Κάστρα και πολιορκητές

Οι άνω των 30 θα το θυμάστε. Βγαλμένο απο τις ζωηρότερες εικόνες της φαντασίας μας ή ακόμα απο έναν μαγικό στα παιδικά μας μάτια κόσμο, αυτόν που μέσα ζούσαν οι ιππότες και οι ευγενικοί σκοποί τους. Απο τα αγπημένα μου παιχνίδια μια που, αντίθετα με όσα πίστευαν οι συνομήλικοί μου τότε, θεωρούσα πως ήταν ένα παιχνίδι στρατηγικής.

Θυμάμαι πως καθόμουν αντίκρυ με τον αντίπαλο και παρατηρούσα προσεκτικά πιο σημείο της δομής του κατασκευάσματός του ήταν το περισσότερο αδύνατο για να κατευθύνω πάνω του τα στρογγυλά κόκκινα η μπλέ πραγματάκια, τα πυρομαχικά μας, με τους καταπέλτες που είχα στη διάθεσή μου.

Αντίστροφα όταν “έχτιζα” το κάστρο μου και την οχύρωσή του έκανα έλεγχο σε κάθε τουβλάκι, κάθε πυργίσκο, κάθε στρατιώτη. Ήθελα να είμαι σίγουρος πως έχουν κάλυψη και πως έχω βάλει μπροστά τους αρκετή “σαβούρα” να απορροφά τα χτυπήματα. Γιατί νικητής ήταν αυτός που θα δεχόταν τα περισσότερα χτυπήματα, εξαντλώντας τα πολεμοφόδια του αντιπάλου του χωρίς να έχει διαλυθεί το τελευταίο οχυρό του φανταστικού βασιλείου του.  Αυτός που θα “ξόδευε” τα πυρομαχικά του αντιπάλου του οδηγώντας τον να χτυπάει τη “σαβούρα” στην αγωνία του να ρίξει το τείχος. Έβαζα λοιπόν μπροστά στα τείχη μου στρατιωτάκια, αυτοκινητάκια, τουβλάκια και κάθε λογής πράγματάκια για να τρώνε τις βολές. Αυτά τα, άχρηστα για οτιδήποτε άλλο, πραγματάκια ήταν και η σωτηρία μου. Τα τείχη δεν τα ακουμπούσαν οι εχθρικές βολές, οι πυργίσκοι μου δεν κουνάγανε σπιθαμή απο τα χτυπήματα του αντιπάλου και στο τέλος, ανάμεσα σε ένα σωρό απο συντρίμμια και αναποδογυρισμένα στρατιωτάκια έβγαινα νικητής.

Ένα πράγμα μόνο φοβόμουν. Μην καταλάβει ο αντίπαλος το ανώφελο της στρατηγικής του και αρχίσει να στοχεύει ψηλά. Μην χτυπήσει το ψηλότερο μέρος του τείχους και πέσουν τα τουβλάκια της κύριας δομής του. Μην χτυπήσει τον πυργίσκο του κάστρου μου ψηλά και έτσι, χωρίς πολύ κόπο, τον αναποδογυρίσει. Βλέπεις όσο ο εχθρός ήταν απασχολημένος προσπαθώντας να βγάλει τη “σαβούρα” απ΄τη μέση ξέχναγε οτι τα πολεμοφόδια τελειώνουν. Σε κάθε του χτύπημα το μάταιο ήταν πιο κοντά και ο πανικός μεγάλωνε. Ευτυχώς όμως για μένα, όσο η προσοχή του ήταν στραμμένη στη “σαβούρα” δεν μπορούσε να καταλάβει πως ο μόνος τρόπος να κερδίσει ήταν ένας.

Να χτυπήσει ψηλά.

http://ypoptomousi.files.wordpress.com/