Είμαι ο πιτσιρίκος!

Στις 5 Μαΐου ο Άδωνις Γεωργιάδης ανέβασε τη φωτογραφία του Σπύρου Γραμμένου δείχνοντάς τον ως τον μπλόγκερ πιτσιρίκο – προφανώς υποδεικνύοντας στους «θαυμαστές του» να τον λιντσάρουν όπου τον βρουν. Λίγες ώρες μετά, κι αφού είχε γελάσει όλο το ίντερνετ με την γκάφα του Άδωνι (ή όποιου χειρίζεται το λογαριασμό του τέλος πάντων), ένας άλλος χρήστης ανέβασε φωτογραφία του old boy γράφοντας ότι σύμφωνα με δικές του απόρρητες πληροφορίες, αυτός είναι ο πιτσιρίκος – να λιντσάρουν αυτόν δηλαδή. Μόλις είχε ανοίξει η κυνηγετική περίοδος στο Τέξας και δεν το είχαμε καταλάβει…Ο ακροδεξιός διαδικτυακός όχλος όρμησε να φάει τον πιτσιρίκο, είτε με το πρόσωπο του Σπύρου Γραμμένου, είτε με το πρόσωπο του old boy.

Αφού θέλετε λοιπόν τόσο πολύ να έχει ο πιτσιρίκος ένα πρόσωπο, ορίστε, αποκαλύπτομαι: εγώ είμαι ο πιτσιρίκος. Έχω φωτογραφία, έχω και όνομα, έχω και διεύθυνση: Λευτέρης Χαραλαμπόπουλος, Ορέστου 20, Αθήνα, 11853. Ελάτε να με λιντσάρετε.

Ο πιτσιρίκος είναι ένας από τους πιο πετυχημένους μπλόγκερ στην Ελλάδα και ήταν εκεί, μαζί μας, όταν σχεδιάζαμε τα τεύχη του UNFOLLOW πολύ πριν αυτά κυκλοφορήσουν στα περίπτερα, και στη συνέχεια έγραφε στο περιοδικό για χρόνια. Επίσης για χρόνια έγραφε και ο old boy, ο οποίος ήταν επίσης μέλος της πρώτης συντακτικής ομάδας του UNFOLLOW και κομμάτι της φυσιογνωμίας του. Ο Σπύρος Γραμμένος τραγούδησε στην πρώτη συναυλία που έκανε το UNFOLLOW για να γιορτάσει την έκδοσή του. Τους γνωρίζω και τους τρεις. Έχουν –και οι τρεις– ένα κοινό χαρακτηριστικό: είναι άνθρωποι ελεύθεροι. Ποτέ δεν εξαρτήθηκαν από κανέναν, δεν είχαν χρηματοδότη, δεν εξαργύρωσαν τη θέση ή τις απόψεις τους, δεν έγιναν κομμάτι του –όποιου– καθεστώτος. Φαίνεται ότι αυτό είναι από μόνο του λόγος να στοχοποιηθεί κάποιος. Πλέον όχι μόνο από την ΝΔ και την Ομάδα Αλήθειας, αλλά και -όπως φάνηκε από κάποιες από τις αντιδράσεις- από τους οπαδούς αυτών που πούλαγαν αντιμνημονιακό αγώνα για να ψηφίζουν «ναι σε όλα» σήμερα στη Βουλή.

Ποιος είναι τέλος πάντων αυτός ο πιτσιρίκος και γιατί θέλουν όλοι τόσο πολύ να τον «αποκαλύψουν»; Ο πιτσιρίκος ξεκίνησε πριν από πολλά χρόνια ένα μπλογκ. Εκείνα τα χρόνια μόλις ξεκινούσαν τέτοιες προσπάθειες στο ελληνικό ίντερνετ και πολλοί από τους επαγγελματίες του χώρου δεν είχαν πάρει μυρωδιά. Η εποχή της άνθησης των μπλογκ ήρθε και παρήλθε, αλλά ο πιτσιρίκος έμεινε. Η εποχή της νέας ριζοσπαστικοποίησης που ήρθε με το Μνημόνιο ήρθε και παρήλθε, αλλά και πάλι ο πιτσιρίκος έμεινε. Με τον δικό του λόγο, τον σαρκαστικό και πηγαίο, με τη δική του αντίληψη για τα πολιτικά πράγματα, που ήταν πάντα απέναντι σε ό,τι μας πνίγει. Είτε συμφωνείς είτε διαφωνείς μαζί του, ο τρόπος που γράφει δεν σε αφήνει αδιάφορο. Τηρουμένων των αναλογιών, ο πιτσιρίκος είναι ο Ψαθάς της εποχής μας. Έχει δημιουργήσει ένα ιντερνετικό είδος, ένα λογοτεχνικό χρονογράφημα της κρίσης.

