Ο Ερντογάν, η Ευρώπη και εμείς...

Του Θάνου Οικονομόπουλου

Οι εξελίξεις, σε όλους τους τομείς ιδίως όμως στην ιστορία, σχεδόν ποτέ δεν κινούνται σε ευθεία γραμμή.

Και σπάνια προβλέπονται με ακρίβεια, ιδίως όταν η πρόβλεψη αφορά σε βάθος χρόνου. Αενάως επίκαιρη και σοφή η θεωρία (επιβεβαιωμένη στην πράξη...) του Αριστοτέλη περί της ετερογονίας των σκοπών...

Υπ' αυτή την έννοια, οι αναλύσεις, τα συμπεράσματα και οι προβλέψεις που γίνονται με αφορμή την εκρηκτική αντιπαράθεση Τουρκίας και Ευρώπης, ύστερα από όσα συνέβησαν και ελέχθησαν εκατέρωθεν με φυτίλι τα γεγονότα σε Γερμανία και Ολλανδία, που αρνήθηκαν να μεταφερθεί στο έδαφός τους η “προεκλογική” μάχη του Ερντογάν, σε καμιά περίπτωση δεν μπορούν να σκιαγραφήσουν το ποιες ακριβώς θα είναι οι εξελίξεις και οι συνέπειες σε βάθος χρόνου.

Πολύ περισσότερο, από την στιγμή που τις “αντιδράσεις” προκάλεσε και στις δυο πλευρές η απολύτως επίκαιρη προεκλογική (και μικροκομματική) λογική και όχι η υπαρκτή πολιτισμική και πολιτική απόσταση που χωρίζει την Τουρκία με την Ευρώπη-άσχετο με το ότι η απόσταση αυτή στην ιστορική διαδρομή έχει γεφυρωθεί λόγω οικονομικών και γεωστρατηγικών συμφερόντων.

Ο Ερντογάν θέλει με την συνταγματική αναθεώρηση να περιβληθεί και τύποις με τις απολυταρχικές εξουσίες που ήδη ασκεί μετά το περσινό αποτυχών πραξικόπημα, πιστεύοντας ότι έτσι θα ξεπεράσει δια παντός (και σιδήρου...) τις τεράστιες δυσκολίες τις οποίες αντιμετωπίζει στο εύθραυστο εσωτερικό της Τουρκίας. Επιδιώκει ένα περίπου “σοβιετικό” αποτέλεσμα, που θα τον παγιώσει αδιαμφισβήτητα ως σουλτάνο. Γνωρίζει ότι η ψήφος των Τούρκων μεταναστών στην Ευρώπη, μπορεί να του προσφέρει το “κερασάκι”. Και θέλει να την επηρεάσει. Η άρνηση της Γερμανίας αρχικά και της Ολλανδίας (που κατεβαίνει αύριο στις κρίσιμες κάλπες) ακολούθως να δεχθούν τον Ερντογάν και Τούρκους αξιωματούχους σε προεκλογική εκστρατεία στο έδαφός τους, επίσης εκκινεί από προεκλογικούς λόγους: τόσο ο Ολλανδός πρωθυπουργός κ. Ρούτε όσο και η κ. Μέρκελ, (που έχει εκλογές τον Σεπτέμβρη), φοβούνται την ενίσχυση των ακροδεξιών ισλαμοφοβικών τάσεων στην κοινωνία και την ενίσχυση των κομμάτων που την υποδαυλίζουν. Είναι χαρακτηριστικό, ότι με την σκληρή “αντιτουρκική” στάση του Ολλανδού πρωθυπουργού, ο βασικός αντίπαλός του στην αυριανές εκλογές ακροδεξιός κ. Βίλντερς, είδε τα προεκλογικά δημοσκοπικά ποσοστά του να πέφτουν!

Ενισχυμένος, όμως, από την βαβούρα που προκλήθηκε, εμφανίζεται και ο κ. Ερντογάν, ο οποίος με την σκληρή, σε σημείο ξεκάθαρης προκλητικότητας, στάση που τήρησε προς την Ολλανδία και την Γερμανία και συνολικά προς την Ευρώπη, ενισχύει το αδιάλλακτο προφίλ του στις μάζες των εσωτερικών ψηφοφόρων , αλλά και των μεταναστών, ενώ ταυτόχρονα εκπέμπει και την εικόνα ενός Τούρκου ηγέτη ο οποίος στις απολύτως εκρηκτικές συνθήκες που επικρατούν στην περιοχή του (μεταναστευτικό, Συριακό, Κουρδικό, σχέσεις με Ρωσία κ.λ.π.), δεν “παίζει” με συμβατικούς όρους, είναι απρόβλεπτος-άρα υπολογίσιμος από εχθρούς και φίλους...

Με τον ακόμη αστάθμητο παράγοντα Τράμπ εκείθεν του Ατλαντικού, και μιαν Ευρώπη που πασχίζει -χωρίς αποτέλεσμα, μέχρι στιγμής- να βρει τον παλμό και τον ρόλο της που θα της επιτρέψει να μείνει “ενωμένη” και με επιρροή στις απρόβλεπτες διεθνείς εξελίξεις μαι ανακατατάξεις, και με τον πιθανό κίνδυνο μετά τις φετινές εκλογικές αναμετρήσεις στην Γηραιά να βρεθεί στην προ 70 ετών κατάσταση επιβαρυμένη με μια παγκόσμια οικονομική κρίση που πλήττει κατ' εξοχήν την ίδια, ο προβληματισμός για την στάση που πρέπει να τηρήσει η Ελλάδα είναι λογικό να εκτινάσσεται στα ύψη. Με την ελπίδα (;) οι κυβερνώντες μας τούτη την ώρα να αντιλαμβάνονται την κρισιμότητα των συγκυριών, την απόλυτη ανάγκη (ανάγκη εθνικής και οικονομικής επιβίωσης) να παραμείνουμε στην ευρωπαϊκή οικογένεια, πάση θυσία. Γιατί, ακόμη και στα χειρότερα σενάρια, οι προοπτικές επιβίωσής μας είναι απείρως μεγαλύτερες αν μείνουμε “Ευρωπαίοι”, από όσες διαγράφονται αν επιλέξουμε ( οι αθεράπευτα ιδεοληπτικοί που μας κυβερνούν, δηλαδή...) τον “περήφανο” μοναχικό δρόμο...

Ο ουσιαστικός προβληματισμός, πρέπει να κινείται πολύ πέραν της επικαιρικής αξιολόγησης.

Υπομονή και σύνεση χρειάζονται σε μία τέτοια ώρα. Ο άνθρωπος ο λογικός, τα υπομένει όλα. Γιατί, οι εξελίξεις ούτε προβλέπονται, ούτε κινούνται σε ευθεία γραμμή...

  iefimerida.gr