Ασε κάτω το κοινό «μου», μωρή!

Τόσο προβλέψιμος κ. Πρωθυπουργέ; Πού πήγε η φαντασία σας; Για μια εκλογή της Φώφης; Αναγνωρίσατε στο δικό «της» κοινό τον «κόσμο» σας που τον θεωρούσατε καπαρωμένο και αρχίσατε να μοιράζετε εκατομμύρια; Ομως από αυτόν τον τόπο πέρασαν Αλέξηδες κι Αλέξηδες...

γράφει η Ρέα Βιτάλη

Αλέξη. Αχ, Αλέξη! Τόσο αστεία προβλέψιμος; Πού πήγε η φαντασία σας; Τόσο λαχάνιασμα; Πού πήγε το «γιαβάς- γιαβάς» σας; Ενα «Ελληνικό» και το πάτε σαν να είναι εκλεκτό κρασί που θέλει χρόνια και χρόνια!… Μια «Σκουριές» και με το πάσο σας γλεντάτε απολύσεις. Και για μια εκλογή Φώφης; Ενα βράδυ και σας στάθηκε αχώνευτο; Τόσο τελικά αναγνωρίσατε, στο δικό «της» κοινό τον «κόσμο» σας; Τόσο σταμπάρατε ψηφοφόρους; Τόσο τους θεωρούσατε καπαρωμένους;

«Ασε κάτω το κοινό μου, μωρή!»; Και προφανώς, κρίνοντας βέβαια από τους χρόνους αντίδρασης σας… Τι ετοιμότητα, Θεέ μου!… Συγκαλέσατε συμβούλιο με τα πρωτοπαλίκαρά σας αξημέρωτα. Ηθελα να είμαι από μια μεριά να χαρώ διαλόγους «Αλέξη, Αλέξη, τόλμησε να μας πάρει το κοινό μας! Κάνε κάτι αμέσως!».

Και σεις Αλέξη, θα είπατε: «Αφήστε το πάνω μου! Σιγά τα δύσκολα. Εδώ τους έχω…» και θα δείξατε τη χούφτα σας, με σφιγμένα τα δάκτυλα και θα την κουνήσατε πέρα δώθε σαν όπως έφηβος αυτοϊκανοποιείται (μετά συγχωρήσεως πρόεδρε… αλλά μπορεί, να είναι όντως «αυτοικανοποιητικό», να κρατάς τον κόσμο στη χούφτα σου) «Εδώ τους έχω! Εμένα με λένε Αλέξη! Εγώ τους αντιγύρισα ΟΧΙ σε ΝΑΙ και δεν κουνήθηκε βλεφαρίδα! Αφήστε το πάνω μου» θα είπες, ω Αλέξη!

Και εμφανίστηκες στη σκηνή του τσίρκου μας, ως πλουσία κυρία, πλην βαθιά και συγκινητικά φιλάνθρωπος, να βγάλεις διάγγελμά αγάπης, ενσυναίσθησης, κατανόησης, συμπόνιας. Τι συγκινητικό! «Από τα 1,4 δισεκατομμύρια, 720 εκατομμύρια θα διανεμηθούν με τη μορφή έκτακτης ενίσχυσης προς 3,4 εκατομμύρια συμπολίτες μας…». Πάει το εκατομμύριο σύννεφο!

Στο έχω ξαναγράψει πατριώτη. Από τούτα τα μέρη πέρασαν Αλέξηδες κι Αλέξηδες. Εχουν καταγραφεί μέσα μας πολλά «Τσοβόλα δώστα όλα!». Τότε έβρεχε ο ουρανός λεφτά… Στην πλημμύρα των χρημάτων πνίγηκες, να το θυμάσαι. Ετούτος βρέχει μια ψιχάλα, από όσα από μας ανέντιμα και χωρίς αύριο, μαζεύει. Θέλει πιο «ταχυδακτυλουργία». Μια κλειστοφοβική κυκλική ανακύκλωση. Που μας φυλακίζει σε κώμα. Χειρότερο από θάνατο, δηλαδή…

Αλέξηδες κι Αλέξηδες! Αλλά κάθε επομένη εκλογών, εμείς πάλι πρέπει να ζήσουμε ο ένας με τον άλλον. Με σένα, που δεν σου «το είχα» για τόσο «υπομονή». Δεν σου «το είχα» για τόση στωικότητα ακόμα και μπροστά σε ουρές κλειστών τραπεζών. Δεν σου «το είχα» για τόση εγκαρτέρηση, εσένα, που χαλάς τον κόσμο αν ο μπροστά σου αργήσει στο φανάρι… Και να εκφράσω ένα σώψυχο παράπονο; Αν για το «κακό» υπέδειξες τόσα προσόντα ψυχής, φαντάσου να τα είχες δείξει για το «καλό»; Αλλά και πόσοι λίγοι, είχαν το «βαθύ καλό», το μακροπρόθεσμο στο μυαλό τους, όταν σε κυβέρνησαν;

Μα, δεν τα είδαμε πια, όλα για όλα; Μια και μόνη η αγωνία… Δεν θέλω να σε ξαναδώ να σέρνεσαι στον «έρωτά του». Δεν θέλω να σε ξαναδώ να σαβουρώνεσαι στα δήθεν γλυκόλογά του. Θέλω να δω στα χείλη σου να διαγράφεται, μια και μόνη φράση «Σε καταλάβαμε, ρε!». Γεμάτος ο κόσμος Αλέξηδες! Είσαι πια πονηρεμένος, πατριώτη;

protagon.gr