Αναρτήσεις
Η ασύλληπτη λαθροχειρία των δανειστών να μεταθέσουν τους στόχους για τη βιωσιμότητα του χρέους κατά 40 ολόκληρα χρόνια - Το Eurogroup επαναλαμβάνει το 2012, η κυβέρνηση επιχαίρει, το ΔΝΤ επιφυλάσσεται
«Το Eurogroup είναι πεπεισμένο ότι όλες μαζί οι προαναφερθείσες πρωτοβουλίες της Ελλάδας και των άλλων κρατών μελών της Ευρωζώνης θα επαναφέρουν το δημόσιο χρέος της Ελλάδας σε βιώσιμη πορεία στη διάρκεια αυτής και της επόμενης δεκαετίας και θα διευκολύνουν τη σταδιακή επιστροφή στη χρηματοδότηση από τις αγορές. Τα κράτη μέλη της ευρωζώνης θα εξετάσουν περαιτέρω μέτρα και βοήθεια, συμπεριλαμβανομένης της χαμηλότερης συγχρηματοδότησης από τα διαρθρωτικά ταμεία ή / και της περαιτέρω μείωσης των επιτοκίων της ελληνικής δανειακής διευκόλυνσης, εφόσον είναι αναγκαίο, για την επίτευξη περαιτέρω αξιόπιστης και βιώσιμης μείωσης του λόγου του ελληνικού χρέους προς το ΑΕΠ, όταν η Ελλάδα φτάσει σε ετήσιο πρωτογενές πλεόνασμα, όπως προβλέπεται στο τρέχον μνημόνιο συμφωνίας, υπό την προϋπόθεση της πλήρους εφαρμογής όλων των όρων που περιλαμβάνονται στο πρόγραμμα, ώστε να εξασφαλιστεί ότι μέχρι το τέλος του προγράμματος του ΔΝΤ το 2016, η Ελλάδα μπορεί να φτάσει ένα λόγο χρέους προς ΑΕΠ 175% κατά το έτος αυτό,124% του ΑΕΠ το 2020, και κατά το 2022 αισθητά χαμηλότερο από το 110%».
Το παραπάνω απόσπασμα προέρχεται από την απόφαση του Eurogroup στις 27 Νοεμβρίου του 2012. Ήταν η απόφαση με την οποία «πείστηκε» το ΔΝΤ να παραμείνει ως χρηματοδότης στο δεύτερο Μνημόνιο. Ήταν επίσης η βάση πάνω στην οποία στηρίχθηκε το success story της κυβέρνησης Σαμαρά, η οποία προηγουμένως έδωσε εξετάσεις συμμόρφωσης υλοποιώντας 72 μέτρα λιτότητας που αντιστοιχούσαν στο 7,3% του ΑΕΠ. Το τελευταίο από τα μέτρα ψηφίστηκε 12 μόλις ώρες πριν από το επίμαχο Eurogroup της 27/11/2012. Περίπου όσες χώριζαν την ψήφιση του ασφαλιστικού-φορολογικού ν.σ. από τη χθεσινή συνεδρίαση του Eurogroup.
«Αύριο ξεκινάει μια καινούργια μέρα για όλους τους Έλληνες», είχε δηλώσει σε πανηγυρικούς τόνους ο τότε πρωθυπουργός. Ελάχιστα πιο συγκρατημένες (προφανώς γιατί, εν αναμονή οριστικής απόφασης στις 24/5, όποιος έχει καεί από τον χυλό φυσάει και το γιαούρτι…), αλλά ανάλογου πανηγυρικού ύφους ήταν και οι χθεσινοβραδινές δηλώσεις του πρωθυπουργού και του υπουργού Οικονομικών για τη χθεσινή απόφαση του Eurogroup, που είχε όλα τα στοιχεία ενός ακραίου déjà vu.
Ολική επαναφορά Επί της ουσίας, στην απόφαση του Eurogroup ως προς το χρέος και την «παρέμβαση τριών φάσεων» έχουμε μια ολική επαναφορά στο 2012. Τότε, το ίδιο «άτυπο» όργανο υποσχόταν περαιτέρω μέτρα «εφόσον χρειαστεί», «όταν επιτευχθεί πρωτογενές πλεόνασμα» και «εάν έχουν πλήρως εφαρμοστεί οι όροι του Μνημονίου». Μια προσεκτική ανάγνωση στη χθεσινή απόφαση του Eurogroupκαταδεικνύει ότι όλα αυτά τα «όταν, εάν και εφόσον…» επαναλαμβάνονται σχεδόν σε κάθε αποστροφή της.