Ο πιτσιρίκος γράφει αυτά που σκέφτεται. Πολλοί σκέφτονται σαν τον πιτσιρίκο. Κανείς όμως δεν κατάφερε τις ίδιες σκέψεις να τις κάνει λόγο με τέτοιον τρόπο που να νιώθεις ότι βγαίνουν από μέσα σου. Κανείς δεν κατάφερε να σατιρίζει με τρόπο που να σε κάνει να σκέφτεσαι βαθύτερα. Αυτό το κατάφερε ο πιτσιρίκος.

Το να έχεις εκατομμύρια αναγνώστες, όμως, σε κάνει δυνατό, θες δεν θες. Σε κάνει, θες δεν θες, αυτό που ονομάζεται opinion maker. Να ένα παράδοξο φαινόμενο: πόσους opinion maker γνωρίζετε στην χώρα μας, που δεν τους διάλεξαν ο Αλαφούζος, ο Κοντομηνάς και ο Μπόμπολας για αυτόν τον ρόλο; Πόσους opinion maker γνωρίζετε στην χώρα μας που λένε ελεύθερα τη γνώμη τους κι όχι τη γνώμη του αφεντικού τους; Και μια ακόμη πιο δύσκολη ερώτηση: πόσους ανθρώπους ξέρετε που να προσπάθησαν όλα σχεδόν τα κόμματα και καμπόσοι ολιγάρχες του πλούτου να τους εξαγοράσουν και αυτοί να αρνήθηκαν ευγενικά; Που να μην θέλησαν να χρησιμοποιήσουν την επιρροή που απέκτησαν από ένα μπλογκ για να γίνουν βουλευτές, τηλεπερσόνες ή μαϊντανοί, ενώ τους προτάθηκε επανειλημμένως; Ε, λοιπόν, αυτός είναι ο πιτσιρίκος.

Ναι, η ανεξαρτησία και πληρώνεται και στοχοποιείται. Κι αυτό δεν είναι τωρινό. Πιο εύκολα μένεις στο απυρόβλητο αν είσαι δημοσιογράφος στο payroll κάποιου κόμματος, παρά αν αποφασίσεις να κάνεις κανονική δημοσιογραφία. Πιο εύκολα κάνεις καριέρα αν έχεις κανονίσει να σε καλούν σε κομματικά φεστιβάλ, παρά αν κάνεις κριτική σε όλους και όλα. Αν πουληθείς σε κάποιον ολιγάρχη, όλα έρχονται εύκολα μετά. Αν δεν πουληθείς, όμως, ενοχλείς.

Έτσι κι ο πιτσιρίκος. Στην αρχή ενοχλούσε τη ΝΔ και την Ομάδα Αλήθειας και δεχόταν επιθέσεις φιλίας από τον ΣΥΡΙΖΑ. Μετά, συνέχισε να έχει εχθρούς στη ΝΔ, αλλά άρχισε να δέχεται επιθέσεις και από τον ΣΥΡΙΖΑ. Γιατί θύμιζε τι έλεγε ο Τσίπρας προεκλογικά, πριν δύο χρόνια, θύμιζε το ΟΧΙ του δημοψηφίσματος και πώς προδόθηκε. Βέβαια, δεν άλλαξε ο πιτσιρίκος· ο Τσίπρας άλλαξε. Κι ο πιτσιρίκος το θύμιζε. Έτσι είναι όμως: με το να λες ελεύθερα τη γνώμη σου μαζεύεις μόνο εχθρούς – αν κάνεις δημόσιες σχέσεις κάνεις «φίλους». Κομματάρχες που δεν κατάφεραν να τον φέρουν στα νερά τους. Μιντιάρχες που παρά τον πακτωλό χρημάτων που παίρνουν από τις τράπεζες οι εφημερίδες και τα κανάλια τους έχουν πολύ λιγότερη επιδραστικότητα από έναν μπλόγκερ. Νεοφιλελεύθεροι «στοχαστές» που κανείς δεν αγοράζει την πραμάτεια τους – και καταλαβαίνουν ότι αν όντως υπήρχε το αόρατο χέρι της αγοράς όπως το οραματίζονται, ο πιτσιρίκος θα είχε δουλειά κι αυτοί όχι.

