Κι άλλες επιλεκτικές αυξήσεις στο δημόσιο!

Και η φάμπρικα με τις επιλεκτικές αυξήσεις μισθών στο δημόσιο συνεχίζεται, με πολυνομοσχέδιο του υπουργείου Οικονομικών, αλλά και στο υπουργείο του Γ Μουζάλα, ενώ την ίδια ώρα οι αμοιβές στον ιδιωτικό τομέα έχουν κατρακυλήσει στα 393 ευρώ το μήνα, κατά μέσο όρο,  για το 40% των εργαζόμενων που δεν έχουν πια πλήρη απασχόληση και 7.500.000 πολίτες δεν δουλεύουν ή είναι συνταξιούχοι!

Στο ίδιο νομοσχέδιο που διπλασιάζει τις μηνιαίες αποδοχές του Γενικού Διευθυντή και του Αναπληρωτή ΓΔ του Οργανισμού Διαχείρισης Δημόσιου Χρέους σε 8.315 ευρώ το μήνα,  μια άλλη φωτογραφική διάταξη που κατατέθηκε στη Βουλή αυξάνει τους μηνιαίους μισθούς των δημόσιων υπάλληλων που υπάγονται στους τεχνικούς κλάδους δημόσιας εκπαίδευσης τεχνικών εργοδηγών χωρίς πτυχίο ή δίπλωμα ΤΕΙ και αναβαθμίζει την εξέλιξή τους στα μισθολογικά κλιμάκια!

Ταυτόχρονα, ο υπουργός μεταναστευτικής πολιτικής Γ Μουζάλας αύξησε κατά 50% σε 3.950 ευρώ το μήνα τις αποδοχές της Διευθύντριας Υποδοχής του υπουργείου του. Προφανώς ως απάντηση στο ρεπορτάζ του Guardian, που διαπιστώνει ότι είναι αόρατα τα 70 από τα 100 ευρώ που έχουν δοθεί στην Ελλάδα για κάθε μετανάστη, από διεθνή κεφάλαια, και ρωτάει τι έχουν γίνει!

Όχι, δεν τα έχει καταχραστεί ο υπουργός. Αλλά, ο υπουργός δεν έχει πετύχει τη σημαντικότερη δουλειά του: Να ελέγχει πού πάει και πώς διατίθεται το χρήμα. Και ποιοι το ροκανίζουν ανεξέλεγκτα (ή μήπως όχι;) την ώρα που πάνω από 5.000.000 Έλληνες και 60.000 μετανάστες ζουν στα όρια της ανθρωπιστικής κρίσης.

Οι επιλεκτικές αυξήσεις, λοιπόν, τις οποίες μοιράζει η κυβέρνηση στο δημόσιο με τα λεφτά που παίρνει από τους πολίτες των 1.000 και των 300 ευρώ, δεν είναι σκανδαλώδεις όνο για το ύψος τους αυτό καθ’ εαυτό όσο για το μήνυμα που εκπέμπουν και για τις επιπτώσεις τους.

Επειδή, οι θέσεις ευθύνης είναι εκ των πραγμάτων ακριβοπληρωμένες. Αλλιώς δεν βρίσκεις αξιόλογα στελέχη για να σου κάνουν τη δουλειά. Η ευθύνη πληρώνεται πρώτα και η γνώση, όχι οι ώρες δουλειάς.

Η πρακτική, όμως, έχει αποδείξει περίτρανα ότι στο ελληνικό δημόσιο, ή περί αυτό, η έννοια της ευθύνης είναι συνήθως άγνωστη, αλλά και απονευρωμένη. Απονευρωμένη από τους απανωτούς νόμους που απαλλάσσουν από αυτήν εκείνα τα στελέχη που βάζουν τις κρίσιμες υπογραφές και παίρνουν τις κρίσιμες αποφάσεις!

Και απενεργοποιημένη από τους νόμους που καθιστούν τον υπάλληλο ανεύθυνο και εντολοδόχο του διοικητικού ή πολιτικού προϊσταμένου. Ο οποίος, όμως, έχει ασυλία με τον νόμο περί ευθύνης υπουργών! Μιλάμε για πυραμιδωτή γελοιότητα.

Επιπρόσθετα, ακόμα και οι δανειστές ζητάνε από τις κυβερνήσεις να απαλλάσσουν από ενδεχόμενες ποινικές ευθύνες εκείνους από τις Αρχές που κατέχουν θέσεις διαχείρισης περιουσιών και κεφαλαίων! Μεταξύ των οποίων και τα στελέχη του Οργανισμού Διαχείρισης Δημοσίου Χρέους. Με λίγα λόγια, κοροϊδευόμαστε.

Αλλά, οι επιλεκτικές αυξήσεις, είτε οι αρπακτικές και ανήθικες σαν των διοικητών και υποδιοικητών των δημόσιων οργανισμών που πληθαίνουν επί αυτής της κυβέρνησης, είτε οι ρουσφετολογικές και στοχευμένες σαν αυτή των εργοδηγών που προανέφερα, έχουν και μια πρόσθετη μεγάλη παρενέργεια:

Κάνουν ακόμα πιο απρόθυμους τους υπαλλήλους να αποδώσουν, αφού χωρίζουν την υπαλληλία σε προνομιούχους και πληβείους. Συχνά εξομοιώνοντας πτυχιούχους με απόφοιτους δημοτικού και εργατικούς με κηφήνες. Ευνοώντας μονίμως τους δεύτερους. Αυτοί, άλλωστε, χρειάζονται την παρέμβαση του ρουσφετιού για να υπάρξουν και να ανελιχτούν.

Οι κάθε λογής αυξήσεις, λοιπόν, είναι στην πράξη χαριστικές ή ρουσφετολογικές. Καμιά σχεδόν δεν έχει αποδώσει μέχρι σήμερα τα χρήματά της. Γιατί, ακόμα κι αν ήθελε ο αποδέκτης τους, ακόμα κι αν αυτός είναι Ανεξάρτητη Αρχή, η δομή του δημόσιου είναι τέτοια που κάθε απόπειρα δουλειάς είναι υπονομευμένη από τα κυκλώματα, που ακουμπάνε επάνω στο πολιτικό προσωπικό ή στην ανοχή του. Απλά πράγματα.

Πρώτα ξηλώνεις τα κυκλώματα και μετά δουλεύει η μηχανή. Τι να φυτέψεις σ’ ένα χωράφι που είναι γεμάτο ζιζάνια!

Το ενιαίο μισθολόγιο και η αξιοκρατία, που πιπιλάνε μονότονα όλες οι κυβερνήσεις, δεν είναι παρά ψέματα για τ’ αυτιά όσων πιστεύουν ότι αυτοί που τα λένε θα τα εφαρμόσουν κι όλας για να φτιάξουν ένα κράτος της προκοπής.

Αλλά, αυτοί που τα πιστεύουν, για να τα πιστεύουν δεν ανήκουν στον εσμό της διαπλοκής, του ρουσφετιού και της ρεμούλας. Και εκλέγουν αυτές τις κυβερνήσεις. Μήπως δεν είμαστε ο πιο έξυπνος λαός του κόσμου;

Γ.Παπαδόπουλος- Τετράδης - liberal.gr