Ο υπουργός Οικονομικών, στις δηλώσεις του μετά το Eurogroup, επιχείρησε να προλάβει τη σύγκριση της χθεσινής απόφασης με αυτή του Νοεμβρίου του 2012, υποστηρίζοντας ότι η νέα «είναι πολύ διαφορετική, είναι περισσότερο δεσμευτική». Πράγμα διόλου ακριβές, μιας και η απόφαση του 2012 δεν περιοριζόταν στην υπόσχεση μελλοντικής πρόσθετης παρέμβασης, αλλά περιελάμβανε και μια επιπλέον δέσμη μέτρων - επαναγορά ομολόγων, μείωση επιτοκίων στα διακρατικά δάνεια του πρώτου Μνημονίου και στις εγγυήσεις που πλήρωνε η Ελλάδα για τα δάνεια του EFSF, επέκταση στις λήξεις ομολόγων κατά 15 χρόνια και αναβολή τόκων κατά 10 χρόνια και δέσμευση επιστροφής περίπου 10 δισ. από τα κέρδη των κεντρικών τραπεζών από τα ελληνικά ομόλογα. Αυτά τα μέτρα υποτίθεται ότι θα μείωναν το χρέος κατά 40 δισ. Αλλά στη διετία που ακολούθησε το χρέος αυξήθηκε κατά 6% ως ποσοστό του ΑΕΠ.
Για να γίνουν στοιχειωδώς συγκρίσιμες οι αποφάσεις, θα πρέπει στις 24 του μηνός -και εφόσον έχουν νομοθετηθεί ο αυτόματος «κόφτης», οι αυξήσεις στους έμμεσους φόρους, το νέο υπερταμείο ιδιωτικοποιήσεων, η απελευθέρωση της πώλησης των δανείων και τα λοιπά προαπαιτούμενα- το Eurogroup να αποφασίσει συγκεκριμένες κινήσεις για το ποια μέτρα ελάφρυνσης θα πάρει τώρα και ποια στο τέλος του προγράμματος. Γιατί στο «μακροπρόθεσμο επίπεδο», όπως είναι προφανές από την απόφαση, οι δανειστές επαναλαμβάνουν τον εαυτό τους του 2012, υποσχόμενοι «πιθανά πρόσθετα μέτρα» μετά το τέλος του τρίτου Μνημονίου (δηλαδή, πολύ μετά τις γερμανικές εκλογές του 2017). Και υπό τον όρο της διατήρησης υψηλών πρωτογενών πλεονασμάτων «για τις επόμενες δεκαετίες», όπως είπε χαρακτηριστικά ο Ντάισελμπλουμ.
Ασύλληπτη λαθροχειρία
Ωστόσο, με δεδομένο ότι το κούρεμα του χρέους αποκηρύσσεται οριστικά και με τη συναίνεση της ελληνικής κυβέρνησης, το ουσιώδες στοιχείο της υπόθεσης δεν είναι τόσο τα ενδεχόμενα τεχνικά μέτρα επιμήκυνσης του χρέους ή σταθεροποίησης του κόστους αποπληρωμής του που επεξεργάζεται ήδη ο ESM. Μεγαλύτερη σημασία έχει το τι θεωρούν οι δανειστές «επιστροφή του χρέους στη βιωσιμότητα».
Η απόφαση του Eurogroupαναφέρει ρητά ότι συμφωνήθηκε ως σημείο αναφοράς για την αξιολόγηση της βιωσιμότητας του ελληνικού χρέους «το βασικό σενάριο της ανάλυσης για τη βιωσιμότητα του χρέους (DSA)». Αυτό το «βασικό σενάριο» περιλαμβάνεται στο έγγραφο του ESM που αποκάλυψε η Wall Street Journal και προβλέπει ότι φέτος το χρέος θα φτάσει στο 182% του ΑΕΠ, μόλις το 2060 θα πέσει στο 105% του ΑΕΠ, ενώ ενδεχόμενη «γενναιοδωρία» των δανειστών ίσως το μειώσει στο 73,6% την ίδια χρονιά.
Πηγαίνετε τώρα στα αντίστοιχα νούμερα της απόφασης του 2012, που προέβλεπαν ότι για να θεωρηθεί βιώσιμο το χρέος έπρεπε να πέσει στο 124% το 2020 και αισθητά κάτω από το 110% του ΑΕΠ το 2022. Πρόκειται για ασύλληπτη λαθροχειρία μετάθεσης της «βιωσιμότητας» κατά 40 ολόκληρα χρόνια! Σ’ αυτή τη λαθροχειρία, που σημαίνει διαιώνιση της μνημονιακής επιτήρησης, οι Ευρωπαίοι δανειστές κρύβουν την τοκογλυφία τους, η κυβέρνηση εξυφαίνει το success story της και το ΔΝΤ αναζητεί άλλοθι. Είτε για να μείνει είτε για να φύγει από το τρίτο Μνημόνιο.
0 comments :
Δημοσίευση σχολίου