Περί ψεμάτων

Δήλωσε ο υπουργός Εργασίας, ο οποίος αρέσκεται να διακηρύσσει όπου σταθεί κι όπου βρεθεί ότι είναι κομμουνιστής (όχι παίξε γέλασε), ότι εδώ δεν είναι Χιλή και ότι «αν δεν μπορέσουμε να ανατρέψουμε τη νεοφιλελεύθερη απορρύθμιση, δεν μπορούμε να λεγόμαστε Αριστερά».

Τις προάλλες ο υπουργός Οικονομικών είπε ευθαρσώς (ο γενναίος υπερασπιστής του Δημοσίου) ότι ενόσω είναι αυτός υπουργός η ΕΥΔΑΠ δεν θα καταντήσει να πάει σε ιδιώτες. Από κοντά κι ο προϊστάμενός τους που ονειρεύεται τη διαφύλαξη του εθνικού πλούτου.

Εντάξει. Ισως να νομίζουν ότι απευθύνονται σε χαμηλής νοημοσύνης ή κοντής μνήμης όντα, ή ίσως δεν έχουν συνειδητοποιήσει ότι άλλα λένε και άλλα κάνουν.

Ποιος ξέρει. Φαίνεται όμως να πιστεύουν ότι όσα εκστομίζουν δεν έρχονται σε αντίθεση με τις πράξεις τους και αυτό δεν είναι πολύ καλό για τους ίδιους, κυρίως, όμως, για εμάς τους υπόλοιπους (χάννους ή εμβρόντητους -αλλά μάλλον το ίδιο είναι).

Πού να 'ναι τα άφθαρτα κύματα φωτός της πολιτικής ζωής, πού το σφριγηλόν ρίγος που δημιουργεί κάθε αλλαγή, κάθε μικρή επανάσταση; Πού, ακόμη, η φινέτσα της γλώσσας, ο ραφινάτος λόγος, η λεπταισθησία, το γούστο;

Εννοώ πού είναι όλα αυτά που κόμπαζε ότι κατείχε η Αριστερά; Αντ' αυτών μόνο βία και ύβρις και κόρος, έννοιες που οδηγούν ίσια στην άτην (συμφορά). Ούτε καν ίχνος από τον ιδεόκοσμο που κουβαλούσε η γνήσια Αριστερά, η παλιά, με τους καθημερινούς αγώνες...

Τώρα όλο πόζα όλοι (σχεδόν) -και ψευδοειρωνεία, όλο αλαζονεία όλοι (σχεδόν), σοβαροφανείς και λαϊκίζοντες και κυρίως -ετούτο πια- ψεύτες, τόσο, που λες, δεν είναι δυνατόν, κάποια παλιομύγα τους τσίμπησε (εκτός εάν είναι μέρος της διδασκαλίας στα σεμινάρια περί την εξουσία που προφανώς παρακολουθούν ανελλιπώς).

«Μην παραξενεύεσαι» μου λένε όσοι έχουν βιώσει στο πετσί τους την κομματική πειθαρχία, «η αφειδώλευτη χρήση ψεμάτων δεν είναι τωρινό φαινόμενο· έρχεται από παλιά και είναι άκρως τελεσφόρο». Υποτίθεται τα ψέματα ήσαν το μέσον ώστε να επιτευχθεί ο ιερός σκοπός της εγκαθίδρυσης του σοσιαλισμού...

Δεν μου φαίνεται ηθική μέθοδος, ξεχνώ όμως ενίοτε ότι είναι στην υφή του ανθρωπάκου η δειλία και η επικράτηση επί του άλλου -και πώς θα γίνει το δεύτερο εάν δεν υφαρπαγεί η εξουσία; Υπείροχον έμμεναι άλλων δεν διατυμπάνιζε εδώ και τρεις χιλιάδες χρόνια ο παππούς Ομηρος;

Γνωστά πράγματα δηλαδή αλλά επάνω στον ενθουσιασμό μας για την πρώτη φορά Αριστερά τα ξεχάσαμε, τα παραμερίσαμε, τα παραβλέψαμε· λέγαμε μπας και... Α, μπα.

Ωστε, τι; «Ολοι το ίδιο είναι» και λοιπά ισοπεδωτικά; Υλόφρονες οι πλείστοι, υλόφρων και η εποχή. Να ξαναβρούμε, άρα, το πνεύμα που ανατρέπει πανάρχαιες, καθεστωτικές, αντιανθρώπινες ιδέες και πεποιθήσεις;

Να φροντίσουμε για τη δημιουργία ρηγμάτων, να αποκτήσουμε (αλλά πώς) μια νέα νοοτροπία σεβασμού και ισονομίας; Ισως· έχοντας πειστεί όμως ότι αυτό το πράγμα, αυτή η κυβέρνηση εννοώ, ουδεμία σχέση έχει με την Αριστερά των προγόνων (που πέθαναν γι' αυτήν).

Ωστε, λοιπόν, όχι άλλα ψέματα, τουλάχιστον. Καλύτερα η αλήθεια, όσο πικρή κι αν είναι -καμιά φορά σε αναγκάζει να προβληματιστείς, να στοχαστείς και ίσως και να επινοήσεις κάτι που θα της αφαιρέσει την πίκρα της.

Το πολιτικό ψεύδος μόνο σκοπιμότητες υπηρετεί, ολίγων μάλιστα. Να μας το πουν να ξεμπερδεύουμε, όσοι είμαστε μπερδεμένοι, μέσα μας και έξω μας· είναι κατανοητό; Γύρω μας, εννοώ...

Γιώργος Σταματόπουλος