάνουμε πάρτυ, να διασκεδάζουμε, εμείς ζούσαμε σε σπίτια με αυλές και λουλούδια... Εμείς, εμείς,
Μπράβο μ@λακα. Το πες και το αισθάνθηκες. Σε ποιον το λες? Στο παιδί σου που το θυσίασες για το αυτοκίνητο, το διαμερισμα, τα επώνυμα ρούχα, τις διακοπές σε μπανγκαλόους, την επείδηξη στη κυρά Κατίνα πως τα έχεις περισσότερα και πιο χλιδάτα?
Παλεύεις για τη σύνταξη αφού έζησες εκείνα τα «καλύτερα» χρόνια (που δεν είχαμε τίποτα αλλά είμασταν ευτυχισμένοι όπως συνηθίζεις να λες) δίπλα στο παιδί που δεν θα βρει ποτέ δουλειά. Φτάνεις στα 80 μ΄ενα μπαι πας και μερικα διουρητικά, δίπλα στο παιδί που το διασωληνώνουν από τα πέντε! Ανασαίνεις τη βρωμιά έχοντας στο παρελθόν αναπνεύσει καθαριότητα, δίπλα στα παιδια που ανέπνεε βρωμιά η μάνα τους όταν τα κυοφορούσε...
Οι 50 και κάτω φοβούνται πως δεν θα φτάσουν στα 80, οι 40 και κάτω πως δεν θα φτάσουν στα 50, οι 30 και κάτω πως δεν θα φτάσουν στα 40 και τα παιδιά φοβούνται πως δεν θα φτάσουν πουθενά...
Αν έπρεπε να ξεσηκωθεί όλος ο κόσμος, αν είχαμε την ελάχιστη αξιοπρέπεια μέσα μας θα το κάναμε όχι γι΄αυτά που μας «τσιγκλάνε» στις ειδήσεις , όχι γι΄αυτά που μας πλασσάρουν σαν σημαντικά, αλλά για όλα εκείνα που κανείς δεν αναφέρει τίποτα και δεν δίνει καμμιά εξήγηση...
Αν έπρεπε να ανησυχήσουμε σοβαρά και να συνειδητοποιήσουμε ποια είναι η αληθινή φρίκη, θα έπρεπε να ψάξουμε στο κάδο απορριμάτων των καναλιών, των εφημερίδων, των κυβερνητικών ανακοινώσεων... Στο κάδο απορριμάτων των επιστημονικών ανακοινώσεων, στο κάδο των σκουπιδοτενεκέδων κάτω από τα αποκόμματα των reports των χρηματιστηρίων, των βουλευτικών γραφείων , ή των καραγκιόζηδων της ενημέρωσης...
Στα δικά τους delete πρέπει να εστιαστεί η δική μας ανησυχία...
Δεν πειράζει όμως. Σύντομα πιστεύεω η ανθρωπότητα θα βρει να τη περιμένει στη γωνία όλη η φρίκη που απαξίωσε να δει, πολλαπλασιασμένη επί εκατό... Ομως τότε θα είναι αργά. Τότε θα καταλάβει ο κόσμος πως τίποτα δεν «έτυχε» απλά πέτυχε.
http://synithisypoptos.gr/
0 comments :
Δημοσίευση σχολίου