Το περίεργο όμως δεν είναι να μισούν τον πιτσιρίκο όλοι αυτοί που τους χαλάει τη σούπα. Το περίεργο είναι ότι εμφανίστηκαν πολλοί άλλοι άνθρωποι να επιχαίρουν με τη δήλωση του πιτσιρίκου ότι θα κλείσει το μπλογκ του, να του ευχηθούν «στα τσακίδια». Από αυτούς που δεν είχαν άμεσο συμφέρον να το κάνουν. Από αυτούς που συμφωνούν με τον πιτσιρίκο ότι πρέπει να πολεμήσουμε παλαιούς και νέους μνημονιακούς. Γιατί όμως συμβαίνει αυτό;

Στην εποχή του ίντερνετ, όλοι αποκτούν τη δυνατότητα να γίνουν πιτσιρίκος. Πολλοί και πολλές διεκδικούν δημόσια παρέμβαση και δημόσιο λόγο στα σόσιαλ μίντια – κι αν δεν φτάνουν να έχουν την επιδραστικότητα κάποιου άλλου, είναι έτοιμοι να τον κατασπαράξουν. Κι όσο περισσότερο προχωράει η φτώχεια, όσο περισσότερο δεν μπορούν να τα βάλουν με τους από πάνω, τόσο περισσότερο τα βάζουν με τον δίπλα. Όσο αναγκάζονται αν σκύβουν το κεφάλι, τόσο έτοιμοι είναι να κάνουν κακό σε κείνον που δεν το έσκυψε…

Ίσως και να βλέπουμε τα αποτελέσματα μιας σκλήρυνσης που διαπερνά την ελληνική κοινωνία μετά από 6 χρόνια μνημονίων. Μια λογική εθισμού στην βαναυσότητα. Μια αίσθηση ότι είναι αυτονόητο ότι άσχημα πράγματα θα συμβούν σε πολλούς και δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα γι’ αυτά…

Πριν από κάμποσο καιρό, μια στοχοποίηση του Σπύρου Γραμμένου, του πιτσιρίκου και του old boy σαν αυτή που έγινε από τον Άδωνι και από τον ακροδεξιό συρφετό, θα χει σηκώσει θύελλα διαμαρτυριών. Δεν συνέβη αυτό. Έχουν χαθεί αντανακλαστικά που είχαμε μέχρι πριν από μερικά χρόνια. Πριν από κάμποσο καιρό, το «παρακαλούμε δείξατε φωτογραφίες σεσημασμένων ατόμων, μελών του κόμματος ΑΝΤΑΡΣΥΑ» θα είχε σηκώσει θύελλα αντιδράσεων σε ένα μεγάλο κομμάτι του πολιτικού κόσμου κι από κάθε δημοκράτη. Δεν συνέβη αυτό.

Ξέρετε πώς μοιάζουμε;  Σαν να έχουμε στριμωχτεί όλοι και όλες πίσω από μια κλειστή πόρτα. Στην αρχή προσπαθούσαμε να βρούμε ποιος είναι ο καλύτερος τρόπος για να οργανωθούμε να την ανοίξουμε και να περάσουμε χωρίς να ποδοπατηθούμε. Τώρα απλώς σπρώχνει ο καθένας τον διπλανό του, πατάει πάνω του για να βρεθεί πιο κοντά στην κλειστή πόρτα. Όχι για να την ανοίξει, αλλά γιατί αν κάποτε ανοίξει, το να είναι κοντά μπορεί να τον βοηθήσει να περάσει από τους πρώτους. Αυτοί που κρατάνε την πόρτα κλειστή έχουν κάθε λόγο να χαίρονται, πάντως.

ΥΓ: Κάποτε με ρώτησες, Αντρέα, «Λευτέρη γιατί τα κάνουμε όλα αυτά;» και σου απάντησα «για να κοιμόμαστε με ήσυχη τη συνείδηση μας τα βράδια». Τώρα θα σου έλεγα «γιατί έχει μεγάλη πλάκα να μας βρίζουν επειδή είμαστε ελεύθεροι». Συνέχισε, ρε μαλάκα. Μην τους κάνεις τη χάρη.

 Λευτέρης Χαραλαμπόπουλος