Η αγνή ηθική του φοροφυγά

Ο συνεπής, έντιμος φορολογούμενος, δεν υφίσταται μόνο την αφαίμαξη του κράτους, ελέγχεται πλέον από τον ίδιο του τον εαυτό. Σε όλο τον υπόλοιπο κόσμο οι άνθρωποι αισθάνονται τύψεις όταν κλέβουν την Εφορία. Εδώ αισθάνεσαι ηλίθιος αν την πληρώνεις

Του Κώστα Γιαννακίδη

Ο Αδωνις Γεωργιάδης πέταξε κάτι ακραίο, για εκείνους που αναγκάζονται να καταφύγουν σε φορολογικούς παραδείσους προκειμένου να προστατεύσουν τον πλούτο τους από την υπερφορολόγηση. Στη βάση του αυτό στέκει: αν, ως κράτος και κοινωνία δεν θέλεις να κυνηγάς τον πλούτο, δώσε του κίνητρο να μείνει κοντά σου.

Δεν τίθεται, φυσικά, θέμα ηθικής όταν τα μηδενικά στους τραπεζικούς λογαριασμούς αυξάνονται με γεωμετρική πρόοδο. Και ο πλούσιος θα σου πει ότι δεν θα γίνει χορηγός της γραφειοκρατίας σου. Ασφαλώς στο δικό μας ανθρώπινο μέτρο η συσσώρευση υπερβολικού πλούτου χωρίς επαρκή ανταπόδοση προς την κοινωνία είναι κάτι που ελέγχεται ηθικά. Ομως όταν ο πλούτος είναι δικός σου, αυτές οι σκέψεις πεθαίνουν πριν καν να γεννηθούν. Για αυτό, λοιπόν, από το να μοιράζεις αναθέματα, κοίτα καλύτερα τι κάνει η Κύπρος, η Ιρλανδία και το Λουξεμβούργο.

Τώρα φέρτε αυτή τη συνθήκη στα δικά σας μεγέθη. Στο τέλος του μήνα θα πληρώσετε Φόρο Εισοδήματος και ΕΝΦΙΑ. Και μετά από λίγες μέρες τέλη Κυκλοφορίας. Κουβαλάτε και καμιά ρύθμιση στην πλάτη, ίσως και εισφορές ΕΦΚΑ. Είστε, λοιπόν, στον καναπέ και εμφανίζεται ο Πρωθυπουργός για να μοιράσει το πλεόνασμα που προέκυψε από την άγρια φορολόγησή σας. Και είναι ο ίδιος Πρωθυπουργός που βάζει από το 2018 άλλους δέκα φόρους στην καμπούρα μας. Τον ακούς. Και σκέφτεσαι ότι στο επόμενο δευτερόλεπτο θα ισχυριστεί ότι τα χρήματα είναι δικά του ή, τέλος πάντων, τα δούλεψε. Λίγο μετά διαπιστώνεις ότι μοιράζει προεκλογικό χρήμα, αποφεύγοντας να πει από πού προέρχεται, δηλαδή από την υπερφορολόγηση. Θα ακουγόταν πιο έντιμο αν το έλεγε κάπως έτσι: «Αρκετοί συμπατριώτες μας φορολογήθηκαν περισσότερο από όσο έπρεπε. Αντί να τους επιστρέψουμε κάτι από αυτά που έδωσαν, θα ενισχύσουμε τους πιο αδύναμους συμπολίτες μας». Δεν το είπε. Για αυτό και ο Γιώργος Κυρίτσης ακούγεται ευθύς και έντιμος.

  

Είναι και αυτή μία προσέγγιση. Μπορεί να μην τη σέβεσαι, αλλά έχει λογική. Εδώ όμως εγείρεται και άλλο θέμα για την ηθική της υπερφορολόγησης. Προς Θεού, δεν τίθεται θέμα νομιμότητας. Αν η Βουλή ψηφίσει αύριο την αύξηση της φορολογίας, το κράτος έχει το νόμιμο δικαίωμα να σου πάρει το σπίτι. Ωστόσο εδώ που έχουμε φτάσει, αρκετοί συμπολίτες μας δικαιούνται να πουν ότι το κράτος δεν έχει υπερβεί, απλώς, τα όρια της ηθικής, αλλά η φορολογική του πολιτική είναι απολύτως ανήθικη. Εντάξει, ποτέ στην Ελλάδα δεν συζητούσαμε περί ανταποδοτικότητας των φόρων -τις περισσότερες φορές δεν παίρνεις πίσω ούτε στο ελάχιστο αυτό που πληρώνεις. Ομως ποιο είναι το σημείο που νομιμοποιείσαι ηθικά να κλέψεις την Εφορία; Πιστεύω πως αυτό συμβαίνει όταν διαπιστώνεις ότι η φοροδοτική συνέπεια απειλεί άμεσα την επιβίωση σου. Τη δική σου και της οικογένειας σου.

Δεν μιλάμε για πολυτέλειες, αλλά για τα στοιχειώδη. Διότι αυτό το πλεόνασμα που μοίραζε, λες και ήταν δικό του, ο Πρωθυπουργός προέρχεται πρωτίστως από θυσίες και στερήσεις έντιμων φορολογούμενων. Προέρχεται, επίσης, από την άρνηση του κράτους να εκπληρώσει υποχρεώσεις προς τον ιδιωτικό τομέα. Ενας μικρομεσαίος επιχειρηματίας που απολύει το προσωπικό και κλείνει την επιχείρηση του επειδή το κράτος είναι ασυνεπές, δοκιμάζει την ηθική του ακούγοντας τον Τσίπρα να δίνει μπόνους αντοχής. Βέβαια για να έχει ζωντανή επιχείρηση όλο και κάτι θα έκανε στη σκιά και κάτω από το τραπέζι. Ομως τώρα, στα χρόνια της μνημονιακής υπερφορολόγησης η φοροδιαφυγή και η φοροκλοπή σχεδόν έχουν εξαγνιστεί ηθικά.

Ο συνεπής, έντιμος φορολογούμενος, δεν υφίσταται μόνο την αφαίμαξη του κράτους, ελέγχεται πλέον από τον ίδιο του τον εαυτό. Σε όλο τον υπόλοιπο κόσμο οι άνθρωποι αισθάνονται τύψεις όταν κλέβουν την Εφορία. Εδώ αισθάνεσαι ηλίθιος αν την πληρώνεις, συχνά δε και με ενοχές απέναντι στον εαυτό σου και στην οικογένεια, για αυτά που της στερείς.

protagon.gr