Τα όνειρα που δεν πεθαίνουν

Του Γιώργου Σταματόπουλου

Ισχυρίζονται αρκετοί, ορθά ίσως, ότι οι ολετήρες ονείρων είναι οι πλέον αδίστακτοι εγκληματίες της ανθρωπότητας. Πώς καταστρέφει κανείς τα όνειρα -και γιατί; Ονειρα όταν λέμε συνήθως εννοούμε βελτίωση των κοινωνικών συνθηκών, ώστε να καταφέρουμε να απολαύσουμε τα αγαθά της φύσης και του πολιτισμού απρόσκοπτα, χωρίς φόβο και χρήση βίας από την εκάστοτε εξουσία, που εμείς οι ίδιοι ομονοούμε να «στήσουμε».

Τα όνειρα αφορούν είτε το εγώ του καθενός είτε μια ευδαίμονα πολιτεία όπου ο καθένας ξεχωριστά επιλέγει τον δικό του τρόπο ικανοποίησης των επιθυμιών του -μια ουτοπία με άλλα λόγια, με συγκρούσεις μεν με αποτελέσματα δε, κάτι σαν ένα παραμυθάκι. Και όμως αυτά τα παραμυθάκια συντηρούν την ελπίδα για ένα καλύτερο μέλλον και μάλιστα κοντινό.

Εδώ που τα λέμε, οι ιδέες της ουτοπίας ξέφτισαν και δόθηκαν βορά από τη σκληρή πραγματικότητα στους αστοιχείωτους και τους εξουσιομανείς· κόπηκε η διάθεση των ιδεολόγων για εγκαθίδρυση της ιδεολογίας τους, μετά μάλιστα και τη θλιβερή κατάληξη της μεγάλης Οχτωβριανής Επανάστασης στην τσαρική Ρωσία (όχι ακριβώς κόπηκε -τους την έκοψαν οι οικονομικοί οικουμενικοί οδοστρωτήρες...).

Μπορεί η ουτοπία να επανεμφανιστεί στο μέλλον ή όλα έχουν τελειώσει και έχουν πάρει τον δρόμο τους;

Μα τότε θα γκρεμιζόταν διά παντός η ελπίδα, τα όνειρα θα έπαυαν να υπάρχουν.

Μήπως, όμως, βρισκόμαστε ακριβώς σ’ αυτό το σημείο; Μήπως έχει επικρατήσει η ιδεολογία της ισχύος και όλα τα άλλα είναι απλώς κούφια λόγια για τους παραιτημένους και ανήμπορους να αντιδράσουν, μετά μάλιστα και το φιάσκο της Αριστεράς;

Οχι, επιμένει -παραδόξως;- ο Παναγιώτης Κονδύλης, ένας επαΐων του περιθωρίου.

Αν συνέβαινε κάτι τέτοιο, γράφει στο «Η ηδονή, η ισχύς, η ουτοπία», εκδ. Στιγμή, «τότε θα παρέλυε η ανανεωτική και ριζοσπαστική διάθεση, η οποία χαρακτηρίζει τις συνθήκες γένεσης της ουτοπίας, ενώ θα ευδοκιμούσαν ιδεολογίες που θα νομιμοποιούσαν σκληρά πειθαρχικά μέτρα και άτεγκτες ιεραρχίες».

Να το λοιπόν ξανά το ερώτημα. Μήπως βρισκόμαστε εκεί όπου ευδοκιμούν η πειθαρχία και η ιεραρχία και οι κοινωνίες δεν ξέρουν από πού να φυλαχτούν;

Μήπως ο οργουελιανός θαυμαστός καινούργιος κόσμος είναι αυτός που βιώνουμε τούτη τη στιγμή;

Εάν έτσι έχουν τα πράγματα, τότε ο μηδενισμός είναι το μέλλον και άρα ο αφανισμός του είδους επίκειται...

Πώς αντέχεται τόση καταπίεση και τόση ανισότητα, τόσος εκφυλισμός του ανθρώπινου πνεύματος και τέτοιος εξευτελισμός του ανθρώπινου σώματος;

Μακάρι να μπορούσε κάποιος να απαντήσει, ειδικά σήμερα που η πολιτική έχει εκπέσει στην άβυσσο της μετριότητας και της οιονεί δουλικότητας όσων τη «διακονούν», ζώντας βέβαια πλουσιοπάροχα απ’ αυτήν, αυτοί και οι κολαούζοι τους (μια ζωή τα ίδια, τι να κάνουμε, δεν παλεύεται η κατάσταση...).

Γενικά τα όνειρα πέθαναν και μαζί τους κάποια καλή διάθεση για τη ζωή και τους συνανθρώπους -ε, αυτό να ανατραπεί, αυτή η απώλεια της ελπίδας.

Να αποφασίσουν οι πολλοί ότι τα όνειρα ποτέ δεν παθαίνουν όσο και να φροντίζουν γι’ αυτό οι παροδικοί διαφεντευτές της μοίρας των ονειροπολούντων. 

efsyn.